Shpëtim për Jerusalemin
1 Mjerë ti që shkatërron,
edhe pse s'të kanë shkatërruar,
ti që tradhton,
edhe pse s'të kanë tradhtuar,
se, sapo të kesh shkatërruar,
do të shkatërrohesh,
sapo të kesh tradhtuar,
do të tradhtohesh.
2 Ki mëshirë për ne, o Zot,
se kemi shpresuar te ti.
Bëhu mbrojtja jonë çdo mëngjes,
shpëtimi ynë në kohë mjerimi.
3 Nga ushtima, ikin popujt,
kur ngrihesh ti, shpërndahen kombet.
4 Do të grumbullohet plaçka e luftës si vemjet,
do të vërsulen mbi to si karkalecat.
5 Madhështor është Zoti,
se banon në lartësi,
Sionin e ka mbushur
me të drejtë e drejtësi.
6 Ditët e tua do të jenë të palëkundshme,
urtia e dija, pasuria shpëtimtare,
droja e Zotit thesari yt.
7 Ja, trimat e tu bërtasin nëpër rrugë,
lajmëtarët e paqes qajnë hidhur.
8 Sheshet janë të shkreta,
shtigjeve s'kalon kush,
besëlidhja është shkelur,
qytetet janë përçmuar,
njeriu s'ka më vlerë.
9 Është tharë, është vyshkur toka,
nga turpi është venitur Libani,
Sharoni është bërë shkretëtirë,
Bashani e Karmeli dridhen.
10 E tani po ngrihem, thotë Zoti,
ja, në këmbë po çohem,
tani po madhërohem!
11 Keni ngjizur sanë, kashtë do të lindni,
fryma ime do t'ju përpijë si zjarri!
12 Popujt do të digjen në furrën e gëlqeres,
si ferrat e prera do t'i djegë zjarri.
13 Ju që jeni larg, dëgjoni çka bëra,
ju që jeni afër, njiheni fuqinë time.
14 Mëkatarët në Sion u tmerruan,
të paudhët dridhmat i pushtuan.
«Kush prej nesh mund të banojë», thonë,
«Mes zjarrit përvëlues?
Kush prej nesh mund të banojë
mes flakëve të përjetshme?».
15 Ai që ecën me drejtësi,
ai që flet çka është e drejtë,
që s'kërkon fitim të pandershëm,
që tund duart për të mos marrë mitë,
që mbyll veshët për të mos dëgjuar për vrasje,
që mbyll sytë për të mos parë të keqen,
16 ai do të banojë në vend të lartë,
fortesa mbi shkëmb do të jetë streha e tij,
do të ketë bukë për të ngrënë,
nuk do t'i mungojë uji.
17 Sytë tuaj do të shohin një mbret të lavdishëm,
do të kundrojnë një vend që s'ka fund.
18 Zemra jote do të përsiatë me tmerr:
«Ku është ai që mban shënim?
Ku është ai që peshat mat?
Ku është ai që kullat numëron?».
19 Popullin mizor s'do ta shohësh më,
atë popull me një të folme që s'merrej vesh,
që belbëzonte gjuhë të pakuptueshme.
20 Kundro Sionin, qytetin e të kremteve tona!
Sytë e tu do të shohin Jerusalemin,
vendbanimin e qetë, tendën e patundur.
Hunjtë e saj s'do t'i shkulin dot kurrë,
litarët e saj nuk do t'i këputin.
21 Atje Zoti do të jetë madhështor për ne,
në atë tokë ku rrjedhin lumenj me degë të gjera.
Anije me rrema atje s'do të kalojnë,
anije të mëdha s'do të lundrojnë.
22 Se Zoti është gjykatësi ynë,
Zoti është ligjdhënësi ynë,
Zoti është mbreti ynë,
ai do të na shpëtojë.
23 Litarët e tu janë liruar,
direkun tënd s'e mbajnë dot,
dhe velin nuk ta ndehin.
Atëherë plaçka e shumtë do të ndahet,
do të marrin deri edhe të çalët.
24 Asnjë nga banorët s'do të thotë: «Jam sëmurë».
Popullit që banon atje, do t'i falet paudhësia.
