Uria, shpata dhe vdekja
1 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 2 «Mos merr grua, e mos lind bij e as bija në këtë vend. 3 Se kështu thotë Zoti për bijtë e bijat që lindin në këtë tokë, për nënat e për etërit që i lindën në këtë tokë: 4 ata do të vdesin prej sëmundjeve vdekjeprurëse, nuk do të vajtohen e nuk do të varrosen. Do të jenë si plehu mbi faqen e dheut. Do të marrin fund prej shpatës e prej urisë dhe kufomat e tyre do të jenë ushqim për zogjtë e qiellit dhe për egërsirat e tokës.
5 Se kështu thotë Zoti: mos hyr në një shtëpi ku mbahet zi, mos shko për të vajtuar apo për t'i ngushëlluar, se e kam hequr paqen time prej këtij populli, besnikërinë time dhe mëshirën time, kumton Zoti. 6 Në këtë vend do të vdesin i madh e i vogël, nuk do të varrosen e nuk do të mbahet zi për ta. Askush nuk do të çirret e askush nuk do të qethet për ta. 7 Kush mban zi, për të nuk do të thyhet buka për ta ngushëlluar për të vdekurin e askush nuk do t'i japë të pijë kupën e ngushëllimit për të atin e për të ëmën. 8 Mos hyr as në një shtëpi ku bëhet festë, për t'u ulur, të hash e të pish me ta, 9 se kështu thotë Zoti i ushtrive, Perëndia i Izraelit: ja, do ta këpus prej këtij vendi, para jush e në kohën tuaj, zërin e gëzimit e zërin e haresë, zërin e dhëndrit e zërin e nuses.
10 Pasi t'ia shpallësh këtij populli të gjitha këto fjalë, do të të pyesin: “Pse e shpalli Zoti tërë këtë zezonë të madhe kundër nesh? Cili është faji ynë e cili është mëkati që bëmë kundër Zotit, Perëndisë tonë?”. 11 Atëherë ti do të përgjigjesh: “Sepse etërit tuaj më braktisën, kumton Zoti, dhe ndoqën perënditë e tjerë, u shërbyen atyre e i adhuruan, më braktisën e nuk e mbajtën ligjin tim, 12 dhe ju vepruat më keq se etërit tuaj. Ja, secili prej jush shkon me kryeneçësi sipas zemrës së vet të ligë e nuk më dëgjon mua. 13 Prandaj do t'ju flak nga kjo tokë, drejt një toke që nuk e keni njohur as ju, as etërit tuaj, dhe aty do t'u shërbeni ditë e natë perëndive të huaj, sepse nuk do t'ju përkrah më”».
Mëkëmbja e Izraelit
14 «Prandaj, ja, po vijnë ditët, kumton Zoti, kur nuk do të thuhet më: “Pasha Zotin që i nxori izraelitët nga dheu i Egjiptit”, 15 por: “Pasha Zotin që i nxori izraelitët nga dheu i veriut e nga të gjitha vendet ku i pati dëbuar”. E unë do t'i kthej në tokën e vet, që ua pata dhënë etërve të tyre.
16 Ja, do t'u dërgoj peshkatarë të shumtë për t'i peshkuar, kumton Zoti. Pastaj do t'u dërgoj gjuetarë të shumtë për t'i gjuajtur prej çdo mali, prej çdo kodre e prej të çarave të shkëmbinjve, 17 sepse sytë e mi i shikojnë të gjitha udhët e tyre. Nuk fshihen dot prej meje e faji i tyre nuk u shpëton syve të mi. 18 Së pari, do ta shpaguaj dyfish fajin e tyre dhe mëkatin e tyre, se e përdhosën tokën time me kufomat e idhujve të tyre dhe e mbushën trashëgiminë time me pështirësitë e tyre».
19 O Zot, forca ime e mburoja ime,
streha ime në ditën e ngushticës,
te ti do të vijnë kombet
nga skajet e dheut e do të thonë:
«Etërit tanë zotëronin veçse mashtrim
e kotësi që nuk kanë vlerë».
20 A mund të bëjë njeriu Perëndi për vete?
E, pra, ata nuk janë Perëndi.
