Të paudhët i shpëtojnë ndëshkimit
1 Jobi u përgjigj e tha:
2 «Dëgjoni me vëmendje fjalët e mia
e ky do të jetë ngushëllim për mua.
3 Duromëni e unë do të flas
dhe, si të kem folur, përqeshmëni.
4 Vallë kundër një njeriu po ankohem?
Pse të mos e humb duresën?
5 Kthehuni kah unë e shtanguni,
Mbajeni gojën me dorë.
6 Tronditem kur kujtohem
e mishi më rrëqethet.
7 Pse vallë rrojnë të paudhët,
madje moshohen e forcohen më shumë?
8 Bijtë pranë tyre zënë vend
me pinjojtë e tyre para syve.
9 Të qeta i kanë shtëpitë e s'tremben,
nuk i godet shkopi i Perëndisë.
10 Mëzati i tyre ndërzen e s'i del huq,
lopa e tyre nuk e dështon viçin.
11 Djemtë e tyre porsi grigja dalin
e valle fëmijët e tyre hedhin.
12 I bien dajres e lirës,
me tinguj fyelli ata kënaqen.
13 I ngrysin ditët në begati
e të qetë zbresin në skëterrë.
14 Perëndisë i kanë thënë: “Larg nesh!
S'duam t'i njohim udhët e tua.
15 Çfarë është i gjithëpushtetshmi, që t'i shërbejmë?
E çfarë fitojmë, po t'i përgjërohemi?”.
16 Ata e kanë vetë në dorë begatinë,
por, larg meje këshilli i të paudhëve!
17 Sa herë u shuhet kandili të paudhëve?
Sa herë i zë zezona?
Sa herë Perëndia i brengos i zemëruar?
18 Mos janë si kashta që e merr era
apo si byku që e përlan furtuna?
19 Thuhet se Perëndia e ruan ndëshkimin për bijtë e të ligut.
Le t'i ndëshkojë, pra, ata, që të marrin vesh!
20 Me sytë e vet ta shohin rrënimin
e zemërimin e të gjithëpushtetshmit të pinë.
21 Për kë lënë pas nuk mërziten,
kur muajt e jetës krejt t'u kenë mbaruar.
22 A i mësohet dija Perëndisë,
atij që gjykon ata që janë lart?
23 Dikush vdes në begati,
fare i qetë e fare i kënaqur,
24 me ijët plot qumësht
e me palcën njomur.
25 Dikush vdes me shpirt të hidhëruar,
të mirën kurrë pa e shijuar.
26 Në pluhur njësoj prehen
e krimbat i mbulojnë.
27 Ah, sa mirë i njoh mendimet tuaja,
shestimet tuaja, për të më mujshuar.
28 Se më thoni: “Ku është shtëpia e fisnikut?
Ku është tenda e banimit të të paudhëve?”.
29 Pse nuk pyetët udhës kalimtarët
e nuk pranoni provat e tyre,
30 se në ditën e mynxyrës shpëton i paudhi,
në ditën e furisë ai e gjen rrugëdaljen.
31 Kush i qorton ndër sy për sjelljen e tyre
e kush ua kthen për çfarë kanë bërë?
32 Pasi ta kenë çuar në varrezë të ligun,
mbi varrin e tij do të vënë rojë
33 e lehtë plisat e dheut mbi të do të prehen.
Pas tij do të shkojë gjithë njerëzia,
e panumërt do të ecë para tij.
34 Si doni të më ngushëlloni me kotësira?
Përgjigjet tuaja janë veç dredhi?».
1 Ὑπολαβὼν δὲ Ιωβ λέγει
2 Ἀκούσατε ἀκούσατέ μου τῶν λόγων, ἵνα μὴ ᾖ μοι παρ᾽ ὑμῶν αὕτη ἡ παράκλησις.
3 ἄρατέ με, ἐγὼ δὲ λαλήσω, εἶτ᾽ οὐ καταγελάσετέ μου.
4 τί γάρ; μὴ ἀνθρώπου μου ἡ ἔλεγξις; ἢ διὰ τί οὐ θυμωθήσομαι;
5 εἰσβλέψαντες εἰς ἐμὲ θαυμάσατε χεῖρα θέντες ἐπὶ σιαγόνι.
6 ἐάν τε γὰρ μνησθῶ, ἐσπούδακα, ἔχουσιν δέ μου τὰς σάρκας ὀδύναι.
7 διὰ τί ἀσεβεῖς ζῶσιν, πεπαλαίωνται δὲ καὶ ἐν πλούτῳ;
8 ὁ σπόρος αὐτῶν κατὰ ψυχήν, τὰ δὲ τέκνα αὐτῶν ἐν ὀφθαλμοῖς.
