Idhujt
1 Dëgjojeni fjalën që ju drejton Zoti, o shtëpia e Izraelit. 2 Kështu thotë Zoti:
«Mos i mësoni udhët e kombeve
e mos u tmerroni nga shenjat e qiellit,
meqë prej tyre kanë frikë kombet,
3 se doket e kombeve janë kotësi,
se idhujt janë një dru i prerë nga pylli,
latuar me sëpatë nga dora e zejtarit.
4 I zbukurojnë me argjend e ar,
i kapin me gozhdë e çekanë,
që të mos lëkunden.
5 Si dordoleci në arë trangujsh janë
e nuk flasin,
duhet t'i mbartin,
se nuk ecin dot.
Mos kini frikë prej tyre,
se nuk bëjnë dëm
e nuk është në dorën e tyre as të bëjnë mirë».
6 Askush nuk është si ti, o Zot.
Ti je i madh e i madh është emri yt i fuqishëm.
7 Kush nuk do të ta ketë frikën, o mbreti i kombeve?
Vetëm ty të takon,
se ndër gjithë të urtët e kombeve
e në mbarë mbretëritë e tyre
nuk ka si ti.
8 Janë tok të marrë e të pamend,
mësimi i tyre është kotësi,
një copë dru është.
9 Është argjend i rrahur, sjellë nga Tarshishi,
dhe ar nga Ufazi, vepër zejtari e argjendari,
veshur me vjollcë e me purpur
të gjitha me mjeshtëri punuar.
10 Por Zoti është vërtet Perëndi,
Ai është Perëndia i gjallë e mbreti i amshuar.
Prej zemërimit të tij dridhet toka,
kombet nuk e durojnë furinë e tij.
11 Kështu do t'u thuash: «Perënditë, që nuk bënë qiellin e tokën, do të zhbihen mbi tokë e nën qiell».
12 Ai e bëri tokën me fuqinë e vet,
me urtinë e vet e themeloi botën,
qiejt me mençuri i shpalosi.
13 Me ushtimën e tij trazohen ujërat në qiell,
nga skaji i dheut i ngre retë,
ai e lëshon vetëtimën në shi
dhe nxjerr erën nga qilarët e vet.
14 Çdo njeri hutohet nga padija,
çdo farkëtar turpërohet prej idhujve,
se e gënjeshtërt është çfarë ka farkëtuar
e frymë në to nuk ka.
15 Ato janë kotësira, vepra qesharake,
në kohën e ndëshkimit, do të rrënohen.
16 Nuk është kështu ai që i ka rënë për pjesë Jakobit,
se ai i dha trajtë gjithçkaje,
Izraeli është fisi i trashëgimisë së tij.
Zot i ushtrive është emri i tij.
Ankimi i popullit
17 Mblidh trastat nga toka,
o ti që banon i rrethuar,
18 se kështu thotë Zoti:
«Ja, do t'i flakëroj banorët e tokës këtë herë,
do t'i zë ngushtë, që ta marrin vesh».
19 Mjerë unë, për plagën time!
Plaga ime është e rëndë,
por thashë: «Është lëngata ime,
duhet ta duroj».
20 Tenda ime u rrënua,
të gjitha tejzat iu këputën.
Bijtë e mi ikën e më nuk janë,
nuk ka kush e ngre sërish tendën time,
nuk ka kush i ndeh pëlhurat.
21 Se barinjtë u marrosën
e nuk e pyesin Zotin,
prandaj nuk u ecën mbarë
e grigjat u janë shpërndarë.
22 Dëgjohet një zë. Ja, po vjen.
Një dridhmë e madhe nga dheu i veriut,
për t'i shkretuar qytetet e Judës,
për t'i kthyer në strofuj çakejsh.
23 E di, o Zot, njeriu nuk e ka në dorë fatin e vet,
njeriu ecën, por nuk i drejton dot hapat e veta.
24 Ndreqmë, o Zot, por me drejtësi,
jo me zemërimin tënd, që të mos më mpakësh.
25 Derdhe hidhërimin tënd mbi kombet që nuk të njohin,
mbi fiset që nuk thërrasin emrin tënd,
se e gllabëruan Jakobin,
e përpinë e i dhanë fund,
e shkretuan vendbanimin e tij.
