Paralajmërim Arielit
1 Mjerë Arieli!
Arieli, qyteti ku fushoi Davidi.
Le të shtohen vitet njëri pas tjetrit,
le të kremtohen festat sipas radhës së tyre.
2 Kam për të sjellë fatkeqësi mbi Arielin,
do të ketë gjëmë e vajtim,
e do të jetë për mua vërtet si një «ariel» .
3 Do të ngre fushimin përreth teje,
me ledh do të të rrethoj,
penda do të ngre kundër teje.
4 Do të biesh shumë poshtë,
prej dheut do të flasësh,
nga pluhuri e mbytur do të dalë fjala jote,
zëri yt do të tingëllojë si i dalë prej varrit,
e folura jote do të pëshpëritë prej baltës.
5 Të huajt e shumtë, që do të jenë te ti,
pluhurit të imët do t'i ngjajnë,
gjakatarët e tu si byku që e merr era,
e kjo do të ndodhë befas në një çast.
6 Do të vijë te ti Zoti i ushtrive,
me gjëmim, me tërmet
e me zhurmë të madhe,
me shakullinë, me stuhi,
me flakë zjarri që përvëlon.
7 Si një ëndërr do të jetë, si vegimi i natës,
turma e kombeve që do të luftojë kundër Arielit,
tërë ata që do ta sulmojnë me gjithë fortesat e tij,
do ta rrethojnë nga të gjitha anët.
8 Do të jetë si i urituri që ëndërron, se ha,
por, kur zgjohet, barkun zbrazët e ka,
apo si i eturi që ëndërron, se pi,
por, kur zgjohet, është i këputur
e fytin thatë e ka.
Kështu do të jetë turma e gjithë kombeve
që malin e Sionit do të sulmojnë.
9 Silluni si të marrë e marrosuni,
silluni si të verbër e verbohuni!
Të dehur, por jo prej verës,
ju merren këmbët, por jo nga pija.
10 Ja, Zoti dërgoi mbi ju një shpirt topitjeje,
që i mbylli sytë tuaj, profetët,
që i mbuloi kokat tuaja, vegimtarët.
11 Kështu, të gjitha vegimet u bënë për ju si fjalët e një libri të vulosur, të cilin, nëse ia japin atij që di të lexojë e i thonë: «Lexoje këtë!», do të thotë: «Nuk mundem, se është i vulosur», 12 apo nëse ia japin atij, që s'di të lexojë, e i thonë: «Lexoje!», do të thotë: «Nuk di të lexoj».
13 Ky popull më afrohet veç me gojë, thotë Zoti,
e më nderon veç me buzë,
por zemra e tij është larg meje.
Droja, që për mua kanë,
s'është veçse urdhërim
i mësuar prej njerëzve.
14 Prandaj do ta çudis edhe më këtë popull,
do ta çudis e do ta mahnis.
Urtia e të urtëve të tij do të marrë fund,
mençuria e të mençurve të tij do të errësohet.
15 Mjerë ata që prej Zotit
thellë i fshehin sendërgjimet e tyre,
ata që veprat e tyre në terr i bëjnë e thonë:
«Kush na sheh e kush na njeh?».
16 Sa e pështirë!
A çmohet poçari njëlloj si balta?
A i thotë vepra krijuesit të vet
«Nuk më ke bërë ti?».
A i thotë ena poçarit që e bëri
«Qenke krejt i pamend?».
17 Edhe pak kohë, edhe shumë pak,
e Libani do të kthehet në pemishte
e pemishtja do të kthehet në pyll.
18 Atë ditë të shurdhrit
do të dëgjojnë fjalët e librit;
të çliruar nga errësira e terri,
sytë e të verbërve do të shohin.
19 Të varfrit do të gëzojnë
edhe më shumë në Zotin,
skamnorët e njerëzimit
do të ngazëllejnë për të shenjtin e Izraelit.
20 Sepse njeriu i dhunshëm do të marrë fund
e përqeshësi do të zhduket,
gjithë ata që sendërgjojnë paudhësi
do të shfarosen,
21 ata që fajësojnë të tjerët me fjalë,
që i ngrenë kurth gjykatësit te porta,
që për asgjë e hedhin poshtë të drejtin.
