Përgjigjja e Jobit
1 Jobi u përgjigj e tha:
2 «Vërtet e di se ashtu është,
por si mund të jetë i drejtë njeriu para Perëndisë?
3 Nëse dikush rragatet me të,
s'mund t'i përgjigjet as një herë në një mijë.
4 Ai është zemërurtë e fuqimadh.
Kush i bëri ballë e doli i pamposhtur?
5 Ai i shpërngul malet, por ato s'e dinë,
kur i shkundullon i zemëruar.
6 Ai e trand tokën nga vendi
e dridhen shtyllat e saj.
7 E urdhëron diellin e ai nuk lind,
edhe yjeve drynin ua vë.
8 I vetëm i shpalos qiejt
e mbi dallgët e detit hapat i hedh.
9 Ai krijoi Arushën e Orionin,
Shenjëzat e Dhomat e Jugut.
10 Bëri vepra madhështore e të paqëmtueshme,
bëri mrekulli të panumërueshme.
11 Kalon para meje e nuk e shoh,
ikën tutje e nuk e vërej.
12 Rrëmben diçka e kush mund ta kthejë?
Kush mund t'i thotë: “Çfarë po bën?”.
13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin,
poshtë tij tulaten ndihmësit e Rahabit.
14 Si vallë mund t'i përgjigjem
e me ç'fjalë t'i flas atij?
15 Edhe po të jem i drejtë s'i përgjigjem dot,
gjykatësit tim për përdëllim i lutem.
16 Nëse e thërras e më përgjigjet,
nuk besoj se do t'i vërë vesh zërit tim.
17 Ai më shtyp për një fije floku
m'i shumon plagët pa shkak.
18 Nuk më lë të marr frymë,
se më ngop me hidhërim.
19 Sa për forcë, ai është i fuqishmi,
sa për drejtësi, kush mund ta padisë?
20 Edhe pse kam të drejtë,
goja ime do të më dënojë;
nëse jam i përkryer,
ai do të më nxjerrë fajtor.
21 Jam i përkryer, por nuk kujdesem për vete,
e përçmoj jetën time.
22 Prandaj them se është njësoj:
ai rrënon të përkryerin e të paudhin.
23 Nëse fshikullimi vret papritmas,
ai e qesëndis dëshpërimin e të pafajshmit.
24 Toka i është lënë në dorë të paudhit,
ai ua mbyll sytë gjykatësve të saj
e nëse jo ai, kush vallë?
25 Ditët e mia shkojnë më shpejt se rendësi,
ikin tutje pa e parë të mirën.
26 Rrëshqasin si varka xunkthi,
si shkaba që vërsulet mbi pre.
27 Nëse them: “Do ta harroj rënkimin,
nuk do të jem fytyrëngrysur e do të gëzohem”,
28 më trembin tërë vuajtjet e mia.
E di se nuk do të më shfajësosh.
29 Nëse jam fajtor,
pse të mundohem kot?
30 Nëse lahem me ujë bore
e duart i pastroj me finjë,
31 ti prapë do të më zhytësh në llucë
e do t'u kall krupën edhe petkave.
32 Se ai nuk është njeri si unë, që t'i përgjigjem:
“Të dalim në gjyq”.
33 Nuk ka gjyqtar mes ne të dyve
që të vërë dorë mbi ne,
34 ta heqë prej meje shkopin e tij
e të mos më trembë tmerri i tij.
35 Do të flas e nuk do t'i trembem,
se i tillë unë nuk jam».
1 Ὑπολαβὼν δὲ Ιωβ λέγει
2 Ἐπ᾽ ἀληθείας οἶδα ὅτι οὕτως ἐστίν· πῶς γὰρ ἔσται δίκαιος βροτὸς παρὰ κυρίῳ;
3 ἐὰν γὰρ βούληται κριθῆναι αὐτῷ, οὐ μὴ ὑπακούσῃ αὐτῷ, ἵνα μὴ ἀντείπῃ πρὸς ἕνα λόγον αὐτοῦ ἐκ χιλίων.
4 σοφὸς γάρ ἐστιν διανοίᾳ, κραταιός τε καὶ μέγας· τίς σκληρὸς γενόμενος ἐναντίον αὐτοῦ ὑπέμεινεν;
5 ὁ παλαιῶν ὄρη καὶ οὐκ οἴδασιν, ὁ καταστρέφων αὐτὰ ὀργῇ·
6 ὁ σείων τὴν ὑπ᾽ οὐρανὸν ἐκ θεμελίων, οἱ δὲ στῦλοι αὐτῆς σαλεύονται·
7 ὁ λέγων τῷ ἡλίῳ καὶ οὐκ ἀνατέλλει, κατὰ δὲ ἄστρων κατασφραγίζει·
8 ὁ τανύσας τὸν οὐρανὸν μόνος καὶ περιπατῶν ὡς ἐπ᾽ ἐδάφους ἐπὶ θαλάσσης·
9 ὁ ποιῶν Πλειάδα καὶ Ἕσπερον καὶ Ἀρκτοῦρον καὶ ταμιεῖα νότου·
10 ὁ ποιῶν μεγάλα καὶ ἀνεξιχνίαστα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.
