Çlirimi i Izraelit
1 Por Zoti do të ketë dhembshuri për Jakobin e do ta zgjedhë përsëri Izraelin dhe në tokën e tyre sërish do t'i vendosë. Me ta do të bashkohen edhe të huajt e do të lidhen me shtëpinë e Jakobit. 2 Popuj të tjerë do t'i marrin izraelitët e do t'i çojnë në vendin e tyre. Atëherë shtëpia e Izraelit do t'i marrë si trashëgimi në tokën e Zotit e do t'i bëjë shërbëtorë e shërbëtore për vete. Ata që i patën robëruar do të bëhen robërit e tyre dhe izraelitët do të sundojnë mbi ata që dikur i sundonin. 3 Kur Zoti të të ketë çliruar prej vuajtjes, prej mjerimit e prej skllavërisë së rëndë, nën zgjedhën e së cilës ishe, 4 do të thuash këtë fjalë shpotitëse kundër mbretit të Babilonisë:
Si mbaroi kështu tirani?
Si mori fund shtypja?
5 Zoti e theu shkopin e të paudhëve,
skeptrin e tiranëve e copëtoi,
6 që i godiste popujt me furi,
që i gjuante pa pushim,
që me zemërim i nënshtronte kombet,
që i përndiqte pa mëshirë.
7 E qetë prehet toka mbarë,
brohorasin kudo me gëzim.
8 Për ty gëzojnë edhe bredhat,
gëzojnë cedrat e Libanit:
«Që atëherë kur u shove ti,
s'erdhi më kush për të na prerë!».
9 Edhe skëterra poshtë për ty u vu në lëvizje,
ardhjen tënde duke pritur,
për ty i ngriti hijet e të vdekurve,
të gjithë ata që dikur sundonin tokën,
prej froneve të tyre i bëri të ngrihen
gjithë mbretërit e kombeve.
10 Të gjithë do të marrin fjalën.
«U këpute edhe ti si ne», do të thonë,
«Edhe ti u bëre njëlloj si ne».
11 Në skëterrë u plandos madhëria jote,
bashkë me tingëllimën e harpave të tua,
krimbat do të kesh tani për shtrojë,
vemjet për mbulesë.
12 Po si re prej qiellit, o dritësjellës,
ti, o biri i agimit?
U përplase përdhe edhe ti,
ti që mbi kombet ngadhënjeje.
13 Në zemër ti thoshe: «Në qiell kam për t'u ngjitur,
fronin mbi yjet e Perëndisë do ta ngre.
Do të ulem mbi malin e tubimit,
atje në skaj të veriut.
14 Do të ngjitem përsipër reve,
do të bëhem si i Tejlarti».
15 Por, ja që je plandosur në skëterrë,
në skajin më të thellë të gropës.
16 Kush të sheh, sytë t'i ngul,
me vëmendje të vështron:
«A nuk është ky ai që trandte tokën,
që i bënte mbretëritë të dridheshin?
17 Ai që botën shkretëtirë e bëri,
që qytetet ia rrafshoi
e të burgosurit kurrë nuk i liroi?».
18 Tërë mbretërit e kombeve,
të gjithë prehen me lavdi,
secili në varrin e vet.
19 Por ty të kanë flakur jashtë varrit,
si atë degën e kalbur,
i mbështjellë me të therurit,
me të shpuarit nga shpata,
të hedhur mbi pllakat e varrit,
si kufomë shkelur me këmbë.
20 Ti nuk do të varrosesh si ata,
se vendin tënd e ke shkretuar,
e popullin tënd e ke shfarosur.
Fara e keqbërësve
nuk do të përmendet më kurrë.
21 Bëni gati shfarosjen për bijtë e tij,
për paudhësinë e etërve të tyre,
që të mos ngrihen më për të zotëruar tokën,
që të mos mbushin më faqen e dheut.
22 Do të ngrihem kundër tyre, kumton Zoti i ushtrive,
Babilonisë do t'ia shfaros emrin,
bashkë me ç't'i ketë mbetur, me farë e me fis,
kumton Zoti,
23 do ta bëj fole iriqësh,
do ta kthej në moçal.
Do ta fshij me fshesë shkatërrimi,
kumton Zoti i ushtrive.
24 Zoti i ushtrive është betuar:
përnjëmend, siç e mendova,
ashtu do të ndodhë,
siç e shestova, ashtu do të jetë.
25 Do ta mposht Asirinë në tokën time,
në malet e mia do ta shkel me këmbë.
Zgjedha e saj do të hiqet prej tyre,
barra e saj do t'u bjerë prej shpatullave.
26 Ky është vendimi i marrë kundër mbarë tokës,
ky është krahu i shtrirë mbi mbarë kombet!
27 Sepse kështu vendosi Zoti i ushtrive,
kush mund të kundërshtojë?
Krahu i tij është shtrirë tashmë,
kush mund t'ia kthejë pas?
Profeci kundër filistinëve
28 Vitin që vdiq mbreti Ahaz, u bë kjo profeci:
29 mos u gëzo ti, o Filiste e tërë,
se u thye shkopi që të rrihte.
Nga rrënja e gjarprit do të dalë nepërka
e pjella e tij do të jetë dragua fluturues.
30 Të parëlindurit e skamnorëve do të kenë ç'të hanë
e të varfrit do të pushojnë në qetësi.
Me uri do ta zhbij rrënjën tënde
e ç'të ketë mbetur prej teje do të vritet.
31 Vajto, o portë! Jepja gjëmës, o qytet!
Dridhu ti, o Filiste e tërë,
se po vjen tymi nga veriu
e nga radhët e tij s'ikën kush.
32 E ç'përgjigje do t'u japin
lajmëtarëve të kombeve?
«Sionin e ka themeluar Zoti.
Në të do të gjejnë strehim
të mjerët e popullit të tij».
1 Sepse Zoti do të përdëllenjë Jakovinë, edhe do të sgjedhë Israilin’ edhe më, edhe do t’i vëjë ata ndë dhet të tyre; edhe të huajtë do të bashkonenë me ata, edhe do të ngjitenë pas shtëpisë Jakovit.
2 Edhe gjëndëjetë do t’i marrën’ ata, e do t’i bienë ndë vënt t’atyreve; edhe shtëpia e Israilit do të trashëgonjë ata ndë dhet të Zotit për shërbëtorë e për shërbëtore; edhe ata që skllavosnë ata do të jenë sklleft’ e atyreve, edhe do të bënenë zotërit’ e atyreve që i shtrëngoninë.
3 Edhe atë ditë që do të të prëjë Zoti nga shtrëngimi yt, e nga frika jote, e nga skllavëria e keqe që ishie skllavosurë,
4 do të përndorsh këtë fialë të urtë kundrë mbëretit Vavillonësë, e të thuash: Qysh pushoi shtrëngatësi! (Qysh) pushoi qyteti që mbëleth ar!
5 Zoti theu stapin’ e të paudhëvet, shkopin’ e fuqitarëvet.
6 Ay që i bie gjëndëjesë ndë zemërimt me të rëna të papushuara, ay që zotëron mbi kombat me zemërim, po ndiqetë, (edhe) asndonjë nuk’ e ndal.
7 Gjithë dheu prëhetë, pushon, po këndonjënë (kënkë) gëzimi.
8 Gëzonenë për ty edhe bredhatë, dullenjat’ e Livanit, (edhe thonë): Passi fjete ti, druvar nukë hipi mbi ne.
9 Varri shigulloi përposhtë për ty, që të dilte përpara për t’ardhuritë t’at; për ty ngriti të vdekuritë, gjithë krerët’ e dheut. Ngriti nga fronet’ e atyreve gjithë mbëretërit’ e kombavet.
10 Këta të gjithë do të flasën’ e do të thonë: A u bëre i pafuqishim edhe ti, posi ne? A u bëre shoqi ynë?
11 Madhështia jote sbriti ndë varrt, edhe zallahia e drurëvet musiqisë s’ate; krymbi është shtruarë ndënë ty, edhe po të mbulonjënë krymbatë.
12 Qysh re nga qielli, o Dritë-prurës, o i biri i mëngjesit! U dërrmove përdhe, ti që shkelie kombatë!
13 Edhe ti thoshnje ndë zëmërët tënde: “Do të hipënj ndë qiell, do të lartonj froninë t’im përmbi yjet të Perëndisë. Edhe do të rri mbi malt të mbëledhëjesë, nga anët’ e borësë;
14 do të hipënj lart mbi ret, do të jem shoqi të Lartit.”
15 Po do të sbreç ndë varrt, ndë thellësirët të gropësë.
16 Ata që të shohënë ty, do të shtienë sytë mbë ty, e do të të shikonjënë, (e do të thonë): Ky (ësht’) ay njeriu që bënte dhenë të dridhej, që shigullon mbëretëritë?
17 “Që shkretonte botënë, e prishte qytetet’ e asaj? Ay që s’lëshonte ndër shtëpit të lidhurit’ e ti?”
18 Gjithë mbëretërit’ e kombavet, të gjithë prëhenë ndë lavdi, si-cili ndë shtëpi të ti,
19 po ti u hodhe tej nga varri yt posi deg’ e ndyrë, (posi) rrobë te çpuarësh, të vrarësh me thikë, që sbresënë ndër gurët të varrit, si kërmë që shkeletë.
20 Nukë do të piqesh bashkë me ata ndë të kallë ndë varr, sepse prishe dhenë tënt, vrave gjëndëjenë tënde; fara e keq-bërëset kurrë nukë do të zihetë n’gojë.
21 Bëni gati të therë për djemt’ e ati për falin’ e atëret atyreve, që të mos ngrihenë e të trashëgonjënë dhenë, e të mbushnjënë faqen’ e botësë me qytete.
22 Sepse do të ngrihem mbi ata, thotë Zoti i ushtërivet, edhe do të shuanj nga Vavillona emërinë, edhe të mbeturitë, edhe bir, edhe nip, thotë Zoti,
23 edhe do t’e bënj atë trashëgim nepërkash, edhe lëqenj ujërash; edhe do ta fshinj atë me fshesën’ e humbëjesë, thotë Zoti i ushtërivet.
24 Zoti i ushtërivet bëri be, e tha: Me të vërtetë sikundrë u menduashë, kështu do të bënetë; edhe sikundrë e këputa fialënë, (kështu) do të mbetetë,
25 të dërrmonj Asyriannë ndë dhet t’im, edhe ta shkel atë mbi malet të mi; atëhere sgjedha e ati do të ngrihetë nga ata, edhe barra e ati do të hiqetë nga supet’ e atyreve.
26 Ky (është) mendimi, që është menduarë mbi gjithë dhenë, edhe këjo (është) dora që është ndejturë mbi gjithë kombat.
27 Sepse Zoti i ushtërivet këputi fialënë, edhe cili do t’e këthenjë fialënë? Edhe dor’ e ati është ndejturë, edhe cili do t’e kthenjë atë?
28 Atë vit që vdiq mbëreti Ahaz, u bë këta të faniturë:
29 Mos u gëzo, ti o gjithë Palestinë, sepse u thye stapi i ati që të ra, sepse nga rrënja e gjarpërit do të dalë një mberonjë, edhe pem’ e ati (do të jetë) një gjarpër i flakëtë që fluturon.
30 Edhe të paralindurit’ e të vobegut do t’ushqenenë, edhe të nevolëshimitë do të prëhenë me siguri; edhe do të vras rrënjënë tënde me uri, edhe do të vrasë të mbeturitë t’at.
31 Klaj me dënesë, o portë, klith, o qytet, humbe, ti o gjithë Palestinë, sepse po vien tym nga an’ e borësë, edhe as ndonjë nukë do të mbetetë (nga ushtëria) e ati, ndër kohëra të urdhëruara.
32 Edhe ç’të përgjegjurë do t’u epetë të i laimëvet kombavet? Se Zoti themelosi Sionënë, edhe mb’atë do të shpërenjënë të vobeqt’ e gjëndëjesë ti.