Më i madhi në mbretërinë e qiejve
(Mk 9.33-37Lk 9.46-48)1 Atëherë dishepujt erdhën te Jezui dhe e pyetën: «Kush është më i madhi në mbretërinë e qiejve?». 2 Jezui thirri një fëmijë, e vuri mes tyre 3 e tha: «Me të vërtetë po ju them se, nëse nuk ktheheni e nuk bëheni si fëmijë, nuk do të hyni në mbretërinë e qiejve. 4 Kush përulet si ky fëmijë, ai është më i madhi në mbretërinë e qiejve. 5 Kush pranon në emrin tim një fëmijë si ky, më pranon mua».
Shkaktar për mëkat
(Mk 9.42-48Lk 17.1-2)6 «Nëse dikush i bëhet pengesë njërit prej këtyre të vegjëlve që besojnë në mua, për atë do të ishte më mirë të lidhte në qafë një mokër e të mbytej thellë në det. 7 Mjerë bota për gjërat që bëhen pengesë! Pengesat duhet të vijnë, por mjerë ai njeri që i shkakton ato! 8 Nëse dora apo këmba jote të bëhet pengesë, prije e hidhe tej. Është më mirë të hysh i gjymtuar ose i çalë në jetën e vërtetë, sesa t'i kesh të dyja duart dhe këmbët e të të hedhin në zjarrin e amshuar. 9 Dhe nëse syri yt të bëhet pengesë, nxirre e hidhe tej. Është më mirë të hysh me një sy në jetën e vërtetë, sesa t'i kesh të dy sytë e të të hedhin në Gehenën e zjarrit».
Delja e humbur
(Lk 15.3-7)10-11 «Kini kujdes se mos përçmoni ndonjërin prej këtyre të vegjëlve, sepse po ju them se engjëjt e tyre në qiej shikojnë gjithnjë fytyrën e Atit tim që është në qiej . 12 Si mendoni? Nëse një njeri ka njëqind dele e njëra prej tyre humb rrugën, a nuk do t'i lërë ai të nëntëdhjetenëntat në male për të kërkuar atë që humbi rrugën? 13 E nëse e gjen, me të vërtetë po ju them se ai gëzohet më shumë për të, sesa për të nëntëdhjetenëntat që nuk e kishin humbur rrugën. 14 Po kështu edhe vullneti i Atit tuaj në qiej nuk është që të humbasë ndonjë prej këtyre të vegjëlve».
Dy a tre në emrin tim
(Lk 17.3)15 «Nëse vëllai yt mëkaton kundër teje, shko e qortoje vetëm për vetëm. Po të dëgjoi, e ke fituar vëllanë tënd. 16 Por, nëse nuk të dëgjon, merr edhe një ose dy të tjerë me vete, që çdo fjalë të mund të mbështetet me dëshminë e dy ose tre dëshmitarëve. 17 Nëse nuk pranon t'i dëgjojë, tregoja kishës dhe, po nuk pranoi të dëgjojë as kishën, le të jetë për ty si një prej kombeve apo si një tagrambledhës». 18 «Me të vërtetë po ju them: çfarëdo që të lidhni në tokë, do të jetë e lidhur në qiell dhe çfarëdo të zgjidhni në tokë, do të jetë e zgjidhur në qiell. 19 Përsëri po ju them se nëse dy prej jush bien në një mendje për diçka që duan të kërkojnë, Ati im në qiell do t'ua japë. 20 Sepse atje ku janë të mbledhur dy a tre veta në emrin tim, unë jam aty, mes tyre».
