1 Ah, të të kisha si vëllanë tim
që gjinjtë e nënës sime thithi!
Do të të gjeja përjashta
e do të të puthja,
njeri pa më përçmuar.
2 Do të të prija në shtëpinë e nënës sime,
e ti do të më mësoje,
por unë verë erëmirë do të të koja
e lëngun e shegës sime.
3 Me dorën e majtë kokën ai ma mban
e me të djathtën më përqafon.
4 Ju përbehem, o bijat e Jerusalemit,
mos e zgjoni, mos e ngucni dashurinë,
deri kur t'ia ketë ënda.
Mikeshat
5 Kush është ajo që ngjitet shkretëtirës
mbështetur tek i shtrenjti i vet?
Ajo
Nën mollë të zgjova ty,
atje ku të lindi nëna,
atje ku lehona ty të pati lindur.
6 Vërmë si vulë në zemër,
si vulë në krahun tënd,
se e fortë si vdekja është dashuria,
e egër si skëterra smira,
zjarrmia e saj zjarrmi përflakëse,
flakë përvëluese.
7 Ujërat e mëdha
dashurinë s'mund ta shuajnë,
as lumenjtë nuk mund ta përmbytin.
Kush për dashuri jep shtëpi e katandi,
fiton veçse qesëndi.
Vëllezërit
8 Një motër të vogël kemi,
që gjinjtë s'i kanë dalë.
Ç'do të bëjmë me motrën tonë,
kur për të të flitet?
9 Po të ishte mur,
bedena argjendi do t'i bënim,
flegra cedra do t'i vinim,
po të ishte derë.
Ajo
10 Mur jam unë
e gjinjtë e mi si kulla.
Para syve të tij
paqe unë kam gjetur.
11 Një vresht pati Solomoni
në Baalhamon,
e rojtarëve vreshtin ua dha.
Secili për frytet e saj do të sillte
një mijë monedha argjendi.
12 Vreshti im, që më përket mua,
shtrihet para meje.
Ja, një mijë monedha për ty Solomon
e dyqind për rojat e fryteve të tij.
Ai
13 O ti, që banon në kopshte,
e shokët e mi zërin ta dëgjojnë,
edhe unë ta dëgjofsha!
Ajo
14 Shpejto, i shtrenjti im,
porsi kaprolli a zogu i drenushës,
në bjeshkët erëmira.
1 Τίς δῴη σε ἀδελφιδόν μου θηλάζοντα μαστοὺς μητρός μου;
εὑροῦσά σε ἔξω φιλήσω σε, καί γε οὐκ ἐξουδενώσουσίν μοι.
2 παραλήμψομαί σε, εἰσάξω σε εἰς οἶκον μητρός μου
καὶ εἰς ταμιεῖον τῆς συλλαβούσης με·
ποτιῶ σε ἀπὸ οἴνου τοῦ μυρεψικοῦ,
ἀπὸ νάματος ῥοῶν μου.
3 Εὐώνυμος αὐτοῦ ὑπὸ τὴν κεφαλήν μου,
καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ περιλήμψεταί με.
4 ὥρκισα ὑμᾶς, θυγατέρες Ιερουσαλημ,
ἐν ταῖς δυνάμεσιν καὶ ἐν ταῖς ἰσχύσεσιν τοῦ ἀγροῦ,
τί ἐγείρητε καὶ τί ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕως ἂν θελήσῃ.
5 Τίς αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα λελευκανθισμένη
ἐπιστηριζομένη ἐπὶ τὸν ἀδελφιδὸν αὐτῆς;
Ὑπὸ μῆλον ἐξήγειρά σε·
ἐκεῖ ὠδίνησέν σε ἡ μήτηρ σου,
ἐκεῖ ὠδίνησέν σε ἡ τεκοῦσά σου.
6 Θές με ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου,
ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὸν βραχίονά σου·
ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη,
σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος·
περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, φλόγες αὐτῆς·
7 ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην,
καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν·
ἐὰν δῷ ἀνὴρ τὸν πάντα βίον αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ,
ἐξουδενώσει ἐξουδενώσουσιν αὐτόν.
8 Ἀδελφὴ ἡμῖν μικρὰ καὶ μαστοὺς οὐκ ἔχει·
τί ποιήσωμεν τῇ ἀδελφῇ ἡμῶν
ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἐὰν λαληθῇ ἐν αὐτῇ;
9 εἰ τεῖχός ἐστιν, οἰκοδομήσωμεν ἐπ᾽ αὐτὴν ἐπάλξεις ἀργυρᾶς·
καὶ εἰ θύρα ἐστίν, διαγράψωμεν ἐπ᾽ αὐτὴν σανίδα κεδρίνην.
10 Ἐγὼ τεῖχος, καὶ μαστοί μου ὡς πύργοι·
ἐγὼ ἤμην ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ ὡς εὑρίσκουσα εἰρήνην.
11 Ἀμπελὼν ἐγενήθη τῷ Σαλωμων ἐν Βεελαμων·
ἔδωκεν τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ τοῖς τηροῦσιν,
ἀνὴρ οἴσει ἐν καρπῷ αὐτοῦ χιλίους ἀργυρίου.
12 ἀμπελών μου ἐμὸς ἐνώπιόν μου·
οἱ χίλιοι σοί, Σαλωμων, καὶ οἱ διακόσιοι
τοῖς τηροῦσι τὸν καρπὸν αὐτοῦ.
13 Ὁ καθήμενος ἐν κήποις,
ἑταῖροι προσέχοντες τῇ φωνῇ σου· ἀκούτισόν με.
14 Φύγε, ἀδελφιδέ μου, καὶ ὁμοιώθητι τῇ δορκάδι
ἢ τῷ νεβρῷ τῶν ἐλάφων ἐπὶ ὄρη ἀρωμάτων.