Mjerimi i Jobit
1 «Por sot me mua tallen
më të rinjtë se unë,
etërit e tyre s'i vija
as me qentë e grigjës.
2 Ç'më duhet fuqia e duarve të tyre?
Vrullin ata e humbën.
3 Në skamje e uri,
ndër djerrina dhëmbët kruajnë,
ndër rrënojat e shkretimit.
4 Brejnë tagji e gjethe shkurresh,
ngrohen me rrënjë gjineshtre.
5 Njerëzit i dëbojnë nga shoqëria
e u bërtasin si të ishin kusarë.
6 Ata banojnë ndër shpate luginash,
në shpella dheu e ndër shkëmbinj.
7 Ulërijnë nëpër shkurre
e mblidhen nëpër hithra,
8 pjellë e marrëzisë e bij të askushit,
nga toka të dëbuar.
9 Me këngë tani më tallin
e përrallë për ta u bëra.
10 Neveriten prej meje, prej meje largohen
e në fytyrë më pështyjnë pa ngurrim.
11 Perëndia ma shkrehu harkun e më këputi
e ata nuk kanë më fre me mua.
12 Në të djathtë më ngrihet lukunia,
këmbëve më bëjnë t'ua mbath
e udhën e rrënimit ata më shtrojnë.
13 Rrugën ma presin,
rrënimin më kurdisin
e askush s'i ndal.
14 Vijnë si nga zgavra të gjera,
prej rrënojash rrëshqanë dalin.
15 Tmerri u soll kundër meje,
nderi porsi era më shtillet
e si reja shkoi begatia ime.
16 E tani shpirti po më fishket,
ditët e pikëllimit më kapluan.
17 Natën dhimbja kockat m'i ther
e brejtja s'më lë të qetë.
18 Më kap me forcë për petkash,
qafëzën e tunikës ma shtrëngon.
19 Në llucë më plandosi,
pluhur e hi u bëra.
20 Unë të thërras ty, por ti nuk përgjigjesh,
qëndroj para teje, por ti s'më përfill.
21 U bëre mizor me mua,
me dorë të rreptë më përndjek.
22 Më ngre kaluar në erë
e më përplas në stuhi.
23 E di se më çon drejt vdekjes,
në shtëpinë që për tërë të gjallët u caktua.
24 A nuk shtrihet dora pas rrënimit,
nëse lypet ndihmë në mjerim?
25 A nuk qava me ditëzinjtë?
A nuk m'u dhimbs në shpirt skamnori?
26 Prisja të mirën e më zuri e liga,
prisja dritën e më zuri terri.
27 Më ziejnë zorrët pa pushim
e ditë pikëllimi më mësyjnë.
28 Endem i ngrysur e s'ka diell për mua,
ngrihem në kuvend e thërras për ndihmë.
29 Vëlla me çakejtë u bëra
e shok me zogat e strucit.
30 Zi m'u bë lëkura e po më rripet
edhe vapa kockat po m'i djeg.
31 Për vajtim e kam lirën
e fyellin për zë gjëmëtarësh».
1 νυνὶ δὲ κατεγέλασάν μου, ἐλάχιστοι νῦν νουθετοῦσίν με ἐν μέρει,* ὧν ἐξουδένουν πατέρας αὐτῶν,‡ οὓς οὐχ ἡγησάμην εἶναι ἀξίους κυνῶν τῶν ἐμῶν νομάδων.
2 καί γε ἰσχὺς χειρῶν αὐτῶν ἵνα τί μοι;* ἐπ᾽ αὐτοὺς ἀπώλετο συντέλεια
3 ἐν ἐνδείᾳ καὶ λιμῷ ἄγονος·* οἱ φεύγοντες ἄνυδρον ἐχθὲς συνοχὴν καὶ ταλαιπωρίαν,
4 οἱ περικλῶντες ἅλιμα ἐπὶ ἠχοῦντι,‡ οἵτινες ἅλιμα ἦν αὐτῶν τὰ σῖτα, ἄτιμοι δὲ καὶ πεφαυλισμένοι, ἐνδεεῖς παντὸς ἀγαθοῦ, οἳ καὶ ῥίζας ξύλων ἐμασῶντο ὑπὸ λιμοῦ μεγάλου.
5 ἐπανέστησάν μοι κλέπται,
6 ὧν οἱ οἶκοι αὐτῶν ἦσαν τρῶγλαι πετρῶν·
7 ἀνὰ μέσον εὐήχων βοήσονται·‡ οἳ ὑπὸ φρύγανα ἄγρια διῃτῶντο,
8 ἀφρόνων υἱοὶ καὶ ἀτίμων ὄνομα καὶ κλέος ἐσβεσμένον ἀπὸ γῆς.
9 νυνὶ δὲ κιθάρα ἐγώ εἰμι αὐτῶν, καὶ ἐμὲ θρύλημα ἔχουσιν·
10 ἐβδελύξαντο δέ με ἀποστάντες μακράν, ἀπὸ δὲ προσώπου μου οὐκ ἐφείσαντο πτύελον.
11 ἀνοίξας γὰρ φαρέτραν αὐτοῦ ἐκάκωσέν με,* καὶ χαλινὸν τοῦ προσώπου μου ἐξαπέστειλαν.
12 ἐπὶ δεξιῶν βλαστοῦ ἐπανέστησαν,* πόδα αὐτῶν ἐξέτειναν καὶ ὡδοποίησαν ἐπ᾽ ἐμὲ τρίβους ἀπωλείας αὐτῶν.
13 ἐξετρίβησαν τρίβοι μου,‡ ἐξέδυσεν γάρ μου τὴν στολήν·
14 βέλεσιν αὐτοῦ κατηκόντισέν με, κέχρηταί μοι ὡς βούλεται, ἐν ὀδύναις πέφυρμαι.
15 ἐπιστρέφονται δέ μου αἱ ὀδύναι, ᾤχετό μου ἡ ἐλπὶς ὥσπερ πνεῦμα καὶ ὥσπερ νέφος ἡ σωτηρία μου.
16 καὶ νῦν ἐπ᾽ ἐμὲ ἐκχυθήσεται ἡ ψυχή μου,‡ ἔχουσιν δέ με ἡμέραι ὀδυνῶν·
17 νυκτὶ δέ μου τὰ ὀστᾶ συγκέκαυται, τὰ δὲ νεῦρά μου διαλέλυται.
18 ἐν πολλῇ ἰσχύι ἐπελάβετό μου τῆς στολῆς,* ὥσπερ τὸ περιστόμιον τοῦ χιτῶνός μου περιέσχεν με.‡
19 ἥγησαι δέ με ἴσα πηλῷ, ἐν γῇ καὶ σποδῷ μου ἡ μερίς·
20 κέκραγα δὲ πρὸς σὲ καὶ οὐκ εἰσακούεις μου,* ἔστησαν καὶ κατενόησάν με·‡
21 ἐπέβης δέ μοι ἀνελεημόνως, χειρὶ κραταιᾷ με ἐμαστίγωσας·
22 ἔταξας δέ με ἐν ὀδύναις* καὶ ἀπέρριψάς με ἀπὸ σωτηρίας.‡
23 οἶδα γὰρ ὅτι θάνατός με ἐκτρίψει· οἰκία γὰρ παντὶ θνητῷ γῆ.
24 εἰ γὰρ ὄφελον δυναίμην ἐμαυτὸν χειρώσασθαι, ἢ δεηθείς γε ἑτέρου, καὶ ποιήσει μοι τοῦτο.
25 ἐγὼ δὲ ἐπὶ παντὶ ἀδυνάτῳ ἔκλαυσα, ἐστέναξα δὲ ἰδὼν ἄνδρα ἐν ἀνάγκαις.
26 ἐγὼ δὲ ἐπέχων ἀγαθοῖς, ἰδοὺ συνήντησάν μοι μᾶλλον ἡμέραι κακῶν.
27 ἡ κοιλία μου ἐξέζεσεν καὶ οὐ σιωπήσεται,* προέφθασάν με ἡμέραι πτωχείας.‡
28 στένων πεπόρευμαι ἄνευ φιμοῦ, ἕστηκα δὲ ἐν ἐκκλησίᾳ κεκραγώς.
29 ἀδελφὸς γέγονα σειρήνων, ἑταῖρος δὲ στρουθῶν.
30 τὸ δὲ δέρμα μου ἐσκότωται μεγάλως, τὰ δὲ ὀστᾶ μου ἀπὸ καύματος.
31 ἀπέβη δὲ εἰς πάθος μου ἡ κιθάρα, ὁ δὲ ψαλμός μου εἰς κλαυθμὸν ἐμοί.