1 «A s'është mundim jeta e njeriut mbi dhe
e ditët e tij si ditët e rrogëtarit?
2 Siç digjet skllavi për mriz
e siç pret rrogëtari shpërblimin,
3 ashtu më ranë mua muaj zbrazëtie
dhe m'u caktuan net mjerimi.
4 Nëse shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”,
por mbrëmja është e gjatë
e unë përpëlitem gjer në ag.
5 Trupin ma mbuluan krimbat e pluhuri,
kore e plasaritur më është bërë lëkura.
6 Ditët më ikin më shpejt se vegja e endësit
dhe sosen ku soset shpresa.
7 Mos harro se një frymë është jeta ime,
sytë e mi nuk do ta shohin më të mirën.
8 Syri që do të më shohë, nuk do të më dallojë,
kur të m'i hedhësh sytë, nuk do të jem më.
9 Siç davaritet e kalon reja,
ashtu nuk ngjitet më kush zbret në skëterrë.
10 Nuk kthehet më në shtëpi,
as ka për ta njohur më vendi i tij.
11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën,
do të flas me shpirt të brengosur,
do të ankohem me hidhërim në zemër.
12 A jam unë det, apo përbindësh,
që vure rojë përmbi mua?
13 Kur them: “Shtrati do të më lehtësojë,
shtroja do të ma zbusë ankimin”,
14 atëherë ti më tremb me ëndrra
e më tmerron me vegime.
15 Më mirë të ma marrësh frymën,
më mirë të vdes, se të më mbesin veç eshtrat.
16 Jam mekur, nuk do të jetoj përgjithmonë.
Më lër, sepse si fryma janë ditët e mia.
17 Ç'është njeriu që ta madhërosh,
që ta mbash mendjen tek ai,
18 ta vëzhgosh çdo mëngjes
e çdo çast ta vësh në sprovë?
19 Kur do t'i heqësh sytë prej meje?
Nuk më lë vetëm as të gëlltis pështymën.
20 Nëse mëkatova, ç'të bëra ty, o rojtar i njerëzimit?
Pse më vure në shënjestër e u bëra i rëndë edhe për vete?
21 Pse nuk ma shlyen fajin e nuk ma harron ligësinë,
se tani do të shtrihem në pluhur,
do të më kërkosh e nuk do të më gjesh?».
1 militia est vita hominis super terram
et sicut dies mercennarii dies eius
2 sicut servus desiderat umbram
et sicut mercennarius praestolatur finem operis sui
3 sic et ego habui menses vacuos
et noctes laboriosas enumeravi mihi
4 si dormiero dico quando consurgam
et rursum expectabo vesperam
et replebor doloribus usque ad tenebras
5 induta est caro mea putredine et sordibus pulveris
cutis mea aruit et contracta est
6 dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur
et consumpti sunt absque ulla spe
7 memento quia ventus est vita mea
et non revertetur oculus meus ut videat bona
8 nec aspiciet me visus hominis
oculi tui in me et non subsistam
9 sicut consumitur nubes et pertransit
sic qui descenderit ad inferos non ascendet
10 nec revertetur ultra in domum suam
neque cognoscet eum amplius locus eius
11 quapropter et ego non parcam ori meo
loquar in tribulatione spiritus mei
confabulabor cum amaritudine animae meae
12 numquid mare sum ego aut cetus
quia circumdedisti me carcere
13 si dixero consolabitur me lectulus meus
et relevabor loquens mecum in strato meo
14 terrebis me per somnia et per visiones horrore concuties
15 quam ob rem elegit suspendium anima mea et mortem ossa mea
16 desperavi nequaquam ultra iam vivam
parce mihi nihil enim sunt dies mei
17 quid est homo quia magnificas eum
aut quia ponis erga eum cor tuum
18 visitas eum diluculo et subito probas illum
19 usquequo non parces mihi
nec dimittis me ut gluttiam salivam meam
20 peccavi quid faciam tibi o custos hominum
quare posuisti me contrarium tibi et factus sum mihimet ipsi gravis
21 cur non tolles peccatum meum
et quare non auferes iniquitatem meam
ecce nunc in pulvere dormiam
et si mane me quaesieris non subsistam