Mëkati dhe pendesa
1 Jo, nuk është shkurtuar dora e Zotit,
që të mos shpëtojë!
Jo, nuk është rënduar veshi i tij,
që të mos dëgjojë!
2 Ishin paudhësitë tuaja që ndarje sollën
mes jush e Perëndisë tuaj.
Ishin mëkatet tuaja që ia mbuluan fytyrën prej jush,
që të mos ju dëgjonte.
3 Duart tuaja janë të lyera me gjak,
gishtërinjtë tuaj me paudhësi,
buzët tuaja kanë thënë gënjeshtra,
gjuha juaj ka belbëzuar fajësi.
4 Askush nuk bën padi me drejtësi,
s'ka njeri që të gjykojë me vërtetësi.
Besojnë në kotësi e thonë gënjeshtra,
ngjizin ligësi e pjellin paudhësi.
5 Thyejnë vezët e nepërkës, që të çelin,
tjerrin pëlhura merimange.
Kush ha nga vezët e tyre, vdes,
prej vezës së thyer lind nepërka.
6 Pëlhurat e tyre s'vlejnë për rroba,
me prodhimet e tyre s'mbulohen dot.
Vepra e tyre është vepër paudhësie,
në duar mbartin frytet e dhunës.
7 Këmbët e tyre vrapojnë drejt së keqes,
nxitojnë të derdhin gjak të pafajshëm,
mendimet e tyre janë mendime paudhësie,
shkretim e rrënim janë shtigjet e tyre.
8 Udhën e paqes nuk e njohin,
në hapat e tyre s'ka drejtësi,
shtigjet i kanë bërë tërë dredha,
kush shkel mbi to, s'ka paqe.
9 Prandaj qëndron larg nesh e drejta,
drejtësia s'arrin te ne.
Pritnim dritën, por ja tek erdhi errësira,
pritnim ndriçimin e ja tek ecim në terr.
10 Ecim duke prekur murin si i verbëri,
si ata që s'kanë sy ecim verbazi.
Pengohemi në mes të ditës si të ishte muzg,
mes të gjallëve endemi si të vdekur.
11 Ulërijmë të gjithë si arinjtë,
gugatim thekshëm si pëllumbat.
Presim drejtësinë, por më kot,
shpëtimi është larg nesh.
12 Të shumta janë shkeljet tona para teje,
mëkatet tona dëshmojnë kundër nesh.
Po, shkeljet tona janë gjithmonë me ne,
paudhësitë tona i njohim mirë.
13 U ngritëm kundër dhe e mohuam Zotin,
i kthyem shpinën Perëndisë tonë.
Folëm për shtypje e për kryengritje,
në zemër ngjizëm e pëshpëritëm fjalë mashtrimi.
14 Kështu e drejta u zmbraps,
drejtësia larg qëndroi,
e vërteta u pengua shesheve,
ndershmëria brenda s'mund të hyjë.
15 Kështu, e vërteta po humbet
dhe ai që i shmanget së keqes
bie pre e plaçkitjes.
Zoti pa e s'i pëlqeu,
se nuk ka më drejtësi.
16 Pa se nuk u gjend askush,
u habit që askush s'ndërhyri.
Prandaj e ndihmoi me krahun e tij,
e mbështeti me drejtësinë e tij.
17 Si parzmore veshi drejtësinë,
mbi kokë vuri përkrenaren e shpëtimit,
u vesh me petkat e hakmarrjes,
u mbështoll me zellin si me rrobë.
18 Do t'i shpaguajë sipas veprave të tyre,
zemërim kundërshtarëve, ndëshkim armiqve,
do t'i shpaguajë edhe popujt e ishujve.
19 Në perëndim do ta druajnë emrin e Zotit,
në lindje të diellit, lavdinë e tij,
kur ai të vijë si përrua i rrëmbyer
që e shtyn fort era e Zotit.
20 Një shpengues do të vijë në Sion
për bijtë e Jakobit që pendohen për paudhësinë,
kumton Zoti.
21 Sa për mua,
kjo është besëlidhja ime me ta, thotë Zoti:
Shpirti im do të jetë mbi ty
dhe fjalët e mia, që i vura në gojën tënde,
nuk do të largohen as prej gojës sate,
as prej gojës së pasardhësve të tu
e as prej gojës së bijve të pasardhësve të tu,
thotë Zoti,
që tani e deri në amshim.