22 Prandaj kështu i thotë Zoti shtëpisë së Jakobit,
ai që shpengoi Abrahamin:
që tani e tutje Jakobi nuk do të turpërohet më,
që tani e tutje fytyra më s'do t'i skuqet.
23 Kur të shohin bijtë e tij
veprat që do të bëj mes tyre,
do ta shenjtërojnë emrin tim.
Të shenjtin e Jakobit do ta shenjtërojnë,
Perëndinë e Izraelit do ta kenë frikë.
24 Shpirtrat e mashtruar do të arrijnë të kuptojnë
dhe ata që murmurijnë do të pranojnë t'i mësojnë.
1 Οὐαὶ πόλις Αριηλ, ἣν Δαυιδ ἐπολέμησεν· συναγάγετε γενήματα ἐνιαυτὸν ἐπ᾽ ἐνιαυτόν, φάγεσθε γὰρ σὺν Μωαβ. 2 ἐκθλίψω γὰρ Αριηλ, καὶ ἔσται αὐτῆς ἡ ἰσχὺς καὶ τὸ πλοῦτος ἐμοί. 3 καὶ κυκλώσω ὡς Δαυιδ ἐπὶ σὲ καὶ βαλῶ περὶ σὲ χάρακα καὶ θήσω περὶ σὲ πύργους, 4 καὶ ταπεινωθήσονται οἱ λόγοι σου εἰς τὴν γῆν, καὶ εἰς τὴν γῆν οἱ λόγοι σου δύσονται· καὶ ἔσται ὡς οἱ φωνοῦντες ἐκ τῆς γῆς ἡ φωνή σου, καὶ πρὸς τὸ ἔδαφος ἡ φωνή σου ἀσθενήσει. 5 καὶ ἔσται ὡς κονιορτὸς ἀπὸ τροχοῦ ὁ πλοῦτος τῶν ἀσεβῶν καὶ ὡς χνοῦς φερόμενος, καὶ ἔσται ὡς στιγμὴ παραχρῆμα 6 παρὰ κυρίου σαβαωθ· ἐπισκοπὴ γὰρ ἔσται μετὰ βροντῆς καὶ σεισμοῦ καὶ φωνῆς μεγάλης, καταιγὶς φερομένη καὶ φλὸξ πυρὸς κατεσθίουσα. 7 καὶ ἔσται ὡς ὁ ἐνυπνιαζόμενος ἐν ὕπνῳ ὁ πλοῦτος τῶν ἐθνῶν πάντων, ὅσοι ἐπεστράτευσαν ἐπὶ Αριηλ, καὶ πάντες οἱ στρατευσάμενοι ἐπὶ Ιερουσαλημ καὶ πάντες οἱ συνηγμένοι ἐπ᾽ αὐτὴν καὶ θλίβοντες αὐτήν. 8 καὶ ἔσονται ὡς οἱ ἐν ὕπνῳ πίνοντες καὶ ἔσθοντες, καὶ ἐξαναστάντων μάταιον αὐτῶν τὸ ἐνύπνιον, καὶ ὃν τρόπον ἐνυπνιάζεται ὁ διψῶν ὡς πίνων καὶ ἐξαναστὰς ἔτι διψᾷ, ἡ δὲ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς κενὸν ἤλπισεν, οὕτως ἔσται ὁ πλοῦτος πάντων τῶν ἐθνῶν, ὅσοι ἐπεστράτευσαν ἐπὶ τὸ ὄρος Σιων. 9 ἐκλύθητε καὶ ἔκστητε καὶ κραιπαλήσατε οὐκ ἀπὸ σικερα οὐδὲ ἀπὸ οἴνου· 10 ὅτι πεπότικεν ὑμᾶς κύριος πνεύματι κατανύξεως καὶ καμμύσει τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν καὶ τῶν προφητῶν αὐτῶν καὶ τῶν ἀρχόντων αὐτῶν, οἱ ὁρῶντες τὰ κρυπτά. 11 καὶ ἔσονται ὑμῖν πάντα τὰ ῥήματα ταῦτα ὡς οἱ λόγοι τοῦ βιβλίου τοῦ ἐσφραγισμένου τούτου, ὃ ἐὰν δῶσιν αὐτὸ ἀνθρώπῳ ἐπισταμένῳ γράμματα λέγοντες Ἀνάγνωθι ταῦτα· καὶ ἐρεῖ Οὐ δύναμαι ἀναγνῶναι, ἐσφράγισται γάρ. 12 καὶ δοθήσεται τὸ βιβλίον τοῦτο εἰς χεῖρας ἀνθρώπου μὴ ἐπισταμένου γράμματα, καὶ ἐρεῖ αὐτῷ Ἀνάγνωθι τοῦτο· καὶ ἐρεῖ Οὐκ ἐπίσταμαι γράμματα.
