Mëkati i Judës
1 Mëkati i Judës është shkruar me penë të hekurt, është gdhendur me majë diamanti në rrasën e zemrës së tyre dhe në brirët e altarëve tyre. 2 Kështu do t'i kujtojnë bijtë e tyre altarët dhe shtyllat e Asherave të tyre pranë pemëve të harlisura, në kodra të larta, 3 në mal e në arë. Pasurinë tënde dhe thesaret e tua do t'i jap për plaçkë, për shkak të mëkatit të faltoreve në vende të larta të trojeve të tua. 4 Do të heqësh dorë nga trashëgimia jote, që unë ta pata dhënë, do të të bëj skllav të armiqve të tu në një tokë që nuk e njeh, se e ndeze zemërimin tim që do të jetë në flakë përgjithmonë.
5 Kështu thotë Zoti:
«Mallkuar ai burrë që në njeriun beson,
që gjen forcë te qenia njerëzore
e prej Zotit zemrën e largon.
6 Do të jetë si shkurrja në stepë
e nuk do të shohë si vjen e mbara,
do të banojë thatinave në shkretëtirë,
në tokë kripore të pabanueshme.
7 Bekuar njeriu që në Zotin beson,
besimi i të cilit është Zoti vetë.
8 Do të jetë si pemë e mbjellë ndanë ujit,
që rrënjët drejt rrjedhës i shtrin.
Nuk do t'i trembet zhegut që vjen,
e gjethet do t'i harlisen.
Në vitin e thatësirës nuk do ta zërë brenga
e nuk do të reshtë së dhëni fryte.
9 Më mashtruese është zemra se çdo gjë,
e pashërueshme është ajo,
kush mund ta kuptojë?
10 Unë, Zoti, shqyrtoj zemrën,
hetoj veshkat,
për t'i dhënë secilit sipas sjelljes së vet,
sipas frytit të veprave të veta.
11 Si shkurta që ngroh vezët që s'i ka bërë vetë,
ashtu edhe kush mbledh pasuri me padrejtësi:
në gjysmën e ditëve të tij do ta bjerrë
e në fund do të mbetet i marrë».
12 Fron i lavdishëm, i lartësuar që në krye të herës,
është vendi i shenjtërores sonë.
13 O shpresë e Izraelit, o Zot,
ata që të braktisin do të turpërohen të gjithë,
ata që të kthejnë krahët, mbi pluhur do të shkruhen,
se braktisën burimin e ujit të gjallë: Zotin.
Lutja e Jeremisë
14 Shëromë, o Zot, e do të shërohem,
shpëtomë, e do të shpëtohem,
se ti je lavdi im.
15 Ja, ata më thonë:
«Ku është fjala e Zotit?
Le të përmbushet, pra».
16 Por unë nuk u shporra,
nuk reshta së shërbyeri pas teje si bariu,
ditën e zezë nuk e dëshirova, ti e di,
çfarë doli nga buzët e mia, para teje ishte.
17 Mos u bëj tmerr për mua,
ti, streha ime në ditë të ligë.
18 U turpërofshin armiqtë e mi,
por mos u turpërofsha unë!
U tmerrofshin ata
e mos u tmerrofsha unë!
Sillua atyre ditën e ligë
e rrënoi me dy rrënime.
Shenjtërimi i të shtunës
19 Kështu më tha Zoti: «Shko e qëndro te Porta e Popullit, nëpër të cilën hyjnë mbretërit e Judës e nga e cila dalin, edhe te të gjitha portat e Jerusalemit. 20 E thuaju: dëgjojeni fjalën e Zotit, o mbretërit e Judës, mbarë Juda e të gjithë banorët e Jerusalemit, që hyjnë nëpër këto dyer. 21 Kështu thotë Zoti: për hir të jetës suaj, kini kujdes të mos mbartni asnjë barrë në ditën e shtunë e mos ta sillni përmes portave të Jerusalemit. 22 Mos nxirrni asnjë barrë nga shtëpitë tuaja në ditë të shtunë e mos bëni asnjë punë, por shenjtërojeni ditën e shtunë, siç i urdhërova etërit tuaj. 23 Veçse ata nuk dëgjuan e nuk vunë vesh, por u bënë kryeneçë, për të mos e dëgjuar e për të mos e pranuar qortimin.
