Kundër ligësisë
1 «Mjerë unë!
U bëra si korrësi i të korrave,
si vjelësi i rrushit,
ku s'ka rrush për të ngrënë
e as fiq që m'i ka ënda.
2 U zhduk besëtari nga toka,
s'ka më të drejtë mes njerëzve.
Të gjithë ngrenë pritë për gjak,
zënë njëri-tjetrin me rrjeta.
3 Mirë u punojnë duart për keq,
princi kërkon, gjykatësi merr mitë,
i forti flet si ia ka ënda,
e ata bashkë thurin mbrapshti.
4 Mirësia e tyre porsi driza,
drejtësia më keq se shkurre ferrash.
Mbërriti dita e ndëshkimit që rojat shpallën,
tani do të pështjellohen.
5 Mos i zini besë mikut,
as mos kini shpresë tek i afërti.
Ruaj se hap gojën
para gruas që të shtrihet në gji.
6 Se biri e shpërfill të atin,
bija ngrihet kundër të ëmës,
nusja kundër vjehrrës,
armiqtë e njeriut janë njerëzit e shtëpisë.
7 Por unë nga Zoti do të vështroj,
do të pres për Perëndinë, shpëtimtarin tim.
Perëndia im do të më dëgjojë.
8 Mos u ngazëllo për mua, o armikja ime,
se ndonëse rashë, u ngrita,
ndonëse rri në errësirë,
Zoti është drita ime.
9 Do ta duroj zemërimin e Zotit,
se kundër tij mëkatova,
derisa ta gjykojë çështjen time,
e të më shpallë të drejtë.
Ai do të më nxjerrë në dritë
e drejtësinë e tij do të vëzhgoj.
10 Armikja do të më shohë
e turpi do ta zërë,
atë që më tha:
“Ku është Zoti, Perëndia yt?”.
Sytë e mi do ta shohin,
kur me këmbë do të shtypet,
porsi balta rrugëve.
11 Kjo është dita kur do të ndërtosh muret,
dita kur kufijtë do të zgjerohen,
12 dita kur te ti do të vijnë njerëz,
nga Asiria e nga qytetet e Egjiptit,
nga Egjipti deri në Eufrat,
prej detit në det
e prej malit në mal.
13 Toka do të shkretohet,
për faj të banorëve të saj,
për faj të veprave të tyre.
14 Kullote me kërrabë popullin tënd,
dhentë e trashëgimisë sate,
banorët që veças rrinë në korije,
në mes të kullotave .
Kullotshin ata në Bashan e Gilgal
si në ditët e moçme.
15 Si në ditët kur dole nga toka e Egjiptit,
do t'i dëftoj mrekullitë.
16 Do ta shohin kombet e do të turpërohen
për tërë fuqinë e tyre.
Do ta mbulojnë gojën me dorë
e veshët do t'u shurdhohen.
17 Do ta lëpijnë pluhurin porsi gjarpri,
porsi zvarranikët e tokës.
Prej strofujve do të dalin duke u dridhur,
Zotit, Perëndisë tonë, do t'i nënshtrohen të tmerruar
e prej teje do të kenë frikë.
18 Cili Perëndi është si ti,
që fajin e fal e shkeljen e kapërcen
për tepricën e trashëgimisë sate?
Zemërimi i tij s'mban përgjithmonë,
se ai kënaqet kur përdëllim tregon.
19 Mëshirë do të ketë sërish për ne.
Ai do t'i ndryjë fajet tona,
në fund të detit do t'i hedhë tërë mëkatet tona.
20 Do të tregohesh besnik me Jakobin,
dashamirës me Abrahamin,
siç u premtove etërve tanë,
në ditët e kahershme».
1 Οἴμμοι ὅτι ἐγενόμην ὡς συνάγων καλάμην ἐν ἀμήτῳ καὶ ὡς ἐπιφυλλίδα ἐν τρυγήτῳ οὐχ ὑπάρχοντος βότρυος τοῦ φαγεῖν τὰ πρωτόγονα. οἴμμοι, ψυχή, 2 ὅτι ἀπόλωλεν εὐλαβὴς ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ κατορθῶν ἐν ἀνθρώποις οὐχ ὑπάρχει· πάντες εἰς αἵματα δικάζονται, ἕκαστος τὸν πλησίον αὐτοῦ ἐκθλίβουσιν ἐκθλιβῇ. 3 ἐπὶ τὸ κακὸν τὰς χεῖρας αὐτῶν ἑτοιμάζουσιν· ὁ ἄρχων αἰτεῖ, καὶ ὁ κριτὴς εἰρηνικοὺς λόγους ἐλάλησεν, καταθύμιον ψυχῆς αὐτοῦ ἐστιν. καὶ ἐξελοῦμαι 4 τὰ ἀγαθὰ αὐτῶν ὡς σὴς ἐκτρώγων καὶ βαδίζων ἐπὶ κανόνος ἐν ἡμέρᾳ σκοπιᾶς. οὐαὶ οὐαί, αἱ ἐκδικήσεις σου ἥκασιν, νῦν ἔσονται κλαυθμοὶ αὐτῶν. 5 μὴ καταπιστεύετε ἐν φίλοις καὶ μὴ ἐλπίζετε ἐπὶ ἡγουμένοις, ἀπὸ τῆς συγκοίτου σου φύλαξαι τοῦ ἀναθέσθαι τι αὐτῇ· 6 διότι υἱὸς ἀτιμάζει πατέρα, θυγάτηρ ἐπαναστήσεται ἐπὶ τὴν μητέρα αὐτῆς, νύμφη ἐπὶ τὴν πενθερὰν αὐτῆς, ἐχθροὶ ἀνδρὸς πάντες οἱ ἄνδρες οἱ ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ.
