Shpërblim për besnikët
1 Iu përgjigja atyre që nuk më pyetën,
më gjetën ata që s'më kërkonin.
«Ja ku jam! Ja ku jam!», i thashë një kombi,
që emrin tim s'e kishte thirrur.
2 Gjithë ditën ia shtriva dorën
një populli të pabindur,
që ecën një udhe jo të mirë
dhe ndjek synimet e veta,
3 një populli që ma ndez zemërimin,
që përherë para syve të mi,
kushtojnë fli nëpër kopshte
e djegin temjan nëpër tjegulla.
4 Ata ulen nëpër varreza,
natën e kalojnë nëpër vende të fshehta,
e përlajnë mishin e derrit,
pjatat i kanë plot papastërti.
5 «Qëndro larg», thonë, «Mos u afro,
se jam më i shenjtë se ti».
Këta i kam tym në hundë,
zjarr që përvëlon tërë ditën.
6 Ja, e kam të shkruar përpara meje:
nuk kam për të heshtur,
por do të marr hak,
mu në gji të tyre do të marr shpagim,
7 për paudhësitë e tyre dhe të etërve të tyre,
thotë Zoti.
Kushtuan temjan nëpër male,
nëpër kodra më kanë fyer,
mu në gji do t'i peshoj veprat e tyre të hershme.
8 Se kështu thotë Zoti:
siç thuhet për vilen e rrushit,
kur është plot me lëng:
«Mos e prek, se është plot bekim!»,
ashtu do të veproj edhe unë,
për hir të shërbëtorëve të mi
e nuk do të shkatërroj gjithçka.
9 Prej Jakobit do të nxjerr një pinjoll,
prej Judës trashëgimtarin e maleve të mia.
Atë do të trashëgojnë të zgjedhurit e mi,
atje do të banojnë shërbëtorët e mi.
10 Kullotë për tufat do të bëhet Sharoni,
mriz për bagëtinë, lugina e Akorit,
për popullin tim që do të më kërkojë.
11 Ndërsa ju, që e braktisni Zotin,
që e harroni malin tim të shenjtë,
që Gadit ia shtroni tryezën,
që Meniut ia përzieni kupën,
12 ju do t'ju caktoj për shpatën,
të gjithë do të gjunjëzoheni prej kërdisë,
sepse ju thirra e s'u përgjigjët,
fola e nuk dëgjuat,
të keqen bëtë para syve të mi,
zgjodhët atë që s'më pëlqen.
13 Prandaj, kështu thotë Zoti, Zoti im:
ja, shërbëtorët e mi do të kenë të hanë,
ndërsa ju do të keni uri,
shërbëtorët e mi do të kenë të pinë,
ndërsa ju do të keni etje.
Ja, shërbëtorët e mi do të gëzojnë,
ndërsa ju do të turpëroheni.
14 Ja, shërbëtorët e mi do të brohorasin
prej gëzimit që kanë në zemër,
ndërsa ju do të vini kujën
prej dhimbjes që keni në zemër
e do të vajtoni
për shkak të shpirtit të dërrmuar.
15 Ju do të lini pas një emër,
me të cilin do të mallkojnë të zgjedhurit e mi:
«Të vraftë Zoti, Zoti im!».
Por vetë shërbëtorët e mi
me emër tjetër do të thirren.
16 Kush dëshiron të jetë i bekuar në këtë tokë,
do të dojë të bekohet prej Perëndisë së vërtetë.
Kush betohet në këtë tokë,
për Perëndinë e vërtetë do të betohet.
Se mundimet e së shkuarës do të harrohen,
prej syve të mi do të fashiten.
17 Se, ja, unë po krijoj një qiell të ri
e një tokë të re!
Gjërat e shkuara më nuk do të kujtohen,
në zemrën tënde vend më s'do të kenë.
18 Gëzohuni e ngazëllohuni përgjithmonë
me ato që unë po krijoj,
se, ja, Jerusalemin gëzim do ta bëj,
popullin tim ngazëllim.
19 Do të gëzoj për Jerusalemin,
do të ngazëllej për popullin tim.
Gjëmë në të nuk do të dëgjohet më
e as zë vajtimi.
20 Aty s'do të ketë më foshnjë,
që do të jetojë vetëm pak ditë,
e as ndonjë të moshuar,
që ditët e veta të mos i arrijë,
sepse djalosh do të quhet njëqindvjeçari
e kush të njëqindtat nuk i mbush
i mallkuar do të quhet.
21 Do të ndërtojnë shtëpi
e do të banojnë në to,
do të mbëltojnë vreshta
e frytet do t'u hanë.
