Dita e Zotit
1 «Bjerini trumbetës në Sion,
lëshoni kushtrim në malin tim të shenjtë.
Të dridhen mbarë banorët e vendit,
se erdhi dita e Zotit,
afër është ajo.
2 Ditë e errët dhe e zezë,
ditë e vrenjtur e plot terr,
përmbi male seç sterron .
Ja, një popull i shumtë e i fortë
që kurrë s'është parë në kohët e lashta
e as do të shihet brez pas brezi.
3 Zjarr përpirës i paraprin,
flakë shkrumbuese i shkon pas,
si kopshti i Edenit toka para tij,
por humbëtirë të shkretë lë pas.
Askush nuk i shpëton dot.
4 Duken si kuaj,
vërsulen si kalorës.
5 Kapërcejnë kreshta malesh
me ushtimë karrocash ushtrie,
me kërcitje flakësh zjarri
kur përpin kashtën e thatë,
si një popull i fuqishëm
që në luftë rreshtohet rresht.
6 Para tij popujt dridhen,
gjithë fytyrat zverdhen krejt.
7 Porsi trima ata sulen,
si luftëtarë hidhen mbi mure.
Secili mban rreshtin e vet
e nuk ngatërron rrugë.
8 Njëri-tjetrin nuk e shtyjnë,
çdo burrë merr shtegun e vet
e s'ka armë që i zmbraps.
9 Vërshojnë qytetit,
turren mureve,
shtëpitë zaptojnë,
si kusarë nga dritaret hyjnë.
10 Para tij trandet toka,
qiejt luajnë vendit.
Dielli e hëna nxihen krejt,
yjet humbasin shkëlqimin e tyre.
11 Zoti e lëshoi kushtrimin
në krye të ushtrisë së tij.
Gjerë e gjatë shtrihet fushimi,
sa i fuqishëm ai që zbaton fjalën e tij.
E madhërishme dita e Zotit,
e tmerrshme shumë është ajo.
Ballë kush mund t'i bëjë?
12 Ndaj, tani, kumton Zoti:
kthehuni tek unë me gjithë zemër,
me agjërime, vaj e zi.
13 Shqyeni zemrat e jo rrobat,
kthehuni te Zoti, Perëndia juaj.
I mëshirshëm e i dhembshur është ai,
i ngadaltë në zemërim e plot mirësi,
i vjen keq për fatkeqësitë.
14 Kush e di? Ndoshta ndërron mendje,
i vjen keq e lë pas ndonjë bekim,
fli drithi e stërpikjeje,
për Zotin, Perëndinë tuaj.
15 Bjerini trumbetës në Sion,
shpallni agjërim,
thërrisni kuvend,
16 mblidhni popullin,
shenjtëroni bashkësinë,
mblidhni pleq e fëmijë,
foshnjat që thithin gji.
Daltë dhëndri prej dhomës,
edhe nusja prej odës së nusërisë.
17 Mes portikut dhe altarit,
të vajtojnë priftërinjtë, shërbëtorët e Zotit:
“Ki mëshirë, o Zot, për popullin tënd!
Pronën tënde mos e lër të turpërohet,
që kombet mos të tallen me të.
Pse mes tyre të thuhet:
ku është Perëndia i tyre?”.
18 Xheloz u bë Zoti për tokën e vet,
iu dhimbs populli i vet,
19 ndaj iu përgjigj e i tha:
“Ja, po ju çoj drithë, verë e vaj,
që të hani e të ngiheni.
Mes kombeve s'do t'ju lë të turpëroheni”.
20 Do ta heq prej jush veriorin,
do ta zboj në djerrinë të shkretë.
Pararojën do t'ia hedh në detin e lindjes,
praparojën në detin e perëndimit.
Do të qelbet e do të kutërbojë.
Vepra të madhërishme ai bëri.
21 Mos ki frikë, o tokë,
gëzohu e festo,
se Zoti vepra të madhërishme bëri.
22 Mos kini frikë, o kafshët e fushës,
se kullotat bleruan,
pemët dhanë frut,
fiku dhe hardhia begatuan.
23 Gëzohuni e festoni në Zotin, Perëndinë tuaj,
o bijtë e Sionit.
Ai ju shpërbleu me shirat e hershëm,
ju dërgoi shiun e vjeshtës dhe të pranverës, si dikur.
24 Lëmenjtë do të jenë plot me grurë,
lugjet do të gufojnë me verë e vaj.
25 Do t'ju shpaguaj vitet që përlau karkaleci,
krimbi, bulkthi dhe vemja,
ushtria ime e madhe,
që çova kundër jush.
26 Do të hani e do të ngopeni,
emrin e Zotit, Perëndisë tuaj, do të lavdëroni,
se mrekulli bëri ai për ju.
Populli im s'do të turpërohet më kurrë.