7 Ἐγὼ δὲ ἐπὶ τὸν κύριον ἐπιβλέψομαι, ὑπομενῶ ἐπὶ τῷ θεῷ τῷ σωτῆρί μου, εἰσακούσεταί μου ὁ θεός μου. 8 μὴ ἐπίχαιρέ μοι, ἡ ἐχθρά μου, ὅτι πέπτωκα· καὶ ἀναστήσομαι, διότι ἐὰν καθίσω ἐν τῷ σκότει, κύριος φωτιεῖ μοι. 9 ὀργὴν κυρίου ὑποίσω, ὅτι ἥμαρτον αὐτῷ, ἕως τοῦ δικαιῶσαι αὐτὸν τὴν δίκην μου· καὶ ποιήσει τὸ κρίμα μου καὶ ἐξάξει με εἰς τὸ φῶς, ὄψομαι τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ. 10 καὶ ὄψεται ἡ ἐχθρά μου καὶ περιβαλεῖται αἰσχύνην ἡ λέγουσα πρός με Ποῦ κύριος ὁ θεός σου; οἱ ὀφθαλμοί μου ἐπόψονται αὐτήν· νῦν ἔσται εἰς καταπάτημα ὡς πηλὸς ἐν ταῖς ὁδοῖς 11 ἡμέρας ἀλοιφῆς πλίνθου. ἐξάλειψίς σου ἡ ἡμέρα ἐκείνη, καὶ ἀποτρίψεται νόμιμά σου 12 ἡ ἡμέρα ἐκείνη· καὶ αἱ πόλεις σου ἥξουσιν εἰς ὁμαλισμὸν καὶ εἰς διαμερισμὸν Ἀσσυρίων καὶ αἱ πόλεις σου αἱ ὀχυραὶ εἰς διαμερισμὸν ἀπὸ Τύρου ἕως τοῦ ποταμοῦ Συρίας, ἡμέρα ὕδατος καὶ θορύβου· 13 καὶ ἔσται ἡ γῆ εἰς ἀφανισμὸν σὺν τοῖς κατοικοῦσιν αὐτὴν ἐκ καρπῶν ἐπιτηδευμάτων αὐτῶν.
14 Ποίμαινε λαόν σου ἐν ῥάβδῳ σου, πρόβατα κληρονομίας σου, κατασκηνοῦντας καθ᾽ ἑαυτοὺς δρυμὸν ἐν μέσῳ τοῦ Καρμήλου· νεμήσονται τὴν Βασανῖτιν καὶ τὴν Γαλααδῖτιν καθὼς αἱ ἡμέραι τοῦ αἰῶνος. 15 καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας ἐξοδίας σου ἐξ Αἰγύπτου ὄψεσθε θαυμαστά. 16 ὄψονται ἔθνη καὶ καταισχυνθήσονται ἐκ πάσης τῆς ἰσχύος αὐτῶν, ἐπιθήσουσιν χεῖρας ἐπὶ τὸ στόμα αὐτῶν, τὰ ὦτα αὐτῶν ἀποκωφωθήσονται. 17 λείξουσιν χοῦν ὡς ὄφεις σύροντες γῆν, συγχυθήσονται ἐν συγκλεισμῷ αὐτῶν· ἐπὶ τῷ κυρίῳ θεῷ ἡμῶν ἐκστήσονται καὶ φοβηθήσονται ἀπὸ σοῦ. 18 τίς θεὸς ὥσπερ σύ; ἐξαίρων ἀδικίας καὶ ὑπερβαίνων ἀσεβείας τοῖς καταλοίποις τῆς κληρονομίας αὐτοῦ καὶ οὐ συνέσχεν εἰς μαρτύριον ὀργὴν αὐτοῦ, ὅτι θελητὴς ἐλέους ἐστίν. 19 αὐτὸς ἐπιστρέψει καὶ οἰκτιρήσει ἡμᾶς, καταδύσει τὰς ἀδικίας ἡμῶν καὶ ἀπορριφήσονται εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης, πάσας τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. 20 δώσεις ἀλήθειαν τῷ Ιακωβ, ἔλεον τῷ Αβρααμ, καθότι ὤμοσας τοῖς πατράσιν ἡμῶν κατὰ τὰς ἡμέρας τὰς ἔμπροσθεν.