1 «Në atë kohë, kumton Zoti, do të nxirren nga varret eshtrat e mbretërve të Judës, eshtrat e princave, eshtrat e priftërinjve, eshtrat e profetëve dhe eshtrat e banorëve të Jerusalemit. 2 Do të shpërndahen para diellit e hënës, para mbarë ushtrisë së qiejve, që ata i deshën, të cilëve u shërbyen, pas të cilëve shkuan, që u kërkuan udhëzim e i adhuruan. Jo, nuk do të mblidhen e as do të varrosen, por do të mbeten si plehu përmbi dhe. 3 Do të zgjedhë vdekjen më shumë se jetën mbarë teprica që do të mbesë prej kësaj dere të mbrapshtë në vendet ku do t'i dëboj, kumton Zoti i ushtrive».
Mëkati dhe kokëfortësia e Izraelit
4 «Do t'u thuash, se kështu thotë Zoti:
kush rrëzohet, a nuk ngrihet sërish?
Kush shmanget, a nuk kthehet sërish?
5 Përse ky popull, Jerusalemi, u shmang,
u bë besëshkalë, kokëfortë,
u kap fort pas mashtrimit
e u bë i pandreqshëm?
6 Ua vura veshin dhe i dëgjova,
por nuk flisnin hijshëm.
Askush nuk tërhiqet nga ligësia e vet
e thotë: “Çfarë bëra?”.
Të gjithë kthehen në harbimin e vet,
siç lëshohet kali në betejë.
7 Edhe lejleku në qiell e njeh kohën e vet,
turtulli, dallëndyshja e mëllenja
e mbajnë kohën e rikthimit,
por populli im nuk e njeh ligjësinë e Zotit.
8 Si mund të thoni: jemi të urtë,
se kemi me vete ligjin e Zotit?
Ja, në mashtrim e ktheu
pena mashtruese e shkruesve.
9 Të urtët do të turpërohen,
do të hutohen e do të zihen në lak.
Ja, e përzunë fjalën e Zotit,
e çfarë urtie mund të kenë?
10 Prandaj, gratë e tyre do t'ua jap të tjerëve,
arat e tyre pushtuesve,
se nga më i vogli te më i madhi
të gjithë kërkojnë të përfitojnë,
nga profeti deri te prifti
të gjithë veprojnë me mashtrim.
11 Mjekojnë me mendjelehtësi plagën e popullit tim
e thonë: “Paqe, paqe”,
por paqe nuk ka.
12 A u bënë me turp kur vepruan neveritshëm?
As turpi nuk i mbuloi,
as të skuqen nuk ditën,
prandaj do të bien me të rënët,
kur t'i ndëshkoj, do të shemben, kumton Zoti.
13 Do të mblidhja e do të vilja, kumton Zoti,
por nuk ka vile në hardhi,
nuk ka fiq në fik,
edhe gjethet janë vyshkur
gjithçka u dhashë ka kaluar.
14 Pse rrimë shtruar ne?
Mblidhuni të shkojmë në qytetet e fortifikuara
e aty të fundosemi,
se Zoti, Perëndia ynë, na fundosi,
se na dha të pimë ujë me helm,
ngaqë mëkatuam kundër Zotit.
15 Prisnim paqen, por nuk ka mirësi,
kohën e shërimit, por, ja, tmerr.
16 Nga Dani dëgjohet hingëllima e kuajve të tij,
prej zërit ushtues të hamshorëve të tij dridhet toka mbarë.
Vijnë dhe e përpijnë tokën me gjithçka është plot,
qytetin me banorët e tij.
17 Se ja, po dërgoj mes jush gjarpërinj,
nepërka që nuk magjepsen,
dhe do t'ju kafshojnë, kumton Zoti».
Vajtimi i Jeremisë
18 «Iku ngazëllimi im e më mbuloi pikëllimi,
zemra po më lëshon.
19 Ja zëri kushtrues i bijës së popullit tim
nga një tokë e largët:
“A nuk është Zoti në Sion?
A nuk është aty mbreti i tij?
Përse më zemëruan me idhujt e tyre,
me kotësitë e huaja?”.
20 Kaluan të korrat, iku vera
e ne nuk kemi shpëtim.
21 Lëndimi i bijës së popullit tim më lëndon,
mbaj zi e më ka zënë pikëllimi.
22 A nuk ka balsam në Gilead?
A nuk ka mjek atje?
Përse, pra, nuk iu përtëri shëndeti
bijës së popullit tim?
23 Ah, kokën gurrë uji ta kisha
e sytë burim lotësh,
ditë e natë të qaja
të therurit e bijës së popullit tim».
1 ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, λέγει κύριος, ἐξοίσουσιν τὰ ὀστᾶ τῶν βασιλέων Ιουδα καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν ἀρχόντων αὐτοῦ καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν ἱερέων καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν προφητῶν καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν κατοικούντων Ιερουσαλημ ἐκ τῶν τάφων αὐτῶν 2 καὶ ψύξουσιν αὐτὰ πρὸς τὸν ἥλιον καὶ τὴν σελήνην καὶ πρὸς πάντας τοὺς ἀστέρας καὶ πρὸς πᾶσαν τὴν στρατιὰν τοῦ οὐρανοῦ, ἃ ἠγάπησαν καὶ οἷς ἐδούλευσαν καὶ ὧν ἐπορεύθησαν ὀπίσω αὐτῶν καὶ ὧν ἀντείχοντο καὶ οἷς προσεκύνησαν αὐτοῖς· οὐ κοπήσονται καὶ οὐ ταφήσονται καὶ ἔσονται εἰς παράδειγμα ἐπὶ προσώπου τῆς γῆς, 3 ὅτι εἵλοντο τὸν θάνατον ἢ τὴν ζωήν, καὶ πᾶσιν τοῖς καταλοίποις τοῖς καταλειφθεῖσιν ἀπὸ τῆς γενεᾶς ἐκείνης ἐν παντὶ τόπῳ, οὗ ἐὰν ἐξώσω αὐτοὺς ἐκεῖ.
