Disiplina e Zotit
1 Prandaj edhe ne që jemi të rrethuar nga një re kaq e madhe dëshmitarësh, le të hedhim tej çdo barrë si dhe mëkatin që na josh lehtësisht dhe le të ecim përpara me durim në betejën që na pret. 2 Le t'i mbajmë sytë te Jezui që është kreu i besimit tonë dhe ai që e bën atë të përsosur. Ai, për gëzimin që e priste, duroi kryqin duke përçmuar turpin dhe u ul në të djathtë të fronit të Perëndisë. 3 Mendoni, pra, atë që duroi një armiqësi të tillë kundër vetes prej mëkatarëve, që të mos ligështoheni e t'ju lëshojë zemra.
4 Sepse ju ende nuk keni arritur deri atje sa të derdhni gjakun në luftën kundër mëkatit. 5 Ju keni harruar këshillën që Perëndia jua tha si bijve të vet:
biri im,
mos e përçmo qortimin e Zotit
e mos të të lëshojë zemra
kur ai të qorton,
6 se Zoti e qorton atë që e do
dhe fshikullon atë që pranon si bir.
7 Durojeni qortimin, se Perëndia po sillet me ju si bij. A ka ndonjë bir që nuk qortohet nga i ati? 8 Nëse nuk do të qortoheni siç qortohen gjithë të tjerët, atëherë nuk jeni bij të vërtetë, por jeni fëmijë të paligjshëm. 9 Pastaj, nëse nderojmë etërit tanë tokësorë kur ata na qortojnë, a nuk duhet t'i nënshtrohemi më tepër Atit të shpirtrave e të fitojmë jetën?
10 Etërit tokësorë na qortuan për pak kohë, ashtu siç e menduan, ndërsa Perëndia na qorton për të mirën tonë që ne të marrim pjesë në shenjtërinë e tij. 11 Qortimet aty për aty duket se sjellin trishtim dhe jo gëzim, por më vonë, ata që janë ushtruar me qortimin do të shijojnë fryte paqtimi e drejtësie.
12 Prandaj forconi duart e lodhura dhe gjunjët e këputur! 13 Rrafshoni shtigje të drejta për këmbët tuaja, që këmba e çalë të mos ndrydhet, por të shërohet.
Paralajmërime
14 Kërkoni paqen me të gjithë dhe shenjtërimin, pa të cilin askush nuk do ta shohë Zotin. 15 Kujdes se mos mbetet ndonjë pa hirin e Perëndisë, se mos mbin ndonjë rrënjë e hidhur që turbullon e ndyn shumë njerëz. 16 Të mos bëhet askush kurvar a çnderues gjërash të shenjta si Esau, i cili për një të ngrënë shiti të drejtat që gëzonte si fëmijë i parë. 17 E dini se më pas, kur donte të trashëgonte bekimin, ai nuk u pranua, ndonëse e kërkoi me lot, pasi nuk kishte më vend për pendim.
18 Nuk i jeni afruar malit të Sinait që mund të preket me dorë e që digjet me zjarr, as errësirës, as territ, as stuhisë, 19 as tingullit të trumbetës dhe as oshtimës së fjalëve, të cilën ata që e dëgjuan, u lutën të mos u thuhej më asnjë fjalë tjetër. 20 Ata nuk mund ta duronin urdhrin: edhe nëse një shtazë e prek malin, të vritet me gurë. 21 Aq e frikshme ishte pamja, sa Moisiu tha: kam frikë dhe po dridhem.
22 Ju i jeni afruar malit të Sionit dhe qytetit të Perëndisë së gjallë, Jerusalemit qiellor, mijëra engjëjve, 23 bashkësisë së fëmijëve të parëlindur të Perëndisë, emrat e të cilëve janë shkruar në qiell. I jeni afruar Perëndisë, gjykatësit të të gjithëve, dhe shpirtrave të të drejtëve që kanë arritur përsosjen. 24 I jeni afruar Jezuit, ndërmjetësit të besëlidhjes së re dhe gjakut të tij të spërkatjes që flet më mirë së gjaku i Abelit.
25 Kini kujdes se mos nuk i vini vesh atij që ju flet! Sepse nëse nuk i shpëtuan ndëshkimit ata që nuk e dëgjuan atë që u fliste mbi tokë, shumë më tepër nuk do t'i shpëtojmë ne, nëse mohojmë atë që na flet nga qielli. 26 Zëri i tij atëherë e tronditi tokën, ndërsa tani premton: edhe një herë do ta trondis nga themelet , jo vetëm tokën, por edhe qiellin.
27 Fjala «edhe një herë» tregon se gjërat e krijuara do të tronditen e do të zhvendosen, në mënyrë që të mbeten gjërat që nuk mund të tronditen. 28 Le të jemi mirënjohës, meqenëse kemi një mbretëri që nuk mund të tronditet. Le të jemi mirënjohës e le ta adhurojmë Perëndinë në mënyrë të pëlqyeshme me nderim e me druajtje, 29 se Perëndia ynë është zjarr që përpin.
KAPTINA XII.
1 Andai edhe na rrethuem prei kaqi reje deshmiash, le të hedhimë tej qish do barrë, edhe faijinë qi na pushton kaqi kollai, edhe le t’ecimë me durim nd’ate udhë qi ashtë përpara nesh,
2 tue këqyrunë Iesunë qi filloi edhe mbaroi besënë, i cilli, për ate gëziminë qi ishte përpara ati, duroi kryqinë pa vumë ndër mend turpëninë, edhe ndenji ndë të diathtë të shkambit Perëndisë.
3 Sepse kujtonia ate qi duroi këte farë kundrë-fjale mbë vetëvetëhenë prei fajtorëvet, qi të mos lodhi e të t-hollohi ndë shpirtënat tuei.
4 Ju edhe s’i keni qindruem fajit deri mbë gjak tue luftuem,
5 edhe keni harruem ate mësiminë, qi u flet juve porsi bijvet, e u thotë : “Biri em, mos e zen për asgja mësimin’ e Zotit, as mos e hup zemërënë, kur qartohe prei ati.
6 Sepse ate qi don Zoti, e mundon, edhe rref qish do bir qi e pret përanë vetiu”.
7 Ndë durofshi mundiminë, Perëndia bihetë mbë ju porsi mbë bij, sepse cilli bir asht’ ai qi s’e mundon i ati?
8 Por ndë jeni pa mundim, të cillit u batë piesëtarë të gjithë, vallë jeni kopila, e jo bij.
9 Mbasandai na kishim atënit’ e mishit t’ynë qi na mundoishinë, edhe e kishim turp; a s’kemi me i ulunë kryetë shumë ma tepër’ Atit shpirtënavet, edhe kemi me rruem?
10 Sepse ata na mundoishinë për pak ditt, sikurse u pëlqente atyneve, por ai për të mirënë t’onë , qi të bahemi piesëtarët’ e shenjtënimit ati.
11 Edhe qish do mundim tashti për tashti nukë duketë se bije gëzim, por idhënim; por mbasandai u ep pemë të butë dreitënie atyneve qi janë mësuem mb’ate.
12 “Përandai ngreni përpietë duert’ e doba edhe gjunjët’ e këputunë.”
13 Edhe “bani të ecunë të dreitë mbë kambët tueja”, qi të mos dali jashtë udhës’ ajo qi asht’ e çalë, por ma tepërë të shëndoshetë.
14 Kërkoni paqtim me të gjithë, edhe shenjtëniminë, qi pa ate askushi s’ka me pamë Zotinë,
15 tue vum’ ore mos ka mbetunë mbrapa kushi prei hirit Perëndisë, “mos ka bimë nalt ndonji rranjë e idhëtë, e u trubëllon”, edhe prei kësai ndyhenë shumë vetë ;
16 mos ashtë kushi kurvar a i ndytë, si Iosafi, qi shiti paralindiet’ e veta për nji gjellë,
17 sepse e dini se edhe mbasandai, kur desh me trashiguem bekiminë, u hoth poshtë, sepse nukë gjet vend pendimi, ndonëse e lypi me lott.
18 Sepse nukë jeni afruem ndë nji mal qi zihetë me dorë, e qi digjetë me ziarrm, edhe mbë vranësinë e mb’errësinë e mbë thëllim,
19 e mbë za trumbete, e mbë za fjalësh, të cillin’ ata qi e ndëgjuen, u lutnë të mos u flitei ma fjala atyne.
20 (Sepse s’mund të duroishin’ urdhëninë, qi thoshte : “Edhe bagëti ndë i prektë malit, do të rrifetë me gurë, a do të shigjetohetë me ber”.
21 Edhe kaqi i frikëshim ishte të dukunitë, sa Moiseu tha: Jam frikun’ e tremunë),
22 por u afruetë ndë mal të Sionit, ndë qytet të Perëndisë gjallë, Ierusalemënë qiellore, edhe ndë shumicë dhetë mijë engjujsh,
23 ndë panagjyrë e ndë kishë paralindësish qi janë shkruem emënatë ndë qijet, edhe te Perëndia gjyqtari i të gjithëve, edhe te shpirtënat’ e të dreitëvet qi janë kulluem,
24 edhe mbë Iesunë laimësin’ e dhiatësë re, edhe ndë gjak të stërpikëmejë qi flet ma mirë se i Abelit.
25 Shikoni mos hiqni dorë prei ati qi flet, sepse kur nukë shpëtuen’ ata qi hoqnë dorë prei ati qi foli tek ata mbë dhet, shumë ma tepërë s’kemi me shpëtuem na, ndë hiekshim dorë prei ati qi flet prei qijesh,
26 të cillit zani tundi dhenë atëherë, por tashti u zotue, tue thanë: “Edhe nji herë kam me tundunë jo vetëmë dhenë, por edhe qiellinë”.
27 Edhe këjo fjalë : “Edhe nji herë”, difton të ndërruemenë vendit atyneve qi tundenë si të bamë me dorë qi të mbesin’ ato qi s’tundenë.
28 Përandai tue marrë nji mbëretëni të patundëme, le të kemi hir, qi me anë t’asai t’i lutemi pëlqyeshim Perëndisë me nder’ e me frikë.
29 Sepse “Perëndia ynë ashtë ziarrm qi shkrin”.