1 Μὴ οὐκ ἰσχύει ἡ χεὶρ κυρίου τοῦ σῶσαι; ἢ ἐβάρυνεν τὸ οὖς αὐτοῦ τοῦ μὴ εἰσακοῦσαι; 2 ἀλλὰ τὰ ἁμαρτήματα ὑμῶν διιστῶσιν ἀνὰ μέσον ὑμῶν καὶ τοῦ θεοῦ, καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν ἀπέστρεψεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἀφ᾽ ὑμῶν τοῦ μὴ ἐλεῆσαι. 3 αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν μεμολυμμέναι αἵματι καὶ οἱ δάκτυλοι ὑμῶν ἐν ἁμαρτίαις, τὰ δὲ χείλη ὑμῶν ἐλάλησεν ἀνομίαν, καὶ ἡ γλῶσσα ὑμῶν ἀδικίαν μελετᾷ. 4 οὐδεὶς λαλεῖ δίκαια, οὐδὲ ἔστιν κρίσις ἀληθινή· πεποίθασιν ἐπὶ ματαίοις καὶ λαλοῦσιν κενά, ὅτι κύουσιν πόνον καὶ τίκτουσιν ἀνομίαν. 5 ᾠὰ ἀσπίδων ἔρρηξαν καὶ ἱστὸν ἀράχνης ὑφαίνουσιν· καὶ ὁ μέλλων τῶν ᾠῶν αὐτῶν φαγεῖν συντρίψας οὔριον εὗρεν, καὶ ἐν αὐτῷ βασιλίσκος· 6 ὁ ἱστὸς αὐτῶν οὐκ ἔσται εἰς ἱμάτιον, οὐδὲ μὴ περιβάλωνται ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτῶν· τὰ γὰρ ἔργα αὐτῶν ἔργα ἀνομίας. 7 οἱ δὲ πόδες αὐτῶν ἐπὶ πονηρίαν τρέχουσιν ταχινοὶ ἐκχέαι αἷμα· καὶ οἱ διαλογισμοὶ αὐτῶν διαλογισμοὶ ἀφρόνων, σύντριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν. 8 καὶ ὁδὸν εἰρήνης οὐκ οἴδασιν, καὶ οὐκ ἔστιν κρίσις ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν· αἱ γὰρ τρίβοι αὐτῶν διεστραμμέναι, ἃς διοδεύουσιν, καὶ οὐκ οἴδασιν εἰρήνην. 9 διὰ τοῦτο ἀπέστη ἡ κρίσις ἀπ᾽ αὐτῶν, καὶ οὐ μὴ καταλάβῃ αὐτοὺς δικαιοσύνη· ὑπομεινάντων αὐτῶν φῶς ἐγένετο αὐτοῖς σκότος, μείναντες αὐγὴν ἐν ἀωρίᾳ περιεπάτησαν. 10 ψηλαφήσουσιν ὡς τυφλοὶ τοῖχον καὶ ὡς οὐχ ὑπαρχόντων ὀφθαλμῶν ψηλαφήσουσιν· καὶ πεσοῦνται ἐν μεσημβρίᾳ ὡς ἐν μεσονυκτίῳ, ὡς ἀποθνῄσκοντες στενάξουσιν. 11 ὡς ἄρκος καὶ ὡς περιστερὰ ἅμα πορεύσονται· ἀνεμείναμεν κρίσιν, καὶ οὐκ ἔστιν· σωτηρία μακρὰν ἀφέστηκεν ἀφ᾽ ἡμῶν. 12 πολλὴ γὰρ ἡμῶν ἡ ἀνομία ἐναντίον σου, καὶ αἱ ἁμαρτίαι ἡμῶν ἀντέστησαν ἡμῖν· αἱ γὰρ ἀνομίαι ἡμῶν ἐν ἡμῖν, καὶ τὰ ἀδικήματα ἡμῶν ἔγνωμεν· 13 ἠσεβήσαμεν καὶ ἐψευσάμεθα καὶ ἀπέστημεν ἀπὸ ὄπισθεν τοῦ θεοῦ ἡμῶν· ἐλαλήσαμεν ἄδικα καὶ ἠπειθήσαμεν, ἐκύομεν καὶ ἐμελετήσαμεν ἀπὸ καρδίας ἡμῶν λόγους ἀδίκους· 14 καὶ ἀπεστήσαμεν ὀπίσω τὴν κρίσιν, καὶ ἡ δικαιοσύνη μακρὰν ἀφέστηκεν, ὅτι καταναλώθη ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν ἡ ἀλήθεια, καὶ δι᾽ εὐθείας οὐκ ἠδύναντο διελθεῖν. 15 καὶ ἡ ἀλήθεια ἦρται, καὶ μετέστησαν τὴν διάνοιαν τοῦ συνιέναι· καὶ εἶδεν κύριος, καὶ οὐκ ἤρεσεν αὐτῷ, ὅτι οὐκ ἦν κρίσις. 16 καὶ εἶδεν καὶ οὐκ ἦν ἀνήρ, καὶ κατενόησεν καὶ οὐκ ἦν ὁ ἀντιλημψόμενος, καὶ ἠμύνατο αὐτοὺς τῷ βραχίονι αὐτοῦ καὶ τῇ ἐλεημοσύνῃ ἐστηρίσατο. 17 καὶ ἐνεδύσατο δικαιοσύνην ὡς θώρακα καὶ περιέθετο περικεφαλαίαν σωτηρίου ἐπὶ τῆς κεφαλῆς καὶ περιεβάλετο ἱμάτιον ἐκδικήσεως καὶ τὸ περιβόλαιον 18 ὡς ἀνταποδώσων ἀνταπόδοσιν ὄνειδος τοῖς ὑπεναντίοις. 19 καὶ φοβηθήσονται οἱ ἀπὸ δυσμῶν τὸ ὄνομα κυρίου καὶ οἱ ἀπ᾽ ἀνατολῶν ἡλίου τὸ ὄνομα τὸ ἔνδοξον· ἥξει γὰρ ὡς ποταμὸς βίαιος ἡ ὀργὴ παρὰ κυρίου, ἥξει μετὰ θυμοῦ. 20 καὶ ἥξει ἕνεκεν Σιων ὁ ῥυόμενος καὶ ἀποστρέψει ἀσεβείας ἀπὸ Ιακωβ. 21 καὶ αὕτη αὐτοῖς ἡ παρ᾽ ἐμοῦ διαθήκη, εἶπεν κύριος· τὸ πνεῦμα τὸ ἐμόν, ὅ ἐστιν ἐπὶ σοί, καὶ τὰ ῥήματα, ἃ ἔδωκα εἰς τὸ στόμα σου, οὐ μὴ ἐκλίπῃ ἐκ τοῦ στόματός σου καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ σπέρματός σου, εἶπεν γὰρ κύριος, ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸν αἰῶνα.