Robëria e Judës
1 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 2 «Bir i njeriut, ti banon në mes të një fisi kryeneç që kanë sy për të parë, e nuk shohin, kanë veshë për të dëgjuar, e nuk dëgjojnë, sepse janë fis kryeneç. 3 Ti, bir i njeriut, bëj një trastë mërgimtari për vete dhe mërgo ditën para syve të tyre. Mërgo nga një vend në një vend tjetër para syve të tyre. Ndoshta do të marrin vesh, ndonëse janë fis kryeneç. 4 Nxirre trastën tënde, trastën e mërgimtarit, ditën para syve të tyre, por ti nisu në mbrëmje para syve të tyre, siç nisen mërgimtarët. 5 Hap një vrimë në mur para syve të tyre e dil përmes saj. 6 Para syve të tyre ngarkoi supet e dil në errësirë. Mbuloje fytyrën, për të mos e parë tokën, se të kam caktuar si shenjë për shtëpinë e Izraelit».
7 Unë bëra siç m'u urdhërua. Trastën e nxora si trastë mërgimtari ditën dhe në mbrëmje hapa një vrimë në mur me duar. Pastaj dola duke e mbartur mbi supe para syve të tyre.
8 Në mëngjes m'u drejtua fjala e Zotit e më tha: 9 «Bir i njeriut, a nuk të ka pyetur shtëpia e Izraelit, ai fis kryeneç, se çfarë je duke bërë? 10 Ti përgjigju se kështu thotë Zoti im, Zoti: ky kumt është për prijësin e Jerusalemit dhe për mbarë shtëpinë e Izraelit që banon mes tij. 11 Do të thuash: “Unë jam shenjë për ju. Siç bëra unë, ashtu do t'u bëhet atyre. Do të shkojnë në mërgim e në robëri”. 12 Prijësi që është mes tyre do të ngarkojë supet në muzg e do të dalë. Do të shpojnë murin, për ta nxjerrë përmes tij. Do të mbulojë fytyrën, për të mos e parë tokën me sy. 13 Do të shtrij mbi të rrjetën time e do të bjerë në kurthin tim. Do ta çoj në Babiloni, në dheun e kaldenjve, por nuk do ta shohë dhe atje do të vdesë. 14 Do t'i shpërndaj në të katër erërat të gjithë ata që e rrethojnë, ndihmësit dhe mbarë truprojën. Shpatën do të zhvesh kundër tyre. 15 Atëherë do ta marrin vesh se unë jam Zoti, pasi t'i kem shpërndarë ndër kombe e përhapur nëpër vende. 16 Por disa prej tyre do t'i lë të shpëtojnë nga shpata, nga zia e bukës e nga murtaja, që t'ua tregojnë të gjitha pështirësitë e tyre kombeve te të cilat do të shkojnë. Atëherë do ta marrin vesh se unë jam Zoti».
17 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 18 «Bir i njeriut, ha bukë duke u dridhur dhe pi ujë i tronditur e me ankth. 19 Pastaj thuaji popullit të vendit se kështu thotë Zoti im, Zoti, për banorët e Jerusalemit, në tokën e Izraelit: do të hanë bukë me ankth e do të pinë ujë me tmerr, se toka e tyre do të shkretohet e do të mbesë pa begati, për shkak të dhunës së të gjithë banorëve të saj. 20 Qytetet e banuara do të shkretohen dhe toka do të kthehet në shkretëtirë. Atëherë do ta merrni vesh se unë jam Zoti».
21 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 22 «Bir i njeriut, çfarë është kjo fjalë e urtë e juaja në mbarë dheun e Izraelit, që thotë: “Ditët zgjatojnë e vegimet firojnë”? 23 Prandaj, thuaju se kështu thotë Zoti im, Zoti: “Do t'i jap fund kësaj fjale të urtë e nuk do ta tregojnë më në Izrael si fjalë të urtë”. Por thuaju edhe se po afrohen ditët dhe çdo vegim do të ndodhë, 24 se nuk do të ketë më asnjë vegim të kotë e asnjë parashikim miklues në shtëpinë e Izraelit, 25 se unë jam Zoti. Do të them çfarë do të them e ajo gjë do të ndodhë. Nuk do ta shtyj më, por në kohën tuaj, o fis kryeneç, do ta them fjalën e do ta zbatoj, kumton Zoti im, Zoti».