4 Ὅτι τάδε λέγει κύριος Μὴ ὁ πίπτων οὐκ ἀνίσταται; ἢ ὁ ἀποστρέφων οὐκ ἐπιστρέφει; 5 διὰ τί ἀπέστρεψεν ὁ λαός μου οὗτος ἀποστροφὴν ἀναιδῆ καὶ κατεκρατήθησαν ἐν τῇ προαιρέσει αὐτῶν καὶ οὐκ ἠθέλησαν τοῦ ἐπιστρέψαι; 6 ἐνωτίσασθε δὴ καὶ ἀκούσατε· οὐχ οὕτως λαλήσουσιν, οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος μετανοῶν ἀπὸ τῆς κακίας αὐτοῦ λέγων Τί ἐποίησα; διέλιπεν ὁ τρέχων ἀπὸ τοῦ δρόμου αὐτοῦ ὡς ἵππος κάθιδρος ἐν χρεμετισμῷ αὐτοῦ. 7 καὶ ἡ ασιδα ἐν τῷ οὐρανῷ ἔγνω τὸν καιρὸν αὐτῆς, τρυγὼν καὶ χελιδών, ἀγροῦ στρουθία ἐφύλαξαν καιροὺς εἰσόδων αὐτῶν, ὁ δὲ λαός μου οὐκ ἔγνω τὰ κρίματα κυρίου. 8 πῶς ἐρεῖτε ὅτι Σοφοί ἐσμεν ἡμεῖς, καὶ νόμος κυρίου ἐστὶν μεθ᾽ ἡμῶν; εἰς μάτην ἐγενήθη σχοῖνος ψευδὴς γραμματεῦσιν. 9 ᾐσχύνθησαν σοφοὶ καὶ ἐπτοήθησαν καὶ ἑάλωσαν, ὅτι τὸν λόγον κυρίου ἀπεδοκίμασαν· σοφία τίς ἐστιν ἐν αὐτοῖς; 10 διὰ τοῦτο δώσω τὰς γυναῖκας αὐτῶν ἑτέροις καὶ τοὺς ἀγροὺς αὐτῶν τοῖς κληρονόμοις, 13 καὶ συνάξουσιν τὰ γενήματα αὐτῶν, λέγει κύριος, οὐκ ἔστιν σταφυλὴ ἐν ταῖς ἀμπέλοις, καὶ οὐκ ἔστιν σῦκα ἐν ταῖς συκαῖς, καὶ τὰ φύλλα κατερρύηκεν. 14 ἐπὶ τί ἡμεῖς καθήμεθα; συνάχθητε καὶ εἰσέλθωμεν εἰς τὰς πόλεις τὰς ὀχυρὰς καὶ ἀπορριφῶμεν, ὅτι ὁ θεὸς ἀπέρριψεν ἡμᾶς καὶ ἐπότισεν ἡμᾶς ὕδωρ χολῆς, ὅτι ἡμάρτομεν ἐναντίον αὐτοῦ. 15 συνήχθημεν εἰς εἰρήνην, καὶ οὐκ ἦν ἀγαθά· εἰς καιρὸν ἰάσεως, καὶ ἰδοὺ σπουδή. 16 ἐκ Δαν ἀκουσόμεθα φωνὴν ὀξύτητος ἵππων αὐτοῦ, ἀπὸ φωνῆς χρεμετισμοῦ ἱππασίας ἵππων αὐτοῦ ἐσείσθη πᾶσα ἡ γῆ· καὶ ἥξει καὶ καταφάγεται τὴν γῆν καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς, πόλιν καὶ τοὺς κατοικοῦντας ἐν αὐτῇ. 17 διότι ἰδοὺ ἐγὼ ἐξαποστέλλω εἰς ὑμᾶς ὄφεις θανατοῦντας, οἷς οὐκ ἔστιν ἐπᾷσαι, καὶ δήξονται ὑμᾶς. 18 ἀνίατα μετ᾽ ὀδύνης καρδίας ὑμῶν ἀπορουμένης. 19 ἰδοὺ φωνὴ κραυγῆς θυγατρὸς λαοῦ μου ἀπὸ γῆς μακρόθεν Μὴ κύριος οὐκ ἔστιν ἐν Σιων; ἢ βασιλεὺς οὐκ ἔστιν ἐκεῖ; διὰ τί παρώργισάν με ἐν τοῖς γλυπτοῖς αὐτῶν καὶ ἐν ματαίοις ἀλλοτρίοις; 20 διῆλθεν θέρος, παρῆλθεν ἄμητος, καὶ ἡμεῖς οὐ διεσώθημεν. 21 ἐπὶ συντρίμματι θυγατρὸς λαοῦ μου ἐσκοτώθην· ἀπορίᾳ κατίσχυσάν με ὠδῖνες ὡς τικτούσης. 22 μὴ ῥητίνη οὐκ ἔστιν ἐν Γαλααδ, ἢ ἰατρὸς οὐκ ἔστιν ἐκεῖ; διὰ τί οὐκ ἀνέβη ἴασις θυγατρὸς λαοῦ μου; 23 τίς δώσει κεφαλῇ μου ὕδωρ καὶ ὀφθαλμοῖς μου πηγὴν δακρύων, καὶ κλαύσομαι τὸν λαόν μου τοῦτον ἡμέρας καὶ νυκτός, τοὺς τετραυματισμένους θυγατρὸς λαοῦ μου; —