Qortimi i Elifazit
1 Atëherë Elifaz Temaniti u përgjigj e tha:
2 «A mund të flitet me ty, apo s'ke durim?
Po kush mund të rrijë pa folur?
3 Ja, shumë veta ke mësuar
e duart e mekura ke përtërirë.
4 Fjalët e tua kanë ringritur të rrëzuarit
e gjunjëprerët ke mëkëmbur.
5 Tani e ke radhën ti e nuk duron,
të ra ty e u trullose.
6 A nuk ke besim te droja e Perëndisë
e shpresë te sjellja e përsosur?
7 Thirri mendjes, cili i pafajshëm u rrënua?
Ku është ai i drejtë që u shkatërrua?
8 Me sa kam parë unë, kush mih ligësi
e mbjell prapësi, ato edhe korr.
9 Ata i rrënon puhiza e Perëndisë,
i fundos fryma e zemërimit të tij.
10 Ulërin luani, bërtet egërsira
e dhëmbët e këlyshit bëhen copë.
11 Luani ngordh se s'ka pre
e shpërndahen këlyshët e tij.
12 Tinëz më erdhi fjala,
pëshpërima e saj më ra në vesh.
13 Në trazimin e vegimeve të natës
kur njerëzinë e zë gjumë i thellë,
14 më zuri tmerri e drithërima,
edhe eshtrat m'u drodhën.
15 Një frymë ma përshkoi fytyrën
e m'u ngritën qimet përpjetë.
16 U ndal, por s'ia njoha pamjen:
një trajtë para syve të mi.
Heshtje. Pastaj një zë dëgjova:
17 “A ka vdekatar të drejtë para Perëndisë?
A ka njeri të pastër para krijuesit të vet?”.
18 As shërbëtorëve s'u zë besë,
edhe engjëjve ua gjen një të metë.
19 Aq më shumë banorëve të qerpiçëve,
që i kanë themelet në pluhur
e shkelen porsi tenja.
20 Shkërmoqen sa gdhin e ngryset.
Papandehur, zhduken përgjithmonë.
21 U këputet filli
e vdesin pa urti».
1 Ὑπολαβὼν δὲ Ελιφας ὁ Θαιμανίτης λέγει
2 Μὴ πολλάκις σοι λελάληται ἐν κόπῳ;
ἰσχὺν δὲ ῥημάτων σου τίς ὑποίσει;
3 εἰ γὰρ σὺ ἐνουθέτησας πολλοὺς
καὶ χεῖρας ἀσθενοῦς παρεκάλεσας
4 ἀσθενοῦντάς τε ἐξανέστησας ῥήμασιν
γόνασίν τε ἀδυνατοῦσιν θάρσος περιέθηκας,
5 νῦν δὲ ἥκει ἐπὶ σὲ πόνος καὶ ἥψατό σου, σὺ δὲ ἐσπούδασας.
6 πότερον οὐχ ὁ φόβος σού ἐστιν ἐν ἀφροσύνῃ
καὶ ἡ ἐλπίς σου καὶ ἡ ἀκακία τῆς ὁδοῦ σου;
7 μνήσθητι οὖν τίς καθαρὸς ὢν ἀπώλετο
ἢ πότε ἀληθινοὶ ὁλόρριζοι ἀπώλοντο.
8 καθ᾽ ὃν τρόπον εἶδον τοὺς ἀροτριῶντας τὰ ἄτοπα,
οἱ δὲ σπείροντες αὐτὰ ὀδύνας θεριοῦσιν ἑαυτοῖς.
9 ἀπὸ προστάγματος κυρίου ἀπολοῦνται,
ἀπὸ δὲ πνεύματος ὀργῆς αὐτοῦ ἀφανισθήσονται.
10 σθένος λέοντος, φωνὴ δὲ λεαίνης,
γαυρίαμα δὲ δρακόντων ἐσβέσθη·
11 μυρμηκολέων ὤλετο παρὰ τὸ μὴ ἔχειν βοράν,
σκύμνοι δὲ λεόντων ἔλιπον ἀλλήλους.
12 εἰ δέ τι ῥῆμα ἀληθινὸν ἐγεγόνει ἐν λόγοις σου,
οὐθὲν ἄν σοι τούτων κακὸν ἀπήντησεν.
πότερον οὐ δέξεταί μου τὸ οὖς ἐξαίσια παρ᾽ αὐτοῦ;
13 φόβοι δὲ καὶ ἠχὼ νυκτερινή,
ἐπιπίπτων φόβος ἐπ᾽ ἀνθρώπους,
14 φρίκη δέ μοι συνήντησεν καὶ τρόμος
καὶ μεγάλως μου τὰ ὀστᾶ συνέσεισεν,
15 καὶ πνεῦμα ἐπὶ πρόσωπόν μου ἐπῆλθεν,
ἔφριξαν δέ μου τρίχες καὶ σάρκες.
16 ἀνέστην, καὶ οὐκ ἐπέγνων·
εἶδον, καὶ οὐκ ἦν μορφὴ πρὸ ὀφθαλμῶν μου,
ἀλλ᾽ ἢ αὔραν καὶ φωνὴν ἤκουον
17 Τί γάρ; μὴ καθαρὸς ἔσται βροτὸς ἐναντίον κυρίου
ἢ ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτοῦ ἄμεμπτος ἀνήρ;
18 εἰ κατὰ παίδων αὐτοῦ οὐ πιστεύει,
κατὰ δὲ ἀγγέλων αὐτοῦ σκολιόν τι ἐπενόησεν,
19 τοὺς δὲ κατοικοῦντας οἰκίας πηλίνας,
ἐξ ὧν καὶ αὐτοὶ ἐκ τοῦ αὐτοῦ πηλοῦ ἐσμεν,
ἔπαισεν αὐτοὺς σητὸς τρόπον·
20 καὶ ἀπὸ πρωίθεν ἕως ἑσπέρας οὐκέτι εἰσίν,
παρὰ τὸ μὴ δύνασθαι αὐτοὺς ἑαυτοῖς βοηθῆσαι ἀπώλοντο·
21 ἐνεφύσησεν γὰρ αὐτοῖς καὶ ἐξηράνθησαν,
ἀπώλοντο παρὰ τὸ μὴ ἔχειν αὐτοὺς σοφίαν.