26 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 27 «Bir i njeriut, ja, ata të shtëpisë së Izraelit thonë: “Vegimi që ai sheh është për pas shumë ditësh dhe për pas shumë kohësh profetizon”. 28 Prandaj thuaju se kështu thotë Zoti im, Zoti: “Asnjë prej fjalëve të mia nuk do të shtyhet më, por fjala që do të flas, do të zbatohet, kumton Zoti im, Zoti”».
1 Καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων 2 Υἱὲ ἀνθρώπου, ἐν μέσῳ τῶν ἀδικιῶν αὐτῶν σὺ κατοικεῖς, οἳ ἔχουσιν ὀφθαλμοὺς τοῦ βλέπειν καὶ οὐ βλέπουσιν καὶ ὦτα ἔχουσιν τοῦ ἀκούειν καὶ οὐκ ἀκούουσιν, διότι οἶκος παραπικραίνων ἐστίν. 3 καὶ σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, ποίησον σεαυτῷ σκεύη αἰχμαλωσίας ἡμέρας ἐνώπιον αὐτῶν καὶ αἰχμαλωτευθήσῃ ἐκ τοῦ τόπου σου εἰς ἕτερον τόπον ἐνώπιον αὐτῶν, ὅπως ἴδωσιν, διότι οἶκος παραπικραίνων ἐστίν. 4 καὶ ἐξοίσεις τὰ σκεύη σου ὡς σκεύη αἰχμαλωσίας ἡμέρας κατ᾽ ὀφθαλμοὺς αὐτῶν, καὶ σὺ ἐξελεύσῃ ἑσπέρας ὡς ἐκπορεύεται αἰχμάλωτος· 5 ἐνώπιον αὐτῶν διόρυξον σεαυτῷ εἰς τὸν τοῖχον καὶ διεξελεύσῃ δι᾽ αὐτοῦ· 6 ἐνώπιον αὐτῶν ἐπ᾽ ὤμων ἀναλημφθήσῃ καὶ κεκρυμμένος ἐξελεύσῃ, τὸ πρόσωπόν σου συγκαλύψεις καὶ οὐ μὴ ἴδῃς τὴν γῆν· διότι τέρας δέδωκά σε τῷ οἴκῳ Ισραηλ. 7 καὶ ἐποίησα οὕτως κατὰ πάντα, ὅσα ἐνετείλατό μοι, καὶ σκεύη ἐξήνεγκα ὡς σκεύη αἰχμαλωσίας ἡμέρας καὶ ἑσπέρας διώρυξα ἐμαυτῷ τὸν τοῖχον καὶ κεκρυμμένος ἐξῆλθον, ἐπ᾽ ὤμων ἀνελήμφθην ἐνώπιον αὐτῶν. — 8 καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με τὸ πρωὶ λέγων 9 Υἱὲ ἀνθρώπου, οὐκ εἶπαν πρὸς σὲ ὁ οἶκος τοῦ Ισραηλ οἶκος ὁ παραπικραίνων Τί σὺ ποιεῖς; 10 εἰπὸν πρὸς αὐτούς Τάδε λέγει κύριος κύριος Ὁ ἄρχων καὶ ὁ ἀφηγούμενος ἐν Ιερουσαλημ καὶ παντὶ οἴκῳ Ισραηλ, οἵ εἰσιν ἐν μέσῳ αὐτῶν, 11 εἰπὸν ὅτι ἐγὼ τέρατα ποιῶ ἐν μέσῳ αὐτῆς· ὃν τρόπον πεποίηκα, οὕτως ἔσται αὐτοῖς· ἐν μετοικεσίᾳ καὶ ἐν αἰχμαλωσίᾳ πορεύσονται, 12 καὶ ὁ ἄρχων ἐν μέσῳ αὐτῶν ἐπ᾽ ὤμων ἀρθήσεται καὶ κεκρυμμένος ἐξελεύσεται διὰ τοῦ τοίχου, καὶ διορύξει τοῦ ἐξελθεῖν αὐτὸν δι᾽ αὐτοῦ· τὸ πρόσωπον αὐτοῦ συγκαλύψει, ὅπως μὴ ὁραθῇ ὀφθαλμῷ, καὶ αὐτὸς τὴν γῆν οὐκ ὄψεται. 13 καὶ ἐκπετάσω τὸ δίκτυόν μου ἐπ᾽ αὐτόν, καὶ συλλημφθήσεται ἐν τῇ περιοχῇ μου, καὶ ἄξω αὐτὸν εἰς Βαβυλῶνα εἰς γῆν Χαλδαίων, καὶ αὐτὴν οὐκ ὄψεται καὶ ἐκεῖ τελευτήσει. 