Gjykimi i Zotit
1 Kështu thotë Zoti:
qielli është froni im,
toka shtroja e këmbëve të mia.
Çfarë shtëpie do të më ndërtoni?
Cili është vendi ku do të gjej prehje?
2 Të gjitha këto i bëri dora ime,
kështu u krijuan të gjitha, kumton Zoti.
Vështrimin tim do ta hedh mbi të përulurin,
mbi atë që e ka shpirtin të dërrmuar,
mbi atë që dridhet prej fjalës sime.
3 Dikush kushton një dem
e mandej vret një njeri,
kushton një qengj
e mandej i thyen qafën qenit,
kushton një fli drithi
e mandej edhe gjakun e derrit,
kushton temjan
e mandej bekon idhullin.
Këta zgjedhin të ecin udhës së vet,
kënaqen me fëlliqësitë e tyre.
4 Por edhe unë do të zgjedh poshtërimin e tyre,
do të dërgoj mbi ta tmerrin,
sepse thirra, por nuk m'u përgjigjën,
fola, por nuk më dëgjuan,
Bënë çka është e keqe në sytë e mi,
zgjodhën çka nuk më pëlqen.
5 Dëgjojeni fjalën e Zotit,
ju që dridheni prej fjalës së tij!
Të afërmit tuaj, që ju urrejnë,
që ju përjashtojnë për shkak të emrit tim, thonë:
«Le ta dëftejë Zoti lavdinë e tij,
që ta shohim edhe ne gëzimin tuaj».
E pra, ata do të turpërohen!
6 Një rrapëllimë po del nga qyteti,
një zë dëgjohet prej tempullit!
Është zëri i Zotit
që po hakmerret ndaj armiqve të tij.
7 Para se të provonte dhimbjet, lindi,
para se t'i vinin dhimbjet, lindi djalë.
8 Kush e ka dëgjuar një gjë të tillë?
Kush ka parë gjëra të tilla?
A mund të lindë një vend në një ditë?
A mund të lindë një komb në një çast?
E pra, Sionin e zunë dhimbjet e lindjes
dhe bijtë e saj ajo i lindi.
9 «Unë, që jam shkaku i lindjes së jetës,
nuk do ta bëja të lindte?», thotë Zoti.
«Unë, që kujdesem për çdo lindje,
do ta pengoja të lindte?», thotë Perëndia.
Gëzim dhe bekim
10 Gëzohuni për Jerusalemin,
ngazëlleni për të, të gjithë ju që e doni!
Dëfreni bashkë me të, dëfreni,
të gjithë ju që vajtuat për të,
11 që prej gjirit të tij ngushëllues
të thithni qumësht e të ngiheni,
që prej thithave të begatisë së tij
të thithni e të kënaqeni!
12 Se kështu thotë Zoti:
ja, paqen do ta bëj të rrjedhë në të porsi lumi,
pasurinë e kombeve porsi përroi që vërshon.
Do t'ju mbajnë në gji kur të pini qumësht,
do t'ju mbështetin mbi gjunjë kur t'ju përkëdhelin.
13 Porsi nëna që ngushëllon të birin,
ashtu do t'ju ngushëlloj edhe unë.
Po, në Jerusalem ngushëllim do të gjeni!
14 Do të shihni e do t'ju gëzojë zemra,
si bari i njomë do t'ju përtërihen kockat.
Dora e Zotit do të shfaqet mbi shërbëtorët e tij
e mbi armiqtë e tij, zemërimi.
15 Se, ja, Zoti po vjen me zjarr,
qerret e tij janë porsi stuhia,
zemërimin e tij për ta shfryrë me furi,
qortimin e tij, me flakë zjarri.
16 Me flakë do të gjykojë Zoti,
me shpatë çdo qenie të gjallë.
Të shumtë do të jenë ata
që do të zhbihen prej Zotit.
17 Ata që shenjtërohen e pastrohen
për të shkuar mandej nëpër kopshtet e idhujve,
ata që hanë mishin e derrit,
gjëra të neveritshme e minj,
do të marrin fund që të gjithë,
kumton Zoti.
Fundi
18 Unë i njoh mirë veprat dhe synimet e tyre. Prandaj po vjen koha për t'i bashkuar të gjitha kombet e gjuhët. Ata do të vijnë e do të shohin lavdinë time. 19 Mes tyre do të vendos një shenjë dhe disa nga të mbijetuarit do t'i dërgoj te kombet, në Tarshish, në Pul, në Lud, te mjeshtrat e harkut, në Tubal, në Javan, në ishujt e largët, që për mua s'kanë dëgjuar dhe që lavdinë time s'e kanë parë. Ata do t'ua shpallin kombeve lavdinë time. 20 Ata do t'i kthejnë të gjithë vëllezërit tuaj, prej të gjitha kombeve ku janë, e do t'ia kushtojnë Zotit, me kuaj, me karroca, me qerre, me mushka e me deve njëgungëshe, në malin e tij të shenjtë, në Jerusalem, thotë Zoti. Po ashtu edhe bijtë e Izraelit do ta sjellin flinë e tyre në shtëpinë e Zotit në një enë të pastër. 21 Prej tyre do të zgjedh priftërinj e levitë, thotë Zoti.
