Cofari flet për ndëshkimin e të paudhëve
1 Cofar Namatiti u përgjigj e tha:
2 «Tani mendja më thotë të të përgjigjem,
për shkak të ngacmimit që është në mua.
3 Dëgjova një ligjërim që më fyen
e përgjigjen ma jep fryma e mençurisë.
4 A nuk e di se, ngaherë,
qëkurse njeriu u vendos mbi dhe,
5 të paudhët galdojnë për pak kohë
e të pafetë gëzojnë veç një grimë?
6 Edhe po të arrijë gjer në qiell madhështia e tij,
e koka e tij të prekë retë,
7 do të bjerë përgjithmonë, si jashtëqitja e vet
e ata që e patën parë do të thonë: “Ku iku?”.
8 Si ëndrra do të davaritet e nuk do të gjendet,
do të zhduket si vegimi i natës.
9 Syri që e pa një herë, më nuk do ta shikojë
e nuk do ta shohë as vendi i vet.
10 Skamnorët do t'i përkrahin bijtë e tij,
me duart e veta do ta kthejnë pasurinë.
11 Eshtrat e tij dikur në lule të rinisë,
bashkë me të në pluhur do të prehen.
12 Nëse i duket e ëmbël në gojë ligësia
dhe e mban fshehur nën gjuhë,
13 e ruan, por nuk e gëlltit,
e mban brenda në gojë,
14 në bark do t'i prishet ushqimi
e në zorrë helm nepërke do t'i bëhet.
15 Pasurinë që gëlltiti do ta vjellë,
Perëndia nga barku do t'ia nxjerrë.
16 Helmin e gjarprit do të thithë
e gjuha e nepërkës do ta vrasë.
17 Nuk do të shohë më tek rrjedh lumi,
përroi me mjaltë e me gjalpë.
18 Do ta kthejë çfarë fitoi e nuk do ta hajë,
nuk do t'i gëzojë fitimet e tregtisë,
19 se i shtypi e i shpërfilli skamnorët,
pushtoi shtëpitë që s'kishte ndërtuar,
20 se barku i tij kurrë nuk u ngop
e nga babëzia asgjë nuk i shpëtoi.
21 Asgjë nuk i shpëtoi grykësisë së tij,
prandaj nuk do të zgjasë mirëqenia e tij.
22 Në kulmin e begatisë do ta gjejë mjerimi,
shuplaka e çdo lloj kobi do ta godasë.
23 Kur të jetë duke mbushur barkun,
Perëndia do ta godasë me zjarrin e zemërimit,
do t'ia lëshojë prushin si shi.
24 Do t'i shpëtojë ushtës së hekurt,
por do ta shporojë harku i bronztë.
25 Do ta shkulë prej shpinës,
por mëlçinë rrufeja do t'ia godasë
e tmerri do ta pushtojë.
26 Terri i thellë i rri në pritë,
flaka që askush s'e ndezi do ta djegë
e do të shkretojë ç'ka i mbeti në tendë.
27 Qiejt do ta zbulojnë ligësinë e tij
e toka kundër tij do të ngrihet.
28 Të mirat e shtëpisë së tij do të firojnë,
në ditën e zemërimit të tij do të zhduken.
29 Këtë fat i caktoi Perëndia njeriut të paudhë,
këtë trashëgimi i caktoi Perëndia».
1 Ὑπολαβὼν δὲ Σωφαρ ὁ Μιναῖος λέγει
2 Οὐχ οὕτως ὑπελάμβανον ἀντερεῖν σε ταῦτα, καὶ οὐχὶ συνίετε μᾶλλον ἢ καὶ ἐγώ.
3 παιδείαν ἐντροπῆς μου ἀκούσομαι,* καὶ πνεῦμα ἐκ τῆς συνέσεως ἀποκρίνεταί μοι.
4 μὴ ταῦτα ἔγνως ἀπὸ τοῦ ἔτι‡ ἀφ᾽ οὗ ἐτέθη ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς;
5 εὐφροσύνη γὰρ ἀσεβῶν πτῶμα ἐξαίσιον, χαρμονὴ δὲ παρανόμων ἀπώλεια,
6 ἐὰν ἀναβῇ εἰς οὐρανὸν αὐτοῦ τὰ δῶρα, ἡ δὲ θυσία αὐτοῦ νεφῶν ἅψηται.