Shërbëtori që s'fal
21 Atëherë Pjetri erdhi te Jezui e i tha: «Zot, sa herë duhet ta fal vëllanë që mëkaton kundër meje? Deri në shtatë herë?». 22 Jezui i tha: «Jo deri në shtatë herë, por deri në shtatëdhjetë herë shtatë. 23 Prandaj mbretëria e qiejve i ngjan mbretit që deshi të bënte llogaritë me shërbëtorët e vet. 24 Kur filloi, i sollën njërin që i detyrohej dhjetë mijë talenta 25 dhe meqenëse ky nuk kishte të paguante, i zoti urdhëroi që të shitej së bashku me gruan, fëmijët e gjithçka kishte, që të shlyhej detyrimi. 26 Atëherë shërbëtori i ra në gjunjë duke iu përgjëruar: “Ki durim me mua se do të paguaj gjithçka!”. 27 I zoti i këtij shërbëtori, i shtyrë nga dhembshuria e liroi dhe ia fali detyrimin. 28 Por, po ai shërbëtor, kur doli jashtë, takoi njërin prej shërbëtorëve të tjerë si ai, i cili i detyrohej njëqind denarë. E kapi për gryke e i tha: “Më kthe çka më detyrohesh!”. 29 Atëherë ky shërbëtor i ra në gjunjë duke iu përgjëruar: “Ki durim me mua se do të ta kthej detyrimin!”. 30 Ai nuk pranoi, por shkoi dhe e futi në burg derisa t'i paguante detyrimin. 31 Kur e panë çfarë ndodhi, shërbëtorët e tjerë u pikëlluan shumë dhe shkuan e i treguan të zotit gjithçka kishte ndodhur. 32 Atëherë i zoti e thirri shërbëtorin e i tha: “Shërbëtor i mbrapshtë! Unë ta fala tërë detyrimin, se ti m'u përgjërove. 33 A nuk duhej të kishe mëshirë edhe ti për shërbëtorin tjetër, siç pata unë mëshirë për ty?”. 34 I zoti ua dorëzoi me zemërim rojave të burgut, derisa të shlyente tërë detyrimin e tij. 35 Kështu do të veprojë me ju edhe Ati im qiellor nëse nuk i falni vëllezërit tuaj me gjithë zemër».
1 Nd’ atë orë erthnë nxënësitë te Jisuj, e i thanë: “Vallë cili është më i math ndë mbëretërit të qiejevet?”
2 Edhe Jisuj thirri përanë vetëhesë ti një çun të vogëlë, edhe e qëndroj atë ndë mest t’atyre, e tha:
3 “Me të vërtetë po u them juve, ndë mos u këthefshi, e të bëneni posi çunat’ e vegjëlë, nukë do të hyni ndë mbëretërit të qiejevet.
4 Kush të ungjnjë pra vetëhen’ e ti posi kyj çun’ i vogëlë, kyj është më i math ndë mbëretërit të qiejevet;
5 Edhe kush të presë një të tillë çun të vogëlë mb’ emërit tim, më ka priturë mua.
6 Po kush të skandhalisnjë një nga këta të vegjëlitë që më mbesonjënë, është mirë për atë t’i varetë një gur mulliri mbi qafët t’ati, edhe të kredhetë ndë funt të detit.
7 Mier bota nga skandhalitë; sepse është nevojë të vinjënë skadhalitë; po mier ay njeri, prej të cilit vien skandhalia.
8 Edhe ndë të skandhalistë dora jote a këmba jote, preji, edhe hidhi prej teje; më mirë është për tyj të hynjç ndë jetët i çalë a dorac, se të kesh dy duar a dy këmbë, e të hidheç ndë ziarr të pasosurë.
9 Edhe ndë të skandhalistë syri yt, nxire atë, e hidhe prej teje; më mirë është për tyj të hynjç ndë jetët me një sy vetëmë, se të kesh dy sy, e të hidheç ndë gjehenë të ziarrit.
10 Shikoni, mos bëni për asgjë një nga këta të vegjëlitë; sepse po u them juve, se ëngjëjt’ e atyre ndë qiejet shohënë gjithënjë faqen’ e tim Eti që është ndë qiejet.
11 Sepse i Bir’ i njeriut erdhi të shpëtonjë të humburinë.
12 Ç’u duketë juve? Ndë pastë ndonjë njeri një qint dhën, edhe t’i humbasë një nga ato, a nukë lë të nëntë-dhiet’e nëntatë, e vete ndëpër malet të kërkonjë të humburënë?
