1 Kështu thotë Zoti:
«Ja, do të ngre kundër Babilonisë
e kundër banorëve të Kaldesë
një erë shkatërrimtare.
2 Do të çoj në Babiloni shoshitës,
që ta shoshitin
e do ta zbrazin tokën e saj,
se nga të gjitha anët
do t'i sulen
në ditën e zezonës.
3 Harkëtari të mos e ndehë harkun
e të mos krekoset me mburojë.
Mos i kurseni të rinjtë e saj,
shfaroseni tërë ushtrinë e saj».
4 Do të bien të therur në tokën e kaldenjve,
të shpuar nëpër rrugët e saj,
5 se nuk është harruar Izraeli, as Juda,
nga Perëndia i tyre, Zoti i ushtrive,
por toka e kaldenjve është plot fajësi
kundrejt të shenjtit të Izraelit.
6 Ikni nga mesi i Babilonisë,
secili të shpëtojë veten,
mos u rrënoni për faj të saj,
se kjo është koha e hakmarrjes së Zotit,
plotësimi i shpërblimit të saj.
7 Babilonia ishte gotë e artë në dorën e Zotit,
që dehte tokën mbarë,
prej verës së saj pinë kombet,
prandaj kombet u dalldisën.
8 Papritur, Babilonia ra e u thye,
vajtoni për të,
merrni balsam për dhimbjen e saj,
ndoshta mund të shërohet.
9 E kemi mjekuar Babiloninë,
por nuk u shërua.
Braktiseni e le të shkojmë
secili në dheun e vet,
se gjykimi i saj mbërriti në qiell,
u ngrit gjer në re.
10 Zoti na e nxori të drejtën,
ejani, le ta tregojmë në Sion
veprën e Zotit,
Perëndisë tonë.
11 Mprihni shigjetat,
vishni parzmoret.
Zoti ua ka trazuar shpirtin mbretërve të Medës, se qëllimi i tij kundrejt Babilonisë është ta shkatërrojë, se kjo është hakmarrja e Zotit, hakmarrja për tempullin e tij.
12 Ngrini një flamur drejt mureve të Babilonisë,
përforcojeni rojën,
caktoni rojtarë,
përgatitni pritat,
se Zoti e mendoi dhe e zbatoi çfarë pati thënë
për banorët e Babilonisë.
13 O ti që banon ndanë ujërave të shumtë,
me thesare të begata,
të erdhi fundi,
po të këputet filli.
14 Zoti i ushtrive u betua për veten e vet:
do të të mbush me njerëz si me karkaleca
e ata do të këndojnë mbi ty këngën e fitores.
15 Ai e bëri tokën me fuqinë e vet,
e themeloi botën me urtinë e vet,
i shtriu qiejt me mençurinë e vet.
16 Kur e nxjerr zërin, trazohen ujërat në qiell
dhe i ngre avujt nga skajet e dheut.
Ai i bën vetëtimat e shiut
dhe e nxjerr erën nga qilarët e vet.
17 Marroset çdo njeri, pa marrë vesh,
turpërohet çdo farkëtar për shkak të idhujve,
se është e gënjeshtërt shkrirja e tij
e nuk ka frymë në të.
18 Janë kotësi, vepra qesharake.
Në kohën e ndëshkimit të tyre, do të shkatërrohen.
19 Nuk është kështu ai që i ka rënë për pjesë Jakobit,
se ai i dha trajtë gjithçkaje,
Izraeli është fisi i trashëgimisë së tij,
Zot i ushtrive është emri i tij.
Vajtimi mbi Babiloninë
20 Çekan je ti për mua, mjet lufte,
me ty i thërrmoja kombet,
me ty i shkatërroja mbretëritë.
21 Me ty thërrmoja kalë e kalorës,
me ty thërrmoja karrocë e kalorës,
22 me ty thërrmoja burrë e grua,
me ty thërrmoja plak e të ri,
me ty thërrmoja djalosh e vashëz,
23 me ty thërrmoja bari e grigjë,
me ty thërrmoja bujkun bashkë me qetë,
me ty thërrmoja prijës e qeveritarë.
24 Por do t'ia kthej, para syve tuaj, Babilonisë dhe të gjithë banorëve të Kaldesë, të gjithë ligësinë që bënë në Sion, kumton Zoti.
25 Ja ku më ke, o mali i rrënimit, kumton Zoti,
ti që e rrënon mbarë tokën.
Do ta shtrij dorën kundër teje,
do të të rrokullis nga thepat
e do të të bëj mal të shkrumbuar.
26 Asnjë gur nuk do të nxirret prej teje për qoshe,
asnjë gur për themele,
por do të jesh shkretim i përhershëm,
kumton Zoti.
27 Ngrini një flamur në vend,
bini bririt mes kombeve,
përgatituni për luftë kundër saj,
thirrni kundër saj mbretëritë,
Araratin, Miniun e Ashkenazin,
caktoni kundër saj një udhëheqës,
sillni kuajt si luzmë karkalecash.
28 Përgatitni kombet kundër saj,
mbretërit e Medës me prijësit e mbarë qeveritarët,
mbarë vendet e mbretërisë së tij.
29 Dridhet toka e gulçon,
se u plotësuan kundër Babilonisë shestimet e Zotit,
për ta kthyer tokën e Babilonisë në shkretim,
në vend të pabanuar.
30 Luftëtarët e Babilonisë kanë reshtur së luftuari,
rrinë në fortesat e veta,
i ka lënë fuqia,
janë bërë si gra,
janë djegur banesat e tyre,
janë thyer shulat e tyre.
31 Lajmëtari has në lajmëtar,
njoftuesi has në njoftues,
për ta njoftuar mbretin e Babilonisë
se ky qytet u mor nga çdo anë.
32 I janë zënë vatë,
i janë djegur kallamishtet me zjarr,
luftëtarët janë tmerruar.
33 Se kështu thotë Zoti i ushtrive, Perëndia i Izraelit:
bija e Babilonisë është porsi lëma
në kohën e shirjes,
edhe pak e do t'i vijë koha e korrjes.
34 Na përpiu e na trullosi Nabukodonosori,
mbreti i Babilonisë, më rrëzoi.
Më bëri enë të zbrazur,
më gëlltiti si përbindësh,
e mbushi barkun
e më dëboi nga kënaqësitë e mia.
35 Dhuna e dobësia ime i rëntë Babilonisë,
thonë banorët e Sionit,
e gjaku im mbi banorët e Kaldesë,
thotë Jerusalemi.
36 Prandaj, kështu thotë Zoti:
ja, do të rragatem për çështjen tënde,
do ta marr unë harkun tënd.
Do t'ia thaj detin,
do t'ia ter gurrën.
37 Babilonia do të bëhet pirg rrënojash,
strofull çakejsh,
tmerr e fishkëllimë,
pa banorë fare.
38 Do të ulërijnë së bashku si luanët,
do të hingëllijnë si këlyshët e luaneshës.
39 Kur t'i kapë zjarrmia, do t'ua bëj unë festën,
do t'u jap të pinë, që të dëfrehen
e të flenë gjumin e përhershëm pa zgjim,
kumton Zoti.
40 Do t'i zbres si qengjat në thertore,
si deshtë dhe cjeptë.
41 Si u mor Sheshaku,
krenaria e mbarë dheut?
Si u bë Babilonia
tmerr ndër kombe?
42 Hyri deti në Babiloni,
u mbulua me dallgët e tij të rrëmbyeshme.
43 U bënë shkretim qytetet e saj,
tokë e thatë e stepë,
tokë ku nuk banon askush,
ku nuk kalon asnjeri.
44 Do ta ndëshkoj Belin në Babiloni,
do t'ia nxjerr nga goja ç'ka gëlltitur.
Kombet nuk do të rrjedhin më drejt saj,
edhe muret e Babilonisë do të rrafshohen.
45 Dilni prej saj, populli im,
secili të shpëtojë veten
nga zemërimi i flaktë i Zotit.
46 Mos t'ju lëshojë zemra e mos kini frikë
nga njoftimi i shpallur në vend,
kur të vijë një vit një njoftim
e një vit tjetër një njoftim tjetër
e kur të ketë dhunë në vend
e sundimtar kundër sundimtari.
47 Prandaj, ja, po vijnë ditët,
kur do t'i ndëshkoj shëmbëlltyrat e Babilonisë.
Mbarë toka e saj do të turpërohet
e tërë të therurit do të rrëzohen në mes të saj.
48 Do të gëzohen për Babiloninë qielli e toka
me gjithë ç'kanë,
se shkatërrimtarët do të sulen kundër saj nga veriu,
kumton Zoti.
49 Edhe Babilonia do të bjerë prej të vrarëve të Izraelit,
siç u vra bota mbarë për Babiloninë.
50 Ju, që i keni shpëtuar shpatës,
mos u ndalni!
Kujtojeni prej larg Zotin
e t'ju bjerë ndër mend Jerusalemi.
51 Jemi turpëruar, se kemi dëgjuar tallje,
turpi na e ka mbuluar fytyrën,
se kanë hyrë të huajt
në tempullin e Zotit.
52 Prandaj, ja, po vijnë ditët, kumton Zoti,
kur unë do t'ia ndëshkoj shëmbëlltyrat
e në mbarë tokën e saj
do të rënkojnë të plagosurit.
53 Edhe po të ngrihej Babilonia deri në qiell,
edhe po ta përforconte majën e saj të fortë,
prej meje do të vijnë shkatërrimtarë kundër saj,
kumton Zoti.
54 Një zë! Britmë nga Babilonia!
Rrënim i madh nga dheu i kaldenjve!
55 Se Zoti po e shkatërron Babiloninë,
po e shuan bujën e saj të madhe.
Oshtijnë dallgët e saj si ujërat e rrëmbyeshëm,
i del kumbimi zërit të tij,
56 se erdhi kundër saj, kundër Babilonisë,
një shkatërrimtar,
u kapën luftëtarët e saj,
u copëtuan harqet e tyre,
se Perëndia i hakmarrjes është Zoti,
ai e jep shpërblimin e plotë.
57 Do t'i deh prijësit e saj e të urtët,
udhëheqësit, qeveritarët e luftëtarët,
do të flenë gjumin e përhershëm pa zgjim,
kumton mbreti, Zot i ushtrive është emri i tij.
58 Kështu thotë Zoti i ushtrive:
muret e gjera të Babilonisë
do të shemben fare
e portat e saj të larta
do të digjen me zjarr.
Popujt mundohen më kot
dhe kombet lodhen vetëm për zjarr.
Fundi i Babilonisë
59 Urdhri që profeti Jeremi i dha Serajahut, birit të Neriahut, të birit të Mahsejahut, kur shkoi në Babiloni me Sedekinë, mbretin e Judës, në vitin e katërt të mbretërimit të tij. Serajahu ishte përgjegjësi i banesës. 60 Jeremia i shkroi në një libër të gjitha zezonat që duhej të binin mbi Babiloninë. Të gjitha këto fjalë janë shkruar kundër Babilonisë. 61 Pastaj Jeremia i tha Serajahut: «Kur të mbërrish në Babiloni, bëj kujdes e lexoji të gjitha këto fjalë 62 e thuaj: o Zot, ti the për këtë vend se do ta zhbish, që të mos ketë banorë në të, as njerëz, as kafshë, por të jetë i rrënuar përgjithmonë.
63 Pasi ta kesh përfunduar së lexuari këtë libër, lidhe me gur, hidhe në mes të Eufratit 64 e thuaj: kështu do të mbytet Babilonia e nuk do të ngrihet më, për shkak të zezonës që unë po çoj kundër saj. E ata do të marrin fund».
Deri këtu fjalët e Jeremisë.
1 Ὁ λόγος ὁ γενόμενος πρὸς Ιερεμιαν ἅπασιν τοῖς Ιουδαίοις τοῖς κατοικοῦσιν ἐν γῇ Αἰγύπτῳ καὶ τοῖς καθημένοις ἐν Μαγδώλῳ καὶ ἐν Ταφνας καὶ ἐν γῇ Παθουρης λέγων 2 Οὕτως εἶπεν κύριος ὁ θεὸς Ισραηλ Ὑμεῖς ἑωράκατε πάντα τὰ κακά, ἃ ἐπήγαγον ἐπὶ Ιερουσαλημ καὶ ἐπὶ τὰς πόλεις Ιουδα, καὶ ἰδού εἰσιν ἔρημοι ἀπὸ ἐνοίκων 3 ἀπὸ προσώπου πονηρίας αὐτῶν, ἧς ἐποίησαν παραπικρᾶναί με πορευθέντες θυμιᾶν θεοῖς ἑτέροις, οἷς οὐκ ἔγνωτε. 4 καὶ ἀπέστειλα πρὸς ὑμᾶς τοὺς παῖδάς μου τοὺς προφήτας ὄρθρου καὶ ἀπέστειλα λέγων Μὴ ποιήσητε τὸ πρᾶγμα τῆς μολύνσεως ταύτης, ἧς ἐμίσησα. 5 καὶ οὐκ ἤκουσάν μου καὶ οὐκ ἔκλιναν τὸ οὖς αὐτῶν ἀποστρέψαι ἀπὸ τῶν κακῶν αὐτῶν πρὸς τὸ μὴ θυμιᾶν θεοῖς ἑτέροις. 6 καὶ ἔσταξεν ἡ ὀργή μου καὶ ὁ θυμός μου καὶ ἐξεκαύθη ἐν πόλεσιν Ιουδα καὶ ἔξωθεν Ιερουσαλημ, καὶ ἐγενήθησαν εἰς ἐρήμωσιν καὶ εἰς ἄβατον ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη. 7 καὶ νῦν οὕτως εἶπεν κύριος παντοκράτωρ Ἵνα τί ὑμεῖς ποιεῖτε κακὰ μεγάλα ἐπὶ ψυχαῖς ὑμῶν ἐκκόψαι ὑμῶν ἄνθρωπον καὶ γυναῖκα, νήπιον καὶ θηλάζοντα ἐκ μέσου Ιουδα πρὸς τὸ μὴ καταλειφθῆναι ὑμῶν μηδένα, 8 παραπικρᾶναί με ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν ὑμῶν θυμιᾶν θεοῖς ἑτέροις ἐν γῇ Αἰγύπτῳ, εἰς ἣν εἰσήλθατε ἐνοικεῖν ἐκεῖ, ἵνα ἐκκοπῆτε καὶ ἵνα γένησθε εἰς κατάραν καὶ εἰς ὀνειδισμὸν ἐν πᾶσιν τοῖς ἔθνεσιν τῆς γῆς; 9 μὴ ἐπιλέλησθε ὑμεῖς τῶν κακῶν τῶν πατέρων ὑμῶν καὶ τῶν κακῶν τῶν βασιλέων Ιουδα καὶ τῶν κακῶν τῶν ἀρχόντων ὑμῶν καὶ τῶν κακῶν τῶν γυναικῶν ὑμῶν, ὧν ἐποίησαν ἐν γῇ Ιουδα καὶ ἔξωθεν Ιερουσαλημ; 10 καὶ οὐκ ἐπαύσαντο ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης καὶ οὐκ ἀντείχοντο τῶν προσταγμάτων μου, ὧν ἔδωκα κατὰ πρόσωπον τῶν πατέρων αὐτῶν. 11 διὰ τοῦτο οὕτως εἶπεν κύριος Ἰδοὺ ἐγὼ ἐφίστημι τὸ πρόσωπόν μου 12 τοῦ ἀπολέσαι πάντας τοὺς καταλοίπους τοὺς ἐν Αἰγύπτῳ, καὶ πεσοῦνται· ἐν ῥομφαίᾳ καὶ ἐν λιμῷ ἐκλείψουσιν ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου καὶ ἔσονται εἰς ὀνειδισμὸν καὶ εἰς ἀπώλειαν καὶ εἰς κατάραν. 13 καὶ ἐπισκέψομαι ἐπὶ τοὺς καθημένους ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ὡς ἐπεσκεψάμην ἐπὶ Ιερουσαλημ ἐν ῥομφαίᾳ καὶ ἐν λιμῷ καὶ ἐν θανάτῳ, 14 καὶ οὐκ ἔσται σεσῳσμένος οὐθεὶς τῶν ἐπιλοίπων Ιουδα τῶν παροικούντων ἐν γῇ Αἰγύπτῳ τοῦ ἐπιστρέψαι εἰς γῆν Ιουδα, ἐφ᾽ ἣν αὐτοὶ ἐλπίζουσιν ταῖς ψυχαῖς αὐτῶν τοῦ ἐπιστρέψαι ἐκεῖ· οὐ μὴ ἐπιστρέψωσιν ἀλλ᾽ ἢ ἀνασεσῳσμένοι. — 15 καὶ ἀπεκρίθησαν τῷ Ιερεμια πάντες οἱ ἄνδρες οἱ γνόντες ὅτι θυμιῶσιν αἱ γυναῖκες αὐτῶν θεοῖς ἑτέροις καὶ πᾶσαι αἱ γυναῖκες, συναγωγὴ μεγάλη, καὶ πᾶς ὁ λαὸς οἱ καθήμενοι ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἐν Παθουρη λέγοντες 16 Ὁ λόγος, ὃν ἐλάλησας πρὸς ἡμᾶς τῷ ὀνόματι κυρίου, οὐκ ἀκούσομέν σου, 17 ὅτι ποιοῦντες ποιήσομεν πάντα τὸν λόγον, ὃς ἐξελεύσεται ἐκ τοῦ στόματος ἡμῶν, θυμιᾶν τῇ βασιλίσσῃ τοῦ οὐρανοῦ καὶ σπένδειν αὐτῇ σπονδάς, καθὰ ἐποιήσαμεν ἡμεῖς καὶ οἱ πατέρες ἡμῶν καὶ οἱ βασιλεῖς ἡμῶν καὶ οἱ ἄρχοντες ἡμῶν ἐν πόλεσιν Ιουδα καὶ ἔξωθεν Ιερουσαλημ καὶ ἐπλήσθημεν ἄρτων καὶ ἐγενόμεθα χρηστοὶ καὶ κακὰ οὐκ εἴδομεν· 18 καὶ ὡς διελίπομεν θυμιῶντες τῇ βασιλίσσῃ τοῦ οὐρανοῦ, ἠλαττώθημεν πάντες καὶ ἐν ῥομφαίᾳ καὶ ἐν λιμῷ ἐξελίπομεν. 19 καὶ ὅτι ἡμεῖς θυμιῶμεν τῇ βασιλίσσῃ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐσπείσαμεν αὐτῇ σπονδάς, μὴ ἄνευ τῶν ἀνδρῶν ἡμῶν ἐποιήσαμεν αὐτῇ χαυῶνας καὶ ἐσπείσαμεν σπονδὰς αὐτῇ; — 20 καὶ εἶπεν Ιερεμιας παντὶ τῷ λαῷ, τοῖς δυνατοῖς καὶ ταῖς γυναιξὶν καὶ παντὶ τῷ λαῷ τοῖς ἀποκριθεῖσιν αὐτῷ λόγους, λέγων 21 Οὐχὶ τοῦ θυμιάματος, οὗ ἐθυμιάσατε ἐν ταῖς πόλεσιν Ιουδα καὶ ἔξωθεν Ιερουσαλημ ὑμεῖς καὶ οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ οἱ βασιλεῖς ὑμῶν καὶ οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ὁ λαὸς τῆς γῆς, ἐμνήσθη κύριος, καὶ ἀνέβη ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτοῦ; 22 καὶ οὐκ ἠδύνατο κύριος ἔτι φέρειν ἀπὸ προσώπου πονηρίας πραγμάτων ὑμῶν ἀπὸ τῶν βδελυγμάτων, ὧν ἐποιήσατε· καὶ ἐγενήθη ἡ γῆ ὑμῶν εἰς ἐρήμωσιν καὶ εἰς ἄβατον καὶ εἰς ἀρὰν ὡς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ 23 ἀπὸ προσώπου ὧν ἐθυμιᾶτε καὶ ὧν ἡμάρτετε τῷ κυρίῳ καὶ οὐκ ἠκούσατε τῆς φωνῆς κυρίου καὶ ἐν τοῖς προστάγμασιν αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς μαρτυρίοις αὐτοῦ οὐκ ἐπορεύθητε, καὶ ἐπελάβετο ὑμῶν τὰ κακὰ ταῦτα. 24 καὶ εἶπεν Ιερεμιας τῷ λαῷ καὶ ταῖς γυναιξίν Ἀκούσατε τὸν λόγον κυρίου· 25 οὕτως εἶπεν κύριος ὁ θεὸς Ισραηλ Ὑμεῖς γυναῖκες τῷ στόματι ὑμῶν ἐλαλήσατε καὶ ταῖς χερσὶν ὑμῶν ἐπληρώσατε λέγουσαι Ποιοῦσαι ποιήσομεν τὰς ὁμολογίας ἡμῶν, ἃς ὡμολογήσαμεν, θυμιᾶν τῇ βασιλίσσῃ τοῦ οὐρανοῦ καὶ σπένδειν αὐτῇ σπονδάς· ἐμμείνασαι ἐνεμείνατε ταῖς ὁμολογίαις ὑμῶν καὶ ποιοῦσαι ἐποιήσατε. 26 διὰ τοῦτο ἀκούσατε λόγον κυρίου, πᾶς Ιουδα οἱ καθήμενοι ἐν γῇ Αἰγύπτῳ Ἰδοὺ ὤμοσα τῷ ὀνόματί μου τῷ μεγάλῳ, εἶπεν κύριος, ἐὰν γένηται ἔτι ὄνομά μου ἐν τῷ στόματι παντὸς Ιουδα εἰπεῖν Ζῇ κύριος κύριος, ἐπὶ πάσῃ γῇ Αἰγύπτῳ. 27 ὅτι ἰδοὺ ἐγὼ ἐγρήγορα ἐπ᾽ αὐτοὺς τοῦ κακῶσαι αὐτοὺς καὶ οὐκ ἀγαθῶσαι, καὶ ἐκλείψουσιν πᾶς Ιουδα οἱ κατοικοῦντες ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἐν ῥομφαίᾳ καὶ ἐν λιμῷ, ἕως ἂν ἐκλίπωσιν. 28 καὶ οἱ σεσῳσμένοι ἀπὸ ῥομφαίας ἐπιστρέψουσιν εἰς γῆν Ιουδα ὀλίγοι ἀριθμῷ, καὶ γνώσονται οἱ κατάλοιποι Ιουδα οἱ καταστάντες ἐν γῇ Αἰγύπτῳ κατοικῆσαι ἐκεῖ, λόγος τίνος ἐμμενεῖ. 29 καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον ὅτι ἐπισκέψομαι ἐγὼ ἐφ᾽ ὑμᾶς εἰς πονηρά· 30 οὕτως εἶπεν κύριος Ἰδοὺ ἐγὼ δίδωμι τὸν Ουαφρη βασιλέα Αἰγύπτου εἰς χεῖρας ἐχθροῦ αὐτοῦ καὶ εἰς χεῖρας ζητούντων τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, καθὰ ἔδωκα τὸν Σεδεκιαν βασιλέα Ιουδα εἰς χεῖρας Ναβουχοδονοσορ βασιλέως Βαβυλῶνος ἐχθροῦ αὐτοῦ καὶ ζητοῦντος τὴν ψυχὴν αὐτοῦ.
31 Ὁ λόγος, ὃν ἐλάλησεν Ιερεμιας ὁ προφήτης πρὸς Βαρουχ υἱὸν Νηριου, ὅτε ἔγραφεν τοὺς λόγους τούτους ἐν τῷ βιβλίῳ ἀπὸ στόματος Ιερεμιου ἐν τῷ ἐνιαυτῷ τῷ τετάρτῳ τῷ Ιωακιμ υἱῷ Ιωσια βασιλέως Ιουδα 32 Οὕτως εἶπεν κύριος ἐπὶ σοί, Βαρουχ 33 Ὅτι εἶπας Οἴμμοι οἴμμοι, ὅτι προσέθηκεν κύριος κόπον ἐπὶ πόνον μοι, ἐκοιμήθην ἐν στεναγμοῖς, ἀνάπαυσιν οὐχ εὗρον, 34 εἰπὸν αὐτῷ Οὕτως εἶπεν κύριος Ἰδοὺ οὓς ἐγὼ ᾠκοδόμησα, ἐγὼ καθαιρῶ, καὶ οὓς ἐγὼ ἐφύτευσα, ἐγὼ ἐκτίλλω· 35 καὶ σὺ ζητεῖς σεαυτῷ μεγάλα; μὴ ζητήσῃς, ὅτι ἰδοὺ ἐγὼ ἐπάγω κακὰ ἐπὶ πᾶσαν σάρκα, λέγει κύριος, καὶ δώσω τὴν ψυχήν σου εἰς εὕρεμα ἐν παντὶ τόπῳ, οὗ ἐὰν βαδίσῃς ἐκεῖ.