Kokëfortësia e Jerusalemit
1 «Silluni rrugëve të Jerusalemit,
shikoni e vëreni!
Kërkoni nëpër sheshet e tij,
se mos gjeni ndonjë zbatues të ligjit,
ndonjë kërkimtar të besnikërisë,
dhe unë do ta fal qytetin.
2 Por, edhe kur thonë: “Pasha Zotin”,
bëjnë be në rrenë.
3 O Zot, a nuk kërkojnë të vërtetën sytë e tu?
Ti i godite, por nuk u mekën,
i këpute, por e përbuzën qortimin.
E ngurtësuan fytyrën më shumë se shkëmbi
e nuk e pranuan pendimin.
4 Thashë me vete: janë të vobektë,
sillen marrëzisht,
nuk e njohin udhën e Zotit,
të drejtën e Perëndisë së tyre.
5 Do të shkoj t'u drejtohem të mëdhenjve,
do të flas me ta,
se ata e njohin udhën e Zotit,
të drejtën e Perëndisë së tyre.
Por edhe ata e kishin thyer zgjedhën,
i kishin këputur vargonjtë.
6 Prandaj do t'i kafshojë luani i pyllit,
do t'i rrënojë ujku i shkretëtirës.
Leopardi i vëzhgon qytetet e tyre
dhe kush del do të shqyhet,
se janë shumuar pabesitë e tyre,
janë shumëzuar kryeneçësitë e tyre.
7 E si mund të të përdëllej?
Bijtë e tu më braktisën
e u betuan mbi çka nuk është perëndi.
Unë i ngiva
e ata më tradhtuan,
rendën te shtëpia e lavires.
8 Hamshorë të majmë e epshorë janë,
secili i hingëllin gruas së të afërtit.
9 A nuk do t'i ndëshkoj për këto? Kumton Zoti.
A nuk do të hakmerrem me një komb si ky?
10 Hidhuni mbi rreshtat e hardhive të tij e shkatërrojini,
por mos i rrënoni krejtësisht,
harrjani shermendet,
se nuk janë të Zotit.
11 Se shtëpia e Izraelit dhe e Judës
më tradhtoi, kumton Zoti.
12 Gënjyen për Zotin e thanë:
“Nuk është.
Nuk do të na bjerë asnjë fatkeqësi,
nuk do të shohim as shpatë, as uri”.
13 Profetët u bënë erë,
kanë mbetur pa fjalë.
Ashtu u ndodhtë edhe atyre!
14 Prandaj, thotë Zoti, Perëndia i ushtrive:
meqë e folët këtë fjalë,
ja, po i vë fjalët e mia si zjarr në gojën tënde
e ky popull do të jetë druri që ai do të përpijë.
15 Ja, do të dërgoj kundër jush një komb prej së largu,
o shtëpia e Izraelit, kumton Zoti.
Është komb qëndrestar,
komb i qëmoçëm,
komb të cilit nuk ia njeh gjuhën
e nuk do të marrësh vesh çfarë thotë.
16 Kukura e tyre është si varr i hapur,
janë që të gjithë guximtarë.
17 Do të përpijë të korrat e tua e bukën tënde,
do të përpijë bijtë e tu e bijat e tua,
do të përpijë grigjat e tua e tufat e tua,
do të përpijë vreshtat e tua e fiqtë e tu,
me shpatë do t'i shembë qytetet e tua të fortifikuara,
në të cilat kishe besim.
18 Por edhe në ato ditë, kumton Zoti, nuk do t'ju shfaros. 19 E kur të thonë: “Për çfarë na e bëri tërë këtë Zoti, Perëndia ynë?”, ti do t'u përgjigjesh: “Siç më braktisët për t'u shërbyer perëndive të huaj në tokën tuaj, kështu do t'u shërbeni të huajve në një tokë që nuk është e juaja”.
20 Tregojani këtë shtëpisë së Jakobit,
njoftojeni në Judë e thoni:
21 dëgjojeni këtë, o popull i marrë e pa mend,
që keni sy, por nuk shihni,
keni veshë, por nuk dëgjoni.
22 A nuk do të më keni frikë? Kumton Zoti.
A nuk do të dridheni para meje
që i caktova detit rërën si pritë,
cak i përhershëm, që nuk do ta kapërcejë?
Dallgët e tij shkumojnë, por nuk fitojnë,
ushtojnë, por nuk e kapërcejnë.
23 Por ky popull e ka zemrën gur e të pabindur,
janë kthyer e kanë ikur.
24 Nuk thonë me vete:
“Ta druajmë Zotin, Perëndinë tonë,
që na jep shiun në vjeshtë e në pranverë, në kohën e vet,
dhe ruan për ne javët e caktuara për të korrat”.
25 Prapësitë tuaja i kanë përmbysur këto
e mëkatet tuaja e kanë larguar prej jush të mirën,
26 se në popullin tim gjenden të mbrapshtët.
Ata përgjojnë si gjuetarët në pritë,
ngrenë kurthe,
zënë njerëz.
