Fajet e Jerusalemit
1 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 2 «Po ti, bir i njeriut, a do të gjykosh? A do ta gjykosh qytetin gjakatar? Tregoja, pra, të gjitha pështirësitë e veta. 3 Thuaj se kështu thotë Zoti im, Zoti: o qytet, që derdh gjak në mesin e vet, me qëllim që t'i vijë koha, dhe bën idhuj, për t'u përdhosur! 4 Për shkak të gjakut që derdhe, u bëre me faj. Për shkak të idhujve që sajove, u përdhose. I shkurtove ditët e tua e t'u sosën vitet. Prandaj do të të bëj tallje për kombet e shpoti për të gjitha vendet. 5 Të afërm e të largët do të të shpotisin, o emërndyrë e rrëmujëmadhe.
6 Ja, te ti, prijësit e Izraelit, secili sipas fuqisë së vet, janë dhënë pas gjakderdhjes. 7 Ati e nëna përçmohen te ti. Ardhacakun e shtypin në mesin tënd. Jetimin e të venë e mundojnë te ti. 8 Ti i ke përçmuar gjërat e mia të shenjta dhe të shtunat e mia i ke përdhosur. 9 Te ti ka njerëz shpifës që derdhin gjak. Te ti ka dhe nga ata që hanë maleve. Mes teje ka njerëz që bëjnë paudhësi. 10 Te ti kanë zbuluar lakuriqësinë e atit. Edhe gratë e papastra me të përmuajshme i kanë dhunuar te ti. 11 Njëri bën fëlliqësi me gruan e të afërtit, tjetri fëlliqet me të renë e tjetri poshtëron të motrën, bijën e të atit, te ti. 12 Te ti marrin mitë për të derdhur gjak. Ti merr përfitimin e kamatën, shfrytëzon të afërtin me dhunë, ndërsa mua më ke harruar, kumton Zoti im, Zoti.
13 Prandaj, ja, unë tregoj grushtin kundër përfitimeve të tua dhe kundër gjakut që është në mesin tënd. 14 A do të durojë zemra jote dhe a do të jenë të forta duart e tua për ditët që po përgatis për ty? Unë, Zoti, fola e do të veproj. 15 Do të të shpërndaj nëpër kombe e do të të hapërdaj nëpër vende. Do ta zhbij prej teje papastërtinë. 16 Do të përdhosesh në sytë e kombeve, por do ta marrësh vesh se unë jam Zoti».
17 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 18 «Bir i njeriut, shtëpia e Izraelit është bërë mbetje për mua. Të gjithë janë bronz, kallaj, hekur e plumb mes shkritores. Mbetje argjendi janë. 19 Prandaj kështu thotë Zoti im, Zoti: meqë jeni bërë të gjithë mbetje, unë do t'ju mbledh në mes të Jerusalemit. 20 Siç mblidhen argjendi, bronzi, hekuri, plumbi e kallaji brenda në shkritore e i fryhet zjarrit për t'i shkrirë, kështu do t'ju mbledh unë, me zemërim e hidhërim, e do t'ju hedh për t'ju shkrirë. 21 Do t'ju mbledh, do t'i fryj zjarrit të mërisë sime kundër jush e do t'ju shkrij në të. 22 Siç shkrihet argjendi në shkritore, ashtu do të shkriheni ju mes tij e do ta merrni vesh se unë, Zoti, e derdha zemërimin tim kundër jush».
23 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 24 «Bir i njeriut, thuaji Jerusalemit: ti je tokë e papastruar, e palarë me shi në ditën e furisë. 25 Profetët thurin ligësi mes tij. Si luani ulëritës që e shqyen prenë, ata i përpijnë njerëzit. Rrëmbejnë thesare e gjëra me vlerë, i shumojnë të vejat në mes të tij. 26 Priftërinjtë e tij e dhunojnë ligjin tim dhe i përdhosin gjërat e mia të shenjta. Nuk i dallojnë të shenjtat nga të rëndomtat, nuk tregojnë çfarë është e pastër dhe e papastër, nuk i shohin me sy të shtunat e mia dhe unë jam përdhosur mes tyre. 27 Princat në mesin e tij janë si ujq që shqyejnë prenë, derdhin gjak e rrënojnë jetët për të nxjerrë përfitime. 28 E profetët ua mbulojnë këto me gëlqere, duke parë vegime të rreme, duke bërë për ta parashikime të gënjeshtërta e duke thënë: “Kështu thotë Zoti im, Zoti”, ndërkohë që Zoti nuk kishte folur. 29 Populli i vendit bën mujshi e kryen grabitje. Ngacmojnë skamnorin e nevojtarin, shtypin ardhacakun pa të drejtë. 30 Unë kërkova prej tyre një njeri që të ndërtonte një mur e të qëndronte para meje, tek e çara, për vendin, që të mos e shkatërroja, por nuk e gjeta. 31 Atëherë e zbraza zemërimin tim mbi ta. U dhashë fund me zjarrin e zemërimit tim. Ua hodha kokës sjelljet e tyre, kumton Zoti im, Zoti».