9 οἱ οἶκοι αὐτῶν εὐθηνοῦσιν, φόβος δὲ οὐδαμοῦ, μάστιξ δὲ παρὰ κυρίου οὐκ ἔστιν ἐπ᾽ αὐτοῖς.
10 ἡ βοῦς αὐτῶν οὐκ ὠμοτόκησεν, διεσώθη δὲ αὐτῶν ἐν γαστρὶ ἔχουσα καὶ οὐκ ἔσφαλεν.
11 μένουσιν δὲ ὡς πρόβατα αἰώνια, τὰ δὲ παιδία αὐτῶν προσπαίζουσιν
12 ἀναλαβόντες ψαλτήριον καὶ κιθάραν καὶ εὐφραίνονται φωνῇ ψαλμοῦ.
13 συνετέλεσαν δὲ ἐν ἀγαθοῖς τὸν βίον αὐτῶν, ἐν δὲ ἀναπαύσει ᾅδου ἐκοιμήθησαν.
14 λέγει δὲ κυρίῳ Ἀπόστα ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι·
15 τί ἱκανός, ὅτι δουλεύσομεν αὐτῷ;* καὶ τίς ὠφέλεια, ὅτι ἀπαντήσομεν αὐτῷ;‡
16 ἐν χερσὶν γὰρ ἦν αὐτῶν τὰ ἀγαθά, ἔργα δὲ ἀσεβῶν οὐκ ἐφορᾷ.
17 οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ καὶ ἀσεβῶν λύχνος σβεσθήσεται, ἐπελεύσεται δὲ αὐτοῖς ἡ καταστροφή, ὠδῖνες δὲ αὐτοὺς ἕξουσιν ἀπὸ ὀργῆς.
18 ἔσονται δὲ ὥσπερ ἄχυρα πρὸ ἀνέμου ἢ ὥσπερ κονιορτός, ὃν ὑφείλατο λαῖλαψ.
19 ἐκλίποι υἱοὺς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ·* ἀνταποδώσει πρὸς αὐτὸν καὶ γνώσεται.‡
20 ἴδοισαν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ τὴν ἑαυτοῦ σφαγήν, ἀπὸ δὲ κυρίου μὴ διασωθείη·
21 ὅτι τί θέλημα αὐτοῦ ἐν οἴκῳ αὐτοῦ μετ᾽ αὐτόν;* καὶ ἀριθμοὶ μηνῶν αὐτοῦ διῃρέθησαν.‡
22 πότερον οὐχὶ ὁ κύριός ἐστιν ὁ διδάσκων σύνεσιν καὶ ἐπιστήμην; αὐτὸς δὲ φόνους διακρινεῖ.
23 οὗτος ἀποθανεῖται ἐν κράτει ἁπλοσύνης αὐτοῦ,* ὅλος δὲ εὐπαθῶν καὶ εὐθηνῶν·‡
24 τὰ δὲ ἔγκατα αὐτοῦ πλήρη στέατος, μυελὸς δὲ αὐτοῦ διαχεῖται.
25 ὁ δὲ τελευτᾷ ὑπὸ πικρίας ψυχῆς οὐ φαγὼν οὐδὲν ἀγαθόν.
26 ὁμοθυμαδὸν δὲ ἐπὶ γῆς κοιμῶνται, σαπρία δὲ αὐτοὺς ἐκάλυψεν.
27 ὥστε οἶδα ὑμᾶς ὅτι τόλμῃ ἐπίκεισθέ μοι·
28 ὅτι ἐρεῖτε Ποῦ ἐστιν οἶκος ἄρχοντος;* καὶ ποῦ ἐστιν ἡ σκέπη τῶν σκηνωμάτων τῶν ἀσεβῶν;
29 ἐρωτήσατε παραπορευομένους ὁδόν,* καὶ τὰ σημεῖα αὐτῶν οὐκ ἀπαλλοτριώσετε·
30 ὅτι εἰς ἡμέραν ἀπωλείας κουφίζεται ὁ πονηρός,* εἰς ἡμέραν ὀργῆς αὐτοῦ ἀπαχθήσονται.
31 τίς ἀπαγγελεῖ ἐπὶ προσώπου αὐτοῦ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ;* καὶ αὐτὸς ἐποίησεν, τίς ἀνταποδώσει αὐτῷ;
32 καὶ αὐτὸς εἰς τάφους ἀπηνέχθη* καὶ ἐπὶ σορῷ ἠγρύπνησεν.
33 ἐγλυκάνθησαν αὐτῷ χάλικες χειμάρρου,* καὶ ὀπίσω αὐτοῦ πᾶς ἄνθρωπος ἀπελεύσεται,* καὶ ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἀναρίθμητοι.‡
34 πῶς δὲ παρακαλεῖτέ με κενά; τὸ δὲ ἐμὲ καταπαύσασθαι ἀφ᾽ ὑμῶν οὐδέν.