27 Siç është kafazi plot me zogj,
ashtu janë plot mashtrim shtëpitë e tyre,
prandaj janë bërë të mëdhenj e të pasur,
28 janë shëndoshur e lëmuar.
Edhe cakun e ligësisë e kanë kaluar,
për të drejtën e jetimit,
nuk kujdesen
e prapë përparojnë,
pa ua dhënë të drejtën skamnorëve.
29 A nuk do t'i ndëshkoj për këto? Kumton Zoti.
A nuk do të hakmerrem me një komb si ky?
30 Tmerr e kob
ka ndodhur mbi dhe:
31 profetët profetizojnë gënjeshtra,
priftërinjtë sundojnë sipas tyre
e populli im kënaqet kështu,
por çfarë do të bëni kur të vijë fundi?».
1 Περιδράμετε ἐν ταῖς ὁδοῖς Ιερουσαλημ καὶ ἴδετε καὶ γνῶτε καὶ ζητήσατε ἐν ταῖς πλατείαις αὐτῆς, ἐὰν εὕρητε ἄνδρα, εἰ ἔστιν ποιῶν κρίμα καὶ ζητῶν πίστιν, καὶ ἵλεως ἔσομαι αὐτοῖς, λέγει κύριος. 2 Ζῇ κύριος, λέγουσιν· διὰ τοῦτο οὐκ ἐπὶ ψεύδεσιν ὀμνύουσιν; 3 κύριε, οἱ ὀφθαλμοί σου εἰς πίστιν· ἐμαστίγωσας αὐτούς, καὶ οὐκ ἐπόνεσαν· συνετέλεσας αὐτούς, καὶ οὐκ ἠθέλησαν δέξασθαι παιδείαν· ἐστερέωσαν τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὑπὲρ πέτραν καὶ οὐκ ἠθέλησαν ἐπιστραφῆναι. 4 καὶ ἐγὼ εἶπα Ἴσως πτωχοί εἰσιν, διότι οὐκ ἐδυνάσθησαν, ὅτι οὐκ ἔγνωσαν ὁδὸν κυρίου καὶ κρίσιν θεοῦ· 5 πορεύσομαι πρὸς τοὺς ἁδροὺς καὶ λαλήσω αὐτοῖς, ὅτι αὐτοὶ ἐπέγνωσαν ὁδὸν κυρίου καὶ κρίσιν θεοῦ· καὶ ἰδοὺ ὁμοθυμαδὸν συνέτριψαν ζυγόν, διέρρηξαν δεσμούς. 6 διὰ τοῦτο ἔπαισεν αὐτοὺς λέων ἐκ τοῦ δρυμοῦ, καὶ λύκος ἕως τῶν οἰκιῶν ὠλέθρευσεν αὐτούς, καὶ πάρδαλις ἐγρηγόρησεν ἐπὶ τὰς πόλεις αὐτῶν· πάντες οἱ ἐκπορευόμενοι ἀπ᾽ αὐτῶν θηρευθήσονται, ὅτι ἐπλήθυναν ἀσεβείας αὐτῶν, ἴσχυσαν ἐν ταῖς ἀποστροφαῖς αὐτῶν. 7 ποίᾳ τούτων ἵλεως γένωμαί σοι; οἱ υἱοί σου ἐγκατέλιπόν με καὶ ὤμνυον ἐν τοῖς οὐκ οὖσιν θεοῖς· καὶ ἐχόρτασα αὐτούς, καὶ ἐμοιχῶντο καὶ ἐν οἴκοις πορνῶν κατέλυον. 8 ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν, ἕκαστος ἐπὶ τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζον. 9 μὴ ἐπὶ τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος· ἢ ἐν ἔθνει τοιούτῳ οὐκ ἐκδικήσει ἡ ψυχή μου; 10 ἀνάβητε ἐπὶ τοὺς προμαχῶνας αὐτῆς καὶ κατασκάψατε, συντέλειαν δὲ μὴ ποιήσητε· ὑπολίπεσθε τὰ ὑποστηρίγματα αὐτῆς, ὅτι τοῦ κυρίου εἰσίν. 11 ὅτι ἀθετῶν ἠθέτησεν εἰς ἐμέ, λέγει κύριος, οἶκος Ισραηλ καὶ οἶκος Ιουδα. 12 ἐψεύσαντο τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν καὶ εἶπαν Οὐκ ἔστιν ταῦτα· οὐχ ἥξει ἐφ᾽ ἡμᾶς κακά, καὶ μάχαιραν καὶ λιμὸν οὐκ ὀψόμεθα· 13 οἱ προφῆται ἡμῶν ἦσαν εἰς ἄνεμον, καὶ λόγος κυρίου οὐχ ὑπῆρχεν ἐν αὐτοῖς· οὕτως ἔσται αὐτοῖς. 