1 Mjeshtrit të korit. Psalm i bijve të Korahut.
2 Dëgjojeni këtë mbarë ju popuj,
mbani vesh të gjithë ju banorët e botës,
3 vegjëlia e paria,
të pasur e të varfër bashkë:
4 Goja ime do të flasë urti,
zemra ime do të përsiatë me mençuri.
5 Do t'i vë vesh fjalës së urtë,
gjëegjëzën time do ta zbuloj me lirë.
6 Përse të frikësohem në ditë fatkeqësie,
kur të më rrethojë paudhësia e kundërshtarëve të mi,
7 e atyre që shpresojnë te pasuria e vet,
që mburren me të mirat e tyre të shumta?
8 E pra, njeriun nuk e shpengon dot njeriu
e askush nuk ia shlyen dot Perëndisë shpagimin e vet.
9 Shpengimi i shpirtit është i shtrenjtë
e nuk paguhet dot asnjëherë,
10 që njeriu të jetojë përgjithmonë
e të mos e shohë gropën e varrit.
11 Të gjithë e shohin se i urti vdes,
merr fund i marri e i pamendi
dhe pasurinë të tjerëve ua lënë.
12 Varri do të jetë shtëpia e tyre përjetë ,
banesa e tyre brez pas brezi,
edhe pse u vunë tokave emrin e vet.
13 Edhe njeriu fisnik mund të mos e gdhijë natën,
i ngjashëm është me kafshët që ngordhin.
14 Ky është fati i tyre, marrëzia e tyre,
fundi i atyre që kënaqen me fjalët e veta. selah
15 Si delet do të shkojnë drejt skëterrës
e vdekjen do të kenë bari.
Të drejtët do të sundojnë mbi ta në agim,
trajta e tyre në skëterrë do të tretet,
larg vendbanimeve të tyre.
16 Por Perëndia do ta shpengojë shpirtin tim,
prej kthetrave të skëterrës do të më nxjerrë. selah
17 Mos u frikëso kur dikush pasurohet,
kur shtëpia e tij bëhet më e lavdishme,
18 se, kur të vdesë, nuk do të marrë asgjë,
e lavdia pas nuk do t'i shkojë.
19 Sa qe gjallë, e quante veten të bekuar,
«Më thurin lavde, se më ka shkuar mbarë», mendonte.
20 Por edhe ai do të bashkohet me brezninë e etërve të vet,
që dritën nuk do ta shohin më kurrë.
21 Njeriu fisnik nuk arrin të kuptojë,
ngjan me shtazët që ngordhin.
1 Ψαλμὸς τῷ Ασαφ.
Θεὸς θεῶν κύριος ἐλάλησεν καὶ ἐκάλεσεν τὴν γῆν
ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου καὶ μέχρι δυσμῶν.
2 ἐκ Σιων ἡ εὐπρέπεια τῆς ὡραιότητος αὐτοῦ,
ὁ θεὸς ἐμφανῶς ἥξει,
3 ὁ θεὸς ἡμῶν, καὶ οὐ παρασιωπήσεται·
πῦρ ἐναντίον αὐτοῦ καυθήσεται,
καὶ κύκλῳ αὐτοῦ καταιγὶς σφόδρα.
4 προσκαλέσεται τὸν οὐρανὸν ἄνω
καὶ τὴν γῆν διακρῖναι τὸν λαὸν αὐτοῦ·
5 συναγάγετε αὐτῷ τοὺς ὁσίους αὐτοῦ
τοὺς διατιθεμένους τὴν διαθήκην αὐτοῦ ἐπὶ θυσίαις,
6 καὶ ἀναγγελοῦσιν οἱ οὐρανοὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ,
ὅτι ὁ θεὸς κριτής ἐστιν.
διάψαλμα.
7 Ἄκουσον, λαός μου, καὶ λαλήσω σοι,
Ισραηλ, καὶ διαμαρτύρομαί σοι·
ὁ θεὸς ὁ θεός σού εἰμι ἐγώ.
8 οὐκ ἐπὶ ταῖς θυσίαις σου ἐλέγξω σε,
τὰ δὲ ὁλοκαυτώματά σου ἐνώπιόν μού ἐστιν διὰ παντός·
9 οὐ δέξομαι ἐκ τοῦ οἴκου σου μόσχους
οὐδὲ ἐκ τῶν ποιμνίων σου χιμάρους.
10 ὅτι ἐμά ἐστιν πάντα τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ,
κτήνη ἐν τοῖς ὄρεσιν καὶ βόες·
11 ἔγνωκα πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ,
καὶ ὡραιότης ἀγροῦ μετ᾽ ἐμοῦ ἐστιν.
12 ἐὰν πεινάσω, οὐ μή σοι εἴπω·
ἐμὴ γάρ ἐστιν ἡ οἰκουμένη καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς.
13 μὴ φάγομαι κρέα ταύρων
ἢ αἷμα τράγων πίομαι;
14 θῦσον τῷ θεῷ θυσίαν αἰνέσεως
καὶ ἀπόδος τῷ ὑψίστῳ τὰς εὐχάς σου·
15 καὶ ἐπικάλεσαί με ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως,
καὶ ἐξελοῦμαί σε, καὶ δοξάσεις με.
διάψαλμα.
16 τῷ δὲ ἁμαρτωλῷ εἶπεν ὁ θεός
Ἵνα τί σὺ διηγῇ τὰ δικαιώματά μου
καὶ ἀναλαμβάνεις τὴν διαθήκην μου διὰ στόματός σου;
17 σὺ δὲ ἐμίσησας παιδείαν
καὶ ἐξέβαλες τοὺς λόγους μου εἰς τὰ ὀπίσω.
18 εἰ ἐθεώρεις κλέπτην, συνέτρεχες αὐτῷ,
καὶ μετὰ μοιχῶν τὴν μερίδα σου ἐτίθεις·
19 τὸ στόμα σου ἐπλεόνασεν κακίαν,
καὶ ἡ γλῶσσά σου περιέπλεκεν δολιότητα·
20 καθήμενος κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ σου κατελάλεις
καὶ κατὰ τοῦ υἱοῦ τῆς μητρός σου ἐτίθεις σκάνδαλον.
21 ταῦτα ἐποίησας, καὶ ἐσίγησα·
ὑπέλαβες ἀνομίαν ὅτι ἔσομαί σοι ὅμοιος·
ἐλέγξω σε καὶ παραστήσω κατὰ πρόσωπόν σου.
22 σύνετε δὴ ταῦτα, οἱ ἐπιλανθανόμενοι τοῦ θεοῦ,
μήποτε ἁρπάσῃ καὶ μὴ ᾖ ὁ ῥυόμενος·
23 θυσία αἰνέσεως δοξάσει με,
καὶ ἐκεῖ ὁδός, ᾗ δείξω αὐτῷ τὸ σωτήριον τοῦ θεοῦ.