Cofari qorton Jobin
1 Cofar Namatiti u përgjigj e tha:
2 «A nuk e meriton një përgjigje fjalëshumi?
A e shfajëson dot veten gojëtari?
3 Përçartjet e tua a do t'ua mbyllin gojën njerëzve?
Kur ti përqesh askush nuk të korit?
4 Ti thua: “Fjalët e mia janë të pastra,
jam i dëlirë në sytë tuaj”.
5 Por, ah, sikur Perëndia të flasë
e të hapë gojën me ty,
6 të të tregojë fshehtësitë e urtisë,
që e tejkalon mençurinë,
e ta kuptosh se Perëndia ta harron fajin.
7 A mund t'i gjurmosh vallë thellësitë e Perëndisë?
A mund t'ia nxjerrësh fundin të gjithëpushtetshmit?
8 Është më i lartë se qielli, çfarë do të bësh?
Më i thellë se skëterra, çfarë do të dish?
9 E ka masën më të gjatë se toka
e më të gjerë se deti.
10 Nëse kalon, ndal dikë e i bën gjyq,
kush mund ta kthejë?
11 Se ai i njeh shtiracakët
e, kur të shohë ligësinë, a nuk do ta pikasë?
12 Por tutkuni bëhet i mençur,
kur gomari të bëhet njeri.
13 Po ta kthesh zemrën kah Perëndia,
e t'i shtrish duart drejt tij,
14 po ta flakësh ligësinë që ke në dorë
e po të mos selitë padrejtësia në shtëpinë tënde,
15 atëherë do ta mbash ballin lart,
do të qëndrosh fort e frikë nuk do të kesh,
16 do ta harrosh mundimin,
do ta kujtosh si ujërat që shkuan.
17 Jeta jote do të shkëlqejë më shumë se mesdita
dhe errësira do të jetë si agimi.
18 Do të kesh besim, sepse ka shpresë,
do të jesh i mbrojtur e do të pushosh i qetë.
19 Do të shtrihesh e askush nuk do të të trembë,
shumëkush ndihmë do të të kërkojë.
20 Por sytë e të paudhëve do të çarten
e do të tretet prej tyre rrugëdalja,
ndaj do të shpresojnë të japin shpirt».
1 Ὑπολαβὼν δὲ Σωφαρ ὁ Μιναῖος λέγει
2 Ὁ τὰ πολλὰ λέγων καὶ ἀντακούσεται· ἢ καὶ ὁ εὔλαλος οἴεται εἶναι δίκαιος; εὐλογημένος γεννητὸς γυναικὸς ὀλιγόβιος.
3 μὴ πολὺς ἐν ῥήμασιν γίνου, οὐ γάρ ἐστιν ὁ ἀντικρινόμενός σοι.
4 μὴ γὰρ λέγε ὅτι Καθαρός εἰμι τοῖς ἔργοις καὶ ἄμεμπτος ἐναντίον αὐτοῦ.
5 ἀλλὰ πῶς ἂν ὁ κύριος λαλήσαι πρὸς σέ;* καὶ ἀνοίξει χείλη αὐτοῦ μετὰ σοῦ.‡
6 εἶτα ἀναγγελεῖ σοι δύναμιν σοφίας, ὅτι διπλοῦς ἔσται τῶν κατὰ σέ· καὶ τότε γνώσῃ ὅτι ἄξιά σοι ἀπέβη ἀπὸ κυρίου ὧν ἡμάρτηκας.
7 ἦ ἴχνος κυρίου εὑρήσεις ἢ εἰς τὰ ἔσχατα ἀφίκου, ἃ ἐποίησεν ὁ παντοκράτωρ;
8 ὑψηλὸς ὁ οὐρανός, καὶ τί ποιήσεις; βαθύτερα δὲ τῶν ἐν ᾅδου τί οἶδας;
9 ἢ μακρότερα μέτρου γῆς ἢ εὔρους θαλάσσης;
10 ἐὰν δὲ καταστρέψῃ τὰ πάντα, τίς ἐρεῖ αὐτῷ Τί ἐποίησας;
11 αὐτὸς γὰρ οἶδεν ἔργα ἀνόμων, ἰδὼν δὲ ἄτοπα οὐ παρόψεται.
12 ἄνθρωπος δὲ ἄλλως νήχεται λόγοις, βροτὸς δὲ γεννητὸς γυναικὸς ἴσα ὄνῳ ἐρημίτῃ.
13 εἰ γὰρ σὺ καθαρὰν ἔθου τὴν καρδίαν σου, ὑπτιάζεις δὲ χεῖρας πρὸς αὐτόν,
14 εἰ ἄνομόν τί ἐστιν ἐν χερσίν σου, πόρρω ποίησον αὐτὸ ἀπὸ σοῦ, ἀδικία δὲ ἐν διαίτῃ σου μὴ αὐλισθήτω.
15 οὕτως γὰρ ἀναλάμψει σου τὸ πρόσωπον ὥσπερ ὕδωρ καθαρόν, ἐκδύσῃ δὲ ῥύπον καὶ οὐ μὴ φοβηθῇς·
16 καὶ τὸν κόπον ἐπιλήσῃ ὥσπερ κῦμα παρελθὸν καὶ οὐ πτοηθήσῃ·
17 ἡ δὲ εὐχή σου ὥσπερ ἑωσφόρος, ἐκ δὲ μεσημβρίας ἀνατελεῖ σοι ζωή·
18 πεποιθώς τε ἔσῃ ὅτι ἔστιν σοι ἐλπίς, ἐκ δὲ μερίμνης καὶ φροντίδος ἀναφανεῖταί σοι εἰρήνη.
19 ἡσυχάσεις γάρ, καὶ οὐκ ἔσται ὁ πολεμῶν σε· μεταβαλόμενοι δὲ πολλοί σου δεηθήσονται.
20 σωτηρία δὲ αὐτοὺς ἀπολείψει· ἡ γὰρ ἐλπὶς αὐτῶν ἀπώλεια, ὀφθαλμοὶ δὲ ἀσεβῶν τακήσονται.