1 «Pse i gjithëpushtetshmi nuk e caktoi një kohë
dhe ata që e njohin ditët e tij s'i shohin?
2 Të paudhët lëvizin kufijtë,
rrëmbejnë tufat e i kullotin.
3 Jetimëve ua marrin gomarin,
të vesë kaun i marrin peng.
4 Dëbojnë nga udha nevojtarët
e skamnorët e dheut bashkë fshihen prej tyre.
5 Ja, si gomarët e egër në shkretëtirë
për punë dalin e kërkojnë ushqim
dhe djerrina ushqim u jep për fëmijë.
6 Ndër ara ushqim mbledhin,
ia vjelin të paudhit vreshtin.
7 Cullak e kalojnë natën, pa u veshur,
e në të ftohtë mbulojë nuk kanë.
8 I lag shiu i malit
e shkëmbit i qepen për strehim.
9 Të paudhët nga mëkimi ndajnë jetimët
e gjënë e skamnorit peng e marrin.
10 Pa petka ecin zhveshur
e të uritur duajt mbartin.
11 Në zagna vajin e shtrydhin,
shtrydhin rrush, por të etur mbeten.
12 Rënkojnë nga qyteti të sëmurët për vdekje,
të plagosurit çirren e kërkojnë ndihmë,
por Perëndia nuk i dëgjon këto përçartje.
13 Ata nuk e durojnë dritën,
s'i njohin rrugët e saj,
shtigjet e saj nuk i ndjekin.
14 Me dritë ngrihet vrasësi,
skamnorin vret e mjeranin
e, kur bie nata, është porsi kusar.
15 Syri i kurorëshkelësit përgjon në mugëtirë,
thotë: “Askush s'më sheh”
dhe mbulon fytyrën.
16 Në errësirë shtëpitë dhunon,
por ditën brenda mbyllet, pa e njohur dritën.
17 Për të gjithë ata mëngjesi është terrinë
e tmerret e saj mirë ata i njohin.
18 Pa ujë ata ngelin,
nëmur është toka e tyre
e vreshtat askush s'ua sheh.
19 Siç thajnë ujin e borës thatësira e vapa,
ashtu mëkatarin skëterra e përpin.
20 I harron barku i nënës, por i shijojnë krimbat.
Nuk lënë pas kujtim,
se ligësia këputet, siç këputet pema.
21 Ngacmojnë gruan beronjë
e të vesë s'ia bëjnë të mirën.
22 Por Perëndia të fortët me forcë i mban,
ringrihen kur s'kanë më shpresë për jetë.
23 U jep siguri e ata kanë mbështetje,
sytë hapur i mban mbi udhën e tyre.
24 Lartohen një grimë e pastaj s'janë më,
fundosen e vyshken si të gjithë,
porsi kokrra e grurit thahen.
25 Nëse s'është kështu, kush më përgënjeshtron
e fjalën poshtë ma hedh?».
1 διὰ τί δὲ κύριον ἔλαθον ὧραι,
2 ἀσεβεῖς δὲ ὅριον ὑπερέβησαν ποίμνιον σὺν ποιμένι ἁρπάσαντες;
3 ὑποζύγιον ὀρφανῶν ἀπήγαγον καὶ βοῦν χήρας ἠνεχύρασαν.
4 ἐξέκλιναν ἀδυνάτους ἐξ ὁδοῦ δικαίας,* ὁμοθυμαδὸν ἐκρύβησαν πραεῖς γῆς.‡
5 ἀπέβησαν δὲ ὥσπερ ὄνοι ἐν ἀγρῷ ὑπὲρ ἐμοῦ ἐξελθόντες τὴν ἑαυτῶν πρᾶξιν·* ἡδύνθη αὐτῷ ἄρτος εἰς νεωτέρους.‡
6 ἀγρὸν πρὸ ὥρας οὐκ αὐτῶν ὄντα ἐθέρισαν· ἀδύνατοι δὲ ἀμπελῶνας ἀσεβῶν ἀμισθὶ καὶ ἀσιτὶ ἠργάσαντο.