11 ἐὰν ὑπερβῇ με, οὐ μὴ ἴδω· καὶ ἐὰν παρέλθῃ με, οὐδ᾽ ὧς ἔγνων.
12 ἐὰν ἀπαλλάξῃ, τίς ἀποστρέψει; ἢ τίς ἐρεῖ αὐτῷ Τί ἐποίησας;
13 αὐτὸς γὰρ ἀπέστραπται ὀργήν, ὑπ᾽ αὐτοῦ ἐκάμφθησαν κήτη τὰ ὑπ᾽ οὐρανόν.
14 ἐὰν δέ μου ὑπακούσηται, ἦ διακρινεῖ τὰ ῥήματά μου.
15 ἐάν τε γὰρ ὦ δίκαιος, οὐκ εἰσακούσεταί μου,* τοῦ κρίματος αὐτοῦ δεηθήσομαι·‡
16 ἐάν τε καλέσω καὶ ὑπακούσῃ, οὐ πιστεύω ὅτι εἰσακήκοέν μου.
17 μὴ γνόφῳ με ἐκτρίψῃ; πολλὰ δέ μου τὰ συντρίμματα πεποίηκεν διὰ κενῆς.
18 οὐκ ἐᾷ γάρ με ἀναπνεῦσαι, ἐνέπλησεν δέ με πικρίας.
19 ὅτι μὲν γὰρ ἰσχύι κρατεῖ· τίς οὖν κρίματι αὐτοῦ ἀντιστήσεται;
20 ἐὰν γὰρ ὦ δίκαιος, τὸ στόμα μου ἀσεβήσει· ἐάν τε ὦ ἄμεμπτος, σκολιὸς ἀποβήσομαι.
21 εἴτε γὰρ ἠσέβησα, οὐκ οἶδα τῇ ψυχῇ, πλὴν ὅτι ἀφαιρεῖταί μου ἡ ζωή.
22 διὸ εἶπον Μέγαν καὶ δυνάστην ἀπολλύει ὀργή,
23 ὅτι φαῦλοι ἐν θανάτῳ ἐξαισίῳ, ἀλλὰ δίκαιοι καταγελῶνται·
24 παραδέδονται γὰρ εἰς χεῖρας ἀσεβοῦς.* πρόσωπα κριτῶν αὐτῆς συγκαλύπτει·* εἰ δὲ μὴ αὐτός, τίς ἐστιν;‡
25 ὁ δὲ βίος μού ἐστιν ἐλαφρότερος δρομέως· ἀπέδρασαν καὶ οὐκ εἴδοσαν.
26 ἦ καὶ ἔστιν ναυσὶν ἴχνος ὁδοῦ ἢ ἀετοῦ πετομένου ζητοῦντος βοράν;
27 ἐάν τε γὰρ εἴπω, ἐπιλήσομαι λαλῶν, συγκύψας τῷ προσώπῳ στενάξω.
28 σείομαι πᾶσιν τοῖς μέλεσιν, οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ ἀθῷόν με ἐάσεις.
29 ἐπειδὴ δέ εἰμι ἀσεβής, διὰ τί οὐκ ἀπέθανον;
30 ἐὰν γὰρ ἀπολούσωμαι χιόνι καὶ ἀποκαθάρωμαι χερσὶν καθαραῖς,
31 ἱκανῶς ἐν ῥύπῳ με ἔβαψας, ἐβδελύξατο δέ με ἡ στολή.
32 οὐ γὰρ εἶ ἄνθρωπος κατ᾽ ἐμέ, ᾧ ἀντικρινοῦμαι, ἵνα ἔλθωμεν ὁμοθυμαδὸν εἰς κρίσιν.
33 εἴθε ἦν ὁ μεσίτης ἡμῶν καὶ ἐλέγχων καὶ διακούων ἀνὰ μέσον ἀμφοτέρων·
34 ἀπαλλαξάτω ἀπ᾽ ἐμοῦ τὴν ῥάβδον, ὁ δὲ φόβος αὐτοῦ μή με στροβείτω,
35 καὶ οὐ μὴ φοβηθῶ, ἀλλὰ λαλήσω· οὐ γὰρ οὕτω συνεπίσταμαι.