14 καὶ πάντας τοὺς κύκλῳ αὐτοῦ τοὺς βοηθοὺς αὐτοῦ καὶ πάντας τοὺς ἀντιλαμβανομένους αὐτοῦ διασπερῶ εἰς πάντα ἄνεμον καὶ ῥομφαίαν ἐκκενώσω ὀπίσω αὐτῶν· 15 καὶ γνώσονται διότι ἐγὼ κύριος ἐν τῷ διασκορπίσαι με αὐτοὺς ἐν τοῖς ἔθνεσιν, καὶ διασπερῶ αὐτοὺς ἐν ταῖς χώραις. 16 καὶ ὑπολείψομαι ἐξ αὐτῶν ἄνδρας ἀριθμῷ ἐκ ῥομφαίας καὶ ἐκ λιμοῦ καὶ ἐκ θανάτου, ὅπως ἐκδιηγῶνται πάσας τὰς ἀνομίας αὐτῶν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, οὗ εἰσήλθοσαν ἐκεῖ· καὶ γνώσονται ὅτι ἐγὼ κύριος. — 17 καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων 18 Υἱὲ ἀνθρώπου, τὸν ἄρτον σου μετ᾽ ὀδύνης φάγεσαι καὶ τὸ ὕδωρ σου μετὰ βασάνου καὶ θλίψεως πίεσαι 19 καὶ ἐρεῖς πρὸς τὸν λαὸν τῆς γῆς Τάδε λέγει κύριος τοῖς κατοικοῦσιν Ιερουσαλημ ἐπὶ τῆς γῆς τοῦ Ισραηλ Τοὺς ἄρτους αὐτῶν μετ᾽ ἐνδείας φάγονται καὶ τὸ ὕδωρ αὐτῶν μετὰ ἀφανισμοῦ πίονται, ὅπως ἀφανισθῇ ἡ γῆ σὺν πληρώματι αὐτῆς, ἐν ἀσεβείᾳ γὰρ πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ· 20 καὶ αἱ πόλεις αὐτῶν αἱ κατοικούμεναι ἐξερημωθήσονται, καὶ ἡ γῆ εἰς ἀφανισμὸν ἔσται· καὶ ἐπιγνώσεσθε διότι ἐγὼ κύριος.
21 Καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων 22 Υἱὲ ἀνθρώπου, τίς ὑμῖν ἡ παραβολὴ αὕτη ἐπὶ τῆς γῆς τοῦ Ισραηλ λέγοντες Μακρὰν αἱ ἡμέραι ἀπόλωλεν ὅρασις; 23 διὰ τοῦτο εἰπὸν πρὸς αὐτούς Τάδε λέγει κύριος Ἀποστρέψω τὴν παραβολὴν ταύτην, καὶ οὐκέτι μὴ εἴπωσιν τὴν παραβολὴν ταύτην οἶκος τοῦ Ισραηλ, ὅτι λαλήσεις πρὸς αὐτούς Ἠγγίκασιν αἱ ἡμέραι καὶ λόγος πάσης ὁράσεως· 24 ὅτι οὐκ ἔσται ἔτι πᾶσα ὅρασις ψευδὴς καὶ μαντευόμενος τὰ πρὸς χάριν ἐν μέσῳ τῶν υἱῶν Ισραηλ, 25 διότι ἐγὼ κύριος λαλήσω τοὺς λόγους μου, λαλήσω καὶ ποιήσω καὶ οὐ μὴ μηκύνω ἔτι, ὅτι ἐν ταῖς ἡμέραις ὑμῶν, οἶκος ὁ παραπικραίνων, λαλήσω λόγον καὶ ποιήσω, λέγει κύριος. — 26 καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων 27 Υἱὲ ἀνθρώπου, ἰδοὺ οἶκος Ισραηλ ὁ παραπικραίνων λέγοντες λέγουσιν Ἡ ὅρασις, ἣν οὗτος ὁρᾷ, εἰς ἡμέρας πολλάς, καὶ εἰς καιροὺς μακροὺς οὗτος προφητεύει. 28 διὰ τοῦτο εἰπὸν πρὸς αὐτούς Τάδε λέγει κύριος Οὐ μὴ μηκύνωσιν οὐκέτι πάντες οἱ λόγοι μου, οὓς ἂν λαλήσω· λαλήσω καὶ ποιήσω, λέγει κύριος.