Krie e tretë
1 Mos doi të bëneni shumë dhaskalë, o vëllazërit’ e mi, sepse e diji që do të marrëmë më t’ashprë gjuq mbë vetëhe.
2 Sepse shumë punëra fëjejëmë gjithë. Ai që nukë fëjen mbë fjalë, kij është njeri i sosurë, i zoti të vërë frë edhe gjithë kurmit.
3 Ja, tek vëmë frëne kuajet ndë gojë, që të na bindenë nevet, e u rrotullojmë gjithë kurminë.
4 Ja, edhe karavetë ndonëse janë kaqë të mëdhinj, e ndonëse shturenë nga erëra të forta, kthenenë nga një temon i vogëlë atje tek do ai që e qivernis.
5 Kështu edhe gjuha është një anë e vogëlë, e mburretë mbë shumë punëra. Ja, pakëzë zjar sa pill të madh djeg.
6 Edhe gjuha është një zjar, një jetë e së shtrëmbërësë, gjuha është vënë ndë mes të melevet sona, e moleps gjithë kurminë. E kur të jetë dhezurë nga pisa e kollasit, atëherë djeg trohon’ e të rruajturit sonë.
7 Sepse gjithë fisi i bishëvet, edhe i fluturakëvet, edhe i gjërpinjet, e i pishqet cbutenë, e janë cbuturë nga fuqi e njerëzet.
8 Ma gjuhënë ndonjë nga njerëzitë nukë mund ta cbutjë. E kaqë që s’mund t’i vihetë frë, plot me helm të mortit.
9 Me atë bekojëmë Perndinë e Babanë, e me atë mallëkojëmë njerëzitë që janë bërë me konismë të Perndisë.
10 Nga një gojë e tillë del bekimi edhe mallëkimi; nukë mundjënë të venë këto punëra kështu, o vëllazërit’ e mi.
11 Mund vallë kroi të burojë nga një i tili kanal ujë të ëmblë edhe të pikëtë?
12 Mund vallë, o vëllazërit’ e mi, fiku të bëjë ullinj, a dhria fiq? Kështu edhe kroi nukë mund të bëjë ujë të kripurë edhe të ëmblë.
13 Kush është sofo edhe i dijturë ndër ju? Le të dëftojë ai me anë të jetësë e mirë punërat’ e tij që janë bërë me të butë të së dijturit.
14 E ndë kini juvet zili të pikëtë e qartëra ndë zëmëra tuaj, mos mburri, e mos gënjeni kondrë së vërtetësë.
15 Nuk’ është këjo sofi e cbriturë lartazi, po e dheut, kafshërishte, e së paudhit.
16 Sepse tek është zili e filloniqi, atje është akatastasi, e çdo pun’ e ligë.
17 E sofia që është lartazi, protoparë ësht’ e qëruarë, e pastaje që bën paq, e butë, e bindurë, plot me ndëjesë e me pemmë të mira, e largë nga të ksetaksuritë, e pa ipokrisi.
18 E pemm’ e së drejtësë pa mbilletë ndë paq mb’ata që bëjënë paq.
1 nolite plures magistri fieri fratres mei
scientes quoniam maius iudicium sumitis
2 in multis enim offendimus omnes
si quis in verbo non offendit hic perfectus est vir
potens etiam freno circumducere totum corpus
3 si autem equorum frenos in ora
mittimus
ad consentiendum nobis
et omne corpus illorum circumferimus
4 ecce et naves cum magnae sint et a ventis validis minentur
circumferuntur a modico gubernaculo
ubi impetus dirigentis voluerit
5 ita et lingua
modicum quidem membrum est et magna exultat
ecce quantus ignis quam magnam silvam incendit
6 et lingua ignis est universitas iniquitatis
lingua constituitur in membris nostris
quae maculat totum corpus
et inflammat rotam nativitatis nostrae inflammata a gehenna
7 omnis enim natura bestiarum et volucrum
et serpentium etiam ceterorum
domantur et domita sunt a natura humana
8 linguam autem nullus hominum domare potest
inquietum malum plena veneno mortifero
9 in ipsa benedicimus Dominum et Patrem
et in ipsa maledicimus homines qui ad similitudinem Dei facti sunt
10 ex ipso ore procedit benedictio et maledictio
non oportet fratres mei haec ita fieri
11 numquid fons de eodem foramine emanat dulcem et amaram aquam
12 numquid potest fratres mei ficus olivas facere aut vitis
ficus
sic neque salsa dulcem potest facere aquam
13 quis sapiens et disciplinatus inter vos
ostendat ex bona conversatione operationem suam
in mansuetudine sapientiae
14 quod si zelum amarum habetis
et contentiones in cordibus vestris
nolite gloriari et mendaces esse adversus veritatem
15 non est ista sapientia desursum descendens
sed terrena animalis diabolica
16 ubi enim zelus et contentio
ibi inconstantia et omne opus pravum
17 quae autem desursum est sapientia primum quidem pudica est
deinde pacifica modesta suadibilis
plena misericordia et fructibus bonis
non iudicans sine simulatione
18 fructus autem iustitiae in pace seminatur facientibus pacem