Krie e shtatëtë
1 E pastaje paçë katër Ëngjëj që rrijnë mbë të katër qoshet’ e dheut, e mbaijnë të katër erërat’ e dheut, që të mos frin erë mbi dhe, as mbë ndonjë bimë.
2 E paçë tjatër Ëngjëll që hipën nga del dielli, e që kish vulën’ e Perndisë gjallë; e thërrit me zë të lartë të katër Ëngjëjet, ature që u është dhënë urdhër të dëmëtojnë dhenë edhe detinë.
3 E thosh: Mos bëni të keq dheut, as detit, as lisavet, ngjera sa të vulosjëmë ropt’ e Perndisë sonë mbë ballëra të ture.
4 E digjova nëmurin’ e së vulosuret: njëqind e dizet e katër mijë të vulosurë, nga çdo fili të bijet së Israilit.
5 Nga fili e Iudhësë, dimbëdhjetë mijë të vulosurë; nga fili e Ruvimit, dimbëdhjetë mijë të vulosurë; nga fili e Gadhit, dimbëdhjetë mijë të vulosurë.
6 Nga fili e Asirit, dimbëdhjetë mijë të vulosurë; nga fili e Nefthalimit, dimbëdhjetë mijë të vulosurë; nga fili e Manasiut, dimbëdhjetë mijë të vulosurë.
7 Nga fili e Simeonit, dimbëdhjetë mijë të vulosurë; nga fili e Leviut, dimbëdhjetë mijë të vulosurë; nga fili e Isaharit, dimbëdhjetë mijë të vulosurë.
8 Nga fili e Zavullonit, dimbëdhjetë mijë të vulosurë; nga fili e Iosifit, dimbëdhjetë mijë të vulosurë; nga fili e Veniaminit, dimbëdhjetë mijë të vulosurë.
9 Pastaj paçë, e ja një turm’ e madhe, që nukë mund ta nëmëron atë njeri, nga çdo milet, e fili, e llao, e gjuhë, që rrijnë përpara fronit e përpara qengjit, veshurë rroba të bardha, e me finiqe mbë duar të ture.
10 E thërrisnë me zë të madh, e thoshnë: Shpëtimi mbë Perndinë tënë, që rri mbë fron, edhe mbë qengjnë.
11 E gjithë Ëngjëjtë rrijnë rrotullë fronit, e rrotullë pleqet, e të katër kafshëvet, e ranë përmbis përpara fronit e ju falë Perndisë.
12 Tuke thënë: Vërtet. Bekimi edhe lëvdimi, edhe sofia, edhe efharistia, edhe nderi, edhe të fortëtë, edhe kuveti, mbë Perndinë tënë mbë jetë të jetëvet. Ashtu qoftë!
13 E u përgjegj një nga pleqtë, e më tha mua: Këta të veshuritë me rroba të bardha, cilëtë janë e ngaha erdhë?
14 E ju përgjegjçë atij: Ti i di, Zot. E ai më tha mua: Këta janë ata që kanë ardhurë nga një shtrëngim i madh, e kanë larë rrobat’ e ture, e kanë cbardhurë stolit’ e ture ndë gjak të qengjit.
15 Pra andaj gjëndenë përpara fronit së Perndisë, e llatrepsjënë atë dit’ e natë ndë nao të tij; e ai që rri ndë fron do të rrijë mbi ta.
16 E do të mos kenë më as u, as et, edhe do të mos bjerë dielli mbi ta, as ndonjë vapë.
17 Sepse qengji që gjëndetë ndë mes të fronit do të qiverrisjë ata e do t’i bjerë ata ndë kronjër t’ujëravet së gjalla, e do të thajë Perndia gjithë lotë nga sit’ e ture.
1 post haec vidi quattuor angelos
stantes super quattuor angulos terrae
tenentes quattuor ventos terrae
ne flaret ventus super terram
neque super mare neque in ullam arborem
2 et vidi alterum angelum ascendentem ab ortu solis
habentem signum Dei vivi
et clamavit voce magna quattuor angelis
quibus datum est nocere terrae et mari
3 dicens nolite nocere terrae neque mari neque arboribus
quoadusque signemus servos Dei nostri in frontibus eorum
4 et audivi numerum signatorum
centum quadraginta quattuor milia signati
ex omni tribu filiorum Israhel
5 ex tribu Iuda duodecim milia signati
ex tribu Ruben duodecim milia
ex tribu Gad duodecim milia
6 ex tribu Aser duodecim milia
ex tribu Nepthalim duodecim milia
ex tribu Manasse duodecim milia
7 ex tribu Symeon duodecim milia
ex tribu Levi duodecim milia
ex tribu Issachar duodecim milia
8 ex tribu Zabulon duodecim milia
ex tribu Ioseph duodecim milia
ex tribu Beniamin duodecim milia signati
9 post haec vidi turbam magnam quam dinumerare nemo poterat
ex omnibus gentibus et tribubus et populis et linguis
stantes ante thronum et in conspectu agni
amicti stolas albas
et palmae in manibus eorum
10 et clamabant voce magna dicentes
salus Deo nostro qui sedet super thronum et agno
11 et omnes angeli stabant in circuitu throni
et seniorum et quattuor animalium
et ceciderunt in conspectu throni in facies suas
et adoraverunt Deum
12 dicentes amen
benedictio et claritas et sapientia et gratiarum actio
et honor et virtus et fortitudo Deo nostro
in saecula saeculorum amen
13 et respondit unus de senioribus dicens
mihi
hii qui amicti sunt stolis albis qui sunt et unde venerunt
14 et dixi illi domine mi tu scis
et dixit mihi
hii sunt qui veniunt de tribulatione magna
et laverunt stolas suas et dealbaverunt eas in sanguine agni
15 ideo sunt ante thronum Dei
et serviunt ei die ac nocte in templo eius
et qui sedet in throno habitabit super illos
16 non esurient neque sitient amplius
neque cadet super illos sol neque ullus aestus
17 quoniam agnus qui in medio throni est reget illos
et deducet eos ad vitae fontes aquarum
et absterget Deus omnem lacrimam ex oculis eorum