Mikeshat
1 Kthehu, o shulamite, kthehu!
Kthehu, të të kundrojmë, kthehu!
Ç't'i kundroni shulamites
që është si vallja mes dy fushimesh?
Ai
2 Sa të hijshme i ke këmbët në sandale,
o bijë fisnikësh!
Vijat e ijëve të tua porsi stoli,
vepër kryemjeshtërore.
3 Kërthiza jote si kupë e rrumbullt
që s'mbetet kurrë pa verë erëmirë.
Barku yt porsi pirg gruri
me lilakë rrethuar.
4 Dy gjinjtë e tu si dy kaproj
binjakë të drenushës.
5 Qafa jote si kullë fildishi,
sytë e ty si pellgjet e Heshbonit
te porta e Bat Rabimit.
Hunda jote si kullë Libani
me pamje nga Damasku.
6 Kokën si Karmeli e ke
e flokët porsi purpur,
në gërsheta një mbret u zu.
7 Sa e bukur je e sa e hirshme,
o dashuri, e tëra kënaqësi.
8 Shtati yt porsi palma,
porsi vile gjinjtë e tu.
9 Thashë me vete:
«Do t'i ngjitem palmës
e do t'ia vjel unë vilet».
Qofshin gjinjtë e tu
si vile rrushi
e porsi era e mollës,
era e frymës sate.
10 Qiellza jote si vera më e mirë
që rrjedh këndshëm
e rrëshqet lëmuar
ndër buzë e ndër dhëmbë.
Ajo
11 Unë i përkas të shtrenjtit tim
e ai fort më dëshiron.
12 Eja, o i shtrenjti im,
të dalim ndër fusha,
të bujmë ndër katunde.
13 Të shkojmë herët ndër vreshta,
të shohim a çeli hardhia,
a shpërtheu sythi,
a lulëzuan shegët.
Atje dashurinë time
ty do të ta dhuroj.
14 Madërgonat lëshojnë erë,
te dera e shtëpisë çdo të mirë kemi,
të re e të vjetër.
Për ty i kam ruajtur,
o i shtrenjti im.
1 Ἐπίστρεφε ἐπίστρεφε, ἡ Σουλαμῖτις,
ἐπίστρεφε ἐπίστρεφε, καὶ ὀψόμεθα ἐν σοί.
Τί ὄψεσθε ἐν τῇ Σουλαμίτιδι;
ἡ ἐρχομένη ὡς χοροὶ τῶν παρεμβολῶν.
2 Τί ὡραιώθησαν διαβήματά σου ἐν ὑποδήμασιν,
θύγατερ Ναδαβ;
ῥυθμοὶ μηρῶν σου ὅμοιοι ὁρμίσκοις
ἔργῳ χειρῶν τεχνίτου·
3 ὀμφαλός σου κρατὴρ τορευτὸς
μὴ ὑστερούμενος κρᾶμα·
κοιλία σου θημωνιὰ σίτου πεφραγμένη ἐν κρίνοις·
4 δύο μαστοί σου ὡς δύο νεβροὶ δίδυμοι δορκάδος·
5 τράχηλός σου ὡς πύργος ἐλεφάντινος·
ὀφθαλμοί σου ὡς λίμναι ἐν Εσεβων
ἐν πύλαις θυγατρὸς πολλῶν·
μυκτήρ σου ὡς πύργος τοῦ Λιβάνου
σκοπεύων πρόσωπον Δαμασκοῦ·
6 κεφαλή σου ἐπὶ σὲ ὡς Κάρμηλος,
καὶ πλόκιον κεφαλῆς σου ὡς πορφύρα,
βασιλεὺς δεδεμένος ἐν παραδρομαῖς.
7 Τί ὡραιώθης καὶ τί ἡδύνθης,
ἀγάπη, ἐν τρυφαῖς σου;
8 τοῦτο μέγεθός σου ὡμοιώθη τῷ φοίνικι
καὶ οἱ μαστοί σου τοῖς βότρυσιν.
9 εἶπα Ἀναβήσομαι ἐν τῷ φοίνικι,
κρατήσω τῶν ὕψεων αὐτοῦ,
καὶ ἔσονται δὴ μαστοί σου ὡς βότρυες τῆς ἀμπέλου
καὶ ὀσμὴ ῥινός σου ὡς μῆλα
10 καὶ λάρυγξ σου ὡς οἶνος ὁ ἀγαθὸς
πορευόμενος τῷ ἀδελφιδῷ μου εἰς εὐθύτητα
ἱκανούμενος χείλεσίν μου καὶ ὀδοῦσιν.
11 Ἐγὼ τῷ ἀδελφιδῷ μου,
καὶ ἐπ᾽ ἐμὲ ἡ ἐπιστροφὴ αὐτοῦ.
12 ἐλθέ, ἀδελφιδέ μου, ἐξέλθωμεν εἰς ἀγρόν,
αὐλισθῶμεν ἐν κώμαις·
13 ὀρθρίσωμεν εἰς ἀμπελῶνας,
ἴδωμεν εἰ ἤνθησεν ἡ ἄμπελος,
ἤνθησεν ὁ κυπρισμός, ἤνθησαν αἱ ῥόαι·
ἐκεῖ δώσω τοὺς μαστούς μου σοί.
14 οἱ μανδραγόραι ἔδωκαν ὀσμήν,
καὶ ἐπὶ θύραις ἡμῶν πάντα ἀκρόδρυα,
νέα πρὸς παλαιά, ἀδελφιδέ μου, ἐτήρησά σοι.