Vreshti i Zotit
1 Do t'i këndoj të dashurit tim një këngë,
këngën e të dashurit tim për vreshtin e tij,
vreshtin, që i dashuri im
mbi një kodër pjellore e kishte.
2 E thuri, e pastroi nga gurët,
me hardhi të zgjedhura e mbolli,
në mes të tij një kullë ndërtoi,
torkun brenda tij gërmoi.
Priste t'i bënte rrush,
por i dha veç larushk.
3 E ju, o banorë të Jerusalemit,
e ju, o burra të Judës,
mes meje e vreshtit tim gjykoni!
4 Ç'të bëj më për vreshtin tim,
që ende s'e paskam bërë?
Tek prisja të më bënte rrush,
përse dha vetëm larushk?
5 E tani më lejoni t'ju dëftej
se ç'do t'i bëj vreshtit tim:
do t'ia shthur gardhin,
që të bëhet djerr,
do t'ia rrëzoj ledhet,
që ta shkelin me këmbë.
6 Do ta lë të mbesë i shkretë,
pa krasitje e pa prashitje,
që të mbijnë ferra e gjemba.
Reve do t'u urdhëroj,
të mos ia lëshojnë shiun.
7 Vreshti i Zotit të ushtrive është shtëpia e Izraelit,
filizat e tij të zgjedhur janë banorët e Judës.
Priti të vepronin drejt
e ja, veç gjakderdhje,
priti të bënin drejtësi
e ja, veç gulçime.
8 Mjerë kush shtëpisë i shton shtëpi,
mjerë kush arës i shton arë!
Në fund s'do të ketë më vend,
vetmitarë do të jeni në mes të tokës.
9 Në veshët e mi Zoti i ushtrive u betua:
vërtet shumë shtëpi do të mbesin të shkreta,
të mëdha e aq të bukura, por pa banorë.
10 Tre hektarë vreshta veç një vozë verë,
dhjetë thasë farë veç një thes fare.
11 Mjerë ata që rendin qëmenatë pas pijeve dehëse
e rrinë deri natën vonë duke u dendur me verë.
12 Në festat e tyre ka harpa e qeste,
dajre, fyej e verë,
por as që duan t'ia dinë për veprën e Zotit,
bëmat e duarve të tij as që i vënë re.
13 Ndaj populli im do të degdiset nga padija,
prej urisë do të vuajnë fisnikët e tij,
turmat do t'i përvëlojë etja.
14 Skëterra e ka hapur mirë grykën,
gojën e ka shqyer gjerë e gjatë.
Në të do të bien fisnikët e turmat,
ajo shamatë e tërë ajo festë.
15 Njeriu do të poshtërohet,
shumë poshtë do të bjerë,
vështrimi i krenarëve do të përulet.
16 Do të lartësohet Zoti i ushtrive,
kur të shpallë gjykim,
Perëndia i shenjtë do ta dëftejë shenjtërinë,
kur të bëjë drejtësi.
17 Do të kullotin atje qengjat si në livadhin e tyre,
të huajt do të ushqehen në rrënojat e pasanikëve.
18 Mjerë ata që, me litarët e mashtrimit,
tërheqin pas vetes paudhësinë,
dhe mëkatin me litarët e qerres.
19 E thonë: «Të nxitojë e ta bëjë shpejt veprën e tij,
që ta shohim,
të përmbushen sa më shpejt shestimet e të shenjtit të Izraelit,
që ta njohim».
20 Mjerë ata që të keqen e quajnë të mirë
e të mirën të keqe,
që terrin e mbajnë për dritë
e dritën për errësirë,
që hidhësinë e mbajnë për të ëmbël
e të ëmblën për të hidhur.
21 Mjerë ata që mbahen për të urtë,
që kujtojnë se janë të mençur.
22 Mjerë ata që janë trima për të pirë verë
e mjeshtra për të përzier pijet dehëse,
23 që e shfajësojnë të paudhin për të marrë mitë
e të drejtit ia mohojnë drejtësinë.
24 Ndaj, sikur gjuha e zjarrit djeg kashtën
e flaka përpin bykun,
ashtu do t'u kalbet rrënja
e lulja e tyre do të fluturojë si pluhuri,
se e hodhën poshtë ligjin e Zotit të ushtrive,
e përçmuan fjalën e të shenjtit të Izraelit.
25 Prandaj u ndez zemërimi i Zotit kundër popullit,
prandaj e shtriu dorën për t'i goditur.
Malet fort u trandën
e kufomat e tyre si plehu mbuluan rrugët,
por zemërimi i tij nuk u fashit
e dora e tij është ende e shtrirë.
26 Flamurin do të ngrejë për kombet e largëta,
do t'u fërshëllejë deri në skajet e tokës
e, ja, kur t'ia behin shpejt e vetëtimthi.
27 Asnjë s'është i lodhur apo i këputur,
asnjë nuk dremit e nuk përgjumet,
Brezi nga ijët nuk u zgjidhet,
rripat e sandaleve nuk u këputen.
28 Shigjetat e tyre janë të mprehta, harqet të ndehura,
thundrat e kuajve të forta si gur stralli,
rrotat e qerreve të luftës si vorbulla e erës.
29 Ulërima e tyre si ulërimë luani,
ulërijnë si këlyshë luani.
Hungërojnë, zënë prenë,
në vend të sigurt e shpien
e askush nuk ua rrëmben.
30 Do të ulërijnë atë ditë mbi të, siç ulërin deti,
Do të hedhin sytë mbi vendin,
do të shohin errësirë e fatkeqësi,
dritën të errësuar prej reve.
1 Ἄισω δὴ τῷ ἠγαπημένῳ ᾆσμα τοῦ ἀγαπητοῦ τῷ ἀμπελῶνί μου. ἀμπελὼν ἐγενήθη τῷ ἠγαπημένῳ ἐν κέρατι ἐν τόπῳ πίονι. 2 καὶ φραγμὸν περιέθηκα καὶ ἐχαράκωσα καὶ ἐφύτευσα ἄμπελον σωρηχ καὶ ᾠκοδόμησα πύργον ἐν μέσῳ αὐτοῦ καὶ προλήνιον ὤρυξα ἐν αὐτῷ· καὶ ἔμεινα τοῦ ποιῆσαι σταφυλήν, ἐποίησεν δὲ ἀκάνθας. 3 καὶ νῦν, ἄνθρωπος τοῦ Ιουδα καὶ οἱ ἐνοικοῦντες ἐν Ιερουσαλημ, κρίνατε ἐν ἐμοὶ καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ ἀμπελῶνός μου. 4 τί ποιήσω ἔτι τῷ ἀμπελῶνί μου καὶ οὐκ ἐποίησα αὐτῷ; διότι ἔμεινα τοῦ ποιῆσαι σταφυλήν, ἐποίησεν δὲ ἀκάνθας. 5 νῦν δὲ ἀναγγελῶ ὑμῖν τί ποιήσω τῷ ἀμπελῶνί μου· ἀφελῶ τὸν φραγμὸν αὐτοῦ καὶ ἔσται εἰς διαρπαγήν, καὶ καθελῶ τὸν τοῖχον αὐτοῦ καὶ ἔσται εἰς καταπάτημα, 6 καὶ ἀνήσω τὸν ἀμπελῶνά μου καὶ οὐ μὴ τμηθῇ οὐδὲ μὴ σκαφῇ, καὶ ἀναβήσεται εἰς αὐτὸν ὡς εἰς χέρσον ἄκανθα· καὶ ταῖς νεφέλαις ἐντελοῦμαι τοῦ μὴ βρέξαι εἰς αὐτὸν ὑετόν. 7 ὁ γὰρ ἀμπελὼν κυρίου σαβαωθ οἶκος τοῦ Ισραηλ ἐστίν καὶ ἄνθρωπος τοῦ Ιουδα νεόφυτον ἠγαπημένον· ἔμεινα τοῦ ποιῆσαι κρίσιν, ἐποίησεν δὲ ἀνομίαν καὶ οὐ δικαιοσύνην ἀλλὰ κραυγήν.
8 Οὐαὶ οἱ συνάπτοντες οἰκίαν πρὸς οἰκίαν καὶ ἀγρὸν πρὸς ἀγρὸν ἐγγίζοντες, ἵνα τοῦ πλησίον ἀφέλωνταί τι· μὴ οἰκήσετε μόνοι ἐπὶ τῆς γῆς; 9 ἠκούσθη γὰρ εἰς τὰ ὦτα κυρίου σαβαωθ ταῦτα· ἐὰν γὰρ γένωνται οἰκίαι πολλαί, εἰς ἔρημον ἔσονται μεγάλαι καὶ καλαί, καὶ οὐκ ἔσονται οἱ ἐνοικοῦντες ἐν αὐταῖς. 10 οὗ γὰρ ἐργῶνται δέκα ζεύγη βοῶν, ποιήσει κεράμιον ἕν, καὶ ὁ σπείρων ἀρτάβας ἓξ ποιήσει μέτρα τρία. — 11 οὐαὶ οἱ ἐγειρόμενοι τὸ πρωὶ καὶ τὸ σικερα διώκοντες, οἱ μένοντες τὸ ὀψέ· ὁ γὰρ οἶνος αὐτοὺς συγκαύσει. 12 μετὰ γὰρ κιθάρας καὶ ψαλτηρίου καὶ τυμπάνων καὶ αὐλῶν τὸν οἶνον πίνουσιν, τὰ δὲ ἔργα κυρίου οὐκ ἐμβλέπουσιν καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ οὐ κατανοοῦσιν. 13 τοίνυν αἰχμάλωτος ὁ λαός μου ἐγενήθη διὰ τὸ μὴ εἰδέναι αὐτοὺς τὸν κύριον, καὶ πλῆθος ἐγενήθη νεκρῶν διὰ λιμὸν καὶ δίψαν ὕδατος. 14 καὶ ἐπλάτυνεν ὁ ᾅδης τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ διήνοιξεν τὸ στόμα αὐτοῦ τοῦ μὴ διαλιπεῖν, καὶ καταβήσονται οἱ ἔνδοξοι καὶ οἱ μεγάλοι καὶ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ λοιμοὶ αὐτῆς. 15 καὶ ταπεινωθήσεται ἄνθρωπος, καὶ ἀτιμασθήσεται ἀνήρ, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ οἱ μετέωροι ταπεινωθήσονται· 16 καὶ ὑψωθήσεται κύριος σαβαωθ ἐν κρίματι, καὶ ὁ θεὸς ὁ ἅγιος δοξασθήσεται ἐν δικαιοσύνῃ. 17 καὶ βοσκηθήσονται οἱ διηρπασμένοι ὡς ταῦροι, καὶ τὰς ἐρήμους τῶν ἀπηλειμμένων ἄρνες φάγονται. — 18 οὐαὶ οἱ ἐπισπώμενοι τὰς ἁμαρτίας ὡς σχοινίῳ μακρῷ καὶ ὡς ζυγοῦ ἱμάντι δαμάλεως τὰς ἀνομίας, 19 οἱ λέγοντες Τὸ τάχος ἐγγισάτω ἃ ποιήσει, ἵνα ἴδωμεν, καὶ ἐλθάτω ἡ βουλὴ τοῦ ἁγίου Ισραηλ, ἵνα γνῶμεν. — 20 οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν. — 21 οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον ἑαυτῶν ἐπιστήμονες. — 22 οὐαὶ οἱ ἰσχύοντες ὑμῶν οἱ τὸν οἶνον πίνοντες καὶ οἱ δυνάσται οἱ κεραννύντες τὸ σικερα, 23 οἱ δικαιοῦντες τὸν ἀσεβῆ ἕνεκεν δώρων καὶ τὸ δίκαιον τοῦ δικαίου αἴροντες. 24 διὰ τοῦτο ὃν τρόπον καυθήσεται καλάμη ὑπὸ ἄνθρακος πυρὸς καὶ συγκαυθήσεται ὑπὸ φλογὸς ἀνειμένης, ἡ ῥίζα αὐτῶν ὡς χνοῦς ἔσται, καὶ τὸ ἄνθος αὐτῶν ὡς κονιορτὸς ἀναβήσεται· οὐ γὰρ ἠθέλησαν τὸν νόμον κυρίου σαβαωθ, ἀλλὰ τὸ λόγιον τοῦ ἁγίου Ισραηλ παρώξυναν. 25 καὶ ἐθυμώθη ὀργῇ κύριος σαβαωθ ἐπὶ τὸν λαὸν αὐτοῦ, καὶ ἐπέβαλεν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾽ αὐτοὺς καὶ ἐπάταξεν αὐτούς, καὶ παρωξύνθη τὰ ὄρη, καὶ ἐγενήθη τὰ θνησιμαῖα αὐτῶν ὡς κοπρία ἐν μέσῳ ὁδοῦ. καὶ ἐν πᾶσι τούτοις οὐκ ἀπεστράφη ὁ θυμός, ἀλλ᾽ ἔτι ἡ χεὶρ ὑψηλή. 26 τοιγαροῦν ἀρεῖ σύσσημον ἐν τοῖς ἔθνεσιν τοῖς μακρὰν καὶ συριεῖ αὐτοῖς ἀπ᾽ ἄκρου τῆς γῆς, καὶ ἰδοὺ ταχὺ κούφως ἔρχονται· 27 οὐ πεινάσουσιν οὐδὲ κοπιάσουσιν οὐδὲ νυστάξουσιν οὐδὲ κοιμηθήσονται οὐδὲ λύσουσιν τὰς ζώνας αὐτῶν ἀπὸ τῆς ὀσφύος αὐτῶν, οὐδὲ μὴ ῥαγῶσιν οἱ ἱμάντες τῶν ὑποδημάτων αὐτῶν· 28 ὧν τὰ βέλη ὀξεῖά ἐστιν καὶ τὰ τόξα αὐτῶν ἐντεταμένα, οἱ πόδες τῶν ἵππων αὐτῶν ὡς στερεὰ πέτρα ἐλογίσθησαν, οἱ τροχοὶ τῶν ἁρμάτων αὐτῶν ὡς καταιγίς· 29 ὁρμῶσιν ὡς λέοντες καὶ παρέστηκαν ὡς σκύμνος λέοντος· καὶ ἐπιλήμψεται καὶ βοήσει ὡς θηρίου καὶ ἐκβαλεῖ, καὶ οὐκ ἔσται ὁ ῥυόμενος αὐτούς. 30 καὶ βοήσει δι᾽ αὐτοὺς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ὡς φωνὴ θαλάσσης κυμαινούσης· καὶ ἐμβλέψονται εἰς τὴν γῆν, καὶ ἰδοὺ σκότος σκληρὸν ἐν τῇ ἀπορίᾳ αὐτῶν.