22 S'do të ndërtojnë që të banojnë të tjerët,
s'do të mbjellin që të hanë të tjerët,
se populli im do të jetojë gjatë si pema
dhe të zgjedhurit e mi do t'i gëzojnë gjatë
frytet e punës së duarve të tyre.
23 Mundi nuk do t'u shkojë kot,
as do të lindin fëmijë që vdesin shpejt,
sepse fara e tyre do të bekohet prej Zotit
dhe pasardhësit e tyre do të rrinë bashkë me ta.
24 Para se të më thërrasin,
unë do t'u përgjigjem,
pa mbaruar së foluri,
unë do t'i dëgjoj.
25 Ujku e qengji do të kullotin bashkë,
luani do të hajë kashtë si demi
e dheu do të jetë ushqimi i gjarprit.
Dëm më nuk do të bëjnë e as do të vrasin
mbi mbarë malin tim të shenjtë, thotë Zoti.
1 Ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν, εὑρέθην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσιν· εἶπα Ἰδού εἰμι, τῷ ἔθνει οἳ οὐκ ἐκάλεσάν μου τὸ ὄνομα. 2 ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου ὅλην τὴν ἡμέραν πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα, οἳ οὐκ ἐπορεύθησαν ὁδῷ ἀληθινῇ, ἀλλ᾽ ὀπίσω τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. 3 ὁ λαὸς οὗτος ὁ παροξύνων με ἐναντίον ἐμοῦ διὰ παντός, αὐτοὶ θυσιάζουσιν ἐν τοῖς κήποις καὶ θυμιῶσιν ἐπὶ ταῖς πλίνθοις τοῖς δαιμονίοις, ἃ οὐκ ἔστιν· 4 καὶ ἐν τοῖς μνήμασιν καὶ ἐν τοῖς σπηλαίοις κοιμῶνται δι᾽ ἐνύπνια, οἱ ἔσθοντες κρέα ὕεια καὶ ζωμὸν θυσιῶν, μεμολυμμένα πάντα τὰ σκεύη αὐτῶν· 5 οἱ λέγοντες Πόρρω ἀπ᾽ ἐμοῦ, μὴ ἐγγίσῃς μου, ὅτι καθαρός εἰμι· οὗτος καπνὸς τοῦ θυμοῦ μου, πῦρ καίεται ἐν αὐτῷ πάσας τὰς ἡμέρας. 6 ἰδοὺ γέγραπται ἐνώπιόν μου Οὐ σιωπήσω, ἕως ἂν ἀποδῶ εἰς τὸν κόλπον αὐτῶν· 7 τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ τῶν πατέρων αὐτῶν, λέγει κύριος, οἳ ἐθυμίασαν ἐπὶ τῶν ὀρέων καὶ ἐπὶ τῶν βουνῶν ὠνείδισάν με, ἀποδώσω τὰ ἔργα αὐτῶν εἰς τὸν κόλπον αὐτῶν.
8 Οὕτως λέγει κύριος Ὃν τρόπον εὑρεθήσεται ὁ ῥὼξ ἐν τῷ βότρυι καὶ ἐροῦσιν Μὴ λυμήνῃ αὐτὸν ὅτι εὐλογία κυρίου ἐστὶν ἐν αὐτῷ, οὕτως ποιήσω ἕνεκεν τοῦ δουλεύοντός μοι, τούτου ἕνεκεν οὐ μὴ ἀπολέσω πάντας. 9 καὶ ἐξάξω τὸ ἐξ Ιακωβ σπέρμα καὶ τὸ ἐξ Ιουδα, καὶ κληρονομήσει τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου, καὶ κληρονομήσουσιν οἱ ἐκλεκτοί μου καὶ οἱ δοῦλοί μου καὶ κατοικήσουσιν ἐκεῖ. 10 καὶ ἔσονται ἐν τῷ δρυμῷ ἐπαύλεις ποιμνίων καὶ φάραγξ Αχωρ εἰς ἀνάπαυσιν βουκολίων τῷ λαῷ μου, οἳ ἐζήτησάν με. 11 ὑμεῖς δὲ οἱ ἐγκαταλιπόντες με καὶ ἐπιλανθανόμενοι τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου καὶ ἑτοιμάζοντες τῷ δαίμονι τράπεζαν καὶ πληροῦντες τῇ τύχῃ κέρασμα, 12 ἐγὼ παραδώσω ὑμᾶς εἰς μάχαιραν, πάντες ἐν σφαγῇ πεσεῖσθε, ὅτι ἐκάλεσα ὑμᾶς καὶ οὐχ ὑπηκούσατε, ἐλάλησα καὶ παρηκούσατε καὶ ἐποιήσατε τὸ πονηρὸν ἐναντίον ἐμοῦ καὶ ἃ οὐκ ἐβουλόμην ἐξελέξασθε.
