Vendosmëria e Zotit
1 Zoti më tha: «Edhe po të qëndronin para meje vetë Moisiu e Samueli, shpirti im nuk do të prirej drejt këtij populli. Dëboji nga prania ime e le të ikin. 2 E kur të të pyesin: “Ku të shkojmë?”, ti do t'u thuash: kështu thotë Zoti:
kush është për vdekje, në vdekje;
kush është për shpatë, në shpatë;
kush është për zi buke, në zi buke;
kush është për robëri, në robëri.
3 Do të dërgoj mbi ta katër lloje mynxyrash, kumton Zoti: shpatën për të vrarë, qentë për të zvarritur, zogjtë e qiellit dhe kafshët e tokës për të gëlltitur e për të shkatërruar. 4 Do t'i bëj tmerrin e mbarë mbretërive të dheut, për shkak të asaj që bëri në Jerusalem Manaseu, biri i Ezekisë, mbretit të Judës.
5 Kush do të të mëshirojë, o Jerusalem,
e kush do të të ngushëllojë?
Kush do të kthehet
për të të pyetur si je?
6 Ti më dëbove, kumton Zoti,
po ecën prapthi,
ndaj shtriva dorën kundër teje e të shkatërrova.
U lodha së përdëllyeri.
7 I shpërndava me terplote
te portat e vendit,
e lashë pa fëmijë, e rrënova popullin tim,
se nuk u kthyen prej udhëve të tyre.
8 Të vejat e tij m'u shtuan
më shumë se rëra e detit.
Solla kundër nënave e kundër të rinjve
rrënimtarin në mes të ditës,
zbraza mbi ta papritur
trazim e tmerrim.
9 U mek ajo që lindi shtatë fëmijë,
e la fryma.
I perëndoi dielli që me ditë,
u turpërua e u trondit.
Tepricën e tyre do t'i shkoj në shpatë
para armiqve të tyre, kumton Zoti».
Ankimi i Jeremisë
10 Vaj për mua, o nëna ime,
që më linde mua
njeri rragatjesh e kundërshtimesh
për mbarë vendin!
As dhashë e as mora hua,
e, pra, të gjithë më mallkojnë.
11 Zoti tha: «A nuk të ruajta ty për të mirë?
A nuk e bëra armikun të të lutej
në kohë të liga
e në kohë ngushtice?
12 A thyhet hekuri,
hekuri i veriut dhe bronzi?
13 Pasurinë tënde dhe thesaret e tua
do t'i jap për plaçkë, pa çmim,
për shkak të mëkateve tuaja,
anembanë trojeve tuaja.
14 Do të të bëj skllav të armiqve të tu
në një tokë që ti nuk e njeh,
se u ndez zjarri i zemërimit tim
që do të përflaket kundër teje».
15 Ti e di, o Zot.
Kujtohu për mua, eja tek unë
e hakmerru me përndjekësit e mi.
Falë durimit tënd, mos më zhbij.
Përfille qortimin që durova për shkakun tënd.
16 U shfaqën fjalët e tua e unë i përpiva.
Fjalët e tua u bënë për mua gëzimi
e hareja e zemrës sime,
sepse thirra emrin tënd,
o Zot, Perëndia i ushtrive.
17 Nuk ndenja në shoqërinë e hokatarëve
e nuk u argëtova.
Për shkak të dorës sate ndenja i vetëm,
se me hidhërim më kishe mbushur.
18 Pse nuk merr fund dhimbja ime
e plaga ime e pashërueshme
s'pranon të shërohet?
Ti u bëre për mua si mashtrim,
si uji, që s'i zihet besë.
19 Prandaj, kështu thotë Zoti:
«Nëse kthehesh,
unë do të të kthej
e ti do të qëndrosh në praninë time.
Nëse do të nxjerrësh të vyerën nga e pavyera,
do të jesh si goja ime.
Ata do të kthehen drejt teje,
por ti nuk do të kthehesh drejt tyre.
20 Para këtij populli do të të bëj
mur bronzi të fortifikuar.
Do të luftojnë kundër teje,
por nuk do të të mundin,
se me ty do të jem unë, për të të çliruar»,
kumton Zoti.
21 «Do të të çliroj prej dorës së të paudhëve,
do të të shpengoj prej dorës së mujsharëve».