13 Edhe ndë qoftë se e gjen, me të vërtetë po u them juve, se gëzonetë më tepërë për atë se për të nëntë-dhiet’e nëntat, që s’kanë humburë.
14 Kështu nuk’ ësht’ e dashurë përpara Atit tuaj që është ndë qiejet, të humbasë një nga këta të vegjëlitë.
15 Edhe ndë bëftë faj yt vëlla, shko edhe qërtoje ndë mes teje edhe ati vetëmë; ndë të dëgjoftë, e fitove tët vëlla;
16 Po ndë mos të dëgjoftë, merr me vetëhe edhe një a dy vetë , që të “qëndronjë çdo fialë ndë gojë dy a tre martirëve”.
17 Edhe ndë mos u dëgjoftë atyre, thuaja këtë qishësë; edhe ndë mos i dëgjoftë edhe qishësë, atëhere ay le të jetë posi gjëntari edhe kumerqari.
18 Me të vërtetë u them juve: Ç’të lithni mbi dhet, do të jenë lidhurë ndë qiellt; edhe ç’të sgjithni mbi dhet, do të jenë sgjidhurë ndë qiellt.
19 Përsëri po u them juve, se ndë qofshinë mbi dhet dy vetë nga ju me një fialë, për çdo fare gjëje që të lypnjënë, do t’u bënet’ atyre nga im Atë që është ndë qiejet.
20 Sepse ku të jenë dy a tre vetë mbëledhurë mb’ emërit tim, atie jam edhe unë ndë mest t’atyre.”
21 Atëhere i erdhi përanë Pietri, e tha: “Zot, ndë më fëjeftë im vëlla, sa herë do t’ia fal ati? Gjer mbë shtatë herë?”
22 Jisuj i thot’ati: “Nukë të them, gjer mbë shtatë herë, po gjer mbë shtatë-dhietë herë nga shtatë herë .
23 Përandaj mbëretëri’e qiejevet gjau me një njeri mbëret, që deshi të bënjë llogari me shërbëtorët e ti.
24 Edhe kur zuri të bënjë llogari, i prunë një detuar që i kishte detyrë dhietë mijë tallanta.
25 Edhe ay passi nukë kishte t’i lanjë, i zoti urdhëroj të shitet’ ay, edhe gruaja e ati, edhe të bijtë, edhe gjithë se ç’kishte, edhe të lahetë detyra .
26 Po shërbëtori i ra ndër këmbë, e i lutej, tuke thënë: Zot, bënu zemërë-gjerë mbë mua, edhe do të t’i lanj të gjitha.
27 Edhe të zot si niu dhëmp ay shërbëtori, e lëshoj, edhe ia la detyrënë.
28 Po ay shërbëtori si dolli, gjeti një nga shërbëtorëtë shokët’ e ti që i kishte detyrë ati një qint dinarë; edhe si e zuri, e mbyste, tuke thënë: “Lamë ç’detyrë më ke.”
29 Atëhere pra shërbëtori shok i ti i ra ndër këmbë, e i lutej, tuke thënë: “Bënu zemërë-gjërë mbë mua, edhe do të t’i lanj të gjitha.”
30 Edhe ay nukë donte, po shkoj edhe e vuri ndë burk, gjersa t’i lante detyrënë.
31 Edhe shërbëtorëtë shokët’ e ati, kur panë se ç’u bë, u helmuanë fort; edhe erthnë e i dëftyenë të zot gjithë sa u bënë.
32 Atëhere i zoti e thirri përanë, e i tha: “Shërbëtor i lik, gjith’ atë detyrë ta lashë tyj, sepse m’u lute.
33 Nukë duhej edhe ti ta përdëllenje shërbëtorinë shokunë tënt, sikundër të përdëlleva edhe unë tyj?”
34 Edhe i zoti u zemërua, edhe e dha ndër duart t’atyre që mundonjënë, gjersa të lanjë gjithë detyrënë që i kishte ati.
35 Kështu edhe im Atë qiellori do t’ua bënjë juve, ndë mos ua falçi me gjithë zëmërat tuaja gjithë-secili të vëllat ti fajet’e atyre.