1 Unë jam vjollcë Sharoni,
lilak lugine jam unë.
Ai
2 Si lilak mes drizash,
ashtu është mes vajzash mikja ime.
Ajo
3 Si pema e mollës mes pemëve të pyllit,
ashtu është mes djemve i shtrenjti im.
Me ëndje nën hije të tij u ula
e fryti i tij qiellzën ma ëmbëlton.
4 Te qilari i verës mua më çoi
e mbi mua ngriti flamurin e dashurisë.
5 Mbamëni me kuleç rrushi të thatë,
përtërimëni me mollë,
se më flashku mua dashuria.
6 Me dorën e majtë kokën ai ma mban
e me të djathtën më përqafon.
7 Ju përbehem, o bijat e Jerusalemit,
pash sorkadhet a sutat e fushës:
mos e zgjoni, mos e ngucni dashurinë
deri kur t'ia ketë ënda.
Poema e dytë
8 Një zë! I shtrenjti im!
Ja, po vjen, duke u hedhur nëpër male,
duke u tundur nëpër kodra.
9 Ngjan si kaproll, i shtrenjti im,
ose porsi zog drenushe.
Ja, rri prapa murit tonë,
nga dritarja ai përgjon,
përmes hekurash vështron.
10 Flet i shtrenjti im e më thotë:
«Ngrihu, mikja ime, bukuroshja ime, e eja!
11 Se, ja, dimri iku e vate,
pushoi shiu e kaloi,
12 çelën lulet nëpër ara,
erdhi koha për të harrur
e nëpër korijet tona
zëri i turtullit dëgjohet.
13 Fiku i poqi kokrrat e para,
çeli hardhia e po erëmon:
ngrihu e eja, mikja ime,
bukuroshja ime, eja!
14 Oh, pëllumbesha ime,
që nëpër plasa shkrepash fshihesh
e nëpër strofkat e rrëpirës,
shfaqma mua pamjen tënde,
jepma tingullin e zërit tënd,
se zëri yt i ëmbël është
e joshëse është pamja jote.
15 Na i zini neve dhelprat,
na i zini dhelpërushët,
që vreshtat po batërdisin,
vreshtat tona luleçelur».
16 Imi është i shtrenjti im,
edhe unë jam e atij,
që kullot përmes lilakëve.
17 Pa pushuar era e ditës
e para se të zhduken hijet,
kthehu, o i shtrenjti im,
si kaproll, si zog drenushe,
në bjeshkët erëmira.
1 Ἐγὼ ἄνθος τοῦ πεδίου,
κρίνον τῶν κοιλάδων.
2 Ὡς κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν,
οὕτως ἡ πλησίον μου ἀνὰ μέσον τῶν θυγατέρων.
3 Ὡς μῆλον ἐν τοῖς ξύλοις τοῦ δρυμοῦ,
οὕτως ἀδελφιδός μου ἀνὰ μέσον τῶν υἱῶν·
ἐν τῇ σκιᾷ αὐτοῦ ἐπεθύμησα καὶ ἐκάθισα,
καὶ καρπὸς αὐτοῦ γλυκὺς ἐν λάρυγγί μου.
4 Εἰσαγάγετέ με εἰς οἶκον τοῦ οἴνου,
τάξατε ἐπ᾽ ἐμὲ ἀγάπην.
5 στηρίσατέ με ἐν ἀμόραις,
στοιβάσατέ με ἐν μήλοις, ὅτι τετρωμένη ἀγάπης ἐγώ.
6 εὐώνυμος αὐτοῦ ὑπὸ τὴν κεφαλήν μου,
καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ περιλήμψεταί με.
7 ὥρκισα ὑμᾶς, θυγατέρες Ιερουσαλημ,
ἐν ταῖς δυνάμεσιν καὶ ἐν ταῖς ἰσχύσεσιν τοῦ ἀγροῦ,
ἐὰν ἐγείρητε καὶ ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕως οὗ θελήσῃ.
8 Φωνὴ ἀδελφιδοῦ μου·
ἰδοὺ οὗτος ἥκει πηδῶν ἐπὶ τὰ ὄρη
διαλλόμενος ἐπὶ τοὺς βουνούς.
9 ὅμοιός ἐστιν ἀδελφιδός μου τῇ δορκάδι
ἢ νεβρῷ ἐλάφων ἐπὶ τὰ ὄρη Βαιθηλ.
ἰδοὺ οὗτος ἕστηκεν ὀπίσω τοῦ τοίχου ἡμῶν
παρακύπτων διὰ τῶν θυρίδων
ἐκκύπτων διὰ τῶν δικτύων.
10 ἀποκρίνεται ἀδελφιδός μου καὶ λέγει μοι
Ἀνάστα ἐλθέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου,
11 ὅτι ἰδοὺ ὁ χειμὼν παρῆλθεν,
ὁ ὑετὸς ἀπῆλθεν, ἐπορεύθη ἑαυτῷ,
12 τὰ ἄνθη ὤφθη ἐν τῇ γῇ,
καιρὸς τῆς τομῆς ἔφθακεν,
φωνὴ τοῦ τρυγόνος ἠκούσθη ἐν τῇ γῇ ἡμῶν,
13 ἡ συκῆ ἐξήνεγκεν ὀλύνθους αὐτῆς,
αἱ ἄμπελοι κυπρίζουσιν, ἔδωκαν ὀσμήν.
ἀνάστα ἐλθέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου,
14 καὶ ἐλθὲ σύ, περιστερά μου ἐν σκέπῃ τῆς πέτρας
ἐχόμενα τοῦ προτειχίσματος,
δεῖξόν μοι τὴν ὄψιν σου
καὶ ἀκούτισόν με τὴν φωνήν σου,
ὅτι ἡ φωνή σου ἡδεῖα, καὶ ἡ ὄψις σου ὡραία.
15 Πιάσατε ἡμῖν ἀλώπεκας
μικροὺς ἀφανίζοντας ἀμπελῶνας,
καὶ αἱ ἄμπελοι ἡμῶν κυπρίζουσιν.
16 Ἀδελφιδός μου ἐμοί, κἀγὼ αὐτῷ,
ὁ ποιμαίνων ἐν τοῖς κρίνοις,
17 ἕως οὗ διαπνεύσῃ ἡ ἡμέρα καὶ κινηθῶσιν αἱ σκιαί.
ἀπόστρεψον ὁμοιώθητι σύ, ἀδελφιδέ μου,
τῷ δόρκωνι ἢ νεβρῷ ἐλάφων
ἐπὶ ὄρη κοιλωμάτων.