1 Sikur të ishe si zjarri që djeg shkurret
e që ujin e bën të vlojë,
që t'ua bëje të njohur armiqve emrin tënd.
Para teje kombet do të dridheshin!
2 Kur bëre mrekulli që ne nuk i pritnim,
zbrite e para teje u trandën malet.
3 Që nga lashtësia nuk ishte dëgjuar,
askujt s'ia dëgjuan veshët e nuk ia panë sytë,
që tjetër Perëndi, veç teje, të vepronte
për atë që kishte shpresë tek ai.
4 Përpara u del atyre që me gëzim
zbatojnë drejtësinë
atyre që s'të harrojnë,
por ecin udhëve të tua.
Ja, vërtet ishe i zemëruar,
sepse kishin mëkatuar.
Për shumë kohë ishim në mëkatet tona,
si do të shpëtojmë vallë?
5 Jemi bërë të gjithë si të papastër
e çdo drejtësi e jona si rrobë e ndyrë,
të gjithë po vyshkemi si gjethja,
paudhësitë po na degdisin larg si era.
6 S'ka kush ta thërrasë më emrin tënd,
s'ka kush të ngrihet e të mbështetet te ti,
se e ke fshehur prej nesh fytyrën tënde,
na ke lënë të tretemi prej paudhësive tona.
7 Por, ti, o Zot, ti je ati ynë,
ne jemi balta e ti poçari,
të gjithë jemi vepra e duarve të tua.
8 Mos u zemëro për së tepërmi, o Zot,
e mos i kujto përherë paudhësitë tona.
Ja, të përgjërohemi të na vështrosh,
të gjithë jemi populli yt.
9 Qytetet e tua të shenjta janë shkretuar,
i shkretë ka mbetur Sioni,
rrënojë është bërë Jerusalemi.
10 Tempulli ynë i shenjtë e i madhërishëm,
vendi ku të lavdëronin etërit tanë,
është përpirë prej zjarrit.
Gjithçka që e kishim të çmuar
është kthyer në gërmadhë.
11 Edhe pas gjithë këtyre,
do të përmbahesh, o Zot?
Mos vallë do të heshtësh?
Kaq shumë do të na mundosh?
1 Makar të çanje qiejetë, e të sbrisje, të shkriheshinë maletë ndë të çfaqurit t’ënt,
2 posi zjarri që diek dushnjezatë, posi zjarri që bën ujëtë (të valonjë), që të bënet’ emëri yt i njohurë ndër arëmiqt’ e tu, t’i marrë frika kombatë ndë të çfaqurit t’ënt!
3 Kur bëre punëra të frikëshime, që nuk’ i prisim, sdërrmove, edhe malet’ u shkrinë ndë të çfaqurit t’ënt.
4 Sepse që jetet (njerëzia) nukë xunë, veshët’ e atyreve nukë dëgjuanë, syt’ e atyreve nukë panë Perëndi përveç teje, t’u bënte (të tilla) atyreve që e thërresënë.
5 I del përpara ati që gëzonet’ e punon dreitëri, atyreve që të kujtonjënë ndër udhët të tua; na ti tek u zemërove, sepse neve fëlyem, të kishim mbeturë ndër ato, do të shpëtonim?
6 Vërtet të gjith’ u bëm si gjë e ndyrë, edhe gjithë dreitëria jonë (është) posi rrob’ e ndragëtë, përandaj të gjithë ram posi fletë, edhe panomitë t’ona na rrëmbyenë posi era.
7 Edhe s’ka kush thërret emërinë tënt, ay që ngrihetë të zihetë prej teje, sepse fshehe faqenë tënde prej nesh, edhe na vdore, me anë të dorësë panomivet t’ona.
8 Po tashi, o Zot, ti je Ati ynë, neve (jemi) balta, edhe ti Gatonjësi ynë, edhe të gjithë jemi pun’ e dorësë s’ate.
9 Mos u zemëro fort, o Zot, as mos kujto kurdo panominë; edhe tashi vështro, të lutemi: të gjithë (jemi) gjëndëja jote.
10 Qytetet’ e tu të shënjtëruaritë u bënë të shkretë, Siona u bë e shkretë, Jerusalima u shkretua.
11 Shtëpia e shënjtëruara jonë edhe e bukura jonë, që të lavduronin’ atëritë t’anë nd’ atë u doq ndë zjarr, edhe gjith’ ato që (ishinë) të dashura ndër ne u vduarrë.
12 A do të mbaç vetëhenë tënde ndër këto, o Zot? A do të pushojsh, edhe do të helmojsh fort?