Shërimi i të paralizuarit
(Mt 9.1-8Lk 5.17-26)1 Pas disa ditësh, kur Jezui u kthye në Kafarnaum, u hap fjala se ai ishte në një shtëpi. 2 Atje u mblodhën aq shumë njerëz, saqë nuk kishte më ku të rrinin, as edhe te dera. Ai u predikonte fjalën.
3 Atëherë erdhën e i sollën një të paralizuar, të cilin e mbartnin katër burra. 4 Meqë nuk mund t'i afroheshin për shkak të turmës, hapën çatinë sipër tij dhe ulën poshtë vigun ku gjendej i paralizuari. 5 Kur pa besimin e tyre, Jezui i tha të paralizuarit: «Biri im, të janë falur mëkatet». 6 Disa shkrues që rrinin aty filluan të mendonin në zemrat e tyre: 7 «Përse flet kështu ky njeri? Ai po fyen Perëndinë. E kush tjetër, përveç Perëndisë, mund t'i falë mëkatet?». 8 Jezui e kuptoi menjëherë në shpirtin e tij se ata po mendonin kështu, prandaj u tha: «Përse mendoni kështu në zemrat tuaja? 9 Çfarë është më e lehtë, t'i thuhet të paralizuarit “të janë falur mëkatet” apo t'i thuhet “ngrihu, merre vigun tënd dhe ec”? 10 Mirëpo, që ta dini se Biri i njeriut ka pushtetin të falë mëkatet mbi tokë, “i tha të paralizuarit”, 11 po të them: ngrihu, merre vigun e shko në shtëpi». 12 Ai u ngrit, mori menjëherë vigun e doli para të gjithëve. Të gjithë u mahnitën dhe përlëvduan Perëndinë e thanë: «Nuk kemi parë asnjëherë diçka të tillë».
Thirrja e Levit
(Mt 9.9-13Lk 5.27-32)13 Jezui doli përsëri në breg të liqenit. Gjithë turma u mblodh rreth tij e ai i mësonte. 14 Teksa po ecte më tej, pa Levin e Alfeut, që rrinte ulur në bankën e tagrave e i tha: «Më ndiq!». Ai u ngrit e i shkoi pas.
15 Ndërsa ishte ulur për të ngrënë, në shtëpinë e Levit, shumë tagrambledhës e mëkatarë u ulën me Jezuin e me dishepujt e tij. Ata që e ndiqnin ishin shumë. 16 Kur panë se po hante me mëkatarët dhe tagrambledhësit, shkruesit e farisenjve u thanë dishepujve: «Përse ha ai me tagrambledhësit e mëkatarët?». 17 Jezui e dëgjoi këtë e tha: «Nuk janë të shëndoshët ata që kanë nevojë për mjekun, por të sëmurët. Unë nuk kam ardhur të thërras të drejtët, por mëkatarët ».
Çështja e agjërimit
(Mt 9.14-17Lk 5.33-39)18 Dishepujt e Gjonit dhe farisenjtë po agjëronin. Disa prej tyre shkuan e i thanë Jezuit: «Përse dishepujt e Gjonit dhe të farisenjve agjërojnë, ndërsa dishepujt e tu nuk agjërojnë?». 19 Jezui u tha: «A mund të agjërojnë dasmorët kur dhëndri është me ta? Jo, nuk mund të agjërojnë për sa kohë kanë dhëndrin. 20 Por do të vijë dita kur do t'ua rrëmbejnë dhëndrin dhe atëherë, në atë ditë, do të agjërojnë.
21 Askush nuk qep një arnë prej një cope të re në një rrobë të vjetër, se arna prej copës së re e gris rrobën e vjetër dhe grisja bëhet më e madhe.
22 Askush nuk hedh verë të re në kacekë të vjetër, se vera i çan kacekët e kështu humbasin edhe vera, edhe kacekët. Prandaj vera e re hidhet në kacekë të rinj».
Jezui dhe e shtuna
(Mt 12.1-8Lk 6.1-5)23 Një të shtunë po ecnin përmes një fushe me grurë. Tek po kalonin andej, dishepujt e tij filluan të këpusnin kallinj gruri 24 dhe farisenjtë i thanë: «Ja, përse po bëjnë atë që nuk është e lejueshme të bëhet të shtunën?». 25 Por Jezui u tha: «A e keni lexuar ndonjëherë çfarë bëri Davidi kur u gjet ngushtë dhe e kishte marrë uria, atë dhe ata që ishin me të? 26 Sesi hyri në shtëpinë e Perëndisë, kur ishte kryeprift Abiatari dhe hëngri bukët e kushtimit që nuk lejohet t'i hajë askush, përveç priftërinjve dhe sesi ua dha edhe atyre që ishin me të?». 27 Pastaj u tha: «E shtuna është bërë për njeriun e jo njeriu për të shtunën. 28 Kështu Biri i njeriut është Zot edhe i të shtunës».
Krie e ditë
1 E pas ca ditet hiri pagjene ndë Kapernaum; e u digjua se është ndë shtëpi.
2 E atë çast u përmbëjuadhë shumë, kaqë që nukë mund t’i nxinte as vëndi që qe përpara portësë, e i dhidhaks ata dhidhahinë.
3 E erdhë ndë ai e i prunë një të mbajturë, që e ngrijnë katër vetë.
4 E si s’mundnë të qasejnë afër atij nga turma, zbuluanë çatin’ e shtëpisë që qe brënda, e si hapnë, zbritnë shtratnë që dergjej mbë të i mbajturi.
5 Edhe Iisui si pa besën’ e ture, i thotë së mbajturit: Bir, t’u ndëjienë tij fajet’ e tua.
6 E qenë ca nga Grammatejtë që rrijnë atje, e mëndonejnë me zëmëra të ture:
7 Pse vllasfimis kij kështu? Cili mund të ndëjejë faje veçme një, Perndia?
8 E atë çast si e kupëtoi Iisui me Shpirt të tij, që mëndonejnë kështu me vetëhe të ture, u thot’ ature: Pse mëndoneni këto me zëmëra tuaj?
9 Ç’është m’e kollajçme t’i thom së mbajturit: t’u ndëjienë fajet’ e tua, a t’i thom: Ngreu e mer shtratthinë tënd, e ecë udhësë sate?
10 Po që të shihni se i biri njeriut ka u(r)dhër mbi dhe të ndëjejë fajetë (i thotë së mbajturit):
11 Ti të thom, ngreu, e mer shtratnë tënd, e hajde mbë shtëpi tënde.
12 E atë çast u ngre, e si mori shtratnë, dolli përpara së gjithëvet, kaqë që u çuditnë gjithë, e lëvdoijnë Perndinë, e thoshnë se: Kështu nukë pam kurrë.
13 E dolli pagjene nga an’ e detit, e gjithë turma vinte nde ai, e i dhidhaks ata.
14 E tek shkonte mb’udhë pa Levínë, të bir’ e Allfeosë, që rrijte mbë kumerq, e i thot’ atij: Eja pas meje. E u ngre, e vate pas tij.
15 E u bë kur rrijte ai ndë mësallë ndë shtëpi t’atij, rrijnë bashkë me Iisunë, edhe me mathitit’ e tij shumë kumerqarë edhe gjinahqarë, sepse qenë shumë, e erdhë pas tij.
16 E si e pan’ atë grammatejtë edhe farisejtë që hajte bashkë me kumerqarë edhe gjinahqarë, u thoshnë mathitivet së tij: Pse ha edhe ai me kumerqarë edhe me gjinahqarë?
17 Edhe Iisui si e digjoi, u tha ature: Të shëndoshëtë nukë duhenë jatro, po ata që janë të sëmurë. Nuk’ arçë të thërres mbë metani të drejtëtë, po fajëtorëtë.
18 E mathitit’ e Ioannit edhe të Farisejet agjëroijnë, e erdhë e i thon’ atij: Pse mathitit’ e Ioannit edhe të Farisejet agjërojënë, e mathitit’ e tu nuk’ agjërojënë?
19 Edhe Iisui u tha ature: Mos mundjënë të ftuaritë mbë dasmë t’agjërojënë, ngjera sa është dhëndëri me ta bashkë? Sa kohë kanë me vetëhe të ture dhëndërinë nukë mundjënë t’agjërojënë.
20 Po do të vijënë dit, kur të ngrihetë nga ata dhëndëri, e ahiere mb’ato dit do t’agjërojënë.
21 E asndonjë njeri nukë vë mballomë të re e të pafërkuarë mbi rrobë të vjetërë, e ndë mos, mballoma e re do të prishjë atë anë të së vjetërësë që u vu mbi të, e do të bënetë të çjerëtë më likshtë.
22 Edhe ndonjë njeri nukë vë verë të re mbë kaçupe të vjetëra, e ndë mos, vera e re do të shpojë kaçupetë, edhe vera do të derdhetë, edhe kaçupetë do të prishenë; po vera e re mbë kaçupe të ra duhetë të vihetë.
23 E u ndodh të shkonte ai një të shëtunë ndëpër ara të mbjella, e nisnë mathitit’ e tij tuke ecurë mb’udhë të fërkoijnë kallësë.
24 E Farisejtë i thoshn’ atij: Vështro se ç’bëjënë të shëtunë, atë që nuk’ ësht’ e udhësë.
25 Edhe ai u thosh ature: Nukë dhiavastë kurrë se ç’bëri Dhavidhi kur pati shtrëngim, e i erdhi u atij, edhe ature që kish me vetëhe të tij?
26 Qish hiri mbë shtëpi të Perndisë ndë kohë të së parit së priftëret Aviatharit, e hangri bukët’ e prothesit, ato që nuk’ ishte ndëjierë përveçme priftëret, e u dha edhe shokëvet që pati me vetëhe?
27 E u thoshte ature: E Shëtuna për njerinë u bë, e jo njeriu për të shëtunënë.
28 E nd’ësht’ ashtu i biri i njeriut është zot edhe së shëtunësë.