1 Καὶ εἶπεν κύριος πρός με Ἐὰν στῇ Μωυσῆς καὶ Σαμουηλ πρὸ προσώπου μου, οὐκ ἔστιν ἡ ψυχή μου πρὸς αὐτούς· ἐξαπόστειλον τὸν λαὸν τοῦτον, καὶ ἐξελθέτωσαν. 2 καὶ ἔσται ἐὰν εἴπωσιν πρὸς σέ Ποῦ ἐξελευσόμεθα; καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς Τάδε λέγει κύριος Ὅσοι εἰς θάνατον, εἰς θάνατον· καὶ ὅσοι εἰς μάχαιραν, εἰς μάχαιραν· καὶ ὅσοι εἰς λιμόν, εἰς λιμόν· καὶ ὅσοι εἰς αἰχμαλωσίαν, εἰς αἰχμαλωσίαν. 3 καὶ ἐκδικήσω ἐπ᾽ αὐτοὺς τέσσαρα εἴδη, λέγει κύριος, τὴν μάχαιραν εἰς σφαγὴν καὶ τοὺς κύνας εἰς διασπασμὸν καὶ τὰ θηρία τῆς γῆς καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ εἰς βρῶσιν καὶ εἰς διαφθοράν. 4 καὶ παραδώσω αὐτοὺς εἰς ἀνάγκας πάσαις ταῖς βασιλείαις τῆς γῆς διὰ Μανασση υἱὸν Εζεκιου βασιλέα Ιουδα περὶ πάντων, ὧν ἐποίησεν ἐν Ιερουσαλημ. 5 τίς φείσεται ἐπὶ σοί, Ιερουσαλημ; καὶ τίς δειλιάσει ἐπὶ σοί; ἢ τίς ἀνακάμψει εἰς εἰρήνην σοι; 6 σὺ ἀπεστράφης με, λέγει κύριος, ὀπίσω πορεύσῃ, καὶ ἐκτενῶ τὴν χεῖρά μου καὶ διαφθερῶ σε, καὶ οὐκέτι ἀνήσω αὐτούς. 7 καὶ διασπερῶ αὐτοὺς ἐν διασπορᾷ· ἐν πύλαις λαοῦ μου ἠτεκνώθησαν, ἀπώλεσαν τὸν λαόν μου διὰ τὰς κακίας αὐτῶν. 8 ἐπληθύνθησαν χῆραι αὐτῶν ὑπὲρ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης· ἐπήγαγον ἐπὶ μητέρα νεανίσκου ταλαιπωρίαν ἐν μεσημβρίᾳ, ἐπέρριψα ἐπ᾽ αὐτὴν ἐξαίφνης τρόμον καὶ σπουδήν. 9 ἐκενώθη ἡ τίκτουσα ἑπτά, ἀπεκάκησεν ἡ ψυχὴ αὐτῆς, ἐπέδυ ὁ ἥλιος αὐτῇ ἔτι μεσούσης τῆς ἡμέρας, κατῃσχύνθη καὶ ὠνειδίσθη· τοὺς καταλοίπους αὐτῶν εἰς μάχαιραν δώσω ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν.
10 Οἴμμοι ἐγώ, μῆτερ, ὡς τίνα με ἔτεκες; ἄνδρα δικαζόμενον καὶ διακρινόμενον πάσῃ τῇ γῇ· οὔτε ὠφέλησα, οὔτε ὠφέλησέν με οὐδείς· ἡ ἰσχύς μου ἐξέλιπεν ἐν τοῖς καταρωμένοις με. 11 γένοιτο, δέσποτα, κατευθυνόντων αὐτῶν, εἰ μὴ παρέστην σοι ἐν καιρῷ τῶν κακῶν αὐτῶν καὶ ἐν καιρῷ θλίψεως αὐτῶν εἰς ἀγαθὰ πρὸς τὸν ἐχθρόν. — 12 εἰ γνωσθήσεται σίδηρος; καὶ περιβόλαιον χαλκοῦν 13 ἡ ἰσχύς σου. καὶ τοὺς θησαυρούς σου εἰς προνομὴν δώσω ἀντάλλαγμα διὰ πάσας τὰς ἁμαρτίας σου καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις σου. 14 καὶ καταδουλώσω σε κύκλῳ τοῖς ἐχθροῖς σου ἐν τῇ γῇ, ᾗ οὐκ ᾔδεις· ὅτι πῦρ ἐκκέκαυται ἐκ τοῦ θυμοῦ μου, ἐφ᾽ ὑμᾶς καυθήσεται.
15 Κύριε, μνήσθητί μου καὶ ἐπίσκεψαί με καὶ ἀθῴωσόν με ἀπὸ τῶν καταδιωκόντων με, μὴ εἰς μακροθυμίαν· γνῶθι ὡς ἔλαβον περὶ σοῦ ὀνειδισμὸν 16 ὑπὸ τῶν ἀθετούντων τοὺς λόγους σου· συντέλεσον αὐτούς, καὶ ἔσται ὁ λόγος σου ἐμοὶ εἰς εὐφροσύνην καὶ χαρὰν καρδίας μου, ὅτι ἐπικέκληται τὸ ὄνομά σου ἐπ᾽ ἐμοί, κύριε παντοκράτωρ. 17 οὐκ ἐκάθισα ἐν συνεδρίῳ αὐτῶν παιζόντων, ἀλλὰ εὐλαβούμην ἀπὸ προσώπου χειρός σου· κατὰ μόνας ἐκαθήμην, ὅτι πικρίας ἐνεπλήσθην. 18 ἵνα τί οἱ λυποῦντές με κατισχύουσίν μου; ἡ πληγή μου στερεά, πόθεν ἰαθήσομαι; γινομένη ἐγενήθη μοι ὡς ὕδωρ ψευδὲς οὐκ ἔχον πίστιν. — 19 διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος Ἐὰν ἐπιστρέψῃς, καὶ ἀποκαταστήσω σε, καὶ πρὸ προσώπου μου στήσῃ· καὶ ἐὰν ἐξαγάγῃς τίμιον ἀπὸ ἀναξίου, ὡς στόμα μου ἔσῃ· καὶ ἀναστρέψουσιν αὐτοὶ πρὸς σέ, καὶ σὺ οὐκ ἀναστρέψεις πρὸς αὐτούς. 20 καὶ δώσω σε τῷ λαῷ τούτῳ ὡς τεῖχος ὀχυρὸν χαλκοῦν, καὶ πολεμήσουσιν πρὸς σὲ καὶ οὐ μὴ δύνωνται πρὸς σέ, διότι μετὰ σοῦ εἰμι τοῦ σῴζειν σε 21 καὶ ἐξαιρεῖσθαί σε ἐκ χειρὸς πονηρῶν καὶ λυτρώσομαί σε ἐκ χειρὸς λοιμῶν.