Krie e shtatëtë
1 E u mbëjuadhë nde ai Farisejtë edhe ca nga Grammatejtë, që erdhë nga Ierusalimi.
2 E si panë ca nga mathitit’ e tij, që haijnë bukë me duar të pëgëra (domethënë të palara) i shajtinë.
3 (Sepse Farisejtë, edhe gjithë çifutë, ndë mos lafinë duartë ngjera mbë bilure, nukë hanë, sepse mbajënë porsin’ e pleqet.
4 Edhe kur kthenenë nga pazari, ndë mos u lafinë nukë hanë, edhe shumë të tjera jan’ ato që muarë t’i ruaijnë, të lara të potirevet, e të ksestravet, e të bakërevet, e të shtratevet).
5 Pasandaj e pietn’ atë Farisejtë edhe Grammatejtë: Përse mathitit’ e tu, nuk’ ecëjënë sikundrë porsitnë pleqtë, po hanë bukë me duar të palara?
6 Edhe ai u përgjegj, e u tha ature se: Mirë profitepsi Isaiu për juvet fshehërakëtë, sikundr’ është shkruarë: Kij llao më nderon mua me buzë, e zëmër’ e ture është shumë larg nga meje.
7 E me të mbrazëtë më nderojënë, kur dhidhaksjënë dhidhahira, porsit’ e njerëzet.
8 Sepse latë porsin’ e Perndisë, e mbani porsin’ e njerëzet, të larat e ksestravet, e të potirëvet, edhe shumë të tjera punëra të tila si edhe këto bëni.
9 E u thosh ature: Ju mirë prishni porsin’ e Perndisë, për të ruajturë porsinë tuaj.
10 Sepse Moisiu tha: Ndero babanë tënd, edhe mëmënë tënde; edhe ai që të thotë fjalë të ligë nde babai tij, a nde mëm’ e tij, le të mundonetë me të vrarë.
11 E juvet thoi: Ndë thashtë ndonjë njeri jatit a s’ëmësë: çdolloí kurban (këjo është dhurëti) që bëj Perndisë, do të vëjejë.
12 E nuk’ e liri më atë të bëjë ndonjë ndihmë nde jati tij, a nde mëma e tij.
13 E shkelni fjalën’ e Perndisë për atë porsi tuaj, që ju dhatë; e shumë të tila si këto bëni.
14 E si thirri gjithë turmënë, u thosh ature: Digjoni mua të gjithë, e mpsoni.
15 Ndonjë gjë që është jashtë njeriut, e hin mbë gojë të tij, nukë mund ta pëgëjë njerinë, po ato që dalënë prej sij, ato janë që e pëgëjënë njerinë.
16 Ai që ka veshë për të digjuarë, le të digjojë.
17 E si shkoi nga turma, e erdhi ndë shtëpi, e pietn’ atë mathitit’ e tij për paravoli.
18 E u thot’ ature: Kaqë të pamënd jeni edhe juvet? Nukë kupëtoni se gjith’ ajo që hin te njeriu përjashta, nukë mund ta pëgëjë atë?
19 Sepse nukë hin ndë zëmërë të tij, po ndë bark, e mb’anë të poshtëme del, nga qëronenë gjithë të ngrënatë.
20 E u thoshte, se: Ajo që del nga njeriu, ajo pëgën njerinë.
21 Sepse brëndazi nga zëmër’ e njerëzet, dalënë silloit’ e këqia, mihitë, kurvëritë, e vrejëlatë.
22 Kusëritë, lakëmimetë, dreqëzitë, gënjeshtratë, dëshërimi, zilia, të sharatë, perifania, marrëzia.
23 Gjithë këto të këqia brëndazit dalënë jashtë, e pëgëjënë njerinë.
24 E si u ngre ateje, vate nga sinoret’ e Tirosë e të Sidhonësë. E si hiri brënda ndë një shtëpi, nukë duan ta dijte njeri, po nukë mund të mbetej pa njohurë.
25 Se poqë digjoi për atë një grua, që kish vashëzën’ e saj me Shpirt të pëgërë, erdhi e ra mbë këmbë të tij.
26 (E ajo grua qe Elinidhë nga fili e Sirofiniqet), e i lutej atij, që të nxir të paudhinë nga vashëz’ e saj.
27 Edhe Iisui i tha asaj: Le të ngosenë më përpara djelmtë, se nuk’ është pun’ e mirë të marrë njeriu bukën’ e djelmet, e t’ua hedhë qenet.
28 Edhe ajo u përgjegj, e i tha atij: Vërtet, o Zot, po edhe qentë përposh ndënë sufra hanë nga thrimet’ e djemet.
29 E i tha asaj: Për këtë fjalë hajde, dolli i paudhi nga çupa jote.
30 E si vate ndë shtëpi të saj, gjeti të paudhinë dalë, edhe të bijënë që ishte shtrijturë mbi shtrat.
31 E si u kthie përsëri nga sinoret’ e Tirosë e të Sidhonësë, erdhi ndë Det të Galileësë, tuke shkuarë ndëpërmes të sinorëvet së Dhekapolit.