24 Nëse do të më dëgjoni mirë, kumton Zoti, nëse nuk do të sillni asnjë barrë nëpër dyert e këtij qyteti në ditë të shtunë e do ta shenjtëroni ditën e shtunë, pa bërë asnjë punë në të, 25 atëherë do të hyjnë nëpër dyert e këtij qyteti mbretër e princa, që ulen mbi fronin e Davidit, me karroca e kuaj, ata e zyrtarët e tyre, burrat e Judës dhe banorët e Jerusalemit, e ky qytet do të banohet përgjithmonë. 26 Do të vijnë prej qyteteve të Judës e prej rrethinave të Jerusalemit, prej dheut të Benjaminit, nga Shefelahu, nga kodrinat, nga Negevi, duke mbartur fli shkrumbimi, fli drithi, temjan e duke sjellë fli falënderimi në tempullin e Zotit. 27 Por, nëse nuk do të më dëgjoni mua, për të shenjtëruar ditën e shtunë, për të mos mbartur barra e për të mos i sjellë nëpër dyert e Jerusalemit në ditë të shtunë, unë do të ndez në dyert e tij një zjarr që do t'i përpijë kullat e Jerusalemit e nuk do të shuhet».
5 Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ᾽ ἄνθρωπον καὶ στηρίσει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ ἐπ᾽ αὐτόν, καὶ ἀπὸ κυρίου ἀποστῇ ἡ καρδία αὐτοῦ· 6 καὶ ἔσται ὡς ἡ ἀγριομυρίκη ἡ ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὐκ ὄψεται ὅταν ἔλθῃ τὰ ἀγαθά, καὶ κατασκηνώσει ἐν ἁλίμοις καὶ ἐν ἐρήμῳ, ἐν γῇ ἁλμυρᾷ ἥτις οὐ κατοικεῖται. 7 καὶ εὐλογημένος ὁ ἄνθρωπος, ὃς πέποιθεν ἐπὶ τῷ κυρίῳ, καὶ ἔσται κύριος ἐλπὶς αὐτοῦ· 8 καὶ ἔσται ὡς ξύλον εὐθηνοῦν παρ᾽ ὕδατα καὶ ἐπὶ ἰκμάδα βαλεῖ ῥίζας αὐτοῦ καὶ οὐ φοβηθήσεται ὅταν ἔλθῃ καῦμα, καὶ ἔσται ἐπ᾽ αὐτῷ στελέχη ἀλσώδη, ἐν ἐνιαυτῷ ἀβροχίας οὐ φοβηθήσεται καὶ οὐ διαλείψει ποιῶν καρπόν. — 9 βαθεῖα ἡ καρδία παρὰ πάντα, καὶ ἄνθρωπός ἐστιν· καὶ τίς γνώσεται αὐτόν; 10 ἐγὼ κύριος ἐτάζων καρδίας καὶ δοκιμάζων νεφροὺς τοῦ δοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ κατὰ τοὺς καρποὺς τῶν ἐπιτηδευμάτων αὐτοῦ. — 11 ἐφώνησεν πέρδιξ, συνήγαγεν ἃ οὐκ ἔτεκεν· ποιῶν πλοῦτον αὐτοῦ οὐ μετὰ κρίσεως, ἐν ἡμίσει ἡμερῶν αὐτοῦ ἐγκαταλείψουσιν αὐτόν, καὶ ἐπ᾽ ἐσχάτων αὐτοῦ ἔσται ἄφρων.
12 Θρόνος δόξης ὑψωμένος ἁγίασμα ἡμῶν 13 ὑπομονὴ Ισραηλ κύριε, πάντες οἱ καταλιπόντες σε καταισχυνθήτωσαν, ἀφεστηκότες ἐπὶ τῆς γῆς γραφήτωσαν, ὅτι ἐγκατέλιπον πηγὴν ζωῆς τὸν κύριον. — 14 ἴασαί με, κύριε, καὶ ἰαθήσομαι· σῶσόν με, καὶ σωθήσομαι· ὅτι καύχημά μου σὺ εἶ. 15 ἰδοὺ αὐτοὶ λέγουσι πρός με Ποῦ ἐστιν ὁ λόγος κυρίου; ἐλθάτω. 16 ἐγὼ δὲ οὐκ ἐκοπίασα κατακολουθῶν ὀπίσω σου καὶ ἡμέραν ἀνθρώπου οὐκ ἐπεθύμησα, σὺ ἐπίστῃ· τὰ ἐκπορευόμενα διὰ τῶν χειλέων μου πρὸ προσώπου σού ἐστιν. 17 μὴ γενηθῇς μοι εἰς ἀλλοτρίωσιν φειδόμενός μου ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ. 18 καταισχυνθήτωσαν οἱ διώκοντές με, καὶ μὴ καταισχυνθείην ἐγώ· πτοηθείησαν αὐτοί, καὶ μὴ πτοηθείην ἐγώ· ἐπάγαγε ἐπ᾽ αὐτοὺς ἡμέραν πονηράν, δισσὸν σύντριμμα σύντριψον αὐτούς.