13 Διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος Ἰδοὺ οἱ δουλεύοντές μοι φάγονται, ὑμεῖς δὲ πεινάσετε· ἰδοὺ οἱ δουλεύοντές μοι πίονται, ὑμεῖς δὲ διψήσετε· ἰδοὺ οἱ δουλεύοντές μοι εὐφρανθήσονται, ὑμεῖς δὲ αἰσχυνθήσεσθε· 14 ἰδοὺ οἱ δουλεύοντές μοι ἀγαλλιάσονται ἐν εὐφροσύνῃ, ὑμεῖς δὲ κεκράξεσθε διὰ τὸν πόνον τῆς καρδίας ὑμῶν καὶ ἀπὸ συντριβῆς πνεύματος ὀλολύξετε. 15 καταλείψετε γὰρ τὸ ὄνομα ὑμῶν εἰς πλησμονὴν τοῖς ἐκλεκτοῖς μου, ὑμᾶς δὲ ἀνελεῖ κύριος. τοῖς δὲ δουλεύουσιν αὐτῷ κληθήσεται ὄνομα καινόν, 16 ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς· εὐλογήσουσιν γὰρ τὸν θεὸν τὸν ἀληθινόν, καὶ οἱ ὀμνύοντες ἐπὶ τῆς γῆς ὀμοῦνται τὸν θεὸν τὸν ἀληθινόν· ἐπιλήσονται γὰρ τὴν θλῖψιν αὐτῶν τὴν πρώτην, καὶ οὐκ ἀναβήσεται αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν. — 17 ἔσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν τῶν προτέρων, οὐδ᾽ οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν, 18 ἀλλ᾽ εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ· ὅτι ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ Ιερουσαλημ ἀγαλλίαμα καὶ τὸν λαόν μου εὐφροσύνην. 19 καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐπὶ Ιερουσαλημ καὶ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ λαῷ μου, καὶ οὐκέτι μὴ ἀκουσθῇ ἐν αὐτῇ φωνὴ κλαυθμοῦ οὐδὲ φωνὴ κραυγῆς. 20 καὶ οὐ μὴ γένηται ἐκεῖ ἄωρος καὶ πρεσβύτης, ὃς οὐκ ἐμπλήσει τὸν χρόνον αὐτοῦ· ἔσται γὰρ ὁ νέος ἑκατὸν ἐτῶν, ὁ δὲ ἀποθνῄσκων ἁμαρτωλὸς ἑκατὸν ἐτῶν καὶ ἐπικατάρατος ἔσται. 21 καὶ οἰκοδομήσουσιν οἰκίας καὶ αὐτοὶ ἐνοικήσουσιν, καὶ καταφυτεύσουσιν ἀμπελῶνας καὶ αὐτοὶ φάγονται τὰ γενήματα αὐτῶν· 22 καὶ οὐ μὴ οἰκοδομήσουσιν καὶ ἄλλοι ἐνοικήσουσιν, καὶ οὐ μὴ φυτεύσουσιν καὶ ἄλλοι φάγονται· κατὰ γὰρ τὰς ἡμέρας τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς ἔσονται αἱ ἡμέραι τοῦ λαοῦ μου, τὰ ἔργα τῶν πόνων αὐτῶν παλαιώσουσιν. 23 οἱ δὲ ἐκλεκτοί μου οὐ κοπιάσουσιν εἰς κενὸν οὐδὲ τεκνοποιήσουσιν εἰς κατάραν, ὅτι σπέρμα ηὐλογημένον ὑπὸ θεοῦ ἐστιν, καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν μετ᾽ αὐτῶν ἔσονται. 24 καὶ ἔσται πρὶν κεκρᾶξαι αὐτοὺς ἐγὼ ἐπακούσομαι αὐτῶν, ἔτι λαλούντων αὐτῶν ἐρῶ Τί ἐστιν; 25 τότε λύκοι καὶ ἄρνες βοσκηθήσονται ἅμα, καὶ λέων ὡς βοῦς φάγεται ἄχυρα, ὄφις δὲ γῆν ὡς ἄρτον· οὐκ ἀδικήσουσιν οὐδὲ μὴ λυμανοῦνται ἐπὶ τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ μου, λέγει κύριος.