1 Psalm i Davidit. Si kujtesë.
2 Mos më qorto, o Zot, me zemërimin tënd,
mos më ndëshko me mërinë tënde.
3 Më janë ngulur shigjetat e tua,
dora jote më ka goditur.
4 Nuk ka më shëndet në trupin tim,
për shkak të zemërimit tënd,
nuk gjejnë më prehje kockat e mia,
për shkak të mëkatit tim.
5 Paudhësitë m'i kanë mbuluar kryet,
si barrë e rëndë peshojnë mbi mua.
6 Qelben e kalben plagët e mia,
për shkak të marrëzisë sime.
7 Jam kërrusur e gërmuqur krejt,
gjithë ditën endem e vajtoj.
8 Ijët më therin nga dhimbja,
nuk ka më shëndet në trupin tim.
9 Jam mekur e këputur krejt,
ulërij me zemër të pikëlluar.
10 O Zot, gjithë dëshirat e mia janë para teje
e nuk ta kam fshehur rënkimin tim.
11 Zemra më rreh fort, fuqia po më lë,
edhe drita e syve po më shuhet.
12 Miq e shokë stepen para krusmës sime,
të afërmit më qëndrojnë larg.
13 Ata që kërkojnë të ma marrin jetën
më kanë ngritur kurth,
ata që ma duan të keqen flasin për shfarosje,
gjithë ditën bluajnë dredhi.
14 E unë, si të isha shurdh, nuk dëgjoj,
si të isha memec, gojë nuk hap.
15 Jam bërë si i shurdhër,
që nuk nxjerr asnjë përgjigje nga goja.
16 Te ti kam shpresë, o Zot,
ti do të më përgjigjesh, o Zot, Perëndia im.
17 E thashë: «Mos i lër të dëfrejnë me mua
e as të krenohen kundër meje, kur të më rrëshqasë këmba».
18 Gati u rrëzova,
e dhimbja s'më hiqet sysh.
19 E rrëfej paudhësinë time
dhe brengosem për mëkatin tim.
20 Por armiqtë e mi rrojnë e janë të fortë,
ata që më urrejnë pa shkak janë shumuar.
21 Ata që ma shpërblejnë të mirën me të keqe
ngrihen kundër meje, se unë ndjek të mirën.
22 Mos më braktis, o Zot, Perëndia im,
mos më rri larg.
23 Nxito të më ndihmosh, o Zot, shpëtimtari im.
1 pro victoria Idithun canticum David
2 dixi custodiam vias meas ne peccem in lingua mea
custodiam os meum silentio donec est impius contra me
3 obmutui silentio tacui de bono et dolor meus conturbatus est
4 incaluit cor meum in medio mei
in meditatione mea incensus sum igni
5 locutus sum lingua mea ostende mihi Domine finem meum
et mensuram dierum meorum quae sit
ut sciam quid mihi desit
6 ecce breves posuisti dies meos
et vita mea quasi non sit in conspectu tuo
omnia enim vanitas omnis homo stans semper
7 tantum in imagine ambulat homo
tantum frustra turbatur
congregat et ignorat cui dimittat ea
8 nunc ergo quid expecto Domine praestolatio mea tu es
9 ab omnibus iniquitatibus meis libera me
obprobrium stulto ne ponas me
10 obmutui non aperiam os meum quia tu fecisti
11 tolle a me plagas tuas
12 a contentione manus tuae ego consumptus sum
in increpationibus pro iniquitate corripuisti virum
et posuisti quasi tineam desiderabilia eius
verumtamen vanitas omnis homo semper
13 audi orationem meam Domine et clamorem meum exaudi
ad lacrimam meam ne obsurdescas
quia advena ego sum apud te et peregrinus sicut omnes patres mei
14 parce mihi ut rideam antequam vadam et non subsistam