13 Καὶ εἶπεν κύριος Ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσίν με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾽ ἐμοῦ, μάτην δὲ σέβονταί με διδάσκοντες ἐντάλματα ἀνθρώπων καὶ διδασκαλίας. 14 διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ προσθήσω τοῦ μεταθεῖναι τὸν λαὸν τοῦτον καὶ μεταθήσω αὐτοὺς καὶ ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν κρύψω. 15 οὐαὶ οἱ βαθέως βουλὴν ποιοῦντες καὶ οὐ διὰ κυρίου· οὐαὶ οἱ ἐν κρυφῇ βουλὴν ποιοῦντες καὶ ἔσται ἐν σκότει τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ ἐροῦσιν Τίς ἡμᾶς ἑώρακεν καὶ τίς ἡμᾶς γνώσεται ἢ ἃ ἡμεῖς ποιοῦμεν; 16 οὐχ ὡς ὁ πηλὸς τοῦ κεραμέως λογισθήσεσθε; μὴ ἐρεῖ τὸ πλάσμα τῷ πλάσαντι Οὐ σύ με ἔπλασας; ἢ τὸ ποίημα τῷ ποιήσαντι Οὐ συνετῶς με ἐποίησας; 17 οὐκέτι μικρὸν καὶ μετατεθήσεται ὁ Λίβανος ὡς τὸ ὄρος τὸ Χερμελ καὶ τὸ ὄρος τὸ Χερμελ εἰς δρυμὸν λογισθήσεται; 18 καὶ ἀκούσονται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ κωφοὶ λόγους βιβλίου, καὶ οἱ ἐν τῷ σκότει καὶ οἱ ἐν τῇ ὁμίχλῃ ὀφθαλμοὶ τυφλῶν βλέψονται· 19 καὶ ἀγαλλιάσονται πτωχοὶ διὰ κύριον ἐν εὐφροσύνῃ, καὶ οἱ ἀπηλπισμένοι τῶν ἀνθρώπων ἐμπλησθήσονται εὐφροσύνης. 20 ἐξέλιπεν ἄνομος, καὶ ἀπώλετο ὑπερήφανος, καὶ ἐξωλεθρεύθησαν οἱ ἀνομοῦντες ἐπὶ κακίᾳ 21 καὶ οἱ ποιοῦντες ἁμαρτεῖν ἀνθρώπους ἐν λόγῳ· πάντας δὲ τοὺς ἐλέγχοντας ἐν πύλαις πρόσκομμα θήσουσιν καὶ ἐπλαγίασαν ἐν ἀδίκοις δίκαιον. 22 διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος ἐπὶ τὸν οἶκον Ιακωβ, ὃν ἀφώρισεν ἐξ Αβρααμ Οὐ νῦν αἰσχυνθήσεται Ιακωβ οὐδὲ νῦν τὸ πρόσωπον μεταβαλεῖ Ισραηλ· 23 ἀλλ᾽ ὅταν ἴδωσιν τὰ τέκνα αὐτῶν τὰ ἔργα μου, δι᾽ ἐμὲ ἁγιάσουσιν τὸ ὄνομά μου καὶ ἁγιάσουσιν τὸν ἅγιον Ιακωβ καὶ τὸν θεὸν τοῦ Ισραηλ φοβηθήσονται. 24 καὶ γνώσονται οἱ τῷ πνεύματι πλανώμενοι σύνεσιν, οἱ δὲ γογγύζοντες μαθήσονται ὑπακούειν, καὶ αἱ γλῶσσαι αἱ ψελλίζουσαι μαθήσονται λαλεῖν εἰρήνην.