Shërimi i një të paralizuari
1 Pastaj judenjtë kishin një festë dhe Jezui shkoi në Jerusalem. 2 Në Jerusalem, afër Portës së Dhenve, kishte një hurdhë me pesë portikë që në hebraisht quhet Betzata. 3 Atje dergjeshin shumë të sëmurë, të verbër, të çalë e të paralizuar . 4-5 Aty ishte dhe një njeri i sëmurë që kishte tridhjetë e tetë vjet që vuante. 6 Jezui, kur e pa që dergjej i sëmurë dhe duke e ditur se kishte shumë kohë që vuante, i tha: «A dëshiron të shërohesh?». 7 I sëmuri iu përgjigj: «Zotëri, nuk kam njeri që të më fusë në hurdhë kur trazohet uji. Kur përpiqem të hyj unë, dikush tjetër zbret para meje». 8 Jezui i tha: «Ngrihu, merre shtrojën tënde dhe ec!». 9 Ai njeri u shërua në çast, mori shtrojën dhe eci.
Por, meqenëse atë ditë ishte e shtunë, 10 judenjtë i thanë të shëruarit: «Sot është e shtunë e nuk të lejohet të mbartësh shtrojën». 11 Ai u përgjigj: «Ai që më shëroi më tha: merre shtrojën tënde dhe ec!». 12 Ata e pyetën: «Cili është ky njeri që të tha: merre shtrojën dhe ec?». 13 I shëruari nuk e dinte kush ishte, se Jezui kishte humbur mes turmës së njerëzve që ndodheshin aty.
14 Më vonë Jezui e gjeti atë në tempull e i tha: «Ja ku u shërove! Mos mëkato më, që mos të të ndodhë ndonjë e keqe më e madhe».
15 Ai njeri shkoi e u tregoi judenjve se ai që e kishte shëruar ishte Jezui. 16 Atëherë judenjtë filluan ta përndjekin Jezuin, meqenëse ai i bënte këto gjëra të shtunën.
17 Ndërsa Jezui u tha: «Ati im vepron gjithmonë, prandaj edhe unë veproj». 18 Kështu judenjtë kërkonin edhe më shumë ta vrisnin, sepse jo vetëm që shkelte ligjin e së shtunës, por edhe thoshte se Perëndia ishte Ati i tij, duke e bërë veten të barabartë me Perëndinë.
Pushteti i Birit
19 Atëherë Jezui u tha: «Me të vërtetë po ju them se Biri nuk mund të bëjë asgjë nga vetja, përveç asaj që sheh se bën Ati. Ato gjëra që bën Ati, bën edhe Biri. 20 Ati e do Birin e i tregon gjithçka që bën. Ai do t'i tregojë vepra edhe më të mëdha, që ju të mrekulloheni. 21 Sepse ashtu si Ati ngjall të vdekurit e u jep jetë, kështu edhe Biri u jep jetë atyre që dëshiron. 22 Ati nuk gjykon njeri, por gjithë gjykimin ia ka lënë në dorë Birit, 23 që të gjithë ta nderojnë Birin ashtu siç nderojnë Atin. Kush nuk nderon Birin, nuk e nderon as Atin që e ka dërguar. 24 Me të vërtetë po ju them se ai që dëgjon fjalët e mia dhe i beson atij që më ka dërguar, ka jetën e amshuar e nuk do të gjykohet, pasi ka kaluar tashmë nga vdekja në jetë.
25 Me të vërtetë po ju them se po vjen një kohë, e madje ajo ka ardhur, kur të vdekurit do të dëgjojnë zërin e Birit të Perëndisë dhe ata që do ta dëgjojnë, do të jetojnë. 26 Sikurse Ati është burimi i jetës, kështu e ka bërë edhe Birin të jetë burim jete 27 dhe i ka dhënë të drejtën të gjykojë, sepse ai është Biri i njeriut. 28 Mos u habitni për këtë, se po afron koha kur të gjithë të vdekurit do të dëgjojnë zërin e tij 29 e do të dalin nga varret. Ata që kanë bërë të mirën do të ngjallen për të jetuar, ndërsa ata që bënë të keqen do të ngjallen për t'u gjykuar.
30 Unë nuk mund të bëj asgjë nga vetja ime. Unë gjykoj sipas asaj që dëgjoj nga Ati im dhe gjykimi im është i drejtë, sepse nuk kërkoj të bëhet vullneti im, por vullneti i atij që më dërgoi».
Dëshmia për Jezuin
31 «Nëse unë dëshmoj për veten time, atëherë kjo dëshmi mund të mos ishte e vërtetë. 32 Por dikush tjetër dëshmon për mua dhe unë e di se dëshmia e tij është e vërtetë. 33 Ju dërguat njerëz te Gjoni e ai tha të vërtetën. 34 Unë nuk kam nevojë për dëshminë e ndonjë njeriu, por i përmenda këto që të shpëtoheni. 35 Gjoni ishte pishtari i ndezur që shndrit dhe juve ju pëlqeu të ngazëlleheshit për pak kohë në dritën e tij. 36 Por dëshmia ime është më e madhe se ajo e Gjonit. Veprat që më dha Ati për të bërë, veprat që unë bëj, ato dëshmojnë për mua se Ati më ka dërguar. 37 Dhe vetë Ati që më dërgoi ka dëshmuar për mua. Ju nuk e keni dëgjuar kurrë zërin e tij e nuk e keni parë kurrë fytyrën e tij. 38 Fjala e tij nuk qëndron në ju, se nuk i besoni atij që ai dërgoi. 39 Ju shqyrtoni Shkrimet, sepse mendoni se në to gjeni jetën e amshuar e pikërisht ato dëshmojnë për mua. 40 E megjithatë, nuk doni të vini tek unë që kështu të keni jetë.
41 Unë nuk marr lavdi nga njerëzit. 42 Ju njoh dhe e di se nuk keni në ju dashurinë e Perëndisë. 43 Unë kam ardhur në emër të Atit tim e nuk më pranoni. Nëse dikush tjetër do të vinte në emër të vetes, atë do ta pranonit. 44 Si mund të besoni ju që i thurni lavdi njëri-tjetrit e nuk kërkoni lavdinë prej të vetmit Perëndi?
45 Mos mendoni se do t'ju padis unë tek Ati. Moisiu, tek i cili keni varur shpresën, ai do t'ju padisë. 46 Sepse po t'i besonit Moisiut do të më besonit edhe mua, sepse ai ka shkruar për mua. 47 Por nëse nuk u besoni atyre që ai shkroi, si do t'u besoni fjalëve të mia?».
1 Pas këtyreve ishte e kremteja e Judhenjet; edhe Jisuj hipi ndë Jerusalim.
2 Edhe ndë Jerusalim afër derësë dhënet është një banjë që qjuhetë Evraisht Vithesdha, e cila ka pesë kamare.
3 Ndër këto dirgjej shumë shumicë të sëmurësh, të verburish, çalash, të thatësh, që pritinë të luajturit’ e ujit.
4 Sepse kohë mbë kohë sbriste një ëngjëll mbë banjët, edhe trazonte ujëtë; cili të hynte pra më përpara, pas të trazuarit ujit, bënej i shëndoshë prej çdo farë sëmundëje që të kishte.
5 Edhe atie ishte një njeri, që ishte i sëmurë tri-dhiet’e tetë viet.
6 Jisuj kur pa këtë se po dirgjej, edhe mori vesh se kishte shumë mot ndashti, i thotë:
7 “Do të bënesh i shëndoshë?” I sëmuri iu përgjeq: “Zot, s’kam njeri të më vërë ndë banjët, kur të trazonet’ ujëtë; sepse kur vinj unë, sbret përpara meje një tietrë.”
8 Jisuj i thotë: “Çohu, ngri shtratinë tënt, edhe ecë.”
9 Edhe përnjëherë njeriu u bë i shëndoshë, edhe ngriti shtratin’ e ti, edhe ecënte. Edhe atë ditë ishte e shëtunë.
10 Judhenjtë pra i thoshin’ ati që ishte shëruarë: “Ësht’ e shëtunë; nuk’ ësht’ e udhësë të ngresh shtratinë.”
11 Ay u përgjeq atyre: “Ay që më shëroj më tha:
12 Ngri shtratinë tënt, edhe ecë.” E pyetnë pra: “Cili ësht’ ay njeri që të tha: Ngri shtratinë tënt, edhe ecë?”
13 Po ay që u shërua nuk dinte cili është, sepse Jisuj u shtëmënk prej gjëndëjesë që ishte nd’ atë vënt.
14 Pastaj Jisuj e gjen atë ndë hieroret, edhe i tha: “Na tek u bëre i shëndoshë; mos bëj më faj, që të mos të bënetë ndonjë gjë më e keqe.”
15 Njeriu pra vate, edhe u dha zë Judhenjet, se ay që e bëri të shëndoshë është Jisuj.
16 Edhe përandaj Judhenjtë ndiqninë Jisunë, dhe kërkoninë ta vrasënë, sepse bënte këto për ditë të shëtunë.
17 Po Jisuj u përgjeq atyre: “Im Atë punon gjer ndashti, edhe unë punonj.”
18 Përandaj Judhenjtë më tepërë kërkoninë ta vrasënë, sepse jo vetëmë të shëtunënë prishte, po edhe thoshte, se Perëndia ësht’ i ati, edhe bënte vetëhen’ e ti sinjënjë me Perëndinë.
19 Jisuj pra u përgjeq e u tha atyre: “Me të vërtetë, me të vërtetë po u them juve: Biri s’munt të bënjë asgjë prej vetiu, ndë mos paftë Atinë tuke bërë ndonjë gjë; sepse ato që bën ay, edhe Biri i bën këto po kështu.
20 Sepse Ati do Birinë, edhe i dëften gjith’ato që bën ay; edhe do t’i dëftenjë punëra më të mëdha se këto, që të çuditeni ju.
21 Sepse sikundrë Ati ngjall të vdekuritë edhe ep jetë, kështu edhe Biri u ep jetë atyreve që do.
22 Sepse Ati nukë gjykon asndonjë, po gjithë gjyqinë ia dha Birit,
23 Që të gjithë të nderonjënë Birinë, sikundrë nderonjën’ Atinë. Ay që nukë nderon Birinë, nukë nderon Atinë që e ka dërguarë.
24 Me të vërtetë, me të vërtetë po u them juve, se ay që dëgjon fialënë time, edhe i beson ati që më ka dërguarë, ka jetë të pasosurë, edhe nukë vien mbë gjyq, po shkon prej vdekëjesë ndë jetët.
25 Me të vërtetë, me të vërtetë po u them juve, se vien një orë, edhe ndashti është, që të vdekuritë kanë për të dëgjuarë zërin’ e të Birit Perëndisë, edhe ata që dëgjonjënë do të rronjënë.
26 Sepse sikundrë Ati ka jetë ndë vetëhet të ti, kështu i dha edhe të Birit të ketë jetë ndë vetëhet të ti.
27 Edhe i dha pushtet të bënjë edhe gjyq, sepse është bir njeriu.
28 Mos u çuditni për këtë; se vien një orë, që nd’ atë gjith’ ata që janë ndëpër varret do të dëgjonjënë zërin’ e ati;
29 Edhe do të dalënë jashtë ata që kanë bërë të mira mbë të ngjallurë jete; edhe ata që kanë punuarë të liga, mbë të ngjallurë gjyqi.
30 Unë s’munt të bënj asgjë prej vetëhesë sime. Sikundrë dëgjonj, kështu gjykonj; edhe gjyqi im ësht’ i drejtë, sepse s’kërkonj dashuriminë tim, po dashurimin’ e ati (Atit) që më ka dërguarë.
31 Unë ndë martirisça për vetëhenë time, martiria ime nuk’ është e vërtetë.
32 Tietërë ësht’ ay që martiris për mua; edhe e di, se martiria e ati që martiris për mua ësht’ e vërtetë.
33 Ju dërguatë te Joanni, edhe ay martirisi të vërtetënë.
34 Edhe unë nuk’ e marr martirinë prej njeriu; po them këto, që të shpëtoni ju.
35 Ay ishte kandili që digjet’ e bën dritë; edhe ju deshtë të gëzoneni për pak kohë ndë dritët t’ati.
36 Po un’ e kam martirinë më të madhe se të Joannit, sepse ato punëra që më dha Ati që t’i mbaronj, ato punëra që bënj unë, martirisnjënë për mua, se Ati më ka dërguarë.
37 Edhe ay Ati që më dërgoj, ay martirisi për mua. As zërin’ e ati s’e keni dëgjuarë kurrë, as faqen’ e ati s’e keni parë.
38 Edhe fiala e ati s’ka ndenjurë ndër ju, sepse ju nuk’ i besoni ati që dërgoj ay.
39 Vëshgoni shkronjatë, sepse ju kujtoni se keni jetë të pasosurë ndër ato; edhe ato janë që martirisnjënë për mua.
40 Po s’doni të vini tek unë, që të keni jetë.
41 Nukë marr lavdi prej njerëzish,
42 Po u njoha juve, se s’keni dashurin’ e Perëndisë ndër vetëhenë tuaj.
43 Unë kam ardhurë mb’ emërit të tim eti, e nukë më prisni; nd’ ardhtë ndonjë tiatrë mb’ emërit të ti, do të prisni atë.
44 Qysh munt të besoni ju që të merrni lavdi njëri prej tiatrit, edhe nukë kërkoni lavdinë që është prej të vetëmit Perëndi?
45 Mos kujtoni, se unë do t’u përflas juve tek Ati; ka kush u përflet juve, Mojsiu, që ju shpëryetë mb’ atë.
46 Sepse ndë i besonit Mojsiut, do të më besonit’ edhe mua; sepse ay shkroj për mua.
47 Po ndë qoftë se nuk’ u besoni shkronjavet ati, qysh do t’u besoni fialëvet mia?”