22 Sikurse qielli i ri dhe toka e re,
që unë po krijoj,
do të qëndrojnë përherë para meje,
kumton Zoti,
ashtu do të mbetet edhe fara juaj,
edhe emri juaj.
23 Nga hëna e re në hënë të re,
nga e shtuna në të shtunë,
çdo qenie do të vijë
e para meje do të përkulet,
kumton Zoti.
24 E kur të dalin, kufoma do të shohin,
kufomat e atyre që u ngritën kundër meje.
Krimbi që i bren nuk do të ngordhë kurrë
e zjarri që i djeg nuk do të shuhet.
Të neveritshëm do të jenë ata
për çdo qenie të gjallë!
1 Οὕτως λέγει κύριος Ὁ οὐρανός μοι θρόνος, ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου· ποῖον οἶκον οἰκοδομήσετέ μοι; ἢ ποῖος τόπος τῆς καταπαύσεώς μου; 2 πάντα γὰρ ταῦτα ἐποίησεν ἡ χείρ μου, καὶ ἔστιν ἐμὰ πάντα ταῦτα, λέγει κύριος· καὶ ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω ἀλλ᾽ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου; 3 ὁ δὲ ἄνομος ὁ θύων μοι μόσχον ὡς ὁ ἀποκτέννων κύνα, ὁ δὲ ἀναφέρων σεμίδαλιν ὡς αἷμα ὕειον, ὁ διδοὺς λίβανον εἰς μνημόσυνον ὡς βλάσφημος· καὶ οὗτοι ἐξελέξαντο τὰς ὁδοὺς αὐτῶν καὶ τὰ βδελύγματα αὐτῶν, ἃ ἡ ψυχὴ αὐτῶν ἠθέλησεν, 4 κἀγὼ ἐκλέξομαι τὰ ἐμπαίγματα αὐτῶν καὶ τὰς ἁμαρτίας ἀνταποδώσω αὐτοῖς· ὅτι ἐκάλεσα αὐτοὺς καὶ οὐχ ὑπήκουσάν μου, ἐλάλησα καὶ οὐκ ἤκουσαν, καὶ ἐποίησαν τὸ πονηρὸν ἐναντίον μου καὶ ἃ οὐκ ἐβουλόμην ἐξελέξαντο.
5 Ἀκούσατε τὸ ῥῆμα κυρίου, οἱ τρέμοντες τὸν λόγον αὐτοῦ· εἴπατε, ἀδελφοὶ ἡμῶν, τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς καὶ βδελυσσομένοις, ἵνα τὸ ὄνομα κυρίου δοξασθῇ καὶ ὀφθῇ ἐν τῇ εὐφροσύνῃ αὐτῶν, κἀκεῖνοι αἰσχυνθήσονται. 6 φωνὴ κραυγῆς ἐκ πόλεως, φωνὴ ἐκ ναοῦ, φωνὴ κυρίου ἀνταποδιδόντος ἀνταπόδοσιν τοῖς ἀντικειμένοις. 7 πρὶν ἢ τὴν ὠδίνουσαν τεκεῖν, πρὶν ἐλθεῖν τὸν πόνον τῶν ὠδίνων, ἐξέφυγεν καὶ ἔτεκεν ἄρσεν. 8 τίς ἤκουσεν τοιοῦτο, καὶ τίς ἑώρακεν οὕτως; ἦ ὤδινεν γῆ ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ, ἢ καὶ ἐτέχθη ἔθνος εἰς ἅπαξ; ὅτι ὤδινεν καὶ ἔτεκεν Σιων τὰ παιδία αὐτῆς. 9 ἐγὼ δὲ ἔδωκα τὴν προσδοκίαν ταύτην, καὶ οὐκ ἐμνήσθης μου, εἶπεν κύριος. οὐκ ἰδοὺ ἐγὼ γεννῶσαν καὶ στεῖραν ἐποίησα; εἶπεν ὁ θεός. 10 εὐφράνθητι, Ιερουσαλημ, καὶ πανηγυρίσατε ἐν αὐτῇ, πάντες οἱ ἀγαπῶντες αὐτήν, χάρητε χαρᾷ, πάντες ὅσοι πενθεῖτε ἐπ᾽ αὐτῆς, 11 ἵνα θηλάσητε καὶ ἐμπλησθῆτε ἀπὸ μαστοῦ παρακλήσεως αὐτῆς, ἵνα ἐκθηλάσαντες τρυφήσητε ἀπὸ εἰσόδου δόξης αὐτῆς. 12 ὅτι τάδε λέγει κύριος Ἰδοὺ ἐγὼ ἐκκλίνω εἰς αὐτοὺς ὡς ποταμὸς εἰρήνης καὶ ὡς χειμάρρους ἐπικλύζων δόξαν ἐθνῶν· τὰ παιδία αὐτῶν ἐπ᾽ ὤμων ἀρθήσονται καὶ ἐπὶ γονάτων παρακληθήσονται. 13 ὡς εἴ τινα μήτηρ παρακαλέσει, οὕτως καὶ ἐγὼ παρακαλέσω ὑμᾶς, καὶ ἐν Ιερουσαλημ παρακληθήσεσθε. 14 καὶ ὄψεσθε, καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὰ ὀστᾶ ὑμῶν ὡς βοτάνη ἀνατελεῖ· καὶ γνωσθήσεται ἡ χεὶρ κυρίου τοῖς σεβομένοις αὐτόν, καὶ ἀπειλήσει τοῖς ἀπειθοῦσιν.
