1 Atëherë Zoti i tha Moisiut: «Thuaji Aronit të shtrijë shkopin mbi lumenj, mbi përrenj e mbi këneta, që të nxjerrë bretkosa mbi tokën e Egjiptit». 2 Aroni shtriu dorën mbi ujëra dhe bretkosat dolën e mbuluan tokën e Egjiptit. 3 Kështu bënë edhe magjistarët. Me shortitë e tyre nxorën bretkosa mbi tokën e Egjiptit.
4 Atëherë faraoni thirri Moisiun e Aronin e u tha: «Lutjuni Zotit, që t'i largojë bretkosat prej meje e prej popullit tim dhe unë do ta lë popullin të shkojë e t'i kushtojë fli Zotit». 5 Moisiu iu përgjigj: «Kur dashka madhëria juaj që të lutem për të e për shërbëtorët e popullin e tij, që bretkosat të zhduken prej shtëpive tuaja e të rrinë vetëm në lumë?». 6 Faraoni tha: «Nesër!». Pastaj Moisiu i tha: «Si të urdhërosh. Kështu do ta dish se askush nuk është si Zoti, Perëndia ynë! 7 Bretkosat do të largohen prej teje, prej shtëpive të tua, prej shërbëtorëve të tu e prej popullit tënd dhe do të rrinë në lumë». 8 Atëherë Moisiu e Aroni u larguan nga faraoni. Moisiu iu drejtua Zotit për bretkosat, siç i kishte thënë faraonit. 9 Zoti bëri siç i kërkoi Moisiu dhe bretkosat ngordhën nëpër shtëpi, oborre e ara. 10 Pastaj i mblodhën grumbuj-grumbuj dhe tërë vendi u qelb. 11 Kur pa se gjendja u qetësua, faraoni u tregua kokëfortë e nuk i dëgjoi, siç kishte thënë Zoti.
Ndëshkimi i tretë
12 Atëherë Zoti i tha Moisiut: «Thuaji Aronit të ngrejë shkopin e të godasë dheun e tokës, që të kthehet në mushkonja në tërë tokën e Egjiptit». 13 Kështu bënë. Aroni ngriti shkopin dhe goditi dheun e tokës. Atëherë mushkonjat mbuluan njerëz e kafshë. Tërë dheu u shndërrua në mushkonja në mbarë tokën e Egjiptit. 14 Edhe magjistarët u përpoqën të nxirrnin mushkonja me shortitë e tyre, por nuk mundën. Mushkonjat mbuluan njerëz e kafshë. 15 Atëherë magjistarët i thanë faraonit: «Këtu ka dorë Perëndia!», por faraoni u tregua kokëfortë e nuk i dëgjoi, siç kishte thënë Zoti.
Ndëshkimi i katërt
16 Zoti i tha Moisiut: «Ngrihu herët në mëngjes, dil para faraonit e, kur ai të shkojë drejt lumit, thuaji: “Kështu thotë Zoti: lëre popullin tim të shkojë të më shërbejë! 17 Nëse nuk e lë popullin tim, do të dërgoj një mori mizash kundër teje, kundër shërbëtorëve të tu, kundër popullit tënd dhe kundër shtëpive të tua. Shtëpitë e egjiptianëve dhe vendi do të mbushen me to. 18 Por Goshenin, tokën ku banon populli im, do ta veçoj atë ditë, që të mos ketë mori mizash. Kështu do ta dish se unë, Zoti, jam edhe në këtë vend. 19 Do të bëj dallim mes popullit tim e popullit tënd. Kjo shenjë do të ndodhë nesër”». 20 Dhe kështu bëri Zoti. Një mori e madhe mizash mbuloi shtëpinë e faraonit dhe shtëpinë e shërbëtorëve të tij. Anekënd Egjiptit toka u shkretua prej tyre.
21 Atëherë faraoni thirri Moisiun e Aronin e u tha: «Shkoni e, po në këtë vend, kushtojini fli Perëndisë tuaj!». 22 Moisiu iu përgjigj: «E pamundur! Flija që do t'i kushtojmë Zotit, Perëndisë tonë, është e neveritshme për egjiptianët. Nëse kushtojmë flijime të tilla, ata do të na vrasin me gurë, 23 prandaj duhet të shkojmë në shkretëtirë për tri ditë udhë. Atje do t'i kushtojmë fli Zotit, Perëndisë tonë, si të na thotë». 24 Atëherë faraoni tha: «Nëse nuk shkoni tepër larg, do t'ju lë të shkoni në shkretëtirë, që t'i kushtoni fli Zotit, Perëndisë tuaj. Lutuni edhe për mua!». 25 Moisiu i tha: «Ja, sapo të largohem prej teje, do t'i lutem Zotit, që nesër moria e mizave të largohet prej faraonit, prej shërbëtorëve të tij dhe prej popullit të tij. Veçse faraoni të mos tallet sërish duke mos e lënë popullin të shkojë t'i kushtojë fli Zotit».