27 Do ta dini se unë jam mes Izraelit,
unë, Zoti, Perëndia juaj, askush tjetër.
Populli im s'do të turpërohet më kurrë».
1 Σαλπίσατε σάλπιγγι ἐν Σιων, κηρύξατε ἐν ὄρει ἁγίῳ μου, καὶ συγχυθήτωσαν πάντες οἱ κατοικοῦντες τὴν γῆν, διότι πάρεστιν ἡμέρα κυρίου, ὅτι ἐγγύς, 2 ἡμέρα σκότους καὶ γνόφου, ἡμέρα νεφέλης καὶ ὁμίχλης. ὡς ὄρθρος χυθήσεται ἐπὶ τὰ ὄρη λαὸς πολὺς καὶ ἰσχυρός· ὅμοιος αὐτῷ οὐ γέγονεν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ μετ᾽ αὐτὸν οὐ προστεθήσεται ἕως ἐτῶν εἰς γενεὰς γενεῶν. 3 τὰ ἔμπροσθεν αὐτοῦ πῦρ ἀναλίσκον, καὶ τὰ ὀπίσω αὐτοῦ ἀναπτομένη φλόξ· ὡς παράδεισος τρυφῆς ἡ γῆ πρὸ προσώπου αὐτοῦ, καὶ τὰ ὄπισθεν αὐτοῦ πεδίον ἀφανισμοῦ, καὶ ἀνασῳζόμενος οὐκ ἔσται αὐτῷ. 4 ὡς ὅρασις ἵππων ἡ ὄψις αὐτῶν, καὶ ὡς ἱππεῖς οὕτως καταδιώξονται· 5 ὡς φωνὴ ἁρμάτων ἐπὶ τὰς κορυφὰς τῶν ὀρέων ἐξαλοῦνται καὶ ὡς φωνὴ φλογὸς πυρὸς κατεσθιούσης καλάμην καὶ ὡς λαὸς πολὺς καὶ ἰσχυρὸς παρατασσόμενος εἰς πόλεμον. 6 ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ συντριβήσονται λαοί, πᾶν πρόσωπον ὡς πρόσκαυμα χύτρας. 7 ὡς μαχηταὶ δραμοῦνται καὶ ὡς ἄνδρες πολεμισταὶ ἀναβήσονται ἐπὶ τὰ τείχη, καὶ ἕκαστος ἐν τῇ ὁδῷ αὐτοῦ πορεύσεται, καὶ οὐ μὴ ἐκκλίνωσιν τὰς τρίβους αὐτῶν, 8 καὶ ἕκαστος ἀπὸ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ οὐκ ἀφέξεται· καταβαρυνόμενοι ἐν τοῖς ὅπλοις αὐτῶν πορεύσονται καὶ ἐν τοῖς βέλεσιν αὐτῶν πεσοῦνται καὶ οὐ μὴ συντελεσθῶσιν. 9 τῆς πόλεως ἐπιλήμψονται καὶ ἐπὶ τῶν τειχέων δραμοῦνται καὶ ἐπὶ τὰς οἰκίας ἀναβήσονται καὶ διὰ θυρίδων εἰσελεύσονται ὡς κλέπται. 10 πρὸ προσώπου αὐτῶν συγχυθήσεται ἡ γῆ καὶ σεισθήσεται ὁ οὐρανός, ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη συσκοτάσουσιν, καὶ τὰ ἄστρα δύσουσιν τὸ φέγγος αὐτῶν. 11 καὶ κύριος δώσει φωνὴν αὐτοῦ πρὸ προσώπου δυνάμεως αὐτοῦ, ὅτι πολλή ἐστιν σφόδρα ἡ παρεμβολὴ αὐτοῦ, ὅτι ἰσχυρὰ ἔργα λόγων αὐτοῦ· διότι μεγάλη ἡ ἡμέρα τοῦ κυρίου, μεγάλη καὶ ἐπιφανὴς σφόδρα, καὶ τίς ἔσται ἱκανὸς αὐτῇ; 12 καὶ νῦν λέγει κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν Ἐπιστράφητε πρός με ἐξ ὅλης τῆς καρδίας ὑμῶν καὶ ἐν νηστείᾳ καὶ ἐν κλαυθμῷ καὶ ἐν κοπετῷ· 13 καὶ διαρρήξατε τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ μὴ τὰ ἱμάτια ὑμῶν καὶ ἐπιστράφητε πρὸς κύριον τὸν θεὸν ὑμῶν, ὅτι ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων ἐστίν, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ μετανοῶν ἐπὶ ταῖς κακίαις. 14 τίς οἶδεν εἰ ἐπιστρέψει καὶ μετανοήσει καὶ ὑπολείψεται ὀπίσω αὐτοῦ εὐλογίαν, θυσίαν καὶ σπονδὴν κυρίῳ τῷ θεῷ ἡμῶν; 15 σαλπίσατε σάλπιγγι ἐν Σιων, ἁγιάσατε νηστείαν, κηρύξατε θεραπείαν, 16 συναγάγετε λαόν, ἁγιάσατε ἐκκλησίαν, ἐκλέξασθε πρεσβυτέρους, συναγάγετε νήπια θηλάζοντα μαστούς, ἐξελθάτω νυμφίος ἐκ τοῦ κοιτῶνος αὐτοῦ καὶ νύμφη ἐκ τοῦ παστοῦ αὐτῆς. 17 ἀνὰ μέσον τῆς κρηπῖδος τοῦ θυσιαστηρίου κλαύσονται οἱ ἱερεῖς οἱ λειτουργοῦντες κυρίῳ καὶ ἐροῦσιν Φεῖσαι, κύριε, τοῦ λαοῦ σου καὶ μὴ δῷς τὴν κληρονομίαν σου εἰς ὄνειδος τοῦ κατάρξαι αὐτῶν ἔθνη, ὅπως μὴ εἴπωσιν ἐν τοῖς ἔθνεσιν Ποῦ ἐστιν ὁ θεὸς αὐτῶν;
18 Καὶ ἐζήλωσεν κύριος τὴν γῆν αὐτοῦ καὶ ἐφείσατο τοῦ λαοῦ αὐτοῦ. 19 καὶ ἀπεκρίθη κύριος καὶ εἶπεν τῷ λαῷ αὐτοῦ Ἰδοὺ ἐγὼ ἐξαποστέλλω ὑμῖν τὸν σῖτον καὶ τὸν οἶνον καὶ τὸ ἔλαιον, καὶ ἐμπλησθήσεσθε αὐτῶν, καὶ οὐ δώσω ὑμᾶς οὐκέτι εἰς ὀνειδισμὸν ἐν τοῖς ἔθνεσι· 20 καὶ τὸν ἀπὸ βορρᾶ ἐκδιώξω ἀφ᾽ ὑμῶν καὶ ἐξώσω αὐτὸν εἰς γῆν ἄνυδρον καὶ ἀφανιῶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν τὴν πρώτην καὶ τὰ ὀπίσω αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν τὴν ἐσχάτην, καὶ ἀναβήσεται ἡ σαπρία αὐτοῦ, καὶ ἀναβήσεται ὁ βρόμος αὐτοῦ, ὅτι ἐμεγάλυνεν τὰ ἔργα αὐτοῦ. 21 θάρσει, γῆ, χαῖρε καὶ εὐφραίνου, ὅτι ἐμεγάλυνεν κύριος τοῦ ποιῆσαι. 22 θαρσεῖτε, κτήνη τοῦ πεδίου, ὅτι βεβλάστηκεν πεδία τῆς ἐρήμου, ὅτι ξύλον ἤνεγκεν τὸν καρπὸν αὐτοῦ, ἄμπελος καὶ συκῆ ἔδωκαν τὴν ἰσχὺν αὐτῶν. 23 καὶ τὰ τέκνα Σιων, χαίρετε καὶ εὐφραίνεσθε ἐπὶ τῷ κυρίῳ θεῷ ὑμῶν, διότι ἔδωκεν ὑμῖν τὰ βρώματα εἰς δικαιοσύνην καὶ βρέξει ὑμῖν ὑετὸν πρόιμον καὶ ὄψιμον καθὼς ἔμπροσθεν, 24 καὶ πλησθήσονται αἱ ἅλωνες σίτου, καὶ ὑπερεκχυθήσονται αἱ ληνοὶ οἴνου καὶ ἐλαίου. 25 καὶ ἀνταποδώσω ὑμῖν ἀντὶ τῶν ἐτῶν, ὧν κατέφαγεν ἡ ἀκρὶς καὶ ὁ βροῦχος καὶ ἡ ἐρυσίβη καὶ ἡ κάμπη, ἡ δύναμίς μου ἡ μεγάλη, ἣν ἐξαπέστειλα εἰς ὑμᾶς· 26 καὶ φάγεσθε ἐσθίοντες καὶ ἐμπλησθήσεσθε καὶ αἰνέσετε τὸ ὄνομα κυρίου τοῦ θεοῦ ὑμῶν, ἃ ἐποίησεν μεθ᾽ ὑμῶν εἰς θαυμάσια, καὶ οὐ μὴ καταισχυνθῇ ὁ λαός μου εἰς τὸν αἰῶνα· 27 καὶ ἐπιγνώσεσθε ὅτι ἐν μέσῳ τοῦ Ισραηλ ἐγώ εἰμι, καὶ ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν, καὶ οὐκ ἔστιν ἔτι πλὴν ἐμοῦ, καὶ οὐ μὴ καταισχυνθῶσιν οὐκέτι πᾶς ὁ λαός μου εἰς τὸν αἰῶνα.