15 Ἰδοὺ γὰρ κύριος ὡς πῦρ ἥξει καὶ ὡς καταιγὶς τὰ ἅρματα αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐν θυμῷ ἐκδίκησιν καὶ ἀποσκορακισμὸν ἐν φλογὶ πυρός. 16 ἐν γὰρ τῷ πυρὶ κυρίου κριθήσεται πᾶσα ἡ γῆ καὶ ἐν τῇ ῥομφαίᾳ αὐτοῦ πᾶσα σάρξ· πολλοὶ τραυματίαι ἔσονται ὑπὸ κυρίου. 17 οἱ ἁγνιζόμενοι καὶ καθαριζόμενοι εἰς τοὺς κήπους καὶ ἐν τοῖς προθύροις ἔσθοντες κρέας ὕειον καὶ τὰ βδελύγματα καὶ τὸν μῦν ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀναλωθήσονται, εἶπεν κύριος, 18 κἀγὼ τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ τὸν λογισμὸν αὐτῶν ἐπίσταμαι. ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη καὶ τὰς γλώσσας, καὶ ἥξουσιν καὶ ὄψονται τὴν δόξαν μου. 19 καὶ καταλείψω ἐπ᾽ αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσῳσμένους εἰς τὰ ἔθνη, εἰς Θαρσις καὶ Φουδ καὶ Λουδ καὶ Μοσοχ καὶ Θοβελ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰς νήσους τὰς πόρρω, οἳ οὐκ ἀκηκόασίν μου τὸ ὄνομα οὐδὲ ἑωράκασιν τὴν δόξαν μου, καὶ ἀναγγελοῦσίν μου τὴν δόξαν ἐν τοῖς ἔθνεσιν. 20 καὶ ἄξουσιν τοὺς ἀδελφοὺς ὑμῶν ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν δῶρον κυρίῳ μεθ᾽ ἵππων καὶ ἁρμάτων ἐν λαμπήναις ἡμιόνων μετὰ σκιαδίων εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν Ιερουσαλημ, εἶπεν κύριος, ὡς ἂν ἐνέγκαισαν οἱ υἱοὶ Ισραηλ ἐμοὶ τὰς θυσίας αὐτῶν μετὰ ψαλμῶν εἰς τὸν οἶκον κυρίου. 21 καὶ ἀπ᾽ αὐτῶν λήμψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ Λευίτας, εἶπεν κύριος. 22 ὃν τρόπον γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, ἃ ἐγὼ ποιῶ, μένει ἐνώπιόν μου, λέγει κύριος, οὕτως στήσεται τὸ σπέρμα ὑμῶν καὶ τὸ ὄνομα ὑμῶν. 23 καὶ ἔσται μῆνα ἐκ μηνὸς καὶ σάββατον ἐκ σαββάτου ἥξει πᾶσα σὰρξ ἐνώπιόν μου προσκυνῆσαι ἐν Ιερουσαλημ, εἶπεν κύριος. 24 καὶ ἐξελεύσονται καὶ ὄψονται τὰ κῶλα τῶν ἀνθρώπων τῶν παραβεβηκότων ἐν ἐμοί· ὁ γὰρ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτήσει, καὶ τὸ πῦρ αὐτῶν οὐ σβεσθήσεται, καὶ ἔσονται εἰς ὅρασιν πάσῃ σαρκί.