19 Τάδε λέγει κύριος Βάδισον καὶ στῆθι ἐν πύλαις υἱῶν λαοῦ σου, ἐν αἷς εἰσπορεύονται ἐν αὐταῖς βασιλεῖς Ιουδα καὶ ἐν αἷς ἐκπορεύονται ἐν αὐταῖς, καὶ ἐν πάσαις ταῖς πύλαις Ιερουσαλημ 20 καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς Ἀκούσατε λόγον κυρίου, βασιλεῖς Ιουδα καὶ πᾶσα Ιουδαία καὶ πᾶσα Ιερουσαλημ οἱ εἰσπορευόμενοι ἐν ταῖς πύλαις ταύταις, 21 τάδε λέγει κύριος Φυλάσσεσθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν καὶ μὴ αἴρετε βαστάγματα ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων καὶ μὴ ἐκπορεύεσθε ταῖς πύλαις Ιερουσαλημ 22 καὶ μὴ ἐκφέρετε βαστάγματα ἐξ οἰκιῶν ὑμῶν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων καὶ πᾶν ἔργον οὐ ποιήσετε· ἁγιάσατε τὴν ἡμέραν τῶν σαββάτων, καθὼς ἐνετειλάμην τοῖς πατράσιν ὑμῶν. καὶ οὐκ ἤκουσαν καὶ οὐκ ἔκλιναν τὸ οὖς αὐτῶν 23 καὶ ἐσκλήρυναν τὸν τράχηλον αὐτῶν ὑπὲρ τοὺς πατέρας αὐτῶν τοῦ μὴ ἀκοῦσαί μου καὶ τοῦ μὴ δέξασθαι παιδείαν. 24 καὶ ἔσται ἐὰν ἀκοῇ ἀκούσητέ μου, λέγει κύριος, τοῦ μὴ εἰσφέρειν βαστάγματα διὰ τῶν πυλῶν τῆς πόλεως ταύτης ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων καὶ ἁγιάζειν τὴν ἡμέραν τῶν σαββάτων τοῦ μὴ ποιεῖν πᾶν ἔργον, 25 καὶ εἰσελεύσονται διὰ τῶν πυλῶν τῆς πόλεως ταύτης βασιλεῖς καὶ ἄρχοντες καθήμενοι ἐπὶ θρόνου Δαυιδ καὶ ἐπιβεβηκότες ἐφ᾽ ἅρμασιν καὶ ἵπποις αὐτῶν, αὐτοὶ καὶ οἱ ἄρχοντες αὐτῶν, ἄνδρες Ιουδα καὶ οἱ κατοικοῦντες Ιερουσαλημ, καὶ κατοικισθήσεται ἡ πόλις αὕτη εἰς τὸν αἰῶνα. 26 καὶ ἥξουσιν ἐκ τῶν πόλεων Ιουδα καὶ κυκλόθεν Ιερουσαλημ καὶ ἐκ γῆς Βενιαμιν καὶ ἐκ τῆς πεδινῆς καὶ ἐκ τοῦ ὄρους καὶ ἐκ τῆς πρὸς νότον φέροντες ὁλοκαυτώματα καὶ θυσίαν καὶ θυμιάματα καὶ μαναα καὶ λίβανον, φέροντες αἴνεσιν εἰς οἶκον κυρίου. 27 καὶ ἔσται ἐὰν μὴ εἰσακούσητέ μου τοῦ ἁγιάζειν τὴν ἡμέραν τῶν σαββάτων τοῦ μὴ αἴρειν βαστάγματα καὶ μὴ εἰσπορεύεσθαι ταῖς πύλαις Ιερουσαλημ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων, καὶ ἀνάψω πῦρ ἐν ταῖς πύλαις αὐτῆς, καὶ καταφάγεται ἄμφοδα Ιερουσαλημ καὶ οὐ σβεσθήσεται.