14 διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος παντοκράτωρ Ἀνθ᾽ ὧν ἐλαλήσατε τὸ ῥῆμα τοῦτο, ἰδοὺ ἐγὼ δέδωκα τοὺς λόγους μου εἰς τὸ στόμα σου πῦρ καὶ τὸν λαὸν τοῦτον ξύλα, καὶ καταφάγεται αὐτούς. 15 ἰδοὺ ἐγὼ ἐπάγω ἐφ᾽ ὑμᾶς ἔθνος πόρρωθεν, οἶκος Ισραηλ, λέγει κύριος, ἔθνος, οὗ οὐκ ἀκούσῃ τῆς φωνῆς τῆς γλώσσης αὐτοῦ· 16 πάντες ἰσχυροὶ 17 καὶ κατέδονται τὸν θερισμὸν ὑμῶν καὶ τοὺς ἄρτους ὑμῶν καὶ κατέδονται τοὺς υἱοὺς ὑμῶν καὶ τὰς θυγατέρας ὑμῶν καὶ κατέδονται τὰ πρόβατα ὑμῶν καὶ τοὺς μόσχους ὑμῶν καὶ κατέδονται τοὺς ἀμπελῶνας ὑμῶν καὶ τοὺς συκῶνας ὑμῶν καὶ τοὺς ἐλαιῶνας ὑμῶν· καὶ ἀλοήσουσιν τὰς πόλεις τὰς ὀχυρὰς ὑμῶν, ἐφ᾽ αἷς ὑμεῖς πεποίθατε ἐπ᾽ αὐταῖς, ἐν ῥομφαίᾳ. 18 καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, λέγει κύριος ὁ θεός σου, οὐ μὴ ποιήσω ὑμᾶς εἰς συντέλειαν. 19 καὶ ἔσται ὅταν εἴπητε Τίνος ἕνεκεν ἐποίησεν κύριος ὁ θεὸς ἡμῶν ἡμῖν ἅπαντα ταῦτα; καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς Ἀνθ᾽ ὧν ἐδουλεύσατε θεοῖς ἀλλοτρίοις ἐν τῇ γῇ ὑμῶν, οὕτως δουλεύσετε ἀλλοτρίοις ἐν γῇ οὐχ ὑμῶν. 20 ἀναγγείλατε ταῦτα εἰς τὸν οἶκον Ιακωβ, καὶ ἀκουσθήτω ἐν τῷ Ιουδα. 21 ἀκούσατε δὴ ταῦτα, λαὸς μωρὸς καὶ ἀκάρδιος, ὀφθαλμοὶ αὐτοῖς καὶ οὐ βλέπουσιν, ὦτα αὐτοῖς καὶ οὐκ ἀκούουσιν. 22 μὴ ἐμὲ οὐ φοβηθήσεσθε; λέγει κύριος, ἢ ἀπὸ προσώπου μου οὐκ εὐλαβηθήσεσθε; τὸν τάξαντα ἄμμον ὅριον τῇ θαλάσσῃ, πρόσταγμα αἰώνιον, καὶ οὐχ ὑπερβήσεται αὐτό, καὶ ταραχθήσεται καὶ οὐ δυνήσεται, καὶ ἠχήσουσιν τὰ κύματα αὐτῆς καὶ οὐχ ὑπερβήσεται αὐτό. 23 τῷ δὲ λαῷ τούτῳ ἐγενήθη καρδία ἀνήκοος καὶ ἀπειθής, καὶ ἐξέκλιναν καὶ ἀπήλθοσαν· 24 καὶ οὐκ εἶπον ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν Φοβηθῶμεν δὴ κύριον τὸν θεὸν ἡμῶν τὸν διδόντα ἡμῖν ὑετὸν πρόιμον καὶ ὄψιμον κατὰ καιρὸν πληρώσεως προστάγματος θερισμοῦ καὶ ἐφύλαξεν ἡμῖν. 25 αἱ ἀνομίαι ὑμῶν ἐξέκλιναν ταῦτα, καὶ αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ἀπέστησαν τὰ ἀγαθὰ ἀφ᾽ ὑμῶν· 26 ὅτι εὑρέθησαν ἐν τῷ λαῷ μου ἀσεβεῖς καὶ παγίδας ἔστησαν διαφθεῖραι ἄνδρας καὶ συνελαμβάνοσαν. 27 ὡς παγὶς ἐφεσταμένη πλήρης πετεινῶν, οὕτως οἱ οἶκοι αὐτῶν πλήρεις δόλου· διὰ τοῦτο ἐμεγαλύνθησαν καὶ ἐπλούτησαν· 28 καὶ παρέβησαν κρίσιν, οὐκ ἔκριναν κρίσιν ὀρφανοῦ καὶ κρίσιν χήρας οὐκ ἐκρίνοσαν. 29 μὴ ἐπὶ τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος, ἢ ἐν ἔθνει τῷ τοιούτῳ οὐκ ἐκδικήσει ἡ ψυχή μου; 30 ἔκστασις καὶ φρικτὰ ἐγενήθη ἐπὶ τῆς γῆς. 31 οἱ προφῆται προφητεύουσιν ἄδικα, καὶ οἱ ἱερεῖς ἐπεκρότησαν ταῖς χερσὶν αὐτῶν, καὶ ὁ λαός μου ἠγάπησεν οὕτως· καὶ τί ποιήσετε εἰς τὰ μετὰ ταῦτα;