32 E prunë nde ai një të shurdhërë e të vuvosurë, e i lutejnë atij të vij dorënë mbi të.
33 E si e hoqi atë mbënjanë nga turma, i vuri gjishtërëtë mbë veshë të tij, e si pështijti, zuri gjuhën’ e tij.
34 E si vështroi mbë Qiell, rëkoi, e i tha atij: Effatha, që do të thotë: Hapu.
35 E atë çast ju hapnë atij veshëtë, e ju sgjidh të lidhurit e gjuhësë tij, e flit qëruarë.
36 E i porsiti ata që të mos ja thoshnë ndonjëit, e sa i porsiti ai ata, kaqë më tepër e qiriksnë ata.
37 E kaqë më tepër çuditejnë, e thoshnë: I bëri mirë gjithë punëtë, edhe të shurdhëritë i bën të ndiejënë, edhe vuvëritë të flasënë.
1 Et conveniunt ad eum Pharisaei et quidam de scribis
venientes ab Hierosolymis
2 et cum vidissent quosdam ex discipulis eius
communibus manibus id est non lotis manducare panes vituperaverunt
3 Pharisaei enim et omnes Iudaei
nisi crebro lavent manus non manducant
tenentes traditionem seniorum
4 et a foro nisi baptizentur non comedunt
et alia multa sunt quae tradita sunt illis servare
baptismata calicum et urceorum et aeramentorum et lectorum
5 Et interrogant eum Pharisaei et scribae
quare discipuli tui non ambulant iuxta traditionem seniorum
sed communibus manibus manducant panem
6 at ille respondens dixit eis
bene prophetavit Esaias de vobis hypocritis sicut scriptum est
populus hic labiis me honorat cor autem eorum longe est a me
7 in vanum autem me colunt
docentes doctrinas praecepta hominum
8 relinquentes enim mandatum Dei
tenetis traditionem hominum
baptismata urceorum et calicum et alia similia his facitis multa
9 et dicebat illis bene irritum facitis praeceptum Dei
ut traditionem vestram servetis
10 Moses enim dixit honora patrem tuum et matrem tuam
et qui maledixerit patri aut matri morte moriatur
11 vos autem dicitis
si dixerit homo patri aut matri
corban quod est donum quodcumque ex me tibi profuerit
12 et ultra non dimittitis eum quicquam facere patri suo aut matri
13 rescindentes verbum Dei per traditionem vestram quam
tradidistis
et similia huiusmodi multa facitis
14 et advocans iterum turbam dicebat illis
audite me omnes et intellegite
15 nihil est extra hominem introiens in eum
quod possit eum coinquinare
sed quae de homine procedunt
illa sunt quae communicant hominem
16 si quis habet aures audiendi audiat
17 Et cum introisset in domum a turba
interrogabant eum discipuli eius parabolam
18 et ait illis sic et vos inprudentes estis
non intellegitis quia omne extrinsecus introiens in hominem non potest
eum communicare
19 quia non introit in cor eius
sed in ventrem
et in secessum exit purgans omnes escas
20 dicebat autem
quoniam quae de homine exeunt illa communicant hominem
21 ab intus enim de corde hominum cogitationes malae
procedunt
adulteria fornicationes homicidia
22 furta avaritiae nequitiae
dolus inpudicitia oculus malus
blasphemia superbia stultitia
23 omnia haec mala ab intus procedunt et communicant hominem
24 et inde surgens abiit in fines Tyri et Sidonis
et ingressus domum neminem voluit scire et non potuit latere
25 mulier enim statim ut audivit de eo
cuius habebat filia spiritum inmundum
intravit et procidit ad pedes eius
26 erat autem mulier gentilis Syrophoenissa genere
Et rogabat eum ut daemonium eiceret de filia eius
27 qui dixit illi sine prius saturari filios
non est enim bonum sumere panem filiorum et mittere canibus
28 at illa respondit et dicit ei utique Domine
nam et catelli sub mensa comedunt de micis puerorum
29 et ait illi
propter hunc sermonem vade exiit daemonium de filia tua
30 et cum abisset domum suam
invenit puellam iacentem supra lectum et daemonium exisse
31 Et iterum exiens de finibus Tyri
venit per Sidonem ad mare Galilaeae inter medios fines Decapoleos
32 et adducunt ei surdum et mutum
et deprecantur eum ut inponat illi manum
33 et adprehendens eum de turba seorsum
misit digitos suos in auriculas
et expuens tetigit linguam eius
34 et suspiciens in caelum ingemuit et ait illi
eppheta quod est adaperire
35 et statim apertae sunt aures eius
et solutum est vinculum linguae eius et loquebatur recte
36 et praecepit illis ne cui dicerent
Quanto autem eis praecipiebat tanto magis plus praedicabant
37 et eo amplius admirabantur dicentes
Bene omnia fecit et surdos facit audire et mutos loqui