1 Οὐαὶ τοῖς ταλαιπωροῦσιν ὑμᾶς, ὑμᾶς δὲ οὐδεὶς ποιεῖ ταλαιπώρους, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς οὐκ ἀθετεῖ· ἁλώσονται οἱ ἀθετοῦντες καὶ παραδοθήσονται καὶ ὡς σὴς ἐπὶ ἱματίου οὕτως ἡττηθήσονται. 2 κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν· ἐγενήθη τὸ σπέρμα τῶν ἀπειθούντων εἰς ἀπώλειαν, ἡ δὲ σωτηρία ἡμῶν ἐν καιρῷ θλίψεως. 3 διὰ φωνὴν τοῦ φόβου σου ἐξέστησαν λαοὶ ἀπὸ τοῦ φόβου σου, καὶ διεσπάρησαν τὰ ἔθνη. 4 νῦν δὲ συναχθήσεται τὰ σκῦλα ὑμῶν μικροῦ καὶ μεγάλου· ὃν τρόπον ἐάν τις συναγάγῃ ἀκρίδας, οὕτως ἐμπαίξουσιν ὑμῖν. 5 ἅγιος ὁ θεὸς ὁ κατοικῶν ἐν ὑψηλοῖς, ἐνεπλήσθη Σιων κρίσεως καὶ δικαιοσύνης. 6 ἐν νόμῳ παραδοθήσονται, ἐν θησαυροῖς ἡ σωτηρία ἡμῶν, ἐκεῖ σοφία καὶ ἐπιστήμη καὶ εὐσέβεια πρὸς τὸν κύριον· οὗτοί εἰσιν θησαυροὶ δικαιοσύνης. 7 ἰδοὺ δὴ ἐν τῷ φόβῳ ὑμῶν αὐτοὶ φοβηθήσονται· οὓς ἐφοβεῖσθε, φοβηθήσονται ἀφ᾽ ὑμῶν· ἄγγελοι γὰρ ἀποσταλήσονται ἀξιοῦντες εἰρήνην πικρῶς κλαίοντες παρακαλοῦντες εἰρήνην. 8 ἐρημωθήσονται γὰρ αἱ τούτων ὁδοί· πέπαυται ὁ φόβος τῶν ἐθνῶν, καὶ ἡ πρὸς τούτους διαθήκη αἴρεται, καὶ οὐ μὴ λογίσησθε αὐτοὺς ἀνθρώπους. 9 ἐπένθησεν ἡ γῆ, ᾐσχύνθη ὁ Λίβανος, ἕλη ἐγένετο ὁ Σαρων· φανερὰ ἔσται ἡ Γαλιλαία καὶ ὁ Κάρμηλος. 10 νῦν ἀναστήσομαι, λέγει κύριος, νῦν δοξασθήσομαι, νῦν ὑψωθήσομαι· 11 νῦν ὄψεσθε, νῦν αἰσθηθήσεσθε· ματαία ἔσται ἡ ἰσχὺς τοῦ πνεύματος ὑμῶν, πῦρ ὑμᾶς κατέδεται. 12 καὶ ἔσονται ἔθνη κατακεκαυμένα ὡς ἄκανθα ἐν ἀγρῷ ἐρριμμένη καὶ κατακεκαυμένη. 13 ἀκούσονται οἱ πόρρωθεν ἃ ἐποίησα, γνώσονται οἱ ἐγγίζοντες τὴν ἰσχύν μου. 14 ἀπέστησαν οἱ ἐν Σιων ἄνομοι, λήμψεται τρόμος τοὺς ἀσεβεῖς· τίς ἀναγγελεῖ ὑμῖν ὅτι πῦρ καίεται; τίς ἀναγγελεῖ ὑμῖν τὸν τόπον τὸν αἰώνιον; 15 πορευόμενος ἐν δικαιοσύνῃ, λαλῶν εὐθεῖαν ὁδόν, μισῶν ἀνομίαν καὶ ἀδικίαν καὶ τὰς χεῖρας ἀποσειόμενος ἀπὸ δώρων, βαρύνων τὰ ὦτα ἵνα μὴ ἀκούσῃ κρίσιν αἵματος, καμμύων τοὺς ὀφθαλμοὺς ἵνα μὴ ἴδῃ ἀδικίαν, 16 οὗτος οἰκήσει ἐν ὑψηλῷ σπηλαίῳ πέτρας ἰσχυρᾶς· ἄρτος αὐτῷ δοθήσεται, καὶ τὸ ὕδωρ αὐτοῦ πιστόν. 17 βασιλέα μετὰ δόξης ὄψεσθε, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ ὑμῶν ὄψονται γῆν πόρρωθεν. 18 ἡ ψυχὴ ὑμῶν μελετήσει φόβον· ποῦ εἰσιν οἱ γραμματικοί; ποῦ εἰσιν οἱ συμβουλεύοντες; ποῦ ἐστιν ὁ ἀριθμῶν τοὺς τρεφομένους 19 μικρὸν καὶ μέγαν λαόν; ᾧ οὐ συνεβουλεύσαντο οὐδὲ ᾔδει βαθύφωνον ὥστε μὴ ἀκοῦσαι λαὸς πεφαυλισμένος, καὶ οὐκ ἔστιν τῷ ἀκούοντι σύνεσις. 20 ἰδοὺ Σιων ἡ πόλις τὸ σωτήριον ἡμῶν· οἱ ὀφθαλμοί σου ὄψονται Ιερουσαλημ, πόλις πλουσία, σκηναὶ αἳ οὐ μὴ σεισθῶσιν, οὐδὲ μὴ κινηθῶσιν οἱ πάσσαλοι τῆς σκηνῆς αὐτῆς εἰς τὸν αἰῶνα χρόνον, οὐδὲ τὰ σχοινία αὐτῆς οὐ μὴ διαρραγῶσιν. 21 ὅτι τὸ ὄνομα κυρίου μέγα ὑμῖν· τόπος ὑμῖν ἔσται, ποταμοὶ καὶ διώρυγες πλατεῖς καὶ εὐρύχωροι· οὐ πορεύσῃ ταύτην τὴν ὁδόν, οὐδὲ πορεύσεται πλοῖον ἐλαῦνον. 22 ὁ γὰρ θεός μου μέγας ἐστίν, οὐ παρελεύσεταί με κύριος· κριτὴς ἡμῶν κύριος, ἄρχων ἡμῶν κύριος, βασιλεὺς ἡμῶν κύριος, οὗτος ἡμᾶς σώσει. 23 ἐρράγησαν τὰ σχοινία σου, ὅτι οὐκ ἐνίσχυσεν· ὁ ἱστός σου ἔκλινεν, οὐ χαλάσει τὰ ἱστία· οὐκ ἀρεῖ σημεῖον, ἕως οὗ παραδοθῇ εἰς προνομήν· τοίνυν πολλοὶ χωλοὶ προνομὴν ποιήσουσιν. 24 καὶ οὐ μὴ εἴπῃ Κοπιῶ ὁ λαὸς ὁ ἐνοικῶν ἐν αὐτοῖς· ἀφέθη γὰρ αὐτοῖς ἡ ἁμαρτία.