Shërbëtori i Zotit
1 Dëgjomëni, o ujdhesa,
bëni kujdes, o popuj të largët!
Zoti më thirri që në ngjizje,
e kujtoi emrin tim
që kur isha në bark të nënës.
2 Gojën time e bëri si shpata e mprehtë,
nën hijen e dorës së tij më mbajti fshehur,
më bëri të jem një shigjetë që shndrin,
në kukurën e vet ai më fshehu.
3 E më tha: «Ti je shërbëtori im, o Izrael,
në të cilin do të dëftej lavdinë time».
4 E unë thashë: «Më kot u mundova,
më kot i shterova fuqitë e mia,
e drejta ime është pranë Zotit,
shpërblimi im është te Perëndia im».
5 Kështu thotë tani Zoti,
ai që më dha trajtën e shërbëtorit të vet
që në barkun e nënës,
për të kthyer tek ai Jakobin,
për të mbledhur rreth tij Izraelin.
U bëra i lavdishëm në sytë e Zotit,
Perëndia im u bë fuqia ime.
6 Ai më tha: «Tepër pak është të jesh shërbëtori im,
për të ringritur fiset e Jakobit,
për të rikthyer tepricën e Izraelit.
Po të caktoj si dritë të popujve,
që të jesh shpëtimi im deri në skajet e tokës».
7 Kështu i thotë Zoti, shpenguesi i Izraelit,
i shenjti i Izraelit, atij që e përbuzin njerëzit,
atij që e përçmojnë kombet, skllavit të sundimtarëve:
Mbretërit do të shohin e do të ngrihen në këmbë,
princat do të bien përmbys,
për shkak të Zotit, që është besnik,
të shenjtit të Izraelit, që të zgjodhi ty.
Përtëritja e Izraelit
8 Kështu thotë Zoti:
Në kohën e duhur të jam gjendur,
ditën e shpëtimit të kam ndihmuar.
Të kam ruajtur,
të kam caktuar të jesh besëlidhja e popullit,
që vendin ti ta përtërish,
që të rindash trashëgimitë e shkatërruara,
9 për t'u thënë të burgosurve: «Dilni!»,
atyre që janë në errësirë: «Shfaquni!».
Përgjatë udhëve do të kullotin,
kullotat do t'i kenë mbi çdo kodër të zhveshur.
10 Nuk do të kenë uri, nuk do të kenë etje,
nuk do t'u bjerë as vapa e as dielli,
se do t'u prijë ai që ka mëshirë për ta,
nëpër burime ujërash do t'i çojë.
11 Gjithë malet e mia në udhë do t'i kthej,
rrugët e mia të mëdha më lart do t'i ngre.
12 Ja, këta do të vijnë nga larg,
ata nga veriu e perëndimi,
të tjerë nga dheu i Sinimit.
13 Ngazëlloni, o qiej, gëzohu ti, o tokë,
brohoritni ju, o male,
se Zoti e ngushëllon popullin e vet,
është i mëshirshëm me të varfrit e tij.
14 Sioni tha: «Më braktisi Zoti,
Zoti më ka harruar».
15 A mund ta harrojë gruaja foshnjën e vet
e të mos i dhimbset fryti i barkut të vet?
Por edhe sikur ato të harronin,
unë ty nuk të harroj!
16 Ja, të kam gdhendur mbi pëllëmbët e duarve të mia,
muret e tua gjithmonë para syve i kam.
17 Bijtë e tu po vijnë me nxitim,
ata që të rrënuan e të shkatërruan po ikin prej teje.
18 Ngriji sytë rreth e qark e shiko,
të gjithë po mblidhen e po vijnë te ti!
Pasha jetën time, kumton Zoti,
do t'i veshësh të gjithë si stoli,
porsi nusja do të ngjishesh me ta.
19 Se rrënojat e gërmadhat e tua,
bashkë me vendet e tua të shkretuara,
të ngushta do të jenë tani për banorët e tu,
ndërsa ata që të përpinin, larg do t'ia mbathin.
20 Edhe bijtë e atyre që t'i kishin rrëmbyer
do të të thonë në vesh:
«Tepër i ngushtë është ky vend për mua,
më bëj vend, që të mund të banoj».
21 Atëherë ti do të thuash në zemër:
«Po këta prej kujt më lindën?
Unë nuk mund të lindja dhe shterp isha,
në mërgim dhe dëbuar kam qenë.
Po këta kush i rriti?
Ja, unë kisha mbetur vetëm,
këta, vallë, nga më dolën?».
22 Kështu thotë Zoti Perëndi:
Ja, do ta ngre dorën drejt kombeve,
për nga popujt do ta ngre flamurin.
Në krahë do t'i sjellin atëherë bijtë e tu,
bijat e tua do t'i mbajnë mbi supe.
23 Mbretërit do të jenë birësuesit e bijve të tu,
princeshat e tyre, mëndeshat e tua.
Me fytyrë përdhe do të përkulen para tyre,
do të lëpijnë pluhurin e këmbëve të tua.
Atëherë do ta dish se unë jam Zoti,
ata që shpresojnë në mua s'do të turpërohen.
24 A mund t'i merret vallë preja të fortit?
A mund të shpëtojë i drejti prej robëruesit?
25 Se kështu thotë Zoti:
Robërit do t'i merren edhe të fortit,
preja do t'i rrëmbehet tiranit.
Kundërshtarëve të tu do t'u kundërvihem
e bijtë e tu do t'i shpëtoj.
26 Ata që të shtypin do t'i bëj të hanë mishin e vet,
si me musht me gjakun e vet do të dehen.
Çdo qenie atëherë do ta dijë
se unë jam Zoti, shpëtimtari yt,
jam shpenguesi yt, i fuqishmi i Jakobit.
1 Ἀκούσατέ μου, νῆσοι, καὶ προσέχετε, ἔθνη· διὰ χρόνου πολλοῦ στήσεται, λέγει κύριος. ἐκ κοιλίας μητρός μου ἐκάλεσεν τὸ ὄνομά μου 2 καὶ ἔθηκεν τὸ στόμα μου ὡσεὶ μάχαιραν ὀξεῖαν καὶ ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς χειρὸς αὐτοῦ ἔκρυψέν με, ἔθηκέν με ὡς βέλος ἐκλεκτὸν καὶ ἐν τῇ φαρέτρᾳ αὐτοῦ ἐσκέπασέν με. 3 καὶ εἶπέν μοι Δοῦλός μου εἶ σύ, Ισραηλ, καὶ ἐν σοὶ δοξασθήσομαι. 4 καὶ ἐγὼ εἶπα Κενῶς ἐκοπίασα καὶ εἰς μάταιον καὶ εἰς οὐδὲν ἔδωκα τὴν ἰσχύν μου· διὰ τοῦτο ἡ κρίσις μου παρὰ κυρίῳ, καὶ ὁ πόνος μου ἐναντίον τοῦ θεοῦ μου. 5 καὶ νῦν οὕτως λέγει κύριος ὁ πλάσας με ἐκ κοιλίας δοῦλον ἑαυτῷ τοῦ συναγαγεῖν τὸν Ιακωβ καὶ Ισραηλ πρὸς αὐτόν — συναχθήσομαι καὶ δοξασθήσομαι ἐναντίον κυρίου, καὶ ὁ θεός μου ἔσται μου ἰσχύς — 6 καὶ εἶπέν μοι Μέγα σοί ἐστιν τοῦ κληθῆναί σε παῖδά μου τοῦ στῆσαι τὰς φυλὰς Ιακωβ καὶ τὴν διασπορὰν τοῦ Ισραηλ ἐπιστρέψαι· ἰδοὺ τέθεικά σε εἰς διαθήκην γένους εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς.
7 Οὕτως λέγει κύριος ὁ ῥυσάμενός σε ὁ θεὸς Ισραηλ Ἁγιάσατε τὸν φαυλίζοντα τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τὸν βδελυσσόμενον ὑπὸ τῶν ἐθνῶν τῶν δούλων τῶν ἀρχόντων· βασιλεῖς ὄψονται αὐτὸν καὶ ἀναστήσονται, ἄρχοντες καὶ προσκυνήσουσιν αὐτῷ ἕνεκεν κυρίου· ὅτι πιστός ἐστιν ὁ ἅγιος Ισραηλ, καὶ ἐξελεξάμην σε. 8 οὕτως λέγει κύριος Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι καὶ ἔδωκά σε εἰς διαθήκην ἐθνῶν τοῦ καταστῆσαι τὴν γῆν καὶ κληρονομῆσαι κληρονομίαν ἐρήμου, 9 λέγοντα τοῖς ἐν δεσμοῖς Ἐξέλθατε, καὶ τοῖς ἐν τῷ σκότει ἀνακαλυφθῆναι. καὶ ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν βοσκηθήσονται, καὶ ἐν πάσαις ταῖς τρίβοις ἡ νομὴ αὐτῶν· 10 οὐ πεινάσουσιν οὐδὲ διψήσουσιν, οὐδὲ πατάξει αὐτοὺς καύσων οὐδὲ ὁ ἥλιος, ἀλλὰ ὁ ἐλεῶν αὐτοὺς παρακαλέσει καὶ διὰ πηγῶν ὑδάτων ἄξει αὐτούς· 11 καὶ θήσω πᾶν ὄρος εἰς ὁδὸν καὶ πᾶσαν τρίβον εἰς βόσκημα αὐτοῖς. 12 ἰδοὺ οὗτοι πόρρωθεν ἔρχονται, οὗτοι ἀπὸ βορρᾶ καὶ οὗτοι ἀπὸ θαλάσσης, ἄλλοι δὲ ἐκ γῆς Περσῶν. 13 εὐφραίνεσθε, οὐρανοί, καὶ ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ, ῥηξάτωσαν τὰ ὄρη εὐφροσύνην καὶ οἱ βουνοὶ δικαιοσύνην, ὅτι ἠλέησεν ὁ θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ τοὺς ταπεινοὺς τοῦ λαοῦ αὐτοῦ παρεκάλεσεν.
14 Εἶπεν δὲ Σιων Ἐγκατέλιπέν με κύριος, καὶ ὁ κύριος ἐπελάθετό μου. 15 μὴ ἐπιλήσεται γυνὴ τοῦ παιδίου αὐτῆς τοῦ μὴ ἐλεῆσαι τὰ ἔκγονα τῆς κοιλίας αὐτῆς; εἰ δὲ καὶ ἐπιλάθοιτο ταῦτα γυνή, ἀλλ᾽ ἐγὼ οὐκ ἐπιλήσομαί σου, εἶπεν κύριος. 16 ἰδοὺ ἐπὶ τῶν χειρῶν μου ἐζωγράφησά σου τὰ τείχη, καὶ ἐνώπιόν μου εἶ διὰ παντός· 17 καὶ ταχὺ οἰκοδομηθήσῃ ὑφ᾽ ὧν καθῃρέθης, καὶ οἱ ἐρημώσαντές σε ἐκ σοῦ ἐξελεύσονται. 18 ἆρον κύκλῳ τοὺς ὀφθαλμούς σου καὶ ἰδὲ πάντας, ἰδοὺ συνήχθησαν καὶ ἤλθοσαν πρὸς σέ· ζῶ ἐγώ, λέγει κύριος, ὅτι πάντας αὐτοὺς ἐνδύσῃ καὶ περιθήσῃ αὐτοὺς ὡς κόσμον νύμφης. 19 ὅτι τὰ ἔρημά σου καὶ τὰ διεφθαρμένα καὶ τὰ πεπτωκότα νῦν στενοχωρήσει ἀπὸ τῶν κατοικούντων, καὶ μακρυνθήσονται ἀπὸ σοῦ οἱ καταπίνοντές σε. 20 ἐροῦσιν γὰρ εἰς τὰ ὦτά σου οἱ υἱοί σου οὓς ἀπολώλεκας Στενός μοι ὁ τόπος, ποίησόν μοι τόπον ἵνα κατοικήσω. 21 καὶ ἐρεῖς ἐν τῇ καρδίᾳ σου Τίς ἐγέννησέν μοι τούτους; ἐγὼ δὲ ἄτεκνος καὶ χήρα, τούτους δὲ τίς ἐξέθρεψέν μοι; ἐγὼ δὲ κατελείφθην μόνη, οὗτοι δέ μοι ποῦ ἦσαν;
22 Οὕτως λέγει κύριος Ἰδοὺ αἴρω εἰς τὰ ἔθνη τὴν χεῖρά μου καὶ εἰς τὰς νήσους ἀρῶ σύσσημόν μου, καὶ ἄξουσιν τοὺς υἱούς σου ἐν κόλπῳ, τὰς δὲ θυγατέρας σου ἐπ᾽ ὤμων ἀροῦσιν, 23 καὶ ἔσονται βασιλεῖς τιθηνοί σου, αἱ δὲ ἄρχουσαι τροφοί σου· ἐπὶ πρόσωπον τῆς γῆς προσκυνήσουσίν σοι καὶ τὸν χοῦν τῶν ποδῶν σου λείξουσιν· καὶ γνώσῃ ὅτι ἐγὼ κύριος, καὶ οὐκ αἰσχυνθήσῃ. 24 μὴ λήμψεταί τις παρὰ γίγαντος σκῦλα; καὶ ἐὰν αἰχμαλωτεύσῃ τις ἀδίκως, σωθήσεται; 25 οὕτως λέγει κύριος Ἐάν τις αἰχμαλωτεύσῃ γίγαντα, λήμψεται σκῦλα· λαμβάνων δὲ παρὰ ἰσχύοντος σωθήσεται· ἐγὼ δὲ τὴν κρίσιν σου κρινῶ, καὶ ἐγὼ τοὺς υἱούς σου ῥύσομαι· 26 καὶ φάγονται οἱ θλίψαντές σε τὰς σάρκας αὐτῶν καὶ πίονται ὡς οἶνον νέον τὸ αἷμα αὐτῶν καὶ μεθυσθήσονται, καὶ αἰσθανθήσεται πᾶσα σὰρξ ὅτι ἐγὼ κύριος ὁ ῥυσάμενός σε καὶ ἀντιλαμβανόμενος ἰσχύος Ιακωβ.