26 Kështu Moisiu u largua nga faraoni e iu lut Zotit. 27 Zoti bëri siç i kërkoi Moisiu. Moria e mizave u largua nga faraoni, nga shërbëtorët e tij dhe nga populli i tij. Në atë vend nuk mbeti as edhe një mizë. 28 Por edhe kësaj here faraoni u tregua kokëfortë e nuk e la popullin të shkojë.
1 dixitque Dominus ad Mosen
ingredere ad Pharao et dices ad eum
haec dicit Dominus dimitte populum meum ut sacrificet mihi
2 sin autem nolueris dimittere
ecce ego percutiam omnes terminos tuos ranis
3 et ebulliet fluvius ranas
quae ascendent et ingredientur domum tuam
et cubiculum lectuli tui et super stratum tuum
et in domos servorum tuorum
et in populum tuum et in furnos tuos
et in reliquias ciborum tuorum
4 et ad te et ad populum tuum
et ad omnes servos tuos intrabunt ranae
5 dixitque Dominus ad Mosen dic Aaron
extende manum tuam super fluvios
et super rivos ac paludes
et educ ranas super terram Aegypti
6 extendit Aaron manum super aquas Aegypti
et ascenderunt ranae operueruntque terram Aegypti
7 fecerunt autem et malefici per
incantationes suas similiter
eduxeruntque ranas super terram Aegypti
8 vocavit autem Pharao Mosen et Aaron et dixit
orate Dominum ut auferat ranas a me et a populo meo
et dimittam populum ut sacrificet Domino
9 dixitque Moses Pharaoni
constitue mihi quando deprecer pro te
et pro servis tuis et pro populo tuo
ut abigantur ranae a te et a domo tua
et tantum in flumine remaneant
10 qui respondit cras
at ille iuxta verbum inquit tuum
ut scias quoniam non est sicut Dominus Deus noster
11 et recedent ranae a te et a domo tua et a servis tuis et a populo tuo
tantum in flumine remanebunt
12 egressique sunt Moses et Aaron a Pharaone
et clamavit Moses ad Dominum
pro sponsione ranarum quam condixerat Pharaoni
13 fecitque Dominus iuxta verbum Mosi
et mortuae sunt ranae de domibus et de villis et de agris
14 congregaveruntque eas in inmensos aggeres et conputruit terra
15 videns autem Pharao quod data esset requies
ingravavit cor suum et non audivit eos sicut praeceperat Dominus
16 dixitque Dominus ad Mosen loquere ad Aaron
extende virgam tuam et percute pulverem terrae
et sint scinifes in universa terra Aegypti
17 feceruntque ita
et extendit Aaron manu virgam tenens
percussitque pulverem terrae
et facti sunt scinifes in hominibus et in iumentis
omnis pulvis terrae versus est in scinifes per totam terram
Aegypti
18 feceruntque similiter malefici incantationibus suis
ut educerent scinifes
et non potuerunt
erantque scinifes tam in hominibus quam in iumentis
19 et dixerunt malefici ad Pharao
digitus Dei est
induratumque est cor Pharaonis et non audivit eos
sicut praeceperat Dominus
20 dixit quoque Dominus ad Mosen
consurge diluculo et sta coram Pharaone
egreditur enim ad aquas
et dices ad eum haec dicit Dominus
dimitte populum meum ut sacrificet mihi
21 quod si non dimiseris eum
ecce ego inmittam in te et in servos tuos
et in populum tuum et in domos tuas omne genus muscarum
et implebuntur domus Aegyptiorum muscis diversi generis
et in universa terra in qua fuerint
22 faciamque mirabilem in die illa terram
Gessen
in qua populus meus est
ut non sint ibi muscae
et scias quoniam ego Dominus in medio terrae
23 ponamque divisionem inter populum meum et populum tuum
cras erit signum istud
24 fecitque Dominus ita
et venit musca gravissima in domos Pharaonis et servorum eius
et in omnem terram Aegypti
corruptaque est terra ab huiuscemodi muscis
25 vocavit Pharao Mosen et Aaron et ait eis
ite sacrificate Deo vestro in terra
26 et ait Moses non potest ita fieri
abominationes enim Aegyptiorum immolabimus Domino Deo
nostro
quod si mactaverimus ea quae colunt Aegyptii coram eis
lapidibus nos obruent
27 via trium dierum pergemus in solitudine
et sacrificabimus Domino Deo nostro
sicut praeceperit nobis
28 dixitque Pharao ego dimittam vos
ut sacrificetis Domino Deo vestro in deserto
verumtamen longius ne abeatis rogate pro me
29 et ait Moses egressus a te orabo Dominum
et recedet musca a Pharaone
et a servis et a populo eius cras
verumtamen noli ultra fallere
ut non dimittas populum sacrificare Domino
30 egressusque Moses a Pharao oravit Dominum
31 qui fecit iuxta verbum illius
et abstulit muscas a Pharao
et a servis et a populo eius
non superfuit ne una quidem
32 et ingravatum est cor Pharaonis
ita ut ne hac quidem vice dimitteret populum