Jobi beson te drejtësia hyjnore
1 Jobi u përgjigj e tha:
2 «Shumë fjalë të tilla kam dëgjuar.
Ju të gjithë jeni ngushëllues të mjerë.
3 A marrin fund fjalët që i merr era
apo çfarë të ngacmon të përgjigjesh?
4 Edhe unë do të flisja si ju,
po të ishit ju në vendin tim.
Do të thurja fjalë kundër jush
e para jush do ta tundja kokën.
5 Do t'ju forcoja me fjalë
e me buzët e mia do ta ndalja brengën.
6 Po të flas, nuk më fashitet dhimbja,
por as po të hesht nuk më largohet.
7 Mirëpo ai më këputi,
më la pa shoqëri.
8 Ti më sfilite e kjo është dëshmia,
edhe krusma ime kundër meje dëshmon.
9 Me zemërimin e vet më copëton e më përndjek,
dhëmbët kundër meje i kërcëllin,
armiku im gërdhuc sytë kundër meje.
10 E kanë hapur gojën kundër meje,
më tallin e me gjuajnë në fytyrë,
kundër meje janë mbledhur tok.
11 Perëndia më la në dorë të çunakëve,
në duart e të paudhëve më hodhi.
12 Isha mirë, por ai më copëtoi,
më kapi për zverku e më rroposi,
më vuri në shënjestrën e vet.
13 Më rrethuan shigjetat e tij,
pa mëshirë veshkat m'i shqeu,
përtokë ma derdhi vrerin.
14 Më shporon me plagë pas plage
e më vërsulet si luftëtar.
15 E kam qepur grathoren për lëkure,
e kam zhytur ballin në pluhur.
16 M'u mavijos fytyra nga vajtimi
e terri m'i mbuloi qepallat,
17 ndonëse duart e mia nuk bënë dhunë
dhe e dëlirë është lutja ime.
18 Mos e mbulo, o tokë, gjakun tim
e mos zëntë vend britma ime!
19 E kam që tash në qiell dëshmitarin,
është atje lart ai që më del zot.
20 Miqtë më shpotisin
e syri im derdh lot drejt Perëndisë,
21 që ai të gjykojë mes njeriut e Perëndisë
siç gjykon njeriu me njeriun,
22 se i kam të numëruara vitet
e udhës pa kthim po shkoj».
1 respondens autem Iob dixit
2 audivi frequenter talia
consolatores onerosi omnes vos estis
3 numquid habebunt finem verba ventosa
aut aliquid tibi molestum est si loquaris
4 poteram et ego similia vestri loqui
atque utinam esset anima vestra pro anima mea
5 consolarer et ego vos sermonibus
et moverem caput meum super vos
6 roborarem vos ore meo
et moverem labia quasi parcens vobis
7 sed quid agam
si locutus fuero non quiescet dolor meus
et si tacuero non recedet a me
8 nunc autem oppressit me dolor meus
et in nihili redacti sunt omnes artus mei
9 rugae meae testimonium dicunt contra me
et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam contradicens mihi
10 collegit furorem suum in me
et comminans mihi infremuit contra me dentibus suis
hostis meus terribilibus oculis me intuitus est
11 aperuerunt super me ora sua
exprobrantes percusserunt maxillam meam
satiati sunt poenis meis
12 conclusit me Deus apud iniquum et manibus impiorum me tradidit
13 ego ille quondam opulentus repente contritus sum
tenuit cervicem meam
confregit me et posuit sibi quasi in signum
14 circumdedit me lanceis suis convulneravit lumbos meos
non pepercit et effudit in terra viscera mea
15 concidit me vulnere super vulnus inruit in me quasi gigans
16 saccum consui super cutem meam
et operui cinere cornu meum
17 facies mea intumuit a fletu
et palpebrae meae caligaverunt
18 haec passus sum absque iniquitate
manus meae cum haberem mundas ad Deum preces
19 terra ne operias sanguinem meum
neque inveniat locum in te latendi clamor meus
20 ecce enim in caelo testis meus et conscius meus
in excelsis
21 verbosi mei amici mei
ad Deum stillat oculus meus
22 atque utinam sic iudicaretur vir cum Deo
quomodo iudicatur filius hominis cum collega suo
23 ecce enim breves anni transeunt
et semitam per quam non revertar ambulo