21 Prandaj, ja, do t'ua bëj të ditur këtë herë dorën time e fuqinë time dhe do ta marrin vesh se Zot është emri im.
1 Καὶ σὺ μὴ λάβῃς γυναῖκα, λέγει κύριος ὁ θεὸς Ισραηλ, 2 καὶ οὐ γεννηθήσεταί σοι υἱὸς οὐδὲ θυγάτηρ ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ. 3 ὅτι τάδε λέγει κύριος περὶ τῶν υἱῶν καὶ περὶ τῶν θυγατέρων τῶν γεννωμένων ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ καὶ περὶ τῶν μητέρων αὐτῶν τῶν τετοκυιῶν αὐτοὺς καὶ περὶ τῶν πατέρων αὐτῶν τῶν γεγεννηκότων αὐτοὺς ἐν τῇ γῇ ταύτῃ 4 Ἐν θανάτῳ νοσερῷ ἀποθανοῦνται, οὐ κοπήσονται καὶ οὐ ταφήσονται· εἰς παράδειγμα ἐπὶ προσώπου τῆς γῆς ἔσονται καὶ τοῖς θηρίοις τῆς γῆς καὶ τοῖς πετεινοῖς τοῦ οὐρανοῦ· ἐν μαχαίρᾳ πεσοῦνται καὶ ἐν λιμῷ συντελεσθήσονται. 5 τάδε λέγει κύριος Μὴ εἰσέλθῃς εἰς θίασον αὐτῶν καὶ μὴ πορευθῇς τοῦ κόψασθαι καὶ μὴ πενθήσῃς αὐτούς, ὅτι ἀφέστακα τὴν εἰρήνην μου ἀπὸ τοῦ λαοῦ τούτου. 6 οὐ μὴ κόψωνται αὐτοὺς οὐδὲ ἐντομίδας οὐ μὴ ποιήσωσιν καὶ οὐ ξυρήσονται, 7 καὶ οὐ μὴ κλασθῇ ἄρτος ἐν πένθει αὐτῶν εἰς παράκλησιν ἐπὶ τεθνηκότι, οὐ ποτιοῦσιν αὐτὸν ποτήριον εἰς παράκλησιν ἐπὶ πατρὶ καὶ μητρὶ αὐτοῦ. 8 εἰς οἰκίαν πότου οὐκ εἰσελεύσῃ συγκαθίσαι μετ᾽ αὐτῶν τοῦ φαγεῖν καὶ πιεῖν. 9 διότι τάδε λέγει κύριος ὁ θεὸς Ισραηλ Ἰδοὺ ἐγὼ καταλύω ἐκ τοῦ τόπου τούτου ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν ὑμῶν καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις ὑμῶν φωνὴν χαρᾶς καὶ φωνὴν εὐφροσύνης, φωνὴν νυμφίου καὶ φωνὴν νύμφης. 10 καὶ ἔσται ὅταν ἀναγγείλῃς τῷ λαῷ τούτῳ ἅπαντα τὰ ῥήματα ταῦτα καὶ εἴπωσιν πρὸς σέ Διὰ τί ἐλάλησεν κύριος ἐφ᾽ ἡμᾶς πάντα τὰ κακὰ ταῦτα; τίς ἡ ἀδικία ἡμῶν; καὶ τίς ἡ ἁμαρτία ἡμῶν, ἣν ἡμάρτομεν ἔναντι κυρίου τοῦ θεοῦ ἡμῶν; 11 καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς Ἀνθ᾽ ὧν ἐγκατέλιπόν με οἱ πατέρες ὑμῶν, λέγει κύριος, καὶ ᾤχοντο ὀπίσω θεῶν ἀλλοτρίων καὶ ἐδούλευσαν αὐτοῖς καὶ προσεκύνησαν αὐτοῖς καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον καὶ τὸν νόμον μου οὐκ ἐφυλάξαντο, 12 καὶ ὑμεῖς ἐπονηρεύσασθε ὑπὲρ τοὺς πατέρας ὑμῶν καὶ ἰδοὺ ὑμεῖς πορεύεσθε ἕκαστος ὀπίσω τῶν ἀρεστῶν τῆς καρδίας ὑμῶν τῆς πονηρᾶς τοῦ μὴ ὑπακούειν μου, 13 καὶ ἀπορρίψω ὑμᾶς ἀπὸ τῆς γῆς ταύτης εἰς τὴν γῆν, ἣν οὐκ ᾔδειτε ὑμεῖς καὶ οἱ πατέρες ὑμῶν, καὶ δουλεύσετε ἐκεῖ θεοῖς ἑτέροις, οἳ οὐ δώσουσιν ὑμῖν ἔλεος.
14 Διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει κύριος, καὶ οὐκ ἐροῦσιν ἔτι Ζῇ κύριος ὁ ἀναγαγὼν τοὺς υἱοὺς Ισραηλ ἐκ γῆς Αἰγύπτου, 15 ἀλλά Ζῇ κύριος ὃς ἀνήγαγεν τὸν οἶκον Ισραηλ ἀπὸ γῆς βορρᾶ καὶ ἀπὸ πασῶν τῶν χωρῶν, οὗ ἐξώσθησαν ἐκεῖ· καὶ ἀποκαταστήσω αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν αὐτῶν, ἣν ἔδωκα τοῖς πατράσιν αὐτῶν. — 16 ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τοὺς ἁλεεῖς τοὺς πολλούς, λέγει κύριος, καὶ ἁλιεύσουσιν αὐτούς· καὶ μετὰ ταῦτα ἀποστελῶ τοὺς πολλοὺς θηρευτάς, καὶ θηρεύσουσιν αὐτοὺς ἐπάνω παντὸς ὄρους καὶ ἐπάνω παντὸς βουνοῦ καὶ ἐκ τῶν τρυμαλιῶν τῶν πετρῶν. 17 ὅτι οἱ ὀφθαλμοί μου ἐπὶ πάσας τὰς ὁδοὺς αὐτῶν, καὶ οὐκ ἐκρύβη τὰ ἀδικήματα αὐτῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου. 18 καὶ ἀνταποδώσω διπλᾶς τὰς ἀδικίας αὐτῶν καὶ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν, ἐφ᾽ αἷς ἐβεβήλωσαν τὴν γῆν μου ἐν τοῖς θνησιμαίοις τῶν βδελυγμάτων αὐτῶν καὶ ἐν ταῖς ἀνομίαις αὐτῶν, ἐν αἷς ἐπλημμέλησαν τὴν κληρονομίαν μου. — 19 κύριε ἰσχύς μου καὶ βοήθειά μου καὶ καταφυγή μου ἐν ἡμέρᾳ κακῶν, πρὸς σὲ ἔθνη ἥξουσιν ἀπ᾽ ἐσχάτου τῆς γῆς καὶ ἐροῦσιν Ὡς ψευδῆ ἐκτήσαντο οἱ πατέρες ἡμῶν εἴδωλα, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς ὠφέλημα. 20 εἰ ποιήσει ἑαυτῷ ἄνθρωπος θεούς; καὶ οὗτοι οὔκ εἰσιν θεοί. 21 διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ δηλώσω αὐτοῖς ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ τὴν χεῖρά μου καὶ γνωριῶ αὐτοῖς τὴν δύναμίν μου, καὶ γνώσονται ὅτι ὄνομά μοι κύριος.