Jobi flet për mjerimin e njeriut
1 «Njeriu i lindur prej gruas
e ka jetën të shkurtër e plot trazime.
2 Çel si lulja e vyshket,
ikën si hija e nuk zë vend.
3 A i hedh ti sytë kah një i tillë?
E mua më thërret në gjyq?
4 Kush mund të nxjerrë dëlirësi nga ndotja?
Askush!
5 Nëse ditët e njeriut janë të numëruara
e ti e di numrin e muajve të tij,
nëse ia ke vënë cakun e ai s'e kalon dot,
6 hiqi sytë prej tij e lëre të qetë
ta sosë i gëzuar ditën si mëditës.
7 Se edhe pema e ka një shpresë,
nëse e presin, do të bulojë sërish
e filizat e saj nuk do të thahen.
8 Edhe pse rrënjët i plaken nën dhe
e trungu i kalbet në pluhur,
9 ndien ujin e bulon,
nxjerr filiza si fidan.
10 Por njeriu vdes e bie përdhe,
jep shpirt njerëzia e ku është pastaj?
11 Uji i detit avullon
e lumi mund të thahet.
12 Njeriu që dergjet nuk ringrihet më,
pa kaluar qiejt më nuk do të zgjohet,
as do t'i dalë më gjumi.
13 Ah, sikur të më fshihje në skëterrë,
sikur të më ndryje derisa të të ikë zemërimi
e të më caktoje kohën për të më kujtuar!
14 Nëse njeriu vdes, a mund të jetojë?
Do të prisja sado të zgjasë mundimi im,
derisa të vijë lirimi.
15 Ti do të më thërrisje e unë do të të përgjigjesha,
do të kishe mall për veprën e duarve të tua.
16 Ndonëse tani i numëron hapat e mi,
nuk do t'i vëreje mëkatet e mia.
17 Mosbindja ime do të ndryhej në thes
e ti do ta mbuloje fajin tim.
18 Por, ja, mali shembet e shkërmoqet
e shkëmbi luan vendit,
19 uji i rrëmben gurët,
vërshimi e gërryen dheun
e ti i shuan shpresën njeriut.
20 Ti e godet e ai ikën përgjithmonë,
e shpërfytyron dhe tej e dëbon.
21 Bijtë e tij nderohen, por ai s'e di,
përçmohen, por atij s'ia merr mendja.
22 Ai veç vuan në trupin e vet
e rënkon për veten e vet».
1 βροτὸς γὰρ γεννητὸς γυναικὸς ὀλιγόβιος καὶ πλήρης ὀργῆς
2 ἢ ὥσπερ ἄνθος ἀνθῆσαν ἐξέπεσεν, ἀπέδρα δὲ ὥσπερ σκιὰ καὶ οὐ μὴ στῇ.
3 οὐχὶ καὶ τούτου λόγον ἐποιήσω καὶ τοῦτον ἐποίησας εἰσελθεῖν ἐν κρίματι ἐνώπιόν σου;
4 τίς γὰρ καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ῥύπου; ἀλλ᾽ οὐθείς.
5 ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, ἀριθμητοὶ δὲ μῆνες αὐτοῦ παρὰ σοί, εἰς χρόνον ἔθου, καὶ οὐ μὴ ὑπερβῇ.
6 ἀπόστα ἀπ᾽ αὐτοῦ, ἵνα ἡσυχάσῃ καὶ εὐδοκήσῃ τὸν βίον ὥσπερ ὁ μισθωτός.
7 ἔστιν γὰρ δένδρῳ ἐλπίς· ἐὰν γὰρ ἐκκοπῇ, ἔτι ἐπανθήσει, καὶ ὁ ῥάδαμνος αὐτοῦ οὐ μὴ ἐκλίπῃ·
8 ἐὰν γὰρ γηράσῃ ἐν γῇ ἡ ῥίζα αὐτοῦ, ἐν δὲ πέτρᾳ τελευτήσῃ τὸ στέλεχος αὐτοῦ,
9 ἀπὸ ὀσμῆς ὕδατος ἀνθήσει, ποιήσει δὲ θερισμὸν ὥσπερ νεόφυτον.
10 ἀνὴρ δὲ τελευτήσας ᾤχετο, πεσὼν δὲ βροτὸς οὐκέτι ἔστιν.
11 χρόνῳ γὰρ σπανίζεται θάλασσα, ποταμὸς δὲ ἐρημωθεὶς ἐξηράνθη·
12 ἄνθρωπος δὲ κοιμηθεὶς οὐ μὴ ἀναστῇ, ἕως ἂν ὁ οὐρανὸς οὐ μὴ συρραφῇ·* καὶ οὐκ ἐξυπνισθήσονται ἐξ ὕπνου αὐτῶν.‡
13 εἰ γὰρ ὄφελον ἐν ᾅδῃ με ἐφύλαξας, ἔκρυψας δέ με, ἕως ἂν παύσηταί σου ἡ ὀργὴ καὶ τάξῃ μοι χρόνον, ἐν ᾧ μνείαν μου ποιήσῃ.
14 ἐὰν γὰρ ἀποθάνῃ ἄνθρωπος, ζήσεται συντελέσας ἡμέρας τοῦ βίου αὐτοῦ· ὑπομενῶ, ἕως ἂν πάλιν γένωμαι.
15 εἶτα καλέσεις, ἐγὼ δέ σοι ὑπακούσομαι, τὰ δὲ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ ἀποποιοῦ.
16 ἠρίθμησας δέ μου τὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ οὐ μὴ παρέλθῃ σε οὐδὲν τῶν ἁμαρτιῶν μου·
17 ἐσφράγισας δέ μου τὰς ἀνομίας ἐν βαλλαντίῳ, ἐπεσημήνω δέ, εἴ τι ἄκων παρέβην.
18 καὶ πλὴν ὄρος πῖπτον διαπεσεῖται,* καὶ πέτρα παλαιωθήσεται ἐκ τοῦ τόπου αὐτῆς·
19 λίθους ἐλέαναν ὕδατα,* καὶ κατέκλυσεν ὕδατα ὕπτια τοῦ χώματος τῆς γῆς·* καὶ ὑπομονὴν ἀνθρώπου ἀπώλεσας.‡
20 ὦσας αὐτὸν εἰς τέλος, καὶ ᾤχετο· ἐπέστησας αὐτῷ τὸ πρόσωπον καὶ ἐξαπέστειλας·
21 πολλῶν δὲ γενομένων τῶν υἱῶν αὐτοῦ οὐκ οἶδεν, ἐὰν δὲ ὀλίγοι γένωνται, οὐκ ἐπίσταται·
22 ἀλλ᾽ ἢ αἱ σάρκες αὐτοῦ ἤλγησαν, ἡ δὲ ψυχὴ αὐτοῦ ἐπένθησεν.