Krahasimi me martesën
1 O vëllezër, si njerëz që e njihni mirë ligjin, a nuk e dini se ligji sundon mbi njeriun për sa kohë ai është gjallë? 2 Kështu, sipas ligjit gruaja e martuar është e lidhur me burrin për sa kohë ai është gjallë, por nëse burri vdes, ligji i jep asaj lirinë nga burri. 3 Por, nëse ajo bëhet gruaja e një burri tjetër kur e ka burrin ende gjallë, ajo do të quhet grua që ka bërë tradhti bashkëshortore. Nëse burri i saj vdes, ajo është e lirë nga ligji dhe po të martohet me një burrë tjetër, ajo nuk bën tradhti bashkëshortore.
4 Në të njëjtën mënyrë, o vëllezërit e mi, edhe ju keni vdekur për sa i përket ligjit, meqenëse jeni bashkuar me trupin e Krishtit. Kështu, ju i përkisni një tjetri, atij që është ngjallur prej të vdekurve, me qëllim që të japim fryte për Perëndinë. 5 Kur ne jetonim sipas dobësisë njerëzore, dëshirat mëkatare, të nxitura përmes ligjit, vepronin në gjymtyrët tona dhe ne jepnim fryte që të çojnë në vdekje. 6 Por tani jemi të lirë për sa i përket ligjit, sepse kemi vdekur ndaj atij që na mbante lidhur. Kështu, i shërbejmë Perëndisë në risinë e Shpirtit dhe jo sipas mënyrës së vjetër të shkronjës.
Mëkati brenda nesh
7 Ç'të themi, pra? A është ligji mëkat? Larg qoftë! Mirëpo nëse nuk do të ishte ligji, unë nuk do ta kisha njohur mëkatin. Unë nuk do ta kisha njohur lakminë nëse ligji nuk do të thoshte: mos lakmo! 8 Por duke marrë shkas prej urdhërimit, mëkati bëri që të lindin brenda meje gjithfarë lakmish. Pa ligj, mëkati është i vdekur. 9 Dikur unë jetoja pa ligjin, por kur u dha urdhërimi i këtij ligji, mëkati mori jetë 10 dhe unë vdiqa. Kështu urdhërimi që duhej të më çonte në jetë më çoi drejt vdekjes. 11 Sepse mëkati, duke marrë shkas prej urdhërimit, më mashtroi dhe përmes tij më vrau. 12 Mirëpo ligji është i shenjtë dhe urdhërimi është i shenjtë, i drejtë e i mirë.
13 Mos vallë e mira u bë shkak për vdekjen time? Larg qoftë! Vdekjen ma solli mëkati duke përdorur të mirën. Kështu, mëkati e tregoi qartë natyrën e tij të vërtetë dhe përmes urdhërimit u bë mëkat edhe më i rëndë. 14 Ne e dimë se ligji është shpirtëror, ndërsa unë kam dobësinë e trupit dhe jam i shitur si skllav te mëkati. 15 Nuk di çfarë bëj, sepse nuk bëj atë që dua, por bëj atë që urrej. 16 Nëse bëj atë që nuk dua, pranoj se ligji është i mirë. 17 Tani nuk jam më unë që veproj kështu, por mëkati që banon brenda meje.
18 Unë e di se e mira nuk banon brenda meje, domethënë në dobësinë time njerëzore. Unë dua të bëj të mirën, por nuk mundem. 19 Sepse nuk bëj të mirën që dua, por bëj të keqen që nuk dua. 20 Por nëse bëj atë që nuk dua, nuk veproj më unë, por mëkati që banon në mua.
21 Kështu kam zbuluar parimin sipas të cilit sa herë që dua të bëj të mirën, brenda meje gjej vetëm aftësinë për të bërë të keqen. 22 Në të vërtetë, thellë brenda meje unë gjej kënaqësi në ligjin e Perëndisë, 23 por shoh në gjymtyrët e mia një ligj tjetër, që lufton kundër ligjit të mendjes sime dhe më bën rob të ligjit të mëkatit, që gjendet në gjymtyrët e mia. 24 Sa njeri i mjerë që jam! Kush do të më çlirojë nga ky trup që po më tërheq drejt vdekjes? 25 I qofshim falë Perëndisë përmes Jezu Krishtit, Zotit tonë.
Kështu pra, me mendje i shërbej ligjit të Perëndisë, por me trup i shërbej ligjit të mëkatit.
Krie e shtatëtë
1 A nukë diji, vëllazër (sepse unë kuvëndoj mbë njerëz që dinë nomnë) që nomi urdhëron njerinë ngjera sa rron.
2 Sepse gruaja e martuarë është lidhurë ndë nom të burrit ngjera sa rron ai; ma ndë vdektë burri saj, lefterosetë gruaja nga nomi i burrit së saj.
3 Kur rron adha burri saj, nd’u bashkoftë me tjatër burrë, bënetë kurvë. Ma ndë vdektë burri saj, është lefterosurë nga nomi, që të mos jetë ajo kurvë, nd’u martoftë me tjatër burrë.
4 Kështu edhe ju vëllazërit e mi, jini vdekurë ndë nom me mes të kurmit së Krishtit, që të martoni me tjatër burrë, me atë që u ngre nga të vdekuritë, që të bëjëmë pemmë mbë Perndinë.
5 Sepse kur jeshëm nevet njerëz të mishit, pësimet’ e fajevet që çfaqishnë nga nomi punoijnë ndë anë të kurmit sonë, për të prurë pemmë të vdekëjësë.
6 Po ndashti jemi lefterosurë nga nomi i vdekëjësë që jeshëm lidhurë mbë të, që të punojëmë sikundr’ është Shpirti i ri, e jo sikundrë qe gramma e lashtë.
7 Ç’do të thomi adha? Nomi është një faj? Jo, kurrë. Ma unë nukë kam njohurë fajnë, përveçme me mes të nomit, sepse nukë kam njohurë as dëshërimnë, të mos kish pasurë thënë nomi: Mos dëshëro.
8 E si mori aformi faji, me anë të së porsiturit, bëri mbë mua çdolloi dëshërim, sepse pa nom faji qe i vdekurë.
9 E unë njëherë rrojë pa nom, ma si erdhi porsia, faji u kthe të rron.
10 E unë vdiqa. E u gjënd që ajo porsi që m’u dha për jetë, u bë vdekëjë për mua.
11 Se faji si mori aformi prej asaj porsiet, më gënjeu mua, e me mes të saj më vrau.
12 Për atë punë nomi është Shënjt, e porsia shënjte, e drejtë, edhe e mirë.
13 Një punë dha që ësht’ e mirë, u bë për mua vdekëjë? Jo, kurrë. Po faji, që të dukej si faj me mes të një punësë mirë për mua më bëri vdekëjënë, që të bënej faja më shumë fajëtorë nga aformi e porsisë.
14 Sepse e dimë që nomi është i Shpirtit, ma unë jam i kurmit, skllav i shiturë ndënë faj.
15 Sepse atë që bëj, nuk’ e njoh, se nukë bëj atë që dua, po bëj atë që urrej.
16 E ndë bëfça atë që nukë dua, thom bashkë me nom se ësht’ i mirë.
17 Ndashti dha më nuk’ e bëj unë atë, po faji që rri tek unë (e bën).
18 Sepse e di që nukë rri tek u (domethënë ndë kurm tim) ndonjë e mirë, sepse të dashuritë e kam me vetëhe, ma të bëj të mirënë, nukë gjej udhë.
19 Sepse nukë bëj të mirënë që dua, po të keqenë që nukë dua, atë bëj.
20 E nd’është që bëj unë atë që nukë dua, nuk’ e bëj më atë unë, po faji, që rri tek u.
21 E gjej adha nomnë ndë vetëhe time, kur dua të bëj të mirënë, që është e keqia që rri përpara meje.
22 Sepse gëzonem mbë nom të Perndisë, sikundr’ është njeriu i brëndëshm.
23 Ma shoh një tjatër nom që rri ndë trup tim kundreq ndë nom të mëndiesë sime, e më bën mua skllav ndë nom të fajit që është ndë kurm tim.
24 I mjeri unë njeri! Kush do të më shpëtojë nga kij kurm i vdekëjësë?
25 Lëvdoj Perndinë me anë të Iisuit Hristoit Zotit sonë. Un’ adha me mënd punoj nomn’ e Perndisë, e me kurm, nomn’ e fajit.