1 Ἀκούσατε τὸν λόγον κυρίου, ὃν ἐλάλησεν ἐφ᾽ ὑμᾶς, οἶκος Ισραηλ· 2 τάδε λέγει κύριος Κατὰ τὰς ὁδοὺς τῶν ἐθνῶν μὴ μανθάνετε καὶ ἀπὸ τῶν σημείων τοῦ οὐρανοῦ μὴ φοβεῖσθε, ὅτι φοβοῦνται αὐτὰ τοῖς προσώποις αὐτῶν. 3 ὅτι τὰ νόμιμα τῶν ἐθνῶν μάταια· ξύλον ἐστὶν ἐκ τοῦ δρυμοῦ ἐκκεκομμένον, ἔργον τέκτονος καὶ χώνευμα· 4 ἀργυρίῳ καὶ χρυσίῳ κεκαλλωπισμένα ἐστίν· ἐν σφύραις καὶ ἥλοις ἐστερέωσαν αὐτά, καὶ οὐ κινηθήσονται· 5 αἰρόμενα ἀρθήσονται, ὅτι οὐκ ἐπιβήσονται. μὴ φοβηθῆτε αὐτά, ὅτι οὐ μὴ κακοποιήσωσιν, καὶ ἀγαθὸν οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς. 9 ἀργύριον τορευτόν ἐστιν, οὐ πορεύσονται· ἀργύριον προσβλητὸν ἀπὸ Θαρσις ἥξει, χρυσίον Μωφαζ καὶ χεὶρ χρυσοχόων, ἔργα τεχνιτῶν πάντα· ὑάκινθον καὶ πορφύραν ἐνδύσουσιν αὐτά· 11 οὕτως ἐρεῖτε αὐτοῖς Θεοί, οἳ τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν οὐκ ἐποίησαν, ἀπολέσθωσαν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ὑποκάτωθεν τοῦ οὐρανοῦ τούτου. 12 κύριος ὁ ποιήσας τὴν γῆν ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ, ὁ ἀνορθώσας τὴν οἰκουμένην ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ καὶ τῇ φρονήσει αὐτοῦ ἐξέτεινεν τὸν οὐρανὸν 13 καὶ πλῆθος ὕδατος ἐν οὐρανῷ καὶ ἀνήγαγεν νεφέλας ἐξ ἐσχάτου τῆς γῆς, ἀστραπὰς εἰς ὑετὸν ἐποίησεν καὶ ἐξήγαγεν φῶς ἐκ θησαυρῶν αὐτοῦ. 14 ἐμωράνθη πᾶς ἄνθρωπος ἀπὸ γνώσεως, κατῃσχύνθη πᾶς χρυσοχόος ἐπὶ τοῖς γλυπτοῖς αὐτοῦ, ὅτι ψευδῆ ἐχώνευσαν, οὐκ ἔστιν πνεῦμα ἐν αὐτοῖς· 15 μάταιά ἐστιν, ἔργα ἐμπεπαιγμένα, ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀπολοῦνται. 16 οὐκ ἔστιν τοιαύτη μερὶς τῷ Ιακωβ, ὅτι ὁ πλάσας τὰ πάντα αὐτὸς κληρονομία αὐτοῦ, κύριος ὄνομα αὐτῷ.
17 Συνήγαγεν ἔξωθεν τὴν ὑπόστασίν σου, κατοικοῦσα ἐν ἐκλεκτοῖς. 18 ὅτι τάδε λέγει κύριος Ἰδοὺ ἐγὼ σκελίζω τοὺς κατοικοῦντας τὴν γῆν ταύτην ἐν θλίψει, ὅπως εὑρεθῇ ἡ πληγή σου· 19 οὐαὶ ἐπὶ συντρίμματί σου, ἀλγηρὰ ἡ πληγή σου. κἀγὼ εἶπα Ὄντως τοῦτο τὸ τραῦμά μου καὶ κατέλαβέν με· 20 ἡ σκηνή μου ἐταλαιπώρησεν ὤλετο, καὶ πᾶσαι αἱ δέρρεις μου διεσπάσθησαν· οἱ υἱοί μου καὶ τὰ πρόβατά μου οὔκ εἰσιν, οὐκ ἔστιν ἔτι τόπος τῆς σκηνῆς μου, τόπος τῶν δέρρεών μου. 21 ὅτι οἱ ποιμένες ἠφρονεύσαντο καὶ τὸν κύριον οὐκ ἐξεζήτησαν· διὰ τοῦτο οὐκ ἐνόησεν πᾶσα ἡ νομὴ καὶ διεσκορπίσθησαν. 22 φωνὴ ἀκοῆς ἰδοὺ ἔρχεται καὶ σεισμὸς μέγας ἐκ γῆς βορρᾶ τοῦ τάξαι τὰς πόλεις Ιουδα εἰς ἀφανισμὸν καὶ κοίτην στρουθῶν. 23 οἶδα, κύριε, ὅτι οὐχὶ τοῦ ἀνθρώπου ἡ ὁδὸς αὐτοῦ, οὐδὲ ἀνὴρ πορεύσεται καὶ κατορθώσει πορείαν αὐτοῦ. 24 παίδευσον ἡμᾶς, κύριε, πλὴν ἐν κρίσει καὶ μὴ ἐν θυμῷ, ἵνα μὴ ὀλίγους ἡμᾶς ποιήσῃς. 25 ἔκχεον τὸν θυμόν σου ἐπὶ ἔθνη τὰ μὴ εἰδότα σε καὶ ἐπὶ γενεὰς αἳ τὸ ὄνομά σου οὐκ ἐπεκαλέσαντο, ὅτι κατέφαγον τὸν Ιακωβ καὶ ἐξανήλωσαν αὐτὸν καὶ τὴν νομὴν αὐτοῦ ἠρήμωσαν.