7 ὅταν γὰρ δοκῇ ἤδη κατεστηρίχθαι, τότε εἰς τέλος ἀπολεῖται· οἱ δὲ ἰδόντες αὐτὸν ἐροῦσιν Ποῦ ἐστιν;
8 ὥσπερ ἐνύπνιον ἐκπετασθὲν οὐ μὴ εὑρεθῇ, ἔπτη δὲ ὥσπερ φάσμα νυκτερινόν.
9 ὀφθαλμὸς παρέβλεψεν καὶ οὐ προσθήσει,* καὶ οὐκέτι προσνοήσει αὐτὸν ὁ τόπος αὐτοῦ.‡
10 τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ ὀλέσαισαν ἥττονες, αἱ δὲ χεῖρες αὐτοῦ πυρσεύσαισαν ὀδύνας.
11 ὀστᾶ αὐτοῦ ἐνεπλήσθησαν νεότητος αὐτοῦ,* καὶ μετ᾽ αὐτοῦ ἐπὶ χώματος κοιμηθήσεται.
12 ἐὰν γλυκανθῇ ἐν στόματι αὐτοῦ κακία,* κρύψει αὐτὴν ὑπὸ τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ·
13 οὐ φείσεται αὐτῆς καὶ οὐκ ἐγκαταλείψει αὐτὴν* καὶ συνέξει αὐτὴν ἐν μέσῳ τοῦ λάρυγγος αὐτοῦ.‡
14 καὶ οὐ μὴ δυνηθῇ βοηθῆσαι ἑαυτῷ·* χολὴ ἀσπίδος ἐν γαστρὶ αὐτοῦ.‡
15 πλοῦτος ἀδίκως συναγόμενος ἐξεμεσθήσεται, ἐξ οἰκίας αὐτοῦ ἐξελκύσει αὐτὸν ἄγγελος.
16 θυμὸν δὲ δρακόντων θηλάσειεν, ἀνέλοι δὲ αὐτὸν γλῶσσα ὄφεως.
17 μὴ ἴδοι ἄμελξιν νομάδων μηδὲ νομὰς μέλιτος καὶ βουτύρου.
18 εἰς κενὰ καὶ μάταια ἐκοπίασεν πλοῦτον, ἐξ οὗ οὐ γεύσεται, ὥσπερ στρίφνος ἀμάσητος ἀκατάποτος.
19 πολλῶν γὰρ ἀδυνάτων οἴκους ἔθλασεν, δίαιταν δὲ ἥρπασεν καὶ οὐκ ἔστησεν.
20 οὐκ ἔστιν αὐτοῦ σωτηρία τοῖς ὑπάρχουσιν,* ἐν ἐπιθυμίᾳ αὐτοῦ οὐ σωθήσεται.
21 οὐκ ἔστιν ὑπόλειμμα τοῖς βρώμασιν αὐτοῦ·‡ διὰ τοῦτο οὐκ ἀνθήσει αὐτοῦ τὰ ἀγαθά.
22 ὅταν δὲ δοκῇ ἤδη πεπληρῶσθαι, θλιβήσεται, πᾶσα δὲ ἀνάγκη ἐπ᾽ αὐτὸν ἐπελεύσεται.
23 εἴ πως πληρώσαι γαστέρα αὐτοῦ,‡ ἐπαποστείλαι ἐπ᾽ αὐτὸν θυμὸν ὀργῆς, νίψαι ἐπ᾽ αὐτὸν ὀδύνας·
24 καὶ οὐ μὴ σωθῇ ἐκ χειρὸς σιδήρου, τρώσαι αὐτὸν τόξον χάλκειον·
25 διεξέλθοι δὲ διὰ σώματος αὐτοῦ βέλος, ἀστραπαὶ δὲ ἐν διαίταις αὐτοῦ περιπατήσαισαν·* ἐπ᾽ αὐτῷ φόβοι.‡
26 πᾶν δὲ σκότος αὐτῷ ὑπομείναι· κατέδεται αὐτὸν πῦρ ἄκαυστον, κακώσαι δὲ αὐτοῦ ἐπήλυτος τὸν οἶκον.
27 ἀνακαλύψαι δὲ αὐτοῦ ὁ οὐρανὸς τὰς ἀνομίας, γῆ δὲ ἐπανασταίη αὐτῷ.
28 ἑλκύσαι τὸν οἶκον αὐτοῦ ἀπώλεια εἰς τέλος, ἡμέρα ὀργῆς ἐπέλθοι αὐτῷ.
29 αὕτη ἡ μερὶς ἀνθρώπου ἀσεβοῦς παρὰ κυρίου καὶ κτῆμα ὑπαρχόντων αὐτῷ παρὰ τοῦ ἐπισκόπου.