Jobi beson te drejtësia hyjnore
1 Jobi u përgjigj e tha:
2 «Shumë fjalë të tilla kam dëgjuar.
Ju të gjithë jeni ngushëllues të mjerë.
3 A marrin fund fjalët që i merr era
apo çfarë të ngacmon të përgjigjesh?
4 Edhe unë do të flisja si ju,
po të ishit ju në vendin tim.
Do të thurja fjalë kundër jush
e para jush do ta tundja kokën.
5 Do t'ju forcoja me fjalë
e me buzët e mia do ta ndalja brengën.
6 Po të flas, nuk më fashitet dhimbja,
por as po të hesht nuk më largohet.
7 Mirëpo ai më këputi,
më la pa shoqëri.
8 Ti më sfilite e kjo është dëshmia,
edhe krusma ime kundër meje dëshmon.
9 Me zemërimin e vet më copëton e më përndjek,
dhëmbët kundër meje i kërcëllin,
armiku im gërdhuc sytë kundër meje.
10 E kanë hapur gojën kundër meje,
më tallin e me gjuajnë në fytyrë,
kundër meje janë mbledhur tok.
11 Perëndia më la në dorë të çunakëve,
në duart e të paudhëve më hodhi.
12 Isha mirë, por ai më copëtoi,
më kapi për zverku e më rroposi,
më vuri në shënjestrën e vet.
13 Më rrethuan shigjetat e tij,
pa mëshirë veshkat m'i shqeu,
përtokë ma derdhi vrerin.
14 Më shporon me plagë pas plage
e më vërsulet si luftëtar.
15 E kam qepur grathoren për lëkure,
e kam zhytur ballin në pluhur.
16 M'u mavijos fytyra nga vajtimi
e terri m'i mbuloi qepallat,
17 ndonëse duart e mia nuk bënë dhunë
dhe e dëlirë është lutja ime.
18 Mos e mbulo, o tokë, gjakun tim
e mos zëntë vend britma ime!
19 E kam që tash në qiell dëshmitarin,
është atje lart ai që më del zot.
20 Miqtë më shpotisin
e syri im derdh lot drejt Perëndisë,
21 që ai të gjykojë mes njeriut e Perëndisë
siç gjykon njeriu me njeriun,
22 se i kam të numëruara vitet
e udhës pa kthim po shkoj».
1 Ὑπολαβὼν δὲ Ιωβ λέγει
2 Ἀκήκοα τοιαῦτα πολλά· παρακλήτορες κακῶν πάντες.
3 τί γάρ; μὴ τάξις ἐστὶν ῥήμασιν πνεύματος;* ἢ τί παρενοχλήσει σοι, ὅτι ἀποκρίνῃ;‡
4 κἀγὼ καθ᾽ ὑμᾶς λαλήσω, εἰ ὑπέκειτό γε ἡ ψυχὴ ὑμῶν ἀντὶ τῆς ἐμῆς· εἶτ᾽ ἐναλοῦμαι ὑμῖν ῥήμασιν, κινήσω δὲ καθ᾽ ὑμῶν κεφαλήν·
5 εἴη δὲ ἰσχὺς ἐν τῷ στόματί μου, κίνησιν δὲ χειλέων οὐ φείσομαι.
6 ἐὰν γὰρ λαλήσω, οὐκ ἀλγήσω τὸ τραῦμα· ἐὰν δὲ καὶ σιωπήσω, τί ἔλαττον τρωθήσομαι;
7 νῦν δὲ κατάκοπόν με πεποίηκεν, μωρόν, σεσηπότα,
8 καὶ ἐπελάβου μου, εἰς μαρτύριον ἐγενήθη·* καὶ ἀνέστη ἐν ἐμοὶ τὸ ψεῦδός μου,* κατὰ πρόσωπόν μου ἀνταπεκρίθη.‡
9 ὀργῇ χρησάμενος κατέβαλέν με, ἔβρυξεν ἐπ᾽ ἐμὲ τοὺς ὀδόντας, βέλη πειρατῶν αὐτοῦ ἐπ᾽ ἐμοὶ ἔπεσεν.
10 ἀκίσιν ὀφθαλμῶν ἐνήλατο, ὀξεῖ ἔπαισέν με εἰς σιαγόνα, ὁμοθυμαδὸν δὲ κατέδραμον ἐπ᾽ ἐμοί.
11 παρέδωκεν γάρ με ὁ κύριος εἰς χεῖρας ἀδίκου, ἐπὶ δὲ ἀσεβέσιν ἔρριψέν με·
12 εἰρηνεύοντα διεσκέδασέν με, λαβών με τῆς κόμης διέτιλεν, κατέστησέν με ὥσπερ σκοπόν.
13 ἐκύκλωσάν με λόγχαις βάλλοντες εἰς νεφρούς μου οὐ φειδόμενοι, ἐξέχεαν εἰς τὴν γῆν τὴν χολήν μου·
14 κατέβαλόν με πτῶμα ἐπὶ πτώματι, ἔδραμον πρός με δυνάμενοι.
15 σάκκον ἔρραψα ἐπὶ βύρσης μου, τὸ δὲ σθένος μου ἐν γῇ ἐσβέσθη.
16 ἡ γαστήρ μου συγκέκαυται ἀπὸ κλαυθμοῦ, ἐπὶ δὲ βλεφάροις μου σκιά.
17 ἄδικον δὲ οὐδὲν ἦν ἐν χερσίν μου, εὐχὴ δέ μου καθαρά.
18 γῆ, μὴ ἐπικαλύψῃς ἐφ᾽ αἵματι τῆς σαρκός μου, μηδὲ εἴη τόπος τῇ κραυγῇ μου.
19 καὶ νῦν ἰδοὺ ἐν οὐρανοῖς ὁ μάρτυς μου, ὁ δὲ συνίστωρ μου ἐν ὑψίστοις.
20 ἀφίκοιτό μου ἡ δέησις πρὸς κύριον, ἔναντι δὲ αὐτοῦ στάζοι μου ὁ ὀφθαλμός.
21 εἴη δὲ ἔλεγχος ἀνδρὶ ἔναντι κυρίου* καὶ υἱὸς ἀνθρώπου τῷ πλησίον αὐτοῦ.‡
22 ἔτη δὲ ἀριθμητὰ ἥκασιν, ὁδῷ δέ, ᾗ οὐκ ἐπαναστραφήσομαι, πορεύσομαι.