Mëkatet e Izraelit
1 Kështu thotë Zoti:
ku është fletëndarja e nënës tënde,
me të cilën unë e paskam dëbuar?
Kush është huadhënësi,
tek i cili ju paskam shitur?
Ja, u shitët prej paudhësive tuaja,
prej shkeljeve tuaja u dëbua nëna juaj.
2 Përse kur erdha nuk ishte askush,
kur thirra, nuk u përgjigj kurrkush?
Pse, qenka shkurtuar dora ime,
që të mos ju shpengoj?
Pse, më paskan lënë fuqitë,
që të mos ju çliroj?
Ja, me një kërcënim e thaj detin,
të shkretë i bëj lumenjtë,
qelbet peshku i tyre për mungesë uji,
ngordhin ata nga etja.
3 Unë i vesh qiejt në të zi,
grathoren për mbulesë u vë.
Bindja e shërbëtorit të Zotit
4 Zoti Perëndi më dha gjuhë nxënësi,
që me fjalë t'i jap forcë të lodhurit.
Çdo mëngjes herët ma bën gati veshin,
që të dëgjoj, siç dëgjon nxënësi.
5 Zoti Perëndi m'i ka hapur veshët
e unë s'ngrita krye e as nuk u tërhoqa.
6 Shpinën ua ktheva atyre që më godisnin,
faqet atyre që më shkulnin mjekrën,
fytyrën unë nuk e fsheha
prej sharjeve e të pështyrave.
7 Zoti Perëndi, ai më ndihmon,
prandaj dhe s'mbeta i poshtëruar,
fytyrën e bëra të fortë si stralli,
sepse e di se s'do të turpërohem.
8 Pranë meje është ai që më jep të drejtë,
kush mund të bëjë gjyq me mua?
Le të dalim bashkë para gjykatësit,
kush do të jetë kundërshtari im?
Le të vijë pranë meje!
9 Ja, Zoti Perëndi, ai më ndihmon,
kush është ai që do të më dënojë?
Të gjithë do të vjetrohen si rroba,
tenja ka për t'i brejtur.
10 Kush prej jush e druan Zotin,
le ta dëgjojë zërin e shërbëtorit të tij.
Kush ecën në errësirë e nuk ka dritë,
le të shpresojë tek emri i Zotit
e të mbështetet te Perëndia i tij.
11 E të gjithë ju që ndizni zjarr
e që ngjisheni me shigjeta zjarri,
shkoni në flakët e zjarrit tuaj
mes shigjetave që keni ndezur.
Këtë gjë do t'jua bëjë dora ime,
me dhimbje në shtrat do të lëngoni.
1 Οὕτως λέγει κύριος Ποῖον τὸ βιβλίον τοῦ ἀποστασίου τῆς μητρὸς ὑμῶν, ᾧ ἐξαπέστειλα αὐτήν; ἢ τίνι ὑπόχρεῳ πέπρακα ὑμᾶς; ἰδοὺ ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν ἐπράθητε, καὶ ταῖς ἀνομίαις ὑμῶν ἐξαπέστειλα τὴν μητέρα ὑμῶν. 2 τί ὅτι ἦλθον καὶ οὐκ ἦν ἄνθρωπος; ἐκάλεσα καὶ οὐκ ἦν ὁ ὑπακούων; μὴ οὐκ ἰσχύει ἡ χείρ μου τοῦ ῥύσασθαι; ἢ οὐκ ἰσχύω τοῦ ἐξελέσθαι; ἰδοὺ τῇ ἀπειλῇ μου ἐξερημώσω τὴν θάλασσαν καὶ θήσω ποταμοὺς ἐρήμους, καὶ ξηρανθήσονται οἱ ἰχθύες αὐτῶν ἀπὸ τοῦ μὴ εἶναι ὕδωρ καὶ ἀποθανοῦνται ἐν δίψει. 3 καὶ ἐνδύσω τὸν οὐρανὸν σκότος καὶ θήσω ὡς σάκκον τὸ περιβόλαιον αὐτοῦ.
4 Κύριος δίδωσίν μοι γλῶσσαν παιδείας τοῦ γνῶναι ἐν καιρῷ ἡνίκα δεῖ εἰπεῖν λόγον, ἔθηκέν μοι πρωί, προσέθηκέν μοι ὠτίον ἀκούειν· 5 καὶ ἡ παιδεία κυρίου ἀνοίγει μου τὰ ὦτα, ἐγὼ δὲ οὐκ ἀπειθῶ οὐδὲ ἀντιλέγω. 6 τὸν νῶτόν μου δέδωκα εἰς μάστιγας, τὰς δὲ σιαγόνας μου εἰς ῥαπίσματα, τὸ δὲ πρόσωπόν μου οὐκ ἀπέστρεψα ἀπὸ αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων· 7 καὶ κύριος βοηθός μου ἐγενήθη, διὰ τοῦτο οὐκ ἐνετράπην, ἀλλὰ ἔθηκα τὸ πρόσωπόν μου ὡς στερεὰν πέτραν καὶ ἔγνων ὅτι οὐ μὴ αἰσχυνθῶ. 8 ὅτι ἐγγίζει ὁ δικαιώσας με· τίς ὁ κρινόμενός μοι; ἀντιστήτω μοι ἅμα· καὶ τίς ὁ κρινόμενός μοι; ἐγγισάτω μοι. 9 ἰδοὺ κύριος βοηθεῖ μοι· τίς κακώσει με; ἰδοὺ πάντες ὑμεῖς ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσεσθε, καὶ ὡς σὴς καταφάγεται ὑμᾶς.
10 Τίς ἐν ὑμῖν ὁ φοβούμενος τὸν κύριον; ἀκουσάτω τῆς φωνῆς τοῦ παιδὸς αὐτοῦ· οἱ πορευόμενοι ἐν σκότει οὐκ ἔστιν αὐτοῖς φῶς, πεποίθατε ἐπὶ τῷ ὀνόματι κυρίου καὶ ἀντιστηρίσασθε ἐπὶ τῷ θεῷ. 11 ἰδοὺ πάντες ὑμεῖς πῦρ καίετε καὶ κατισχύετε φλόγα· πορεύεσθε τῷ φωτὶ τοῦ πυρὸς ὑμῶν καὶ τῇ φλογί, ᾗ ἐξεκαύσατε· δι᾽ ἐμὲ ἐγένετο ταῦτα ὑμῖν, ἐν λύπῃ κοιμηθήσεσθε.