7 γυμνοὺς πολλοὺς ἐκοίμισαν ἄνευ ἱματίων, ἀμφίασιν δὲ ψυχῆς αὐτῶν ἀφείλαντο.
8 ἀπὸ ψεκάδων ὀρέων ὑγραίνονται,‡ παρὰ τὸ μὴ ἔχειν αὐτοὺς σκέπην πέτραν περιεβάλοντο.
9 ἥρπασαν ὀρφανὸν ἀπὸ μαστοῦ, ἐκπεπτωκότα δὲ ἐταπείνωσαν.
10 γυμνοὺς δὲ ἐκοίμισαν ἀδίκως, πεινώντων δὲ τὸν ψωμὸν ἀφείλαντο.
11 ἐν στενοῖς ἀδίκως ἐνήδρευσαν, ὁδὸν δὲ δικαίαν οὐκ ᾔδεισαν.
12 οἳ ἐκ πόλεως καὶ οἴκων ἰδίων ἐξεβάλλοντο, ψυχὴ δὲ νηπίων ἐστέναξεν μέγα, αὐτὸς δὲ διὰ τί τούτων ἐπισκοπὴν οὐ πεποίηται;
13 ἐπὶ γῆς ὄντων αὐτῶν καὶ οὐκ ἐπέγνωσαν, ὁδὸν δὲ δικαιοσύνης οὐκ ᾔδεισαν οὐδὲ ἀτραποὺς αὐτῆς ἐπορεύθησαν.
14 γνοὺς δὲ αὐτῶν τὰ ἔργα παρέδωκεν αὐτοὺς εἰς σκότος,* καὶ νυκτὸς ἔσται ὡς κλέπτης.
15 καὶ ὀφθαλμὸς μοιχοῦ ἐφύλαξεν σκότος* λέγων Οὐ προσνοήσει με ὀφθαλμός,* καὶ ἀποκρυβὴν προσώπου ἔθετο.
16 διώρυξεν ἐν σκότει οἰκίας·* ἡμέρας ἐσφράγισαν ἑαυτούς,* οὐκ ἐπέγνωσαν φῶς·
17 ὅτι ὁμοθυμαδὸν τὸ πρωὶ αὐτοῖς σκιὰ θανάτου,* ὅτι ἐπιγνώσεται ταραχὰς σκιᾶς θανάτου.
18 ἐλαφρός ἐστιν ἐπὶ πρόσωπον ὕδατος·‡ καταραθείη ἡ μερὶς αὐτῶν ἐπὶ γῆς.
19 ἀναφανείη δὲ τὰ φυτὰ αὐτῶν ἐπὶ γῆς ξηρά· ἀγκαλίδα γὰρ ὀρφανῶν ἥρπασαν.
20 εἶτ᾽ ἀνεμνήσθη αὐτοῦ ἡ ἁμαρτία, ὥσπερ δὲ ὁμίχλη δρόσου ἀφανὴς ἐγένετο· ἀποδοθείη δὲ αὐτῷ ἃ ἔπραξεν, συντριβείη δὲ πᾶς ἄδικος ἴσα ξύλῳ ἀνιάτῳ.
21 στεῖραν γὰρ οὐκ εὖ ἐποίησεν καὶ γύναιον οὐκ ἠλέησεν,
22 θυμῷ δὲ κατέστρεψεν ἀδυνάτους. ἀναστὰς τοιγαροῦν οὐ μὴ πιστεύσῃ κατὰ τῆς ἑαυτοῦ ζωῆς·
23 μαλακισθεὶς μὴ ἐλπιζέτω ὑγιασθῆναι, ἀλλὰ πεσεῖται νόσῳ.
24 πολλοὺς γὰρ ἐκάκωσεν τὸ ὕψωμα αὐτοῦ· ἐμαράνθη δὲ ὥσπερ μολόχη ἐν καύματι ἢ ὥσπερ στάχυς ἀπὸ καλάμης αὐτόματος ἀποπεσών.
25 εἰ δὲ μή, τίς ἐστιν ὁ φάμενος ψευδῆ με λέγειν* καὶ θήσει εἰς οὐδὲν τὰ ῥήματά μου;‡