1 Καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων 2 Καὶ σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, εἰ κρινεῖς τὴν πόλιν τῶν αἱμάτων; καὶ παράδειξον αὐτῇ πάσας τὰς ἀνομίας αὐτῆς 3 καὶ ἐρεῖς Τάδε λέγει κύριος κύριος Ὦ πόλις ἐκχέουσα αἵματα ἐν μέσῳ αὐτῆς τοῦ ἐλθεῖν καιρὸν αὐτῆς καὶ ποιοῦσα ἐνθυμήματα καθ᾽ αὑτῆς τοῦ μιαίνειν αὐτήν, 4 ἐν τοῖς αἵμασιν αὐτῶν, οἷς ἐξέχεας, παραπέπτωκας καὶ ἐν τοῖς ἐνθυμήμασίν σου, οἷς ἐποίεις, ἐμιαίνου καὶ ἤγγισας τὰς ἡμέρας σου καὶ ἤγαγες καιρὸν ἐτῶν σου. διὰ τοῦτο δέδωκά σε εἰς ὄνειδος τοῖς ἔθνεσιν καὶ εἰς ἐμπαιγμὸν πάσαις ταῖς χώραις 5 ταῖς ἐγγιζούσαις πρὸς σὲ καὶ ταῖς μακρὰν ἀπεχούσαις ἀπὸ σοῦ, καὶ ἐμπαίξονται ἐν σοί Ἀκάθαρτος ἡ ὀνομαστὴ καὶ πολλὴ ἐν ταῖς ἀνομίαις. 6 ἰδοὺ οἱ ἀφηγούμενοι οἴκου Ισραηλ ἕκαστος πρὸς τοὺς συγγενεῖς αὐτοῦ συνανεφύροντο ἐν σοί, ὅπως ἐκχέωσιν αἷμα· 7 πατέρα καὶ μητέρα ἐκακολόγουν ἐν σοὶ καὶ πρὸς τὸν προσήλυτον ἀνεστρέφοντο ἐν ἀδικίαις ἐν σοί, ὀρφανὸν καὶ χήραν κατεδυνάστευον ἐν σοί· 8 καὶ τὰ ἅγιά μου ἐξουδένουν καὶ τὰ σάββατά μου ἐβεβήλουν ἐν σοί. 9 ἄνδρες λῃσταὶ ἐν σοί, ὅπως ἐκχέωσιν ἐν σοὶ αἷμα, καὶ ἐπὶ τῶν ὀρέων ἤσθοσαν ἐν σοί, ἀνόσια ἐποίουν ἐν μέσῳ σου. 10 αἰσχύνην πατρὸς ἀπεκάλυψαν ἐν σοὶ καὶ ἐν ἀκαθαρσίαις ἀποκαθημένην ἐταπείνουν ἐν σοί· 11 ἕκαστος τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἠνομοῦσαν, καὶ ἕκαστος τὴν νύμφην αὐτοῦ ἐμίαινεν ἐν ἀσεβείᾳ, καὶ ἕκαστος τὴν ἀδελφὴν αὐτοῦ θυγατέρα τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ἐταπείνουν ἐν σοί. 12 δῶρα ἐλαμβάνοσαν ἐν σοί, ὅπως ἐκχέωσιν αἷμα, τόκον καὶ πλεονασμὸν ἐλαμβάνοσαν ἐν σοί· καὶ συνετελέσω συντέλειαν κακίας σου τὴν ἐν καταδυναστείᾳ, ἐμοῦ δὲ ἐπελάθου, λέγει κύριος. 13 ἐὰν δὲ πατάξω χεῖρά μου πρὸς χεῖρά μου ἐφ᾽ οἷς συντετέλεσαι, οἷς ἐποίησας, καὶ ἐπὶ τοῖς αἵμασίν σου τοῖς γεγενημένοις ἐν μέσῳ σου, 14 εἰ ὑποστήσεται ἡ καρδία σου; εἰ κρατήσουσιν αἱ χεῖρές σου ἐν ταῖς ἡμέραις, αἷς ἐγὼ ποιῶ ἐν σοί; ἐγὼ κύριος λελάληκα καὶ ποιήσω. 15 καὶ διασκορπιῶ σε ἐν τοῖς ἔθνεσιν καὶ διασπερῶ σε ἐν ταῖς χώραις, καὶ ἐκλείψει ἡ ἀκαθαρσία σου ἐκ σοῦ, 16 καὶ κατακληρονομήσω ἐν σοὶ κατ᾽ ὀφθαλμοὺς τῶν ἐθνῶν· καὶ γνώσεσθε διότι ἐγὼ κύριος. — 17 καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων 18 Υἱὲ ἀνθρώπου, ἰδοὺ γεγόνασί μοι ὁ οἶκος Ισραηλ ἀναμεμειγμένοι πάντες χαλκῷ καὶ σιδήρῳ καὶ κασσιτέρῳ καὶ μολίβῳ, ἐν μέσῳ ἀργυρίου ἀναμεμειγμένος ἐστίν. 19 διὰ τοῦτο εἰπόν Τάδε λέγει κύριος Ἀνθ᾽ ὧν ἐγένεσθε πάντες εἰς σύγκρασιν μίαν, διὰ τοῦτο ἐγὼ εἰσδέχομαι ὑμᾶς εἰς μέσον Ιερουσαλημ. 20 καθὼς εἰσδέχεται ἄργυρος καὶ χαλκὸς καὶ σίδηρος καὶ κασσίτερος καὶ μόλιβος εἰς μέσον καμίνου τοῦ ἐκφυσῆσαι εἰς αὐτὸ πῦρ τοῦ χωνευθῆναι, οὕτως εἰσδέξομαι ὑμᾶς ἐν ὀργῇ μου καὶ συνάξω καὶ χωνεύσω ὑμᾶς 21 καὶ ἐκφυσήσω ἐφ᾽ ὑμᾶς ἐν πυρὶ ὀργῆς μου, καὶ χωνευθήσεσθε ἐν μέσῳ αὐτῆς. 22 ὃν τρόπον χωνεύεται ἀργύριον ἐν μέσῳ καμίνου, οὕτως χωνευθήσεσθε ἐν μέσῳ αὐτῆς· καὶ ἐπιγνώσεσθε διότι ἐγὼ κύριος ἐξέχεα τὸν θυμόν μου ἐφ᾽ ὑμᾶς. — 23 καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων 24 Υἱὲ ἀνθρώπου, εἰπὸν αὐτῇ Σὺ εἶ γῆ ἡ οὐ βρεχομένη, οὐδὲ ὑετὸς ἐγένετο ἐπὶ σὲ ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς· 25 ἧς οἱ ἀφηγούμενοι ἐν μέσῳ αὐτῆς ὡς λέοντες ὠρυόμενοι ἁρπάζοντες ἁρπάγματα, ψυχὰς κατεσθίοντες ἐν δυναστείᾳ, τιμὰς λαμβάνοντες ἐν ἀδικίᾳ, καὶ αἱ χῆραί σου ἐπληθύνθησαν ἐν μέσῳ σου. 26 καὶ οἱ ἱερεῖς αὐτῆς ἠθέτησαν νόμον μου καὶ ἐβεβήλουν τὰ ἅγιά μου· ἀνὰ μέσον ἁγίου καὶ βεβήλου οὐ διέστελλον καὶ ἀνὰ μέσον ἀκαθάρτου καὶ τοῦ καθαροῦ οὐ διέστελλον καὶ ἀπὸ τῶν σαββάτων μου παρεκάλυπτον τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν, καὶ ἐβεβηλούμην ἐν μέσῳ αὐτῶν. 27 οἱ ἄρχοντες αὐτῆς ἐν μέσῳ αὐτῆς ὡς λύκοι ἁρπάζοντες ἁρπάγματα τοῦ ἐκχέαι αἷμα, ὅπως πλεονεξίᾳ πλεονεκτῶσιν. 28 καὶ οἱ προφῆται αὐτῆς ἀλείφοντες αὐτοὺς πεσοῦνται, ὁρῶντες μάταια, μαντευόμενοι ψευδῆ, λέγοντες Τάδε λέγει κύριος, καὶ κύριος οὐ λελάληκεν· 29 λαὸν τῆς γῆς ἐκπιεζοῦντες ἀδικίᾳ καὶ διαρπάζοντες ἁρπάγματα, πτωχὸν καὶ πένητα καταδυναστεύοντες καὶ πρὸς τὸν προσήλυτον οὐκ ἀναστρεφόμενοι μετὰ κρίματος. 30 καὶ ἐζήτουν ἐξ αὐτῶν ἄνδρα ἀναστρεφόμενον ὀρθῶς καὶ ἑστῶτα πρὸ προσώπου μου ὁλοσχερῶς ἐν καιρῷ τῆς γῆς τοῦ μὴ εἰς τέλος ἐξαλεῖψαι αὐτήν, καὶ οὐχ εὗρον. 31 καὶ ἐξέχεα ἐπ᾽ αὐτὴν θυμόν μου ἐν πυρὶ ὀργῆς μου τοῦ συντελέσαι· τὰς ὁδοὺς αὐτῶν εἰς κεφαλὰς αὐτῶν δέδωκα, λέγει κύριος κύριος.