1 Himn i Asafit.
Përse na hodhe poshtë përgjithnjë, o Perëndi?
Përse vlon zemërimi yt kundër deleve të kullotës sate?
2 Kujto bashkësinë tënde që nga kohët e lashta fitove,
fisin, që shpëtove dhe trashëgiminë tënde e bëre,
malin e Sionit, ku banesën vure.
3 Drejtoji hapat e tu drejt këtyre rrënojave të përhershme,
armiku shkatërroi gjithçka në shenjtërore.
4 Armiqtë e tu ulërijnë në vendin tënd të shenjtë,
kanë ngritur emblemat e tyre.
5 Na u dukën si ata që vërvitin sëpatat
brenda në pyllin e dendur.
6 E tani me sëpata e me sakica
po ia thyejnë të gjitha gdhendjet.
7 I vunë zjarrin shenjtërores sate,
e rrafshuan, e përdhosën banesën e emrit tënd.
8 E thanë me vete: «T'i shfarosim të gjithë!».
I dogjën të gjitha vendet e shenjta të Perëndisë në këtë tokë.
9 Nuk i shohim më emblemat tona,
as profet nuk ka më,
e askush nga ne nuk e di
edhe sa kohë do të zgjatë.
10 Deri kur, o Perëndi, do të të poshtërojë armiku?
Përgjithmonë do ta përbuzë kundërshtari emrin tënd?
11 Përse e ke tërhequr dorën tënde?
Të djathtën tënde përse e mban në gji?
12 O Perëndi, ti je mbreti im që në lashtësi,
ai që sjell shpëtimin mbi tokë.
13 Me fuqinë tënde e ndave detin,
përbindëshave të ujit u thërrmove kokën.
14 Ti ia shtype kokën Leviatanit,
ia dhe për ushqim popullit të shkretëtirës.
15 Ti bëre të gëlojnë burime e përrenj,
ti thave lumenj të pashtershëm.
16 Jotja është dita, jotja edhe nata,
ti e krijove ndriçuesin dhe diellin.
17 Ti i caktove tërë kufijtë tokës,
ti e përftove verën edhe dimrin.
18 Kujtohu, o Zot, se armiku të ka poshtëruar,
se një popull i marrë ka përbuzur emrin tënd.
19 Mos ua jep bishave shpirtin e turtulleshës sate,
mos e harro kurrë jetën e skamnorëve të tu.
20 Përfille besëlidhjen tënde,
se vendet e errëta të tokës
janë mbushur me strofka dhune.
21 I shtypuri mos u ktheftë i poshtëruar,
skamnori e nevojtari përlëvdofshin emrin tënd.
22 Ngrihu, o Perëndi, mbroje çështjen tënde,
kujto poshtërimet që të bën i marri tërë ditën!
23 Mos e harro britmën e armiqve të tu,
ulërimën e kundërshtarëve të tu,
që ngjitet lart pa pushim.
Maschil of Asaph.
1 O God, why hast thou cast us off for ever? why doth thine anger smoke against the sheep of thy pasture?
2 Remember thy congregation, which thou hast purchased of old; the rod of thine inheritance, which thou hast redeemed; this mount Zion, wherein thou hast dwelt.
3 Lift up thy feet unto the perpetual desolations; even all that the enemy hath done wickedly in the sanctuary.
4 Thine enemies roar in the midst of thy congregations; they set up their ensigns for signs.
5 A man was famous according as he had lifted up axes upon the thick trees.
6 But now they break down the carved work thereof at once with axes and hammers.
7 They have cast fire into thy sanctuary, they have defiled by casting down the dwelling place of thy name to the ground.
8 They said in their hearts, Let us destroy them together: they have burned up all the synagogues of God in the land.
9 We see not our signs: there is no more any prophet: neither is there among us any that knoweth how long.
10 O God, how long shall the adversary reproach? shall the enemy blaspheme thy name for ever?
11 Why withdrawest thou thy hand, even thy right hand? pluck it out of thy bosom.
12 For God is my King of old, working salvation in the midst of the earth.
13 Thou didst divide the sea by thy strength: thou brakest the heads of the dragons in the waters.
14 Thou brakest the heads of leviathan in pieces, and gavest him to be meat to the people inhabiting the wilderness.
15 Thou didst cleave the fountain and the flood: thou driedst up mighty rivers.
16 The day is thine, the night also is thine: thou hast prepared the light and the sun.
17 Thou hast set all the borders of the earth: thou hast made summer and winter.
18 Remember this, that the enemy hath reproached, O LORD, and that the foolish people have blasphemed thy name.
19 O deliver not the soul of thy turtledove unto the multitude of the wicked: forget not the congregation of thy poor for ever.
20 Have respect unto the covenant: for the dark places of the earth are full of the habitations of cruelty.
21 O let not the oppressed return ashamed: let the poor and needy praise thy name.
22 Arise, O God, plead thine own cause: remember how the foolish man reproacheth thee daily.
23 Forget not the voice of thine enemies: the tumult of those that rise up against thee increaseth continually.