Krie e gjashtëtë
1 E paçë kur hapi qengji një nga të shtatë vulatë, e digjova një nga të katër kafshëtë që thosh me zë si të gjëmimit: Eja e shih.
2 E vura re e ja një kalë i bardhë; e ai që kish hipurë mbë të, mban një hark; e ju dha atij një kurorë, e dolli mundësh, për të mundurë.
3 E kur hapi vulën’ e ditë, digjova kafshn’ e ditë që thosh: Eja e shih.
4 E dolli tjetër kalë i kuq; e atij që qe hipurë mbë të, ju dha të ngrij paqnë nga dheu, për të therturë njeri-jatërinë, e ju dha atij një thikë e madhe.
5 E kur hapi vulën’ e tretë, digjova kafshën’ e tretë që thosh: Eja e shih. E vështrova, e ja një kalë i zi, e ai që qe hipurë mbë të, kish një zigare mbë dorë të tij.
6 E dëgjova një zë ndë mes të katër kafshëvet që thosh: Shiniku i grurit një dhinar, e tre shinikë elbit një dhinar; e vajtë edhe verënë mos i dëmëto.
7 E kur hapi vulën’ e katërtë, digjova zën’ e kafshësë katërtë, që thosh: Eja e shih.
8 E vështrova, e ja një kalë i gjelbërë, e ai që qe hipurë mbë të kish ëmërinë Mort; e vij pas si pisa; e u dha mb’ata urdhër mbi të katërtën’ e dheut të vrisnë me anë të kordhësë, e me anë të usë, e me anë të vdekëjësë, e të bishëvet së dheu(t).
9 E kur hapi vulën’ e pesëtë, paçë përposh thisiastirit shpirtëret’ e ature që janë therturë për fjalë të Perndisë, e për martiri që patnë.
10 E thërrisnë me zë të madh, e thoshnë: Ngjera kur, o Zoti Shënjt e i vërteti, nukë gjukon e nukë merr hakë për gjak tënë nga ata që rrinë mbi dhe?
11 E u dhanë rroba të bardha mbë cilëdo asuresh, e u tha ature që të prëhenë edhe pakëzë kohë, ngjera sa të mbushetë nemuri i shokëvet së ture, edhe vëllazëret së ture, që duanë të vritenë si edhe ata.
12 E paçë kur hapi vulën’ e gjashtëtë, e ja, e u bë tërmet i madh, e dielli u errëcua posi thes prej qimevet, edhe hënëza u bë posi gjak.
13 E ullt’ e qiellit ranë mbë dhe, sikundrë hedh fiku i egrë fiqtë kur shkundenë ngaha er’ e keqe.
14 E Qielli u përmbëjuadh posi karta që përmbëjidhetë e mbilletë, e çdo mal, e çdo nisi luajtinë nga vëndet’ e ture.
15 E mbretëret’ e dheut, e të mëdhenjtë e të pasuritë, e hiliarhëtë, e të fortëtë, e çdo kopil, e çdo zot, fshehnë vetëhen’ e ture ndëpër shpella e ndëpër vëra të malevet.
16 E thonë malevet e shpellavet: Biri mbi nevet, e fshihnani nevet nga faqea e atij që rri mbë fron edhe nga urgjia e qengjit.
17 Sepse erdhi dita e madhe e urgjisë ti. E kush mund të rrijë kondrë?
1 et vidi quod aperuisset agnus unum de septem signaculis
et audivi unum de quattuor animalibus dicentem
tamquam vocem tonitrui veni
2 et vidi
et ecce equus albus
et qui sedebat super illum habebat arcum
et data est ei corona et exivit vincens ut vinceret
3 et cum aperuisset sigillum secundum
audivi secundum animal dicens veni
4 et exivit alius equus rufus
et qui sedebat super illum datum est ei ut sumeret pacem de terra
et ut invicem se interficiant
et datus est illi gladius magnus
5 et cum aperuisset sigillum tertium
audivi tertium animal dicens veni et vidi
et ecce equus niger
et qui sedebat super eum
habebat stateram in manu sua
6 et audivi tamquam vocem
in medio quattuor animalium dicentem
bilibris tritici denario
et tres bilibres hordei denario
et vinum et oleum ne laeseris
7 et cum aperuisset sigillum quartum
audivi vocem quarti animalis dicentis veni et vidi
8 et ecce equus pallidus
et qui sedebat desuper nomen illi Mors
et inferus sequebatur eum
et data est illi potestas super quattuor partes terrae
interficere gladio fame et morte et bestiis terrae
9 et cum aperuisset quintum sigillum
vidi subtus altare animas interfectorum
propter verbum Dei et propter testimonium quod habebant
10 et clamabant voce magna dicentes
usquequo Domine sanctus et verus non iudicas
et vindicas sanguinem nostrum de his
qui habitant in terra
11 et datae sunt illis singulae stolae albae
et dictum est illis ut requiescerent tempus adhuc
modicum
donec impleantur conservi
eorum
et fratres eorum qui interficiendi sunt sicut et illi
12 et vidi cum aperuisset sigillum sextum
et terraemotus factus est magnus
et sol factus est niger tamquam saccus cilicinus
et luna tota facta est sicut sanguis
13 et stellae caeli ceciderunt super terram
sicut ficus mittit grossos suos
cum vento magno movetur
14 et caelum recessit sicut liber involutus
et omnis mons et insulae de locis suis motae sunt
15 et reges terrae et principes et tribuni
et divites et fortes et omnis servus et liber
absconderunt se in speluncis et petris montium
16 et dicunt montibus et petris cadite super nos
et abscondite nos a facie sedentis super thronum et ab ira agni
17 quoniam venit dies magnus irae ipsorum et quis poterit stare