Kënga e të çliruarve
1 Atë ditë në tokën e Judës
kjo këngë do të këndohet:
qytetin e kemi të fortë,
të ndërtuar për shpëtimin tonë,
me mure e me bedena.
2 Hapini dyert,
që të hyjë kombi i drejtë,
kombi që qëndron besnik.
3 Synimet e tij nuk luhaten
dhe ti e mban në paqe,
e mban në paqe,
se ka shpresuar te ti.
4 Kini përherë shpresë te Zoti,
se Zoti, Zoti
është shkëmbi i amshuar.
5 Ai i përuli ata që rrinin lart,
qytezën që ndodhej në lartësi e rrëzoi,
e plandosi përtokë, në pluhur e hodhi.
6 E shkelin me këmbë,
e shkelmojnë këmbët e skamnorëve,
e shtypin hapat e të varfërve.
7 Udha e të drejtit është e sheshtë;
ti ia sheshon udhën të drejtit, o i drejtë!
8 Kemi pritur udhën e gjykimeve të tua, o Zot,
shpirti ynë ka dëshiruar emrin e kujtimin tënd!
9 Të dëshiron shpirti im natën,
fryma ime përbrenda të kërkon.
Kur të zbatohen gjykimet e tua në tokë,
banorët e botës do të mësojnë drejtësinë.
10 Po t'i jepet mëshirë të paudhit,
drejtësinë s'ka për ta mësuar,
në një vend të ndershëm
të keqen do të bëjë,
madhështinë e Zotit
s'ka për ta parë.
11 Dora jote është ngritur, o Zot,
por ata s'e shohin.
Do të shohin zellin tënd për popullit tënd
e do të turpërohen,
zjarri i armiqve të tu
ka për t'i përpirë.
12 O Zot, ti do të na japësh paqen,
se çdo vepër tonën, ti e ke kryer.
13 O Zot, Perëndia ynë,
të tjerë sundues, e jo ti, na kanë sunduar,
por ne kujtojmë vetëm emrin tënd.
14 Të vdekurit nuk do të jetojnë më,
hijet më nuk do të ngrihen,
prandaj ti i ndëshkove e i zhbive,
kujtimin e tyre e shkatërrove.
15 E ke shtuar kombin, o Zot,
kombin e ke shtuar;
u bëre i lavdishëm,
tërë kufijtë e vendit i zgjerove.
16 Ty, o Zot, të kërkuan në fatkeqësi,
ty t'u përgjëruan, kur i ndëshkoje.
17 Si shtatzëna, kur i vjen koha për të lindur,
kur përpëlitet e bërtet nga dhimbjet,
ashtu kemi qenë para teje, o Zot.
18 Ishim ngjizur, kishim dhimbje,
si të ishim gati për të lindur,
por pollëm erë, tokës shpëtim s'i sollëm
e as banorë të tjerë botës nuk i lindëm.
19 Por të vdekurit e tu do të jetojnë sërish,
kufomat do të ringjallen.
Ngrihuni e brohoritni,
o ju që dergjeni në pluhur!
Se vesa jote është vesë drite
dhe tokën e hijeve ti e sjell në jetë.
20 Përpara, o populli im,
hyr në dhomat e tua!
Mbylle derën pas teje
e fshihu për pak kohë,
sa të kalojë zemërimi.
21 Se, ja, Zoti po del prej banesës,
për të ndëshkuar paudhësinë
që bënë kundër tij banorët e tokës.
Do ta nxjerrë në shesh toka gjakun e derdhur
e më s'do t'i fshehë të vrarët e saj.
1 Atë ditë këjo kënkë do të këndonetë ndë dhe të Judhësë: Kemi qytet të fortë, Perëndia do të vërë shpëtim (ndë vënt) të murevet e të kthisevet.
2 Hapni portatë, edhe do të hynjë komb’ i dreitë që ruan të vërtetënë.
3 Do të ruanjç me paqtim të math frymënë që qëndron (mbë ty), sepse shpëren mbë ty.
4 Shpëreni mbë Zonë përherë, sepse te Zoti Perëndia (është) fuqi e përjetëshime.
5 Sepse unj ata që rrinë ndër vënde të lartë, rrëzon qytetin’ e lartë, rrëzon atë gjer sheshit, e heth poshtë gjer ndë pluhurit.
6 Këmba do të shkelnjë atë, këmbët’ e të vobegut, çapat’ e të nevolëshimit.
7 Udh’ e të drejtit është dreitëri; ti, o fort i dreitë, mat udhën’ e të drejtit.
8 Po, ndë udhët të gjyqevet tu të pritëm, o Zot; malli i shpirtit (t’ënë), (është) për emërinë tënt, e për kujtimnë tënt.
9 Shpirtinë t’im e mori malli për ty natën; po, fryma ime përbrënda meje të kërkoi ndë mëngjes, sepse gjyqet’ e tu (janë) ndë dhet, vëndësit’ e botësë do të nxënë dreitëri.
10 Edhe ndë u ndëleftë i paudhi, nukë do të nxënjë dreitëri; ndë dhet të dreitërisë do të punonjë, edhe nukë do të shikonjë madhërin’ e Zotit.
11 Dora jote, o Zot, ngrihetë, po ata nukë do të shohënë, (po) do të shohënë, edhe do t’u vinjë turp; zëlia për gjëndëjenë (tënde) po më fort zjarri (kundrë) arëmiqvet tu, do t’i hajë ata.
12 Zot, do të na apsh paqtim, sepse ti bëre gjithë punëtë t’ona për neve.
13 O Zot Perëndia ynë, (të tierë) zotëri, veç teje, zotëruanë mbi ne; (po tashi) do të zëmë n’gojë emërinë tënt vetëmë për ty.
14 Vdiqnë, nukë do të rronjënë përsëri; vdiqnë, nukë do të ngjallenë, përandaj i vure re edhe i humbe ata, edhe shove gjithë të përmendurit’ e atyreve.
15 Shumove kombinë, o Zot, shumove kombinë, u lavdove, e ngjate (atë ndër) gjith’ anët të dheut.
16 Zot, ndë shtrëngimt u sulë te ti; derthnë të luturë, (kur ishte) mundimi yt mbi ata.
17 Posi gruaja me barrë, kur afronetë të piellëtë, ka të dhëmbura barku, klëthet për të dhëmburat’ e saj, kështu u bëm përpara teje, o Zot.
18 U mbarsëm, patëm të dhëmbura barku, (po) sikur puallëm erë; nukë bëm as ndonjë shpëtim ndë dhet, as nukë ranë vëndësit’ e botësë.
19 Të vdekurit’ e tu do të rronjënë, do të ngjallenë bashkë me trupinë t’im të vdekurinë. Ngrihi e këndoni, ju që rrini ndë varrt, sepse vesa jote (është posi) vesa e barëravet, edhe dheu do të hedhë jashtë të vdekuritë.
20 Eja, o gjëndëja ime, hyrë ndër qilarët të tu, edhe mbyll dyert’ e tua prapa teje; fshihu për pak kohë, gjersa të shkonjë zemërimi.
21 Sepse na Zoti tek po vien nga vëndi ti për të munduarë vëndësit’ e dheut për panomin’ e atyreve; dheu do të cbulonjë gjakrat’ e ti, edhe nukë do të mbulonjë më të vrarët’ e ti.