Rrethimi i Samarisë
1 Ben Hadadi, mbreti i Aramit, mblodhi tërë ushtrinë e tij. Me të ishin bashkuar edhe tridhjetë e dy mbretër me kuaj e me qerre lufte. Ai u nis për të sulmuar Samarinë, e rrethoi dhe i hapi luftë. 2 Pastaj i dërgoi lajmëtarë në qytet Ahabit, mbretit të Izraelit, 3 e i thanë: «Ben Hadadi thotë se argjendi dhe ari yt i përkasin atij. Po ashtu edhe gratë e tua dhe bijtë e tu të mirë i përkasin atij». 4 Mbreti i Izraelit iu përgjigj e i tha: «Është siç thua ti, o imzot mbret. Unë dhe gjithçka e imja të përkasim ty». 5 Por lajmëtarët u kthyen sërish e i thanë: «Ben Hadadi thotë se të dërgoi lajmëtarë që t'i jepje argjendin, arin, gratë e tua dhe bijtë e tu. 6 Nesër në këtë kohë do të dërgojë shërbëtorët e tij për të bastisur shtëpinë tënde dhe shtëpitë e shërbëtorëve të tu. Ata do të rrëmbejnë e do të marrin gjithçka që ti çmon».
7 Atëherë mbreti i Izraelit thirri të gjithë pleqësinë e vendit e u tha: «Shikoni sesi ky njeri kërkon të na bëjë keq. Më dërgoi lajmëtarë dhe më kërkoi gratë e mija, bijtë e mi, argjendin dhe arin tim e unë nuk ia mohova». 8 Pleqësia e popullit i tha: «Mos e dëgjo dhe mos prano». 9 Atëherë Ahabi u tha lajmëtarëve të Ben Hadadit: «Thuajini timzoti, mbretit, se gjithçka që i kërkoi shërbëtorit të tij herën e parë, do ta plotësoj, por këtë gjë nuk mund ta bëj». Lajmëtarët u kthyen te Ben Hadadi e i njoftuan përgjigjen. 10 Ben Hadadi i nisi përsëri lajmëtarët që i thanë Ahabit: «Keq e më keq ma bëfshin perënditë nëse pluhuri i Samarisë do të mjaftojë për të mbushur grushtin të gjithë luftëtarët që do të vijnë me mua». 11 Mbreti i Izraelit u përgjigj me këtë thënie: «Thuajini mbretit se kush e ngjesh shpatën për luftë nuk duhet të mburret para atij që e zgjesh pas lufte». 12 Ben Hadadi po pinte bashkë me mbretërit e tjerë nëpër çadra kur i lajmëruan përgjigjen e Ahabit. Atëherë ai u dha urdhër shërbëtorëve të tij të rrethonin qytetin dhe ata e rrethuan.
Fitorja e izraelitëve
13 Një profet iu afrua Ahabit, mbretit të Izraelit, e i tha: «Kështu thotë Zoti: “A e shikon gjithë këtë turmë të madhe? Ja, sot do të ta dorëzoj ty, që ta marrësh vesh se unë jam Zoti”». 14 Ahabi e pyeti: «Me anë të kujt?». Profeti iu përgjigj: «Kështu thotë Zoti: “Me anë të djelmoshave që janë në shërbim të qeveritarëve të krahinave”». Ahabi e pyeti: «Kush e nis betejën?». Profeti i tha: «Ti». 15 Ahabi i vuri në rresht djelmoshat që ishin në shërbim të qeveritarëve të krahinave. Ata numëronin dyqind e tridhjetë e dy luftëtarë. Pastaj rreshtoi të gjithë ushtrinë e izraelitëve që numëronte shtatë mijë luftëtarë.
16 Në mesditë ata u hodhën në sulm. Ndërkohë Ben Hadadi pinte nëpër çadra bashkë me tridhjetë e dy mbretërit që i ishin bashkuar atij. 17 Të parët në sulm u hodhën djelmoshat që ishin në shërbim të qeveritarëve të krahinave. Ben Hadadi dërgoi përgjues e ata i thanë: «Disa luftëtarë kanë dalë nga Samaria». 18 Ai u urdhëroi: «Kapini të gjallë si në paçin dalë për paqe, si në paçin dalë për luftë».
19 Djelmoshat, që ishin në shërbim të qeveritarëve të krahinave, kishin dalë nga qyteti dhe pas tyre vinte ushtria. 20 Secili prej djelmoshave vrau atë që i doli para dhe luftëtarët e Aramit ia mbathën. Izraelitët i ndoqën pas, por Ben Hadadi arriti të shpëtojë e bashkë me të edhe kalorësit. 21 Në sulm u hodh edhe mbreti i Izraelit. Ai goditi kalorësinë bashkë me qerret e luftës dhe bëri kërdinë mbi luftëtarët e Aramit.
22 Atëherë profeti iu afrua mbretit të Izraelit e i tha: «Forca! Merr guxim dhe mendohu mirë për atë që do të bësh, sepse pas një viti mbreti i Aramit do të të sulmojë sërish».
23 Shërbëtorët e mbretit të Aramit i thanë zotërisë së tyre: «Perëndia i izraelitëve është Perëndi malesh, prandaj izraelitët dolën më të fortë se ne. Le të ndeshemi me ta në fushë dhe kemi për të dalë ne më të fortë. 24 Bëj kështu: shkarkoji nga detyra të gjithë mbretërit dhe në vend të tyre cakto qeveritarë. 25 Mandej mblidh një ushtri, sa ajo që kishe, si edhe kuaj e qerre lufte, po aq sa kishe. Do të ndeshemi me ta në fushë dhe kemi për të dalë më të fortë». Ben Hadadi e dëgjoi këshillën e tyre dhe ashtu bëri.
26 Pas një viti, Ben Hadadi, mblodhi ushtrinë e Aramit dhe shkoi në Afek për të luftuar kundër Izraelit. 27 Edhe izraelitët ishin mbledhur për luftë. Si u pajisën me ushqime, u nisën për t'u ndeshur me armiqtë. Izraelitët fushuan përballë ushtrisë së Aramit dhe dukeshin si dy kope të vogla dhish. Ndërsa ushtria e Aramit kishte mbushur vendin. 28 Njeriu i Perëndisë iu afrua mbretit të Izraelit e i tha: «Kështu thotë Zoti: “Meqenëse luftëtarët e Aramit kanë thënë se Zoti është Perëndi malesh e jo Perëndi fushash, unë do të ta dorëzoj tërë këtë turmë, që ta marrësh vesh se unë jam Zoti”». 29 Qëndruan në fushim përballë njëri-tjetrit për shtatë ditë. Ditën e shtatë filloi beteja dhe izraelitët vranë njëqind mijë këmbësorë në një ditë. 30 Pjesa tjetër e luftëtarëve të Aramit ia mbathën drejt qytetit të Afekut, muret e të cilit ranë dhe zunë poshtë njëzet e shtatë mijë prej tyre. Edhe Ben Hadadi ia mbathi në qytet dhe u fsheh në dhomën e një shtëpie.
31 Atëherë shërbëtorët e tij i thanë: «Kemi dëgjuar se mbretërit e shtëpisë së Izraelit janë zemërmirë. Prandaj le të vishemi me grathore, le të vëmë litarë në kokë dhe le të shkojmë te mbreti i Izraelit. Ndoshta na lë gjallë». 32 Kështu, pasi u veshën me grathore dhe vunë litarë në kokë, ata shkuan te mbreti i Izraelit e i thanë: «Ben Hadadi, shërbëtori yt, thotë: “Të lutem, ma fal jetën”». Ahabi u tha: «A është ende gjallë? Ai është vëllai im». 33 Të dërguarit e panë këtë si shenjë të mirë, prandaj dhe nxituan të thoshin: «Po, Ben Hadadi është vëllai yt». Ai u tha: «Shkoni dhe silleni këtu». Ben Hadadi shkoi tek Ahabi dhe ai e hipi në karrocën e vet. 34 Atëherë Ben Hadadi i tha: «Qytetet, që im atë i mori tyt eti, do të t'i kthej. Hap tregjet e tua në Damask, siç i ka patur edhe im atë në Samari». Ahabi i tha: «Me këtë besëlidhje që bëmë, po të lë të ikësh». Ahabi bëri një besëlidhje me Ben Hadadin dhe e la të ikte.
Qortimi i Ahabit
35 Zoti i tha njërit prej bijve të profetëve, që t'i thoshte shokut të vet: «Të lutem, më godit!». Shoku i vet nuk pranoi ta godasë. 36 Biri i profetit i tha: «Meqenëse nuk iu binde urdhrit të Zotit, sapo të largohesh prej meje, do të të shqyejë luani». E, vërtet, kur shoku i birit të profetit u largua prej tij, iu vërsul një luan dhe e shqeu. 37 Atëherë i biri i profetit takoi një njeri tjetër e i tha: «Të lutem, më godit!». Ai e rrahu dhe e la të plagosur. 38 Mandej profeti u nis e qëndroi rrugës ku do të kalonte mbreti. Profeti kishte lidhur një pëlhurë mbi sy, që mbreti të mos e njihte. 39 Kur po kalonte mbreti, ai i tha duke thirrur: «Shërbëtori yt ishte duke luftuar në betejë, kur ja, m'u afrua një luftëtar, më solli një rob e më tha: “Ruaje këtë njeri. Nëse të ikën, do ta paguash me jetën tënde ose me tre mijë monedha argjendi”. 40 E ndërsa shërbëtori yt ishte i zënë me punë sa andej-këndej, robi i luftës kishte ikur». Mbreti i Izraelit i tha: «E vendose vetë dënimin tënd». 41 Atëherë profeti hoqi menjëherë pëlhurën nga sytë dhe mbreti i Izraelit e njohu që ishte njëri nga profetët. 42 Profeti i tha: «Kështu thotë Zoti: meqenëse e le të lirë njeriun që kisha caktuar për ta vrarë, do të vdesësh ti në vend të tij dhe populli yt në vend të popullit të tij». 43 Mbreti i Izraelit u kthye në shtëpinë e vet në Samari i pikëlluar dhe i zemëruar.
1 Καὶ ἀμπελὼν εἷς ἦν τῷ Ναβουθαι τῷ Ιεζραηλίτῃ παρὰ τῷ ἅλῳ Αχααβ βασιλέως Σαμαρείας. 2 καὶ ἐλάλησεν Αχααβ πρὸς Ναβουθαι λέγων Δός μοι τὸν ἀμπελῶνά σου καὶ ἔσται μοι εἰς κῆπον λαχάνων, ὅτι ἐγγίων οὗτος τῷ οἴκῳ μου, καὶ δώσω σοι ἀμπελῶνα ἄλλον ἀγαθὸν ὑπὲρ αὐτόν· εἰ δὲ ἀρέσκει ἐνώπιόν σου, δώσω σοι ἀργύριον ἀντάλλαγμα τοῦ ἀμπελῶνός σου τούτου, καὶ ἔσται μοι εἰς κῆπον λαχάνων. 3 καὶ εἶπεν Ναβουθαι πρὸς Αχααβ Μή μοι γένοιτο παρὰ θεοῦ μου δοῦναι κληρονομίαν πατέρων μου σοί. 4 καὶ ἐγένετο τὸ πνεῦμα Αχααβ τεταραγμένον, καὶ ἐκοιμήθη ἐπὶ τῆς κλίνης αὐτοῦ καὶ συνεκάλυψεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ καὶ οὐκ ἔφαγεν ἄρτον. 5 καὶ εἰσῆλθεν Ιεζαβελ ἡ γυνὴ αὐτοῦ πρὸς αὐτὸν καὶ ἐλάλησεν πρὸς αὐτόν Τί τὸ πνεῦμά σου τεταραγμένον καὶ οὐκ εἶ σὺ ἐσθίων ἄρτον; 6 καὶ εἶπεν πρὸς αὐτήν Ὅτι ἐλάλησα πρὸς Ναβουθαι τὸν Ιεζραηλίτην λέγων Δός μοι τὸν ἀμπελῶνά σου ἀργυρίου· εἰ δὲ βούλει, δώσω σοι ἀμπελῶνα ἄλλον ἀντ᾽ αὐτοῦ· καὶ εἶπεν Οὐ δώσω σοι κληρονομίαν πατέρων μου. 7 καὶ εἶπεν πρὸς αὐτὸν Ιεζαβελ ἡ γυνὴ αὐτοῦ Σὺ νῦν οὕτως ποιεῖς βασιλέα ἐπὶ Ισραηλ; ἀνάστηθι φάγε ἄρτον καὶ σαυτοῦ γενοῦ· ἐγὼ δώσω σοι τὸν ἀμπελῶνα Ναβουθαι τοῦ Ιεζραηλίτου. 8 καὶ ἔγραψεν βιβλίον ἐπὶ τῷ ὀνόματι Αχααβ καὶ ἐσφραγίσατο τῇ σφραγῖδι αὐτοῦ καὶ ἀπέστειλεν τὸ βιβλίον πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς ἐλευθέρους τοὺς κατοικοῦντας μετὰ Ναβουθαι. 9 καὶ ἐγέγραπτο ἐν τοῖς βιβλίοις λέγων Νηστεύσατε νηστείαν καὶ καθίσατε τὸν Ναβουθαι ἐν ἀρχῇ τοῦ λαοῦ· 10 καὶ ἐγκαθίσατε δύο ἄνδρας υἱοὺς παρανόμων ἐξ ἐναντίας αὐτοῦ, καὶ καταμαρτυρησάτωσαν αὐτοῦ λέγοντες Ηὐλόγησεν θεὸν καὶ βασιλέα· καὶ ἐξαγαγέτωσαν αὐτὸν καὶ λιθοβολησάτωσαν αὐτόν, καὶ ἀποθανέτω. 11 καὶ ἐποίησαν οἱ ἄνδρες τῆς πόλεως αὐτοῦ οἱ πρεσβύτεροι καὶ οἱ ἐλεύθεροι οἱ κατοικοῦντες ἐν τῇ πόλει αὐτοῦ καθὰ ἀπέστειλεν πρὸς αὐτοὺς Ιεζαβελ, καθὰ γέγραπται ἐν τοῖς βιβλίοις, οἷς ἀπέστειλεν πρὸς αὐτούς. 12 ἐκάλεσαν νηστείαν καὶ ἐκάθισαν τὸν Ναβουθαι ἐν ἀρχῇ τοῦ λαοῦ, 13 καὶ ἦλθον δύο ἄνδρες υἱοὶ παρανόμων καὶ ἐκάθισαν ἐξ ἐναντίας αὐτοῦ καὶ κατεμαρτύρησαν αὐτοῦ λέγοντες Ηὐλόγηκας θεὸν καὶ βασιλέα· καὶ ἐξήγαγον αὐτὸν ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἐλιθοβόλησαν αὐτὸν λίθοις, καὶ ἀπέθανεν. 14 καὶ ἀπέστειλαν πρὸς Ιεζαβελ λέγοντες Λελιθοβόληται Ναβουθαι καὶ τέθνηκεν. 15 καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν Ιεζαβελ, καὶ εἶπεν πρὸς Αχααβ Ἀνάστα κληρονόμει τὸν ἀμπελῶνα Ναβουθαι τοῦ Ιεζραηλίτου, ὃς οὐκ ἔδωκέν σοι ἀργυρίου, ὅτι οὐκ ἔστιν Ναβουθαι ζῶν, ὅτι τέθνηκεν. 16 καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν Αχααβ ὅτι τέθνηκεν Ναβουθαι ὁ Ιεζραηλίτης, καὶ διέρρηξεν τὰ ἱμάτια ἑαυτοῦ καὶ περιεβάλετο σάκκον· καὶ ἐγένετο μετὰ ταῦτα καὶ ἀνέστη καὶ κατέβη Αχααβ εἰς τὸν ἀμπελῶνα Ναβουθαι τοῦ Ιεζραηλίτου κληρονομῆσαι αὐτόν.
17 Καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Ηλιου τὸν Θεσβίτην λέγων 18 Ἀνάστηθι καὶ κατάβηθι εἰς ἀπαντὴν Αχααβ βασιλέως Ισραηλ τοῦ ἐν Σαμαρείᾳ· ἰδοὺ οὗτος ἐν ἀμπελῶνι Ναβουθαι, ὅτι καταβέβηκεν ἐκεῖ κληρονομῆσαι αὐτόν. 19 καὶ λαλήσεις πρὸς αὐτὸν λέγων Τάδε λέγει κύριος Ὡς σὺ ἐφόνευσας καὶ ἐκληρονόμησας, διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος Ἐν παντὶ τόπῳ, ᾧ ἔλειξαν αἱ ὕες καὶ οἱ κύνες τὸ αἷμα Ναβουθαι, ἐκεῖ λείξουσιν οἱ κύνες τὸ αἷμά σου, καὶ αἱ πόρναι λούσονται ἐν τῷ αἵματί σου. 20 καὶ εἶπεν Αχααβ πρὸς Ηλιου Εἰ εὕρηκάς με, ὁ ἐχθρός μου; καὶ εἶπεν Εὕρηκα, διότι μάτην πέπρασαι ποιῆσαι τὸ πονηρὸν ἐνώπιον κυρίου παροργίσαι αὐτόν. 21 τάδε λέγει κύριος Ἰδοὺ ἐγὼ ἐπάγω ἐπὶ σὲ κακὰ καὶ ἐκκαύσω ὀπίσω σου καὶ ἐξολεθρεύσω τοῦ Αχααβ οὐροῦντα πρὸς τοῖχον καὶ συνεχόμενον καὶ ἐγκαταλελειμμένον ἐν Ισραηλ· 22 καὶ δώσω τὸν οἶκόν σου ὡς τὸν οἶκον Ιεροβοαμ υἱοῦ Ναβατ καὶ ὡς τὸν οἶκον Βαασα υἱοῦ Αχια περὶ τῶν παροργισμάτων, ὧν παρώργισας καὶ ἐξήμαρτες τὸν Ισραηλ. 23 καὶ τῇ Ιεζαβελ ἐλάλησεν κύριος λέγων Οἱ κύνες καταφάγονται αὐτὴν ἐν τῷ προτειχίσματι Ιεζραελ. 24 τὸν τεθνηκότα τοῦ Αχααβ ἐν τῇ πόλει φάγονται οἱ κύνες, καὶ τὸν τεθνηκότα αὐτοῦ ἐν τῷ πεδίῳ φάγονται τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ. 25 πλὴν ματαίως Αχααβ ὡς ἐπράθη ποιῆσαι τὸ πονηρὸν ἐνώπιον κυρίου, ὡς μετέθηκεν αὐτὸν Ιεζαβελ ἡ γυνὴ αὐτοῦ· 26 καὶ ἐβδελύχθη σφόδρα πορεύεσθαι ὀπίσω τῶν βδελυγμάτων κατὰ πάντα, ἃ ἐποίησεν ὁ Αμορραῖος, ὃν ἐξωλέθρευσεν κύριος ἀπὸ προσώπου υἱῶν Ισραηλ. 27 καὶ ὑπὲρ τοῦ λόγου, ὡς κατενύγη Αχααβ ἀπὸ προσώπου τοῦ κυρίου καὶ ἐπορεύετο κλαίων καὶ διέρρηξεν τὸν χιτῶνα αὐτοῦ καὶ ἐζώσατο σάκκον ἐπὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ καὶ ἐνήστευσεν καὶ περιεβάλετο σάκκον ἐν τῇ ἡμέρᾳ, ᾗ ἐπάταξεν Ναβουθαι τὸν Ιεζραηλίτην, 28 καὶ ἐγένετο ῥῆμα κυρίου ἐν χειρὶ δούλου αὐτοῦ Ηλιου περὶ Αχααβ, καὶ εἶπεν κύριος 29 Ἑώρακας ὡς κατενύγη Αχααβ ἀπὸ προσώπου μου; οὐκ ἐπάξω τὴν κακίαν ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ, ἀλλ᾽ